Black Sabbath: Το ιστορικό reunion στο Μπέρμιγχαμ που δεν θα ξεχάσω

Το περασμένο Σάββατο οι κοσμοναύτες της NASA Bob Behnken και Doug Hurley νίκησαν τη βαρύτητα για λογαριασμό της SpaceX με head banging, υπό τους ήχους του ανυπέρβλητου “Back in Black” των AC/DC. Όμως τα δικά μας τα παιδιά δε σταμάτησαν εκεί. Τι επέλεξαν ως ξυπνητήρι την επομένη ώστε να συνδεθούν με τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό; Το χαοτικό, αλαργοτάξιδο “Planet Caravan” των Black Sabbath!

Άλλη μια κορυφαία πάσα στρώθηκε λοιπόν μπροστά στα πόδια μας και μεις εδώ στην Athens Voice, δεν χάνουμε τέτοιες ευκαιρίες. Άλλωστε το να εκπροσωπείς ουσιαστικά την Ελλάδα για λογαριασμό του Metal Hammer, στην έδρα του πρωτοποριακού κουαρτέτου, τη νύχτα της επίσημης επανένωσής του, δεν συμβαίνει κάθε μέρα. Πριν πάμε όμως πίσω στο 1997, επίτρεψέ μου να ξεκινήσω από το 1983. Υπάρχει λόγος.   

Το θάρρος και πόσο μάλλον το θράσος δεν αποτελούσαν εξαρχής πολύτιμα γνωρίσματα του χαρακτήρα μου. Είναι επίκτητα χαρακτηριστικά που μου χάρισε η βουτιά στα βαθιά που έκανα στα δεκαεπτά μου χρόνια, όταν επέλεξα το φωτορεπορτάζ για βιοποριστικό μου επάγγελμα ως μισθωτός στην τότε κορυφαία σε κυκλοφορία εφημερίδα της χώρας, το τότε πρωτοποριακό «Έθνος».

Κορυφαίο σε πωλήσεις για αρκετά χρόνια το έντυπο αυτό στα χρόνια που το οδηγούσε ο αείμνηστος Αλέκος Φιλιππόπουλος, και δη τα πρώτα χρόνια της «Αλλαγής» του Ανδρέα Παπανδρέου. Πρωτοποριακό, διότι εισήγαγε στην Ελλάδα για πρώτη φορά το σχήμα tabloid (Α3), τις έγχρωμες φωτογραφίες (έως τότε οι εφημερίδες ήταν μαυρόασπρα διπλοσέντονα), όπως και μεγάλο σχολείο για καθέναν που πέρασε από τις τάξεις του στα ντουζένια του! Γιατί όμως πήγα τόσο πίσω προλογίζοντας τις εν λόγω παρουσιαζόμενες φωτογραφίες των proto-doomsters;

Διότι ήταν εκεί που έσπασα το «τσόφλι» και βγήκα από το καβούκι μου ως ντροπαλός έφηβος. Βαπτίστηκα με το «στανιό» από τον τότε υπεύθυνο του φωτογραφικού τμήματος, Ανδρέα Λάντζο, αφού το πρώτο μου δοκιμαστικό ήταν να πάω στα Δικαστήρια της οδού Σανταρόζα και ανάμεσα σε πάλιουρες του φωτορεπορτάζ, να φέρω πίσω εικόνες κατηγορουμένων στο εδώλιο. Βαθμός δυσκολίας; 1.000!

Και τούτο όχι μόνο επειδή οι παλαιοί με έβλεπαν -με το δίκιο τους!- σαν ύψιστο κίνδυνο για το μεροκάματό τους και μου φέρονταν ως… άκρως ανεπιθύμητο. Το 1.000 είναι επιπρόσθετα απόρροια των παρακάτω «όμορφων» της υπόθεσης.

Όσοι ασχολούνται έστω και ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία και πρόλαβαν την εποχή της «αναλογικής» καταγραφής, θα αντιληφθούν πέρα ως πέρα γιατί όλα τα παρακάτω με ήθελαν αθλητή του δεκάθλου, ως αρχάριο:

• απαγορευόταν η λήψη φωτογραφιών εντός της αίθουσας με φλας
• το φως ήταν μηδαμινό και στην κάμερα ήταν φορτωμένο Kodak ektachrome 1600 ISO, slide παρακαλώ, όχι αρνητικό που επιδέχεται μετέπειτα διορθώσεις,
• όπως η κάμερα έτσι και ο φακός ήταν manual focus, και τέλος
• προσπαθούσα να φέρω εικόνα με το κεφάλι του εκάστοτε κατηγορούμενου μες το κάδρο, δίχως να μπορώ να σκοπεύσω χρησιμοποιώντας το βιζέρ, στα τυφλά!

Ήμουν δεκαεπτά (ναι, κέρδισα χρόνο), απόφοιτος Λυκείου τρεις μήνες. Και αν ήθελα να παραμείνω εργαζόμενος, έπρεπε να γυρίσω έστω με ΜΙΑ δημοσιεύσιμη φωτογραφία. Κάτσε καλά. Το 1983. Πάμε λοιπόν τώρα στον Δεκέμβριο του 1997 με σάλτο μορτάλε και θα ανακαλύψετε προς τι ο τεράστιος πρόλογος…

Μεγάλη η παρέα Ελλήνων που φτιάξαμε φίλοι καλοί μα και γνωστοί ώστε να ζήσουμε από κοντά την ιστορικότατη επανένωση της αυθεντικής σύνθεσης των Black Sabbath, στη γενέτειρά τους. Με τον αδελφικό μου φίλο και συνάδελφο, Στάθη Ζούμπο, επιλέξαμε ενοικίαση αμαξιού μέρες νωρίτερα ώστε να περάσουμε μια βόλτα και από το Μπρίστολ όπου θα βρίσκαμε τον φίλτατο Γιώργο Φλωράκη για μπύρες, μουσικές και εκδρομικές περιπλανήσεις. Παρασκευή 5 Δεκέμβρίου πετούσαμε για Αθήνα και το Metal Hammer είχε κανονίσει μέσω της δισκογραφικής εταιρίας να καλύψουμε την συναυλία την πρώτη από τις δυο βραδιές, αυτή της Πέμπτης 4 του μήνα. Με διάθεση εκδρομική και άκρως τουριστική, φτάσαμε στην βιομηχανική πρωτεύουσα της Αγγλίας νωρίς το απόγευμα. Μετά από τα καθιερωμένα pints σε παρακείμενη heavy metal pub του Μπέρμιγχαμ και το κέφι να φτερουγίζει μέσα μας, βρεθήκαμε εμπρόθεσμα με τον Στάθη στον γκισέ των διαπιστεύσεων αναζητώντας τα photo passes, για να βιώσουμε μια από τις πιο μεγάλες ψυχρολουσίες που έχω βιώσει στα 37 χρόνια της επαγγελματικής μου πορείας… Τα πάσα αφορούσαν την Παρασκευή!

Δεν υπήρχε καθρέφτης κοντά για να δω το χρώμα μου και ο φίλος μου ήταν λίγο πιο πέρα για να μου πει. Όμως είμαι σίγουρος πως ήμουν άσπρος σα πανί. Εξηγώ στους υπεύθυνους πώς έχει γίνει λάθος και ότι πετάμε την επομένη για Ελλάδα, εκλιπαρώντας για κατανόηση. Ανένδοτοι οι Αγγλάρες. Τηλεφωνώ Αθήνα. Ποιον ακριβώς να βρεις δέκα το βράδυ ώρα Ελλάδος στα γραφεία; Σκέφτομαι τα πάντα. Πίεση είκοσι και βάλε. Βλέπω τους ξένους συναδέλφους να ακολουθούν τον υπεύθυνο ασφαλείας και σε ουρά, να παίρνουν το δρόμο για τα photo pits. Πάω να σκάσω. Λέω «αυτό που ζω δεν υπάρχει, αποκλείεται να χάσω το reunion των Black Sabbath». Στην ύστατη προσπάθεια μου να μεταπείσω τους κάτοχους της λίστας στο ταμείο, μου παραχωρούν δυο προσκλήσεις ώστε τουλάχιστον να δούμε τη συναυλία. Αυτό ήταν!

Γυρνώ στον Στάθη και του λέω αυτολεξεί: «φίλε, βγάλε τη φωτογραφική σου από την τσάντα, φόρεσε της τον τηλεφακό και ακολούθησε με!». Φορώντας εξαρχής το φωτορεπορταζιακό μου γιλέκο, ναι, αυτό με τις χίλιες τσέπες, κρεμάω ένα σώμα μηχανής σε κάθε ώμο και του λόγου μου, παραδίδω τα εισιτήρια στον ελεγκτή της εισόδου και με το που φεύγουμε από το οπτικό του πεδίο, ακούμε τις πολεμικές σειρήνες να αναγγέλλουν την έναρξη του σόου. Ανατριχιάζω πατόκορφα και φωνάζω στον Στάθη «αδελφέ, τώρα τρέχουμε, ακολούθησε με!». Λίγο πιο κάτω, η πύλη της αρένας. Στρίβουμε με ποδοβολητά αριστερά και στο βάθος φαίνεται ο σεκιουριτάς των photo pits. Σηκώνω τα δυο κανόνια μου στο αέρα αναδεικνύοντας την ιδιότητά μας δίχως να χάσω τον καλπασμό μου, ο τύπος ψαρώνει, σου λέει «φωτογράφοι που έφτασαν τώρα», και μας ανοίγει το πορτάκι…

Ένα, δυο, τρία βήματα μετά, και είμαστε μέσα από τα κάγκελα μαζί με άλλους είκοσι διεθνής συναδέλφους, τα έγχρωμα φώτα εναλλάσσονται κατά ριπάς και θυμίζουν πόλεμο, το βίντεο στη γιγαντοοθόνη εξιστορεί με αλλοπρόσαλλά πλάνα την πορεία των Black Sabbath και ιαχές θριάμβου αντηχούν από την κατάμεστη αρένα του NEC. Γυρνώ με τρίχες σηκωμένες και αγκαλιάζω το Στάθη. «Μαλάκα, ναι! Τι ζούμε ρε συ; Ναι!».

Οι τέσσερεις τιτάνες απλώνονται στην αχανή σκηνή και ο απέθαντος Ozzy Osbourne πλησιάζει στο χείλος της. Σηκώνω την F-90X με τον 24mm f:2,8 και περιμένω έως ότου ο θεόρατος σταυρός πίσω του γίνει πράσινος, ενώ συγχρόνως κάνω δεξιά-αριστερά ώστε να κεντράρω τον μάστορα στη μέση του. Αδρεναλίνη. Κλικ. Και ιδού.

Αφιερωμένο εξαιρετικά «στο δάσκαλο που με έσπρωξε να πέσω από τη σανίδα», που με δίδαξε να τολμώ.

Να ’σαι πάντα καλά, Ανδρέα μου.