Η τελετουργική συναυλία των Tool στην Αθήνα το 2007

Το 1964 έσκουξε την πρώτη του πρωτόλεια κραυγή o James Herbert ξεμυτίζοντας από τη μήτρα της Judith Marie Keenan. Και όπως γνωρίζουμε όλοι όσοι τον προσκυνάμε από το 1993 και δώθε, έκτοτε, δεν έβαλε γλώσσα μέσα! 

Δυο οι φορές που τους απολαύσαμε (;) του λόγου μας στην Ελλάδα. Κι αν κάποιος απορήσει με το προηγηθέν ερωτηματικό, διευκρινίζω πως για τον υπογράφοντα, η πρώτη εμφάνιση των Tool στην εκπνοή του 2006 μονάχα απολαυστική δεν ήταν. Πόνεσαν τα αυτιά μου, θόλωσαν τα μάτια μου, με έπιασε ζαλάδα. Έτσι λοιπόν ξεθάβω εικόνες από τη δεύτερη επίσκεψή τους ανάμεσα στα πεύκα, καταγράφοντας σκέψεις και αναμνήσεις… Tool, Terra Vibe, Μαλακάσα, Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2007...

Με το “Fear Inoculum” να ταλαντεύεται μετέωρο ακόμα στα σύνορα του νου και της καρδιάς μου, αναμόχλευσα τα κλικ που κατάφερα να αποκτήσω κόντρα στο σκότος το αέναον που ο αλαφροΐσκιωτος Maynard James Keenan ανέκαθεν προτιμά, ώστε να βρω τούτες εδώ τις φωτογραφίες και να τις μοιραστώ.

Ήμουν από νωρίς στο Terra Vibe. Έτσι χάθηκα μονομιάς στις αναμενόμενα ταιριαστές μουσικές επιλογές της αγαπημένης ομάδας του Mo Better, των Psychograndmammas, απορροφώντας αβίαστα τζούρες από Mastodon, Isis, Cave In, Monster Magnet και μπύρα παγωμένη…

Με το “Jambi” από το τότε σχετικά πρόσφατο “10.000 Days” να ανοίγει την φαντασμαγορική αυλαία της βραδιάς λίγο μετά τις εννιάμιση, η χαρακτηριστική άνεση που επικράτησε με πέντε (μοναχά) χιλιάδες θεατές να εκδράμουν για χάρη του αγαπημένου μας κουαρτέτου, έγειρε ακόμη παραπάνω προς Βορράν τη ζυγαριά Ελληνικού-Μαλακάσας. Μα εδώ φίλε βλέπαμε όλοι, χαλαρά. Και αν ο ήχος σε αυτό το τραγούδι ήταν φτωχός, από το “Stinkfist” κιόλας που ακολούθησε, υπήρξε τούτη τη φορά αντάξιος των προσδοκιών μας.

Και ναι, το ομολογώ, το light show με συνεπήρε τελικά και μένα, κι ας είχα κατεβάσει καντήλια το πρώτο δεκαπεντάλεπτο ως εργαζόμενος φωτογράφος. Έλα όμως που και αυτά τα καντήλια δεν φέρανε το Φως… Μα αν έχεις το Θεό σου! Μόνο σιλουέτα ρε Keenan; Μόνο «Υψηλή Τέχνη»; Το μουτράκι σου δεν;  

Έως το άκουσμα του “Lateralus” πάντως, τα είχα ξεχάσει όλα. Εγώ με αυτό το άλμπουμ τους λάτρεψα. Και να λοιπόν που μας πήρε και μας σήκωσε η από σκηνής αβυσσάλεα, «κατατονική» εκτέλεση που μας επιφύλαξαν οι μαστόροι. Ω, Θεέ μου.

Ήταν το καταιγιστικό “Vicarious” που συμπλήρωσε καίρια τα «άκρως απαραίτητα» ενενήντα λεπτά που -κακά τα ψέματα- για αρκετούς από εμάς αποτελούν πιθανή ένδειξη «διεκπεραίωσης»… Μα πώς να μη σκεφτεί κανείς έτσι τη στιγμή που διαχρονικές αξίες όπως π.χ. οι Saxon μας χαρίζουν τρίωρα πανηγύρια, κι ας άσπρισαν/έπεσαν τα μαλλιά τους; Και μην ακούσω το κλασικό επιχείρημα «ουκ εν τω πολλώ το ευ», διότι έχω άλλο εγώ: φταίει ο Maynard που έθεσε εκεί ψηλά τον πήχη εξαρχής. Τέλος!

Υ.Γ: Αλήθεια, κατάφερε κανείς σας να απολαύσει κάποιο από τα εκλεκτά κρασιά που οινοποιεί ο τετραπέρατος Αμερικάνος στην Αριζόνα; Εγώ πάντως ακόμη ονειρεύομαι. Ένα από τα «χαρμάνια» του κελαριού του το εμφιάλωσε κάτω από την ονομασία “Judith”, τιμώντας την εκλιπούσα μητέρα του.

Και πού ’σαι: τιμή και καμάρι μας που επέλεξε για ονομασία και λογότυπο του οινοποιείου το κηρύκειον του Θεού Ερμή! Όμως για μια άκρως εμπεριστατωμένη εικόνα του τι σκαρώνει από το 2008 τούτος ο αχαλίνωτος cowboy, το ντοκιμαντέρ “Blood Into Wine” προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Διαβάστε περισσότερες rock ιστορίες στο rocknrollmonuments.gr