Ευθύμης Καραδήμας: Κάτσε μέσα και κράτα τη φλόγα ζωντανή

«Θέλεις να πεθάνεις;» Αυτή η ερώτηση συνοψίζει μια νέα πραγματικότητα. Όσοι έχουμε γονείς κάπως έτσι ξεκινάμε τελευταία την κουβέντα μαζί τους. Ακολουθεί το «κάτσε μέσα». Εντολή. Σκληρή, απόλυτη και για έναν 76χρονο απαράδεκτη. Η αδυσώπητη μάχη του υιού με τον πατέρα. Ο φόβος της πτώσης. Ο φόβος της συνήθειας.

Κάθομαι μέσα και απολαμβάνω την απαίτηση των καιρών σαν ένα όμορφο διάλειμμα. Όμορφο γιατί κάνω πράγματα που μου αρέσουν εν ειρήνη. Διαβάζω βιβλία, ακούω μουσική, παρακολουθώ τα ιστορικά φιλμ που μου αρέσουν. Τα Νέα τα παρακολουθώ διακριτικά. Ο τρόμος πουλάει και έχω μπόλικο συσσωρευμένο για να ψωνίσω κι άλλον. Να λείπει. Μόνο καλά νέα περιμένω και μέχρι να έρθουν έχω θέσει εαυτόν σε καραντίνα.

Για ακόμη μια φορά παρατηρώ τις απόψεις γνωστών και αγνώστων στα social media. Αποφεύγω όμως να σχολιάσω ή να αναρτήσω κάτι. Η διαδικτυακή θάλασσα είναι γεμάτη απόψεις τόσο πρόχειρα φτιαγμένες που αν τολμήσεις να μπεις σε διάλογο θα ακούσεις τον Μπομπ να σε φωνάζει Πάτρικ.

Οι απαγορεύσεις μαζί με τον τρόμο που γεννά η αχαρτογράφητη νόσος είναι σαν βιντεοπαιχνίδι. Για τη γενιά μας που δεν έχει ζήσει πόλεμο, κάτι τέτοιο θυμίζει. Μιλάω με φίλους και γνωστούς σε 3 ηπείρους. Όλοι ζούμε το ίδιο σενάριο. Έχει κάτι το άρρωστα όμορφο αυτό. Μια έννοια παγκοσμιοποίησης διαφορετική από αυτές που συζητούσαμε ή βιώναμε μέχρι τώρα. Ίδια αγωνία, ίδια αστεία, ίδιος φόβος.

Συγχωρέστε την αφέλειά μου, αλλά αυτές οι στιγμές είναι ποιητικές. Έτσι τις εκλαμβάνω. Προσφέρουν, ή επιβάλουν αν θέλεις την κάθοδό μας στο επίπεδο της βαθιάς περισυλλογής. Ποιοι είμαστε, πού πάμε, τι φοβόμαστε; Και λέω κάθοδο και όχι άνοδο γιατί αυτό που συμβαίνει είναι πραγματικά ανθρώπινο. Πανανθρώπινο. Ένας κοινός εχθρός μας ενώνει.

Η επιβράβευση των ανθρώπων που παλεύουν να σώσουν τον κόσμο είναι κάτι πάρα πολύ όμορφο. Έχουμε αποθεώσει τόσους αθλητές, τόσους πολιτικούς και άλλους για επιτυχίες σε πράγματα που αφορούν τη διαβίωσή μας. Καιρός να αποθεώσουμε και αυτούς που παλεύουν για την επιβίωσή μας. Όπως τους πυροσβέστες στο πρόσφατο παρελθόν και όλο το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό τώρα. Αυτό με κάνει και νιώθω κάτι τις καλύτερα σαν άνθρωπος. Νιώθω ότι κλέβω λίγο από την ανθρωπιά τους απλά λέγοντάς τους μπράβο. Ακούγεται μάταιο σε κάποιους αλλά ο άνθρωπος αποζητά την επιβράβευση.

Ο φόβος του θανάτου ενώνει. Χτυπά στο βαθύτερο ένστικτο της επιβίωσης. Είναι όμορφος μέσα στην ασχήμια του γιατί είναι γνήσιος. Δεν μπορείς να υποκριθείς. Με συναρπάζει γιατί με γεμίζει περηφάνια που είμαι ζωντανός και λειτουργεί ευεργετικά απέναντι στον τρόπο που ζω τη ζωή μου.

Δεν θέλεις να πεθάνεις. Κάτσε μέσα και κράτα τη φλόγα ζωντανή.