Μουσικη

Ο ηθοποιός Μάκης Παπαδημητρίου τραγουδά με τους Speed 28 το τραγούδι που ψάχνεις

Δείτε το κλιπ του ύμνου «Never Grow Old» και ακούστε το αποκλειστικά στο Athens Voice Radio 102.5

4754-202316.jpeg
Στέφανος Τσιτσόπουλος
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Never Grow Old - Speed_28 ft. Makis Papadimitriou (Official Music Video) [8 bit version 2020]

Ο ηθοποιός Μάκης Παπαδημητρίου τραγουδά με τους Speed 28 το τραγούδι που ψάχνεις

Το τραγούδι «Never Grow Old» γράφτηκε για τις ανάγκες της ταινίας «Η Αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ», που θα προβληθεί στην Ελλάδα το φθινόπωρο. Ο συνθέτης, ενορχηστρωτής και παραγωγός Γιώργος Μπουσούνης έγραψε το σάουντρακ, ο Μάκης Παπαδημητρίου, ένας από τους δύο πρωταγωνιστές της ταινίας, φτάνει στο σημείο να γίνει ως και λίντερ της φίκτσιοναλ 8-bit μπάντας με όνομα Speed_28. Το γκρουπ τους παίζει μεταπάνκ πρώιμη χαουζιάρα πλαστική τέκνο.

Τρελαίνομαι! Μια μουσική εντελώς συνθετική, μια υποκουλτούρα που έρχεται κατευθείαν από τη δεκαετία του '80. Ένας ρομαντικός νουάρ και μπλαβιασμένος ήχος σφήνα ανάμεσα στο σκοτεινό βρετανικό ηλεκτρονικό new wave του Fad Gadget και τη χαρούμενη synth-pop των Yazzo: αφιονισμένος ρυθμός, αυτές ήταν οι μέρες! Ακούγοντας το «Never Grow Old» θυμάμαι ένα τσούρμο ακόμα από τέτοια σχήματα, ευρωπαϊκά αλλά και πέρα από τον Ατλαντικό: ένα από τα πολύ πολύ αγαπημένα μου, οι Καναδοί Men Without Hats έγραψαν «Pop Goes the World». Κάθε φορά που το ακούω ανατρέχω νοερά σε εκείνα τα χρόνια. Ο ήχος μου ξεπηδούσε από υπόγεια καταστήματα ηλεκτρονικών όπου παίζοντας Πακ Μαν ή Αράχνη, άκουγα ως και τα ηχεία του παιχνιδιού να παράγουν μαγικά άτεχνα γουργουρητά! Γουργουρητά που αργότερα φορτώθηκαν μέσα στις μνήμες των σύνθι της εποχής αλλά και στις κάρτες ήχου των παιχνιδιών στις πρώιμες κονσόλες - η οικιακή διασκέδαση προχωρούσε και μπορούσες να παίζεις παιχνίδια και στο σπίτι σου χωρίς τα ρούχα σου να μυρίζουν τσιγαρίλα! 

Αξίζει να σημειωθεί, όπως μου είπε ο Γιώργος Μπουσούνης, «ότι το "Never Grow Old" ηχογραφήθηκε εξ ολοκλήρου με χρήση ήχων από sound chip προερχόμενων από arcade video game κονσόλες»! Ο τύπος θέλησε να ακολουθήσει πιστά την αισθητική της 8 bit- chiptune μουσικής. Από την πρώτη στιγμή που το άκουσα ήταν σαν ένα κομμάτι του εαυτού μου να βρήκε την ευκαιρία νοσταλγήσει-επιστρέψει σε αθεράπευτα παλιούς χρόνους: οι Βέλγοι Front 252 (αν και πολύ σκοτεινοί σε σύγκριση με την ευφορία των Μπουσούνη Παπαδημητρίου), οι Blancmange, το νον στοπ ερωτικό καμπαρέ του Μαρκ Άλμοντ και των Soft Cell, πάντα όμως με τις στροφές πιο γρήγορες, αφού συνθετικά ο πονηρός Μπουσούνης πουσάρει εκείνον τον επικολυρικών διαστάσεων ρομαντικό ήχο των αρχών του '80, ωθώντας τον προς το κατώφλι του τέλους της δεκαετίας, λίγο πριν το χάουζ στείλει τον κόσμο από τα ανήλιαγα κλαμπ ή τα σφαιριστήρια έξω στα λιβάδια και τα πάρτι κάτω από τους έναστρους ουρανούς.

Σύμφωνα με τον ίδιο, το «Never Grow Old» είναι αφιερωμένο σ' εκείνη τη γενιά του ήχου που ως και σήμερα ακόμα τα σχήματά της δεν (απο)τιμήθηκαν όπως έπρεπε. Κρίμα. Όμως, ποτέ δεν θα πάψω να λατρεύω τους δίσκους μου από εκείνους τους επικολυρικούς καιρούς-βιντεοταινίες. Στο ραδιόφωνο το «Never Grow Old» είναι επίσης ένα πολύ καλό τραγούδι για να το αφιερώνεις «σε όλους εκείνους και εκείνες που επιμένουν να πιστεύουν στον ρομαντισμό και την αθωότητα, κόντρα στον ρεαλιστικό κυνισμό». Τ

ώρα που το καλοσκέφτομαι αν ο Ρεμπό ήταν ένα από τα δεκαεπτάρια ή εικοσικάτι της εποχής μας, αδύνατον να μην άκουγε κι αυτός τέτοια. Ο οκτάμπιτος ποπ πανκ σύνθι χαουζάτος ήχος ήταν κόντρα σε κάθε τι παλιοροκίσιο, ρηξικέλευθος ως εκεί που δεν πάει, τα φρικιά που άκουγαν σολίδια πάθαιναν λαλά στη θέα του βελζεβουλικού οργάνου που μιμούνταν το σχήμα της κιθάρας-ταστιέρας, αλλά το σκάφανδρο ήταν πιάνο, υπάγετε πίσω μας, αναθεωρητές, ξόρκιζαν! Το φοράει πάνω του πληκτράροντας ο Μάκης Παπαδημητρίου περιτριγυρισμένος από την μπάντα του, με ένα κράνος ρομποτικό στο κεφάλι- αναμφίβολα οι Kraftwerk θα λύνονταν από τα γέλια αλλά θα γούσταραν κι αυτοί, ασχέτως αν η χαρά του ήχου και το χαμόγελο του Μάκη απέχουν παρασάγγας από τη μουντή και στιβαρή «τευτονίλα» της ερμηνείας τους. Όμως... νίκη! Τίποτα δεν μπόρεσε να σταματήσει τους Λος Αντζελίνος A Flock of Seagulls: το «Never Grow Old» μου τους φέρνει επίσης στο μυαλό. Ειδικά εκείνες τις δυο χιτάρες τους, Telecommunication και «Space Age Love Song».

Το «Never Grow Old» κατάφερε να με συγκινήσει, μ' έκανε να χαμογελάσω, ψιλονοστάλγησα εκείνες τις μέρες, το ξέφρενο μπιτ του συνοδεύεται μια δεινή στιχουργική κουπλέ-ρεφρέν: Like a row of ones and zeros, In a binary code. We are endless, super heroes, And we will never grow old. Ο Ρεμπό, που λέγαμε, στα ηλεκτρονικάδικα της εποχής! Ο, δε, Μάκης, όπως μου εξομολογήθηκε ο Γιώργος Μπουσούνης, «μπήκε στο στούντιο και το πήγε με τη μία»! Το έχει ο τύπος, νομίζω πως πέρα από ηθοποιάρα κωμίκα αλλά και θεούλης σε δραματικούς ρόλους, είναι και φοβερός new wave τραγουδισταράς. Προσκυνώ, μπόουθ: μου φτιάξανε την άνοιξη! 

Το soundtrack της ταινίας θα κυκλοφορήσει από την Ammos Music

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.