Η νύχτα που οι Kraftwerk έβαλαν 3D γυαλιά στην Αθήνα

Ουδέποτε αγάπησα αυτές τις «αφορμές»! Τουναντίον, τις σιχαίνομαι. Και τούτο γιατί κάθε που αποδημεί μια ειδοποιός φιγούρα που διαμόρφωσε τη μουσική παιδεία μας, η δυσβάσταχτη απώλεια του μου θυμίζει άγαρμπα πως, όλα σε τούτη τη ζωή, είναι «δανεικά»!

Ο Florian Schneider (1947-2020) δεν ήταν απλά και μόνο ένας αστείρευτος πολυ-οργανίστας, έτη φωτός μπροστά από την εποχή του. Ως ιδρυτικό μέλος των πρωτοπόρων Kraftwerk μαζί με τον Ralf Hutter, θεμελίωσε την μεγαλοπρέπεια της ηλεκτρονικής μουσικής όταν αυτή κορυφώνει το πάντρεμα του Ήχου και της Εικόνας, επηρεάζοντας μια ολόκληρη στρατιά πνευματικών τέκνων που, έως και σήμερα, πίνουν νερό στο όνομά του. Μα ως εδώ η πικρία. Άλλωστε ο φόρος τιμής του Δημήτρη Καραθάνου που προηγήθηκε έχει υπερκαλύψει κάθε μου/μας ανάγκη…

Δυο ήταν οι φορές που μεις οι Έλληνες απολαύσαμε αυτό το θρυλικό κουαρτέτο επί σκηνής. Η μια το 2005 στις αθλητικές εγκαταστάσεις του Beach Volley, και τούτη εδώ το 2018, στο κλειστό του Παλαιού Φαλήρου, στo πλαίσιo της παγκόσμιας περιοδείας τους για την προώθηση του “3-D The Catalogue” που τους επαναπροσδιόρισε σε μια εντελώς νέα γενιά οπαδών. Είχε βουίξει ο τόπος μήνες πριν για αυτό το τρισδιάστατο υπερθέαμα. Όχι βέβαια πως όσοι αγαπούν ιδιώματα όπως το electro, το hip hop, την techno και τη synth-pop χρειαζόντουσαν το κίνητρο αυτό, μη τρελαθούμε!

Ένα από τα πρώτα βινύλια που απέκτησα με «δικά» μου λεφτά (βλέπε το χαρτζιλίκι του παππούκα μου) ελάχιστους μήνες μετά που κυκλοφόρησε το 1978, ήταν το μνημειώδες “The Man-Machine”, παρέα με το “Whatever You Want” των Status Quo. Ναι. Εξαρχής υπήρξα ανοιχτόμυαλος όσο δεν πάει. Τούτο το μουσικό ανθολόγιο ηλεκτρονικής μουσικής δοκίμαζε τα όρια μας ως ακροατών, ως μουσικόφιλων, μα και ως αμετανόητων της hi-fi stereo καψούρας μας με τα μηχανήματα αναπαραγωγής ήχου. Με τα μάτια γουρλωμένα παρακολουθούσα τα woofers των ηχείων μου να δοκιμάζονται οριακά στην λατρεμένη «γέφυρα» του “The Robots”, εκεί με τους Ρωσικούς στίχους!

Μα πώς να μην υποπέσω κι εγώ στον απίστευτο βομβαρδισμό του (τότε κρατικού) ραδιοφώνου; Αυτό το προφητικό, Orwell-ικό άσμα είχε κατακλύσει τα ερτζιανά της Υφηλίου και η Ψωροκώσταινα δεν αποτέλεσε εξαίρεση, ακόμη και τότε που όλα έφταναν εδώ με… χρονοκαθυστέρηση. Το γεγονός του ότι τιμήθηκαν με βραβείο Grammy Lifetime Achievement Award για τη συνολική προσφορά τους στη μουσική το 2014 ναι μεν αποτελεί μια άλφα δικαίωση, μα έως και εγκληματικά καθυστερημένη.

Ας πάμε τώρα όμως στην τιμώμενη βραδιά. Kraftwerk - Tae Kwon Do, Αθήνα, Σάββατο 3 Μαρτίου 2018. Το Tae Kwon Do γέμισε από νωρίς και τα άκρως απαραίτητα 3D γυαλιά μοιράστηκαν εξαρχής στην είσοδο σε κάθε έναν μας. Ήταν 21:30 όταν με ακρίβεια Ελβετικού ρολογιού ξεκίνησε τούτο το ονειρικό υπερθέαμα. Στοιχισμένοι σε μια νοητή ευθεία, οι τέσσερεις ξεναγοί του μέλλοντος μας υποδούλωσαν για δυο ώρες με μια επιβλητική, υποβλητική, έως και εξουσιαστική οπτικο-ακουστική παράσταση που κάθε τόσο με ήθελε να απλώνω τα χέρια μπας και αγγίξω όσα έμοιαζαν να ίπτανται πάνω από το κεφάλι μου!...

Όλες οι μεγάλες δισκογραφικές στιγμές των Kraftwerk απέκτησαν κείνη τη βραδιά εικόνα. Και δει, τρισδιάστατη. Στο “Spacelab” ο Hutter «έσκυψε» ώστε να μην τον γρατζουνίσει ο δορυφόρος. Ο χώρος γέμισε αγωνιστικά ποδήλατα στο άκουσμα του “Tour De France”, έμοιαζε με αυτοκινητόδρομο στο “Autobahn”.

Μα ήταν στο έμπα του encore που την πατήσαμε πανηγυρικά. Υπό τους ανατριχιαστικούς ήχους του “The Robots”, τα φώτα μας αποκάλυψαν τις τέσσερις αξέχαστες φουτουριστικές φιγούρες που πριν μισό αιώνα στοίχειωσαν τη ψυχή μας: πουκάμισα κόκκινα της φωτιάς, μαύρες γραβάτες, κατάμαυρα μαλλιά και μαύρα παντελόνια. Έλα όμως που επρόκειτο για απίστευτα αληθοφανή ανδρείκελα! Μαζί με τα “Aero Dynamik”, Planet of Visions” και “Music Non Stop”, η αυλαία τούτης της τεχνοκρατικής πανδαισίας έκλεισε με κρότο εκκωφαντικό, ανάλογο του απόβαρού της.