Συνέντευξη του Guillaume de Kadebostany στην ATHENS VOICE και την Ιλεάνα Εξάρα: Ο ανήσυχος καλλιτέχνης μιλά για το νέο μουσικό πείραμα DRAMA- Act 1.
Δεν ξέρω αν είναι fiction η Δημοκρατία του Kadebostan, αλλά ο πρόεδρός της Guillaume de Kadebostany, σίγουρα δεν είναι. Αυτός ο μελαχρινός, γοητευτικός Ελβετός καλλιτέχνης που τα τελευταία χρόνια γεμίζει τα στάδια στις περιοδείες του και τα ερτζιανά προσκυνούν την μουσική του ιδιοφυία, είναι βέβαιο, ότι με το εκκεντρικό όραμά του, έχει βάλει ατσάλινα θεμέλια σε ένα καινούργιο είδος μουσικής συνύπαρξης, που προσηλυτίζει όλων των φυλών τους ανθρώπους και μαντεύει τους χτύπους της καρδιάς του κόσμου που έρχεται.
Νέα Υόρκη εγώ, Ελβετία αυτός βρήκαμε τελικά μια ώρα να συμφωνήσουμε τη συνέντευξή του και να μιλήσουμε για τη καινούργια του «προεδρική εξαγγελία», DRAMA- Act 1 που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Αυτός ατίθασος λάτρης της αλλαγής, της ελευθερίας και της κυριαρχίας, που δεν του αρέσει να μοιάζει με κανέναν, είναι εντυπωσιακά απλός, ήρεμος και απόλυτα προσανατολισμένος στο ιδανικό του: να εξαπλώσει παγκόσμια τη μουσική κυριαρχία της εκκεντρικής αυτής Δημοκρατίας του Kadebostan. Με παρέσυρε στο μαγικό του «Castle in the Snow» και το μόνο που κατάφερα να ψελίσω μέσα από την χρυσόσκονη, χωρίς να με ακούσει, κλείνοντας το τηλέφωνο ήταν: «Mind if I Stay» Monsieur le President?
Πότε σας ήρθε η ιδέα για το DRAMA- Act1;
Το ταξίδι στην Ίμπιζα ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό για μένα, γιατί ήταν η πρώτη μου φορά σ’ αυτό το νησί. Ήμουν καλεσμένος σε μια εκδήλωση, Storytellers. Δεν είναι μια mainstream εκδήλωση, είναι περισσότερο για τους ανθρώπους που έχουν γίνει μέρος του νησιού, ένα μείγμα κορυφαίων μοντέλων, χίπις, jetsetters. Πέρασα τρεις μέρες εκεί ως DJ. Πήγα στην παραλία μόνος μου, πέρασα πολύ χρόνο με τον εαυτό μου, και οραματίστηκα αυτή την δουλειά εκεί στο νησί. Συνήθως μου παίρνει τρία χρόνια για να δημιουργήσω ένα άλμπουμ. Μετά την περιοδεία μας στη Μόσχα όμως, πέταξα στην Ίμπιζα, που με έβαλε σε μια αλλιώτικη διάθεση, πολύ ανοιχτή σε νέες ιδέες. Ήθελα να κάνω κάτι πολύχρωμο. Να αλλάξω λίγο την κατεύθυνση. Εμπνεύστηκα πολύ από το «The Holy Mountain» του Jodorowsky. Έχω δει αυτήν την ταινία πολλές φορές τα τελευταία 12 χρόνια, και η οπτική του προσέγγιση ταίριαζε πολύ με την αισθητική που ήθελα.
Πώς επιλέξατε τους συνεργάτες σας;
Επέλεξα τους συνεργάτες μου αναζητώντας την έκπληξη. Από τότε που έκανα περιοδείες, είχα πάντα ένα μέρος στον υπολογιστή μου, όπου έγραφα τα ονόματα των καλλιτεχνών, με τους οποίους θα ήθελα μια μέρα να συνεργαστώ, όχι απαραίτητα αστέρια, αλλά άτομα που κατέχουν το στιλ τραγουδιού που μου αρέσει. Όταν επέστρεψα στην Ελβετία, στο σπίτι μου το οποίο είναι και το στούντιό μου, άρχισα να προσκαλώ πολλούς διαφορετικούς καλλιτέχνες, γιατί θεώρησα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή, να κάνω κάτι διαφορετικό. Θα τους προσκαλούσα στο σπίτι μου πειραματικά, χωρίς λεπτομέρειες και επεξηγήσεις. Ήθελα να υπάρχει έκπληξη και αυθεντικότητα. Κάποιος μου πρότεινε τον Guillaume Boscaro απο το Παρίσι, που ήταν κορυφαίος στο στίχο. Ήταν το πρώτο άτομο που ήρθε στο σπίτι μου για το DRAMA- Act 1. Δεν ξέραμε ο ενας τον άλλον αλλά είπαμε «ας δούμε τι μπορούμε να δημιουργήσουμε μαζί» και αυτό ήταν μαγικό και σουρεαλιστικο. Ο Guillaume μου πρότεινε έναν καλλιτέχνη από το Παρίσι, τον Fang. Τον άκουσα. Η μουσική του ήταν διαφορετική, αλλά μου άρεσε η ατμόσφαιρά του. Τον κάλεσα στην Ελβετία. Ξαφνικά έχεις όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους και γίνονται μέλη της οικογένειάς σου. Το DRAMA EP Act 1 βασίστηκε σε μια συναρπαστικη συνεργασία τόσο φυσική, τόσο αληθινή.
Γιατί ταξινομήσατε τη δουλειά σας σε Eras;
Είμαι αρκετά ακατάστατος, με την έννοια ότι έχω πολλές ιδέες και πρέπει να τις ταξινομώ. Η ταξινόμηση σε Eras ήταν ο καλύτερος τρόπος για να το κάνω. Όταν έχω μια ιδέα βάζω μια συγκεκριμένη περίοδο σαν ταμπέλα. Παρόλο που η δουλειά μου είναι ποικιλόμορφη, νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό, να την παρουσιάσω με τον σωστό τρόπο στο κοινό. Θέλω οι άνθρωποι να καταλάβουν τι κάνω. Η εποχή του DRAMA είναι αρκετά μεγάλη, υπάρχει μεγάλη ποικιλία, είναι κατανοητή και κύριως δεν είναι ασύντακτη.
Πώς θα περιγράφατε το συναίσθημα του DRAMAAct 1;
Είστε από την Ελλάδα, σωστά; Νομίζω ότι θα το καταλάβετε τέλεια. Σε αυτές τις χώρες, υπάρχει έντονη η αίσθηση του «να κλαίς με χαμόγελο». Είναι μελαγχολικό, αυτό, αλλά «είστε ευτυχείς, να είστε μελαγχολικοί». Στο παρελθόν φοβόμουν πολύ το γεγονός ότι γράφω πάντα μελαγχολικά και λυπητερά τραγούδια, αλλά σήμερα αισθάνομαι πως είναι το σήμα κατατεθέν μου. Φυσικά, μου αρέσουν τα τραγούδια όπως το «Happy»του Pharell Williams και έχω μεγάλο σεβασμό, αλλά προφανώς δεν είναι το είδος μου. Το να «κλαις με χαμόγελο» είναι ο καλύτερος τρόπος, για να περιγράψω τη δουλειά μου. Μόλις έκανα ένα playlist στο Spotify που ονομάζεται Kadebostany Republic top 50 Charts και διαφημίζω ότι περιέχει 100% λυπημένα τραγούδια. Ας είμαστε ανοιχτοί γι’ αυτό.
Πώς καταλήξατε στην ιδέα για το βίντεο των 20 λεπτών;
Τα παιδιά από την εταιρία μου έλεγαν: «είσαι σίγουρος ότι θέλεις να κάνεις αυτό το πράγμα 20 λεπτών;» Και τους απαντώ: «ναι, το νιώθω έτσι και νομίζω, ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να παρουσιάσω το DRAMA- Act 1». Αντιβαίνει βέβαια στους κανόνες της μουσικής βιομηχανίας στις μέρες μας για το streaming, αλλά για μένα προέχει η τέχνη. Θέλει δύναμη να κάνεις ένα 20λεπτο βίντεο σήμερα σε διαφορετικές γλώσσες. Πέρασα 4 μέρες στην Τουρκία, με όλους τους τραγουδιστές του Act I, για να φτιάξουμε το βίντεο.
Στο βίντεο φαίνεται να καθοδηγείτε τους καλλιτέχνες…
Όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες, δεν γνωρίζουν ο ένας τον άλλον και βρέθηκαν μαζί μου, επειδή τους αρέσει η μουσική του Κadebostany. Το νόημα δεν είναι να με δείτε σαν Πρόεδρο. Είμαι το άτομο που ίσως σας καθοδηγεί και σας ωθεί σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, για να εξερευνήσετε πράγματα, που αλλιώς δεν θα είχατε εξερευνήσει. Όλοι αυτοί οι διαφορετικοί τραγουδιστές έχουν τη δική τους καριέρα και αυτό που κάνουν είναι πολύ διαφορετικό, από αυτό που κάνουν μαζί μου και ήθελα να το εκφράσω. Έχω μεγάλο σεβασμό για τη δουλειά τους και είναι πραγματικά συναρπαστικό, να τους φέρνω κοντά στο δικό μου όραμα.
To «IWasn’t MadeForLove» είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μουσικά και στιχουργικά τραγούδι.
Ναι, είναι αρκετά πολιτικό. Θυμάμαι, όταν ήμουν με τον Fang και τον Guillome, στο στούντιο και αναζητούσαμε μαζί αυτό που θέλουμε να εκφράσουμε σε αυτό το τραγούδι, η ιδέα μας περιστράφηκε γύρω από το ποιά είναι η σχέση μας με την χώρα και ποιός είναι ο αντίκτυπος που έχει πάνω μας η χώρα. Τι σημαίνει δηλαδή να λέω ότι είμαι Γάλλος ή Αμερικάνος; Οφείλω κάτι στη Γαλλία ή στην Αμερική αντιστοιχα γι’ αυτό; Έγραψαν λοιπόν τα παιδιά τους στίχους γύρω από αυτήν την ιδέα. Στην αρχή ήμουν λίγο κλειδωμένος στη σύνθεση. Υπήρχαν πολλά διαφορετικά μέρη που μου άρεσαν πολύ, αλλά δεν μπορούσα να τελειώσω το τραγούδι. Όταν έχω τέτοιου είδους προβλήματα, απλά καταστρέφω τα πάντα και δοκιμάζω κάποια τρελά πράγματα. Αυτό μερικές φορές καταλήγει σε κάτι πολύ μοναδικό και όμορφο και αυτό συνέβη και εδώ. Γι ’αυτό υπήρχε η πτώση του ρυθμού σε αυτό το τραγούδι. Αυτό το είδος τραγουδιού είναι χαοτικό, τυχαίο, αλλά το βρίσκω μαγικό.
Ποια είναι η ιδιαιτερότητα του βίντεο αυτού του τραγουδιού;
Γι’ αυτό το βίντεο κάναμε πολλούς αυτοσχεδιασμούς. Θέλαμε να έχουμε σίγουρα μια σκηνή χορού σε ένα κλαμπ. Ο σκηνοθέτης Hasan Kuyucu πρότεινε να χρησιμοποιήσουμε χορευτές, να δούμε τι χορογραφία θα μπορούσαν να κάνουν. Εγω δεν είμαι χορευτής, αλλά θεώρησα, ότι θα ήταν καλύτερο να χορεύω εγω και ο Fang με τον δικό μας τρόπο. Αυτό ήταν ασφαλώς πολύ επικίνδυνο. Σκεφτείτε, πως αν δεν λειτουργούσε σωστά, όλοι θα σκεφτόντουσαν αυτό που είπα την προηγούμενη «ας απολύσουμε τους χορευτές και θα το κάνουμε μόνοι μας». Προφανώς είχε αίσιο τέλος και όλοι έμειναν ευχαριστημένοι με αυτή τη σκηνή. Αυτή άλλωστε είναι και η παραίνεση που κάνω σ’ αυτή τη δουλειά μου στο DRAMA EP Act I. Πηγαίνετε βαθιά, σκάψτε τις ιδέες σας και δοκιμάστε.
Υπάρχει κάποια ιστορία που συνδέει τα κλιπ;
Νομίζω, ότι υπάρχει ένα είδος παρόμοιας γλώσσας, με την έννοια οτι όλα γυρίστηκαν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, δηλαδή 4 ημέρες και υπήρχε μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα, αλλά δεν υπήρχε πραγματική ιστορία πίσω από όλα αυτά τα κλιπ. Εμπνεύστηκα από το Holy Mountain. Αν παρακολουθήσετε την ταινία, δεν υπάρχει καμμιά ιστορία. Το έργο είναι ανοιχτό στη φαντασία και το βρίσκω πιο ισχυρό αυτό. Μου αρέσει αυτή η αίσθηση. Για μένα ένα βίντεο κλιπ μπορεί να ενισχύσει ενα τραγούδι ή να είναι επικίνδυνο για ένα τραγούδι. Στο DRAMA EP ACT I, νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που επιτύχαμε πραγματικά τον τέλειο συνδυασμό μεταξύ του τραγουδιού και του οπτικού.
Πώς πρέπει να ακούσει κάποιος το DRAMA- Act 1;
Νομίζω ότι οι άνθρωποι πρέπει να αφιερώσουν 20 λεπτά από το χρόνο τους, για να παρακολουθήσουν το DRAMA και καλό θα ήταν να χρησιμοποιήσουν ακουστικά. Στο βίντεο επέλεξα σκόπιμα να μιλήσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στη μητρική τους γλώσσα και έβαλα αγγλικούς υπότιτλους, ώστε όλοι να καταλαβαίνουν. Μου αρέσει το νόημα της προσθήκης όλων αυτών των διαφορετικών γλωσσών. Οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, αλλά όταν καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον, μπορούν να δημιουργήσουν κάτι που είναι πολύ δυνατό, ακόμα κι αν δεν μιλούν την ίδια γλώσσα και νομίζω, ότι αν υπάρχει ένας νοηματικός σύμβολισμός, για το οποίο είμαι περήφανος, είναι αυτός.
Ετοιμάζετε το DRAMA- Act 2;
Δουλεύω πάνω σ’ αυτό. Όταν επέστρεψα από την Ίμπιζα τον Αύγουστο του περασμένου χρόνου, δούλεψα για 3 μήνες σε πολλά νέα κομμάτια και ολοκλήρωσα πολλά τραγούδια. Θέλω να έχω μια βιβλιοθήκη τραγουδιών, όπου θα μπορούσα να διαλέξω 3-4 τραγούδια για το DRAMA- Act 2, αλλά θέλω να τα επιλέξω, ώστε να δουλεύουν καλά μαζί. Και η ιδέα μου να δουλεύουμε πάνω σε ένα project πολλοί άνθρωποι με διαφορετικό υπόβαθρο, που δεν γνωρίζουν ο ένας τον άλλον και ξαφνικά συναντιούνται, είναι ένα πολύ ωραίο συναίσθημα, αλλά και για την μουσική ένα σημαντικό κοινωνικό πείραμα.
12°
