O LIEBCHEN αντιμέτωπος με τους δαίμονές του

Το Daemon είναι η λατινική λέξη για το αρχαίο ελληνικό daimon (δαίμων: «θεός», «δύναμη», «μοίρα»), η οποία αρχικά αναφέρεται σε μια μικρότερη θεότητα ή καθοδηγητικό πνεύμα, όπως οι δαίμονες της αρχαίας ελληνικής θρησκείας και μυθολογίας και της μεταγενέστερης ελληνιστικής θρησκείας και φιλοσοφίας.

Ο LIEBCHEN σχηματίστηκε στο Βερολίνο από τον Hawk Stigmata στα μέσα της δεκαετίας του 10. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως η AbyssX και η Zoe Zanias (Keluar / Linea Aspera) που δημιούργησαν τραγούδια για αυτόν και έχει μοιραστεί την σκηνή με τους Ascetic, Kas Product, Keluar, Schwefelgelb, Die Selektion, το N.U. UNRUH (των Einstürzende Neubauten), Legendary Pink Dots καθώς έχει συμμετάσχει και σε πολλές θεατρικές παραστάσεις στο Βερολίνο, στο Λονδίνο και στο Παρίσι.

Τους τελευταίους έξι μήνες εδώ στην Αθήνα ο avant-garde εικαστικός καλλιτέχνης Βασίλης Αγγελόπουλος, γνωστός για το προσωπικό του μετα-βιομηχανικό έργο Conjecture, έγινε παραγωγός στη μουσική του LIEBCHEN, ορίζοντας τον σκοτεινό νευρικό ήχο του LIEBCHEN από την Ελλάδα.

Στο ντεμπούτο του το δίδυμο δημιουργεί ένα ηλεκτρονικό υβρίδιο ebm όπου ο industrial ήχος συναντά τον πειραματικό. Το EP «Daemon» (Just Gazing Records) που κυκλοφορεί στις 3 Ιουλίου είναι ένα λίκνο ηλεκτρονικών πανκ-βιομηχανικών στοιχείων ebm που δημιούργησε ο Βασίλης Αγγελόπουλος. Οι στίχοι που γράφει ο Hawk Stigmata είναι μια έκφραση της πείνας που έχει ο ανθρώπινος εγκέφαλος για να ολοκληρώσει το ταξίδι της καρδιάς.

O LIEBCHEN μίλησε στην ATHENS VOICE για το επερχόμενο EP, τη μουσική και τις συνεργασίες σε Αθήνα και Βερολίνο.

Πώς βίωσες την καραντίνα σαν άνθρωπος και καλλιτέχνης και τι ένοιωσες μέσα από αυτή τη συνθήκη; Βρισκόσουν στο Βερολίνο ή στην Αθήνα;
Η καραντίνα ήταν κάτι πρωτόγνωρο για όλους μας ανεξαρτήτως οποιουδήποτε background είχαμε. Πέρα του ότι έπρεπε να ακυρωθεί η ευρωπαϊκή μας περιοδεία και να ξανασκεφτώ τι κάνουμε με το LIEBCHEN, έπρεπε και σαν άνθρωπος να βιώσω αυτόν τον τρόμο. Τα συναισθήματα εγκλεισμού σε φέρνουν αντιμέτωπο με το εγώ σου και τους φόβους σου για μία επικείμενη νέα τάξη πραγμάτων. Εμένα με βρήκε στην Αθήνα σε μία πλήρης δημιουργική φάση όπου δημιουργήσαμε ακόμα και καινούργιο κομμάτι και κλιπ. Θα γίνει release σύντομα και είναι εμπνευσμένο από το after effect αυτού του πράγματος. Επειδή είμαι ένας άνθρωπος που δουλεύει πολύ μπόρεσα και βρήκα και αφιέρωσα χρόνο στον εαυτό μου και παράλληλα ήμουν τυχερός γιατί μία απο τις κολλητές μου, η AbyssX, έτυχε να βρίσκεται στην  Ελλάδα. Κάναμε ένα πολύ ωραίο session για το art industry και το πως πρέπει να κινείσαι σαν καλλιτέχνης μέσα σε αυτήν την χαοτική αλλαγή. Γενικά δεν μπορώ να πω πως πέρασα άσχημα.

Τι σηματοδοτούν για τον LIEBCHEN το νέα κομμάτια και το EP;
Τα νέα κομμάτια σηματοδοτούν ακόμα μία νέα πλατφόρμα έκφρασης για τον LIEBCHEN. Ένα επόμενο level στην μουσική ολοκλήρωση του project καθώς και μία ευκαιρία στο ελληνικό κοινό να έρθει σε επαφή με έναν πιο progressive ήχο. Όλα τα κομμάτια είναι πολύ προσωπικά για εμένα μιας και γράφω τους στίχους, οπότε αυτό το EP είναι ακόμα μία εναπόθεση της αλήθειας μου σαν καλλιτέχνης. 

Ποιος ο ρόλος του Βασίλη Αγγελόπουλου στον LIEBCHEN και τι είναι αυτό που έφερε στον ήχο αλλά και αισθητικά;
Επειδή το LIEBCHEN ξεκίνησε σαν δικό μου σόλο project στο Βερολίνο, και επειδή ακόμα δεν έχω ασχοληθεί με την μουσική παραγωγή, τα προηγούμενα κομμάτια ήταν σε πιο experimental theatrical performative ύφος και πίσω από την παραγωγή αυτών ήταν η Abyssx και η Zoe Zanias των Linea Aspera και των Keluar. Φτάνοντας στην Ελλάδα πριν κάποια χρόνια το queer reclaim  μου ζητάει να κάνω ένα live και συνεργάζομαι με τον Βασίλη Αγγελόπουλο, γνωστός και ως Conjecture. Καθώς οι μήνες πέρναγαν ο Βασίλης σαν μουσικός παραγωγός αυτής της δουλειάς μπόρεσε με την τέχνη του και την μουσική του να ξεκλειδώσει σε μένα πολύ βαθιές καλλιτεχνικές μου εμπνεύσεις. Ο Βασίλης για εμένα είναι ότι πρέπει να είναι ένας καλλιτέχνης πλέον. Είναι από τα πιο ταλαντούχα παιδιά που ξέρω, στην μουσική, στους πίνακές του και στα γλυπτά του χωρίς να το ξέρει και σε αυτήν την δουλειά μου σαν παραγωγός του Daemon μπόρεσε να φέρει τους μετά-βιομηχανικούς και dark experimental ήχους του κοντά στη δική μου ποπ υποκουλτούρα. Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ευγνώμων από την συνάντηση με αυτόν τον άνθρωπο που είναι πάντα next level και δεν αναμοχλεύει αναχρονιστικότητα και δημιουργεί είτε με μένα είτε σαν solo artist αυτά τα διαμάντια. Οπότε όποιος δεν έχει ακούσει η δεν έχει δει δουλειά του πρέπει να κάνει έναν κόπο και να τσεκάρει.

Τι-ποιος είναι ο LIEBCHEN και τι θέματα πραγματεύεται; Πώς ορίζεις την ελευθερία;
Το LIEBCHEN είναι και πάντα θα είναι ένας προσωπικός καθρέπτης της εσωτερικής μου αναζήτησης προς την ολοκλήρωσή μου σαν one man cabaret show. Είναι άκρως πολιτικοποιημένο, από την άλλη δεν με ενδιαφέρει να είμαι όμορφος on stage και να το παίζω dark. Δεν είμαι στα 80s και ποτέ δεν θα γίνω Madonna, οπότε σέβομαι ότι μου έχει δοθεί η σκηνή και έτσι μπορώ και εγώ να συνεισφέρω στην κοινότητα μου με τους στίχους μου και με το ότι πρεσβεύει αυτό το καλλιτεχνικό project. Τα θέματα που πραγματεύεται είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα, η καθημερινή πάλη για την ζωή, η σεξουαλικότητα μας και η ελευθερία στο κάθε δευτερόλεπτο που αναπνέουμε και ζούμε. Ζώντας όλο αυτό το suppression και βλέποντας ανθρώπους να σκοτώνονται και να σφαγιάζονται ή να βλέπω ομοφυλόφιλα άτομα να αυτοκτονούν, γυναίκες να βιάζονται και να σκοτώνονται ή να βλέπω μαύρους ανθρώπους να ξεψυχούν από φασίστες, εάν εγώ έχοντας το βήμα αυτό δεν ασχολούμουν με αυτά τα θέματα θα ένοιωθα ή κοινωνικοπολιτικά ψυχολογικά νεκρός ή απλά εγωκεντρικά ψυχολογικά ανάπηρος. Η ελευθερία είναι το συναίσθημα του να νοιώθεις χαρούμενος, πλήρης, αποδεκτός και να ξέρεις ότι μπορείς να εκφραστείς σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής σου μπορείς. Να μπορείς να κάνεις όνειρα και να μοιράζεις την θετικότητα σου και την δημιουργικότητά σου σαν «πυρετό» παντού. Ακόμα και σε εποχές που δεν είχα αποδεχτεί εμένα, ποτέ δεν ένοιωσα μη ελεύθερος και όλα αυτά τα χρωστάω στην γιαγιά μου. Πάντα ένοιωθα πως εάν κάποιος θέλει να καταστρέψει την ελευθερία του άλλου είναι τόσο μίζερος, αμόρφωτος και κοινωνικά καθυστερημένος.

Πώς γεννήθηκε η συνεργασία με τον Daniel Peace για τη σκηνοθεσία του «Hold me Tighter»;
Ο Daniel είναι ένας άνθρωπος που είχαμε συνεργαστεί πολλές φορές στο παρελθόν με την Siilk Gallery και του έχω μεγάλο σεβασμό. Έχοντας στο μυαλό του σαν φωτογράφος ότι θα ήθελε να συνεργαστεί σε μία κινούμενη εικόνα και μετά από το live μου στο Astron, επέλεξε λόγω των performative δυνατοτήτων μου να γίνω εγώ ο πρωταγωνιστής στο «Hold Me Tighter». Έτσι και έγινε και νομίζω ότι μαζι με την Μαρία Βεζ και την Ελένη Μωβ δημιουργήσαμε ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα.

Υπάρχει σκηνή για τον σκοτεινό ήχο στην Ελλάδα ή απλά κάποιες εξαιρέσεις συγκροτημάτων και διάσπαρτες κυκλοφορίες; Τι θα όριζες κάτι σαν σκηνή;
Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει και πολύ η dark σκηνή καθεαυτού. Μου αρέσει ο κάθε καλλιτέχνης να ματώνει και να εναποθέτει την προσωπική του αλήθεια. Έχοντας ζήσει σαν cliche και εγώ για πολλά χρόνια στο Βερολίνο και καθώς ήμουν μέρος της σκηνής εκεί, δυστυχώς εδώ διακρίνω μια αναχρονίλα μουσικά που εγώ προσωπικά βαριέμαι. Υπάρχουν κυκλοφορίες και πολλοί  καλλιτέχνες που κάνουν πράγματα και καλά κάνουν αλλα δεν μου καλύπτουν το μουσικό μου φάσμα. Λείπει πολύ εδώ το community και η δίψα για next level μουσικών project. Έχω δει πάρα πολύ ωραία live εδώ αλλά όχι dark. Θέλω ηλεκτρονική μουσική εγώ μιξαρισμένη με dark στοιχεία, οπότε μπορεί να είμαι και το λάθος άτομο να κρίνω την dark μουσική σκηνή στην Ελλάδα.

Πώς είναι τα πράγματα στο Βερολίνο όσον αφορά τη μουσική, τη δημιουργία αλλά και τη ζωή;
Στο Βερολίνο υπάρχει ένα ισχυρό community και μία τρελή δημιουργική φάση. Εγώ φαντάσου έκανα ένα tribute σε έναν εκθεσιακό χώρο στους Mary and the Boy και έτσι ο August των Αscetic και των Οperant μου έδωσε ένα μήνα προθεσμία πιστεύοντας σε εμένα να ανοίξω το Berlin Death Disco event γιατί  μόνο και μόνο γούσταρε την φωνή μου. Και έτσι δημιουργήθηκε ο LIEBCHEN. Έτσι έχω συνηθίσει στο δημιουργικό κομμάτι, ο κάθε καλλιτέχνης κάνει collaborations και δημιουργούνται απίστευτα πράγματα. Η μουσική είναι εντελώς progressive και γενικά όλοι οι καλλιτέχνες διψούν για το επόμενο βήμα. Όσον αφορά τη ζωή, ο χειμώνας είναι απαίσιος, δεν είναι Γερμανία εδώ οπότε αυτό είναι καλό. Πλέον, εκτός των κολλητών μου που ζουν εκεί και των live event (προ coronavirus) που είχα γίνει booked εκεί, οι κύριοι λόγοι που με κρατάνε εκεί και μετά από 8 χρόνια, δεν θα μπορούσα να γυρίσω πάλι πίσω.