Οι Άγριες Μέλισσες του Alex Sid και τα rock ταξίδια του

Ο Αλέξανδρος Σιδηρόπουλος ακούστηκε πολύ υπογράφοντας την αυθεντική μουσική της σειράς-φαινόμενο «Άγριες Μέλισσες». Το μυστηριώδες ζεϊμπέκικο «Μάτια κλειστά» και το «Κάθε δειλινό» αναζητήθηκαν στο διαδίκτυο και τραγουδιούνται πολύ. Ο χαρισματικός συνθέτης μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο του αγγλόφωνο άλμπουμ «Home» και μας περιπλανά εκεί που έχει ταξιδέψει.

Πού σε βρήκε η περίοδος του lock down και πώς διαχειρίστηκες τον χρόνο σου; Λίγες μέρες πριν κυκλοφόρησε το πρώτο σου άλμπουμ «Home»…
Με βρήκε στο σπίτι μου στην Αθήνα όπου ήμασταν 4 άτομα κλεισμένοι μέσα. Όταν έχεις δύο μικρά παιδιά η διαχείριση του χρόνου σου γίνεται σχεδόν αυτόματα. Κατάφερα να βρω στιγμές ησυχίας και ηρεμίας τα βράδια όπου προσπάθησα να είμαι δημιουργικός και να συνεχίσω να γράφω καινούρια τραγούδια και μουσικές και παράλληλα να ολοκληρώσω το άλμπουμ. Σκεφτόμουν πόσο άλλαξε νόημα το όνομα του δίσκου αυτές τις μέρες. Ενώ όταν το επέλεξα πριν αρκετό καιρό για μένα συμβόλιζε το ταξίδι τώρα μάλλον για πολλούς ανθρώπους θα ερμηνευόταν ως το αντίθετο του ταξιδιού.

H πολυσυλλεκτικότητα του «Home» οφείλεται στα πολλά ταξίδια σου ή όχι; Από το «Spinner» μέχρι το «Turning Your Way» το άλμπουμ περιπλανά τα αυτιά στις μουσικές του κόσμου….
Ο χαρακτήρας του «Home» οφείλεται στα ταξίδια μου, τη διαμονή μου στο Λονδίνο και τις σχέσεις που έκανα εκεί με ανθρώπους από διάφορα μέρη του κόσμου. Νομίζω ακόμα και αν δεν ταξιδέψεις αν περνάς χρόνο με ανθρώπους από άλλες κουλτούρες πάλι επηρεάζεσαι ιδίως αν παίζεις μουσική και αυτοσχεδιάζεις μαζί τους. Ταξίδεψα στην Ευρώπη αλλά κυρίως στην Ισπανία όπου έμαθα και τη γλώσσα. Αυτό με επηρέασε πολύ, αφού ενώ όταν πρωτογνώρισα την ισπανική κουλτούρα η μουσική τους μου φαινόταν πολύ έντονη, μέσα σε λίγα χρόνια την αγάπησα. Από το φλαμένγκο μέχρι και τα απλά ισπανικά στοιχεία και έθιμα. Όσο ήμουν στο Λονδίνο είχα την ευκολία να ταξιδέψω και στην Κεντρική/Νότιο Αμερική όπου εκεί γνώρισα και τον δικό τους ήχο, πέρα από τους λίγους ρυθμούς τους που φτάνουν στην Ευρώπη. Τα ταξίδια ανοίγουν τους ορίζοντες, μουσικούς και μη. Γνωρίζεις και αποδέχεσαι άλλες κουλτούρες και καμιά φορά κάνεις στοιχεία τους δικά σου.

Ποιο μέρος πρέπει να επισκεφτεί ένας θνητός τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του;
Κάποιο παρθένο τροπικό δάσος μακριά από την πόλη και τα ξενοδοχεία. Έχουμε χάσει τη σύνδεσή μας με την αγνή φύση. Νομίζω μία 1-2 εβδομάδες μακριά από τον πολιτισμό μπορεί να κάνει κάποιου είδους reset στον οργανισμό και στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Φυσικά για κάποιους από εμάς, κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο αφού ο δυτικός τρόπος ζωής είναι εξαιρετικά εθιστικός.

Η σχέση σου με τη μουσική πώς ξεκίνησε;
Όταν ήμουν στο δημοτικό σχολείο μού έκαναν δώρο ένα walkman και ανακάλυψα τις κασέτες τις οποίες έγραφα από δίσκους του πατέρα μου. Λίγα χρόνια μετά άρχισα μαθήματα ηλεκτρικής κιθάρας. Μέσα στον πρώτο χρόνο είχα 3 βιβλία με νότες από τους δίσκους Gary Moore - «Still Got the Blues», Guns ’n’ Roses - «Use Your Illusion II» και Metallica - «Black Album» τα οποία μελετούσα ένα ολόκληρο καλοκαίρι καθημερινά.

Είσαι πολυοργανίστας. Ποιο είναι το αγαπημένο σου όργανο και γιατί;
Νομίζω η μαντόλα. Αμέσως μετά το πανεπιστήμιο άρχισα να δουλεύω σε ένα Sound Post Production Studio και από τις πολλές ώρες στο στούντιο σταμάτησα να παίζω για 2 χρόνια. Μία μέρα ένας φίλος μού δάνεισε ένα ιρλανδικό μπουζούκι και παίζοντάς το με ξαναέπιασε η επιθυμία να παίξω. Την επόμενη μέρα πήγα σε ένα κατάστημα μουσικών οργάνων και βρήκα μια μεταχειρισμένη πολύ παλιά μαντόλα (που έμοιαζε με το Ιρλανδικό μπουζούκι) την οποία έμαθα να παίζω και σε λίγους μήνες είχα αγαπήσει. Η επανέναρξη της μουσικής μου ενασχόλησης είναι απόλυτα συνδεδεμένη με αυτό το όργανο.

Έχεις γράψει μουσική για το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Έχεις βραβευτεί ως sound designer. Πώς προέκυψε η συνεργασία για το «Echoes of the Past» του Νικόλα Δημητρόπουλου, όπου πρωταγωνιστεί ο Max von Sydow και αναμένουμε την προβολή της;
Με τον Νικόλα συνεργάστηκα πρώτη φορά στο Λονδίνο στα γυρίσματα μιας ταινίας. Ξαναβρεθήκαμε στην Αθήνα τυχαία και έγραψα τη μουσική για την ταινία μικρού μήκους «Been Here Before» που σκηνοθέτησε. Είχαμε μία πολύ όμορφη συνεργασία και έτσι μου πρότεινε να γράψω και για την ταινία μεγάλου μήκους του που τότε ετοίμαζε, όπου με μεγάλη χαρά δέχτηκα.

Το αγαπημένο σου σάουντρακ είναι;
Πολύ δύσκολη ερώτηση. Ένα από τα αγαπημένα μου είναι το «The Proposition» των Nick Cave & Warren Ellis.

Ποια συναυλία δεν θα ξεχάσεις ποτέ και γιατί;
Στο Λονδίνο πριν πολλά χρόνια είδα μία προβολή του Stalker του Andrei Tarkovsky με υπότιτλους και live μουσική. Η μουσική είχε μινιμαλιστική προσέγγιση, μία μπάντα με μπάσο, τύμπανα, τρομπόνι και πλήκτρα. Τα συναισθήματα που δημιουργούσε η μουσική σε συνδυασμό με την εικόνα ήταν τόσο έντονα που το κοινό ταξίδεψε ασταμάτητα για δυόμισι ώρες και έκανε μία μεγάλη σε διάρκεια ταινία να περάσει πολύ γρήγορα.

Ποιο άλμπουμ έχεις λιώσει τελευταία και γιατί;
Τελευταία δεν έχω ακούσει μουσική όσο θα ήθελα. Οι συνθήκες της καραντίνας σε συνδυασμό με τις ώρες που περνάω δουλεύοντας τις μουσικές μου έχουν αφήσει λίγο χρόνο διαθέσιμο. Γενικά δεν λιώνω άλμπουμ επειδή έχω παρατηρήσει ότι αν ακούς έναν καλλιτέχνη πολύ αρχίζει η επιρροή του άθελά σου να αποτυπώνεται στις δικές σου συνθέσεις.

Είχες ποτέ μουσικούς ήρωες;
Ναι, όταν ήμουν στο γυμνάσιο είχα τους Iron Maiden και άλλες μπάντες. Ευτυχώς, μετά στο Λονδίνο γνωρίζοντας μουσικούς και μουσικές κατάλαβα ότι η απομυθοποίηση είναι ένα σημαντικό βήμα για να προχωρήσεις.

Τι είχες κατά νου υπογράφοντας το σάουντρακ της τηλεοπτικής σειράς «Άγριες Μέλισσες», το οποίο σε σύστησε σε πολλούς νέους ακροατές;
Ο ρόλος του συνθέτη για την εικόνα είναι να ικανοποιήσει τα συναισθήματα που θέλει να δημιουργήσει ο σκηνοθέτης με την ταινία του. Στις «Άγριες Μέλισσες» ήθελα η μουσική μου να έχει κινηματογραφικό χαρακτήρα χρησιμοποιώντας ελληνικά όργανα όπως ο μπαγλαμάς.

Επιτυχία για σένα είναι…
Να είσαι ευτυχισμένος με τη ζωή σου και να μοιράζεσαι την ευτυχία σου με αγαπημένους ανθρώπους. 

---

Ακούστε περισσότερη μουσική στον Athens Voice 102.5