O Γιάννης Αγγελάκας, στο Stage Volume 1

*Κείμενο: Μαρία Μανωλέλη

Στα στενάκια κάτω από την Αθηνάς, στο Volume Stage 1 είδαμε τον all time classic Γιάννη Αγγελάκα στην πρώτη από τις τρεις προγραμματισμένες εμφανίσεις του για τις 4,5 και μία επιπλέον μέρα την 12η Μαΐου.

Είναι κρυωμένος, τόσο κρυωμένος που προειδοποιεί πως όσοι στέκονται μπροστά θα χρειαστούν αντιβίωση. Κανείς δεν πτοείται φυσικά, οι όρθιοι μπροστά στην σκηνή έχουν διεκδικήσει και έχουν καταλάβει το χώρο τους αδιαπραγμάτευτα. Ο Αγγελάκας από το «Αn club» με τις Tρύπες μέχρι τις σημερινές του συναυλίες δεν έχει χάσει ούτε μέρα το σκληροπυρηνικό του κοινό.

Ανακοινώνει ότι θα παίξουν το «Ποτάμι» και αμέσως συνειδητοποιεί πως η πολιτική πραγματικότητα του επιβάλει να αλλάξει τον τίτλο του τραγουδιού για να μην παραπέμπει αλλού. Ανακοινώνει λοιπόν πως θα παίξει το «Ρυάκι» σε μια άτυπη αναγκαστική μετονομασία του.

Στη σκηνή σαν έφηβος ο Ντίνος Σαδίκης παίζει μπαγλαμά και χορεύει με το μοναδικό του τρόπο, ο Χρήστος Χαρμπίλας στα ηλεκτρονικά, ο Τίτος Καργιωτάκης στην κονσόλα του ήχου και ο Στάθης Αραμπατζής στην κιθάρα. Συντονισμένοι με στιγμές που σχεδόν ξεκουράζονται και παίρνουν ανάσες για να τα σπάσουν αμέσως μετά με ένα κοινό μπροστά τους πιστό είτε από το 1983 είτε «νεοφώτιστο». Ο Δημήτρης Πουλικάκος σε μια δήλωση του σε εμάς, τη μέρα της συναυλίας χαρακτήρισε τον Αγγελάκα ως «παρακαταθήκη».

Οι στίχοι του δεν αφήνουν το μυαλό σε ησυχία, ούτως ή άλλως. Οι περισσότεροι φαν, τους χαρακτηρίζουν ποίηση και δικαίως .Μας προτρέπει λοιπόν να βάλουμε φωτιά σε ό,τι μας καίει την ψυχή, μας θυμίζει πως έξω οι δρόμοι περιμένουν διψασμένοι, ανοιχτοί και πως υπάρχει ακόμα κάτι που δεν έχει χαθεί. Μας σκαλώνει με τη διαπίστωση πως η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει και μας αποχαιρετά υπενθυμίζοντας πως μπορούμε να πετάξουμε πάνω από τις λύπες με μια καρδιά από ατόφιο χρυσάφι.

Η συναυλία της Παρασκευής ήταν το ζέσταμα. Ραντεβού εκεί στις 12 Μαΐου.