Ακούσαμε το νέο άλμπουμ των Kepler is Free, «Teegarden», που κυκλοφορεί από την πατρινή εταιρεία Veego records.
Ο νόμος των ελλειπτικών τροχιών, ο νόμος των ίσων εμβαδών, ο νόμος των περιόδων. Αυτοί οι τρεις νόμοι του αστροφυσικού Κέπλερ, από το όνομα του οποίου τούτοι οι ευλογημένοι Αθηναίοι nu jazzers βαφτίζουν το σχήμα τους.
Απόδειξη πως η μουσική δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από μια εφαρμογή του ουράνιου επί γης αλλά και αντίστροφα: ακούω το ντεμπούτο τους, που κυκλοφορεί σε συλλεκτική έκδοση από την πατρινή εταιρεία Veego records, και νιώθω πως κάτι μεγαλειώδες γεννήθηκε στην Αθήνα - επιτέλους μια διαγαλαξιακή ελληνική μπάντα που περιφέρεται με υπέρτατη πτητική άνεση γύρω, μέσα, πάνω από υπέροχους πλανήτες.
Κι αν θέλουμε να ξεφύγουμε από τις ετικέτες, στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτή της nu jazz, που βοηθά για να κατηγοριοποιούνται οι «περίεργοι», που σπάζοντας τη φόρμα τολμούν να ενώσουν σε fusion μορφή μουσικές που ξεφεύγουν από τον μέσο όρο, τότε στην περίπτωση των Kepler is Free το genre διευρύνεται: αφρικανική διαστημική τζαζ με σφραγίδα Sun Ra, κοσμικό be bop υπό την αιγίδα του Miles Davis, ευτυχώς, γιατί έτσι δεν βαριαναστενάζει από την εγκυκλοπαιδική κληρονομιά των πιουρίστας. Kamashi Washington κι όλη η Flyin Lotus παλιοπαρέα, πειραματική ηλεκτρονική ατμόσφαιρα αλά Cinematic Orchestra κι ένας απίστευτος κατάλογος συγγενικών αναφορών, μα προσοχή προσοχή: τα πέντε τραγούδια αυτού του αθηναϊκού jazz enseble δομούνται μεταξύ χιπ χοπ και άφρο μπιτ, κροσάρουν ακομπλεξάριστα μεταξύ Dj Shadow και σούπερ γκρούβι μπρέικς, αναπολούν την τζαζ που είναι και η μήτρα-αναφορά τους, μα μπολιάζουν τον ήχο τους με τόσο δικό τους τρόπο, που το αποτελέσμα είναι -κρατήσου- ό,τι πιο συναρπαστικό κυκλοφορεί στην Ελλάδα τώρα!
«Bennu», «Teegarden», «Habitable Zone» (το μεταδίδω με μανία στον Athens Voice Radio 102.5), «Cluster 3» και «Juno»: τα πέντε τραγούδια που τις παλιές καλές εποχές, που ο κόσμος ψώνιζε και σύχναζε στα δισκάδικα, θα προκαλούσαν συζητήσεις αλλά και επιφωνήματα τύπου «ασύλληπτο!», «πώς είπες πώς τους λένε», «δώσ’ το μου τώ-ρα»! Γιατί οι Kepler is Free μοιάζει να έρχονται από εκείνη την εποχή όπου οι δισκοπώλες έσπρωχναν τη μουσική to whom it may concern και η δουλειά πήγαινε αλυσιδωτά από τον μουσικό ραδιοφωνικό παραγωγό στον λαό και μετά κατευθείαν στο γεμάτο κλαμπ, μιας και τα νέα θα ταξίδευαν στόμα στόμα, Αθήνα, ξύπνα επιτέλους!
Τα παιδιά σφυράνε και σφυρηλατούν μουσική που επείγει να τη χαρείς και να την απολαύσεις τώρα. Μακάρι να βρεθεί τρόπος με τα νέα μέσα διάδοσης της πληροφορίας και του ήχου η μουσική των Kepler is Free να φτάσει εκεί που πρέπει, ειδικά αυτό το δύσμοιρο καλοκαίρι που η μιζέρια, η πλήξη, ο φόβος και το στρίμωγμα κάνουν ως και τη μουσική να ηχεί βαρύθυμα πένθιμη ή λίγη. Στην περίπτωση των Kepler όμως όλα αντιστρέφονται: η Αθήνα ακούγεται εξωστρεφής, τολμηρή, συνδεδεμένη με το σύμπαν - έξω από τη χώρα. Αν η μπάντα κατοικούσε στην Ευρώπη ή πέρα από τον Ατλαντικό, τα διθυραμβικά μελάνια δεν θα στέγνωναν και οι ντιτζέις του BBC 6 θα τους ενέτασσαν σε ρυθμό φουλ πάουερ πλέι.
Έμφαση και στο εξώφυλλο: η αισθητική της οπτικής επικοινωνίας είναι το άλφα και το ωμέγα σε τέτοια είδους σχήματα, όπου η «άποψη» λειτουργεί ολιστικά και πέρα από τη μουσική - οι Replica Studios επιμελήθηκαν ένα θαμπό ασπρόμαυρο εξώφυλλο, γράμματα σαν ρινίσματα σιδήρου ή καρβουνογραφία, όπου το Kepler διακρίνεται λες και είναι ένας μακρινός γαλαξίας με το ζόρι ορατός από τη γη. Αλλά και τόσο κοντά μας.
Αξίζει να τους ακούσετε όπως και να τους δείτε - δούμε «ζωντανούς», όταν με το καλό θα επιστρέψουν οι συναυλίες. Έως τότε όμως θα το ξαναπώ: τέτοιοι δίσκοι στην Ελλάδα βγαίνουν κάθε δέκα (και λίγα λέω) χρόνια. Γνώμη μου. Και υπόκλιση βαθιά.
19°
