Ο Χρήστος Κισατζεκιάν μοιράζεται σπάνιες φωτογραφίες από τη συνάντησή του με τους Motörhead στη Θεσσαλονίκη και τη συναυλία τους στη ΔΕΘ.
Ένα παλαιότερο φωτοτορεπορτάζ του Χρήστου Κισατζεκιάν από τη στήλη του Rock Monuments στο athensvoice.gr με αφορμή το θάνατο του Ian Fraser Kilmister, του Lemmy των Motörhead και τη συνάντηση που είχε μαζί του στη Θεσσαλονίκη.
Τι κι αν ο Mikkey Dee ακύρωσε τη συναυλία του με τους Scorpions το Σάββατο που μας πέρασε στη Μανίλα λόγω κορωνοϊού; Ο Phil Campbell πρόλαβε να κυκλοφορήσει πέρυσι το βαρβάτο «Old Lions Still Roar» πριν την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, με Halford και Snider να το γλεντούν μαζί του. Όσο για τον Ian Fraser Kilmister, μη λέμε τα αυτονόητα. Δανείζεται κάνα φράγκο από το Βελζεβούλ ώστε να κερνά Jack & Coke τις ημίγυμνες τσούπρες με τη διχαλωτή ουρά!
Στα τριανταένα συναπτά έτη του πανέμορφου παντρέματος των δυο ισχυρότερων παθών μου -Μουσικής και Φωτογραφίας- αποκόμισα ανυπολόγιστης αξίας ανεπανάληπτες εμπειρίες. Είναι αν θέλετε το πολύτιμο δώρο της εμμονής μου αυτό… Ήμουν, είμαι και θα είμαι δοσμένος έως το κόκκαλο. Παρών.
Όμως, όπως συμβαίνει πάντοτε, υπάρχουν κάποιες από αυτές που ξεχωρίζουν γιατί… έτσι! Μια από αυτές μοιράζομαι λοιπόν μαζί σας εδώ, συνοδεύοντας τις εν λόγω φωτογραφίες με τα παρακάτω γλαφυρά.
Να πάω λιγάκι πίσω πρώτα; Δεν είστε λίγοι που ζήσατε το δεύτερο διεθνούς διαμετρήματος Rock Festival της χώρας μας, τον πρόγονο του Rockwave που ονομάστηκε «Rock of Gods» το καλοκαίρι του 1996. Κοίτα να δεις που θα πάω τελικά ακόμη πιο πίσω, αφού το πρώτο ήταν το διήμερο “Rock in Athens” τον Ιούλιο του 1985. Ήμουν κι εκεί, όμως παρότι ήδη μετρούσα δυο χρόνια ως φωτορεπόρτερ στην εφημερίδα «Έθνος», δυστυχώς ήμουν ακόμη «νέοπας» και δεν μου ανέθεσαν την κάλυψη του. Ακόμη το φυσάω και δεν κρυώνει…
Το «Rock of Gods» όμως όχι μόνο το κάλυψα, μα και ως επίσημος φωτογράφος των κραταιών εξειδικευμένων μουσικών περιοδικών ΠΟΠ & ΡΟΚ και Metal Hammer κατείχα το μαγικό καρτελάκι ΑΑΑ (Access All Areas)! Τα αποτελέσματα αυτού θα παρελάσουν εν καιρώ από τούτη τη μόνιμη στήλη με το καλό… Θυμάστε λοιπόν το line-up; Στην μεταλλική μέρα φιγουράριζαν οι Motorhead. Όμως τελευταία στιγμή, αντικαταστάθηκαν από τους επίσης αγαπημένους μας Saxon. Από κάργα αυθεντικό σχήμα σε κάργα αυθεντικό! Ως εκ τούτου, ελάχιστοι δυσανασχέτησαν ανεπανόρθωτα. Και λέω ανεπανόρθωτα, διότι ακόμη κουνάμε ζαλισμένοι τα κεφάλια μας από την (θεωρώ) κορυφαία ζωντανή εμφάνιση της καταιγιστικής παρέας του Biff! Επί σκηνής ο υπογράφων παρακαλώ, για λήψεις ΑΑΑ. Πόνεσε το κεφάλι μου από το head banging. «Κοιτάξτε ρε σεις τον Κισατζεκιάν, έχει ξεφύγει εντελώς!» σημείωνε από κάτω ο αείμνηστος φίλος & συνάδελφος Χάρης Ευκαρπίδης, αφού δεν με είχε ξαναδεί έτσι… Ειδικά στο τότε φρεσκότατο «Dogs of War», πρέπει να έχασα εκατοντάδες εικόνες χορεύοντας.
Ήταν δυο χρόνια μετά που ο επίσης αείμνηστος Lemmy ανανέωσε το ραντεβού του με μας. Το αξιολογότατο «Snake Bite Love» τους ήθελε σε παγκόσμια περιοδεία με τρεις στάσεις στη χώρα μας- δυο στην Αθήνα (27 και 28 Νοεμβρίου) και μια στη Θεσσαλονίκη, από όπου και η παρουσιαζόμενη εικόνα. Πώς διάολο την τράβηξα θα αναρωτιέστε…
Το λοιπόν. Αφού κάλυψα τις αθηναϊκές βραδιές, κανόνισα με τον φίλτατο Στάθη Παναγιωτόπουλο να ανέβω στη συμπρωτεύουσα φιλοξενούμενος του. Τι πιο μαγικό; Διότι αυτό δε σήμαινε μονάχα την από κοινού θέαση/κάλυψη του ιστορικού γεγονότος. Σήμαινε βόλτες, μπάνια, τρελές μάσες & ανταλλαγές μουσικών ερεθισμάτων!
Η βραδιά της συναυλίας στην αλάνα της Δ.Ε.Θ. όπου διαμορφώθηκε και στήθηκε η σκηνή ήταν φορτισμένη. Όχι μόνο συναισθηματικά, μα και με άγχος περίσσιο, αφού ο χώρος αυτός δεν ανήκε στα γνώριμα «λημέρια» μου ως συναυλιακού φωτογράφου… Από νωρίς λοιπόν έδωσα το παρόν ώστε να εγκλιματιστώ, να δω τα κατατόπια, τα συν και τα πλην βρε αδελφέ. Και ομολογώ πως τα πράγματα δεν ήταν ιδανικά. Με την καμία! Καταρχάς τα φώτα ήταν στημένα λάθος, αφού η μπροστινή συστοιχία (η οποία είναι και η σημαντικότερη για εμάς!) ήταν τοποθετημένη έτσι που «καπέλωνε» το μπροστινό ντουέτο των Lemmy & Campbell δημιουργώντας εκείνες τις άθλιες, έντονες σκιές στα μάτια και κάτω από τη μύτη… «Σκατούλες» σκέφτηκα, «πάλι με θέατρο σκιών έχω να κάνω…». Την ίδια στιγμή, τα αποκαλούμενα photo pits έμοιαζαν με Στίβο Μάχης, αφού αντί να έχουν 2-3 μέτρα κενό όπου θα μπορούσαμε οι φωτογράφοι να συνυπάρχουμε για τα τρία πρώτα τραγούδια με τους φίλτατους σεκιουριτάδες, ήταν γεμάτα με σωλήνες χιαστί ανά ένα μέτρο, γεγονός που καθιστούσε την πρόσβαση… επεισοδιακή! Οπότε; Κάθε που τα πράγματα δεν είναι όπως τα θέλουμε και δεν είναι στο χέρι μας να τα αλλάξουμε, τι κάνουμε; Αλλάζουμε τη δική μας στάση απέναντί τους! Ναι;
Τα σκαρφάλωσα ένα-ένα. Και βρέθηκα σε σημείο άλφα για πορτραίτα του γερόλυκου και γενικές με 24mm. Και ούτω καθεξής. Σκαρφάλωσα πιο πέρα για τον Phil, πιο πέρα για τον συμπατριώτης μας τον Mikkey. Σε μια φάση μάλιστα, ένα ξέμπαρκο σύρμα μου έσκισε το μαύρο jean μου, ευτυχώς δεν είχαμε αίματα τουλάχιστον. Με λευκά επί τω πλείστων φώτα, κάτι κατάφερα δεδομένων των συνθηκών. Χαρούμενος πάντως δε δήλωνα με τίποτε! Κι όμως. Επειδή ο «τολμών νικά», μου επιφύλαξε η μοίρα το μεγάλο ΝΑΙ. Ζήτησα backstage pass και το δέχθηκαν! Ω Θεέ μου. Στα παρασκήνια το ραντεβού λοιπόν, μετά τη λήξη του απολαυστικότατου set list.
Χτυπώ την πόρτα. Μου ανοίγει ο Phil. Το δωμάτιο μικροσκοπικό. Χαμόγελα, χειραψίες. «Εκπροσωπώ δυο μεγάλα μουσικά περιοδικά της χώρας μας» εξηγώ, «και θα ήταν τεράστια υπόθεση για μένα να μου χαρίστε κάποιες εικόνες σας, ένας-ένας μα και όλοι μαζί». Δεκτό το αίτημα μου. «Οκ, ξεκίνα, αν θες, έχει και Jack εδώ να πιείς» μου λέει ο Lemmy και, ναι, ξεκινά να κάνει ένα σωρό παιδιάστικες βλακείες για με… Μορφασμούς. Φάτσες. Το δάκτυλο μες το ρουθούνι. Καλύπτει το ένα του μάτι με την βούρτσα των μαλλιών. Το ίδιο και ο Phil. O Mikkey παρότι εξίσου δοτικός & συνεργάσιμος, υπήρξε λιγότερο ευρηματικός θα έλεγα… Μα τι λέμε τώρα; Ζούσα ένα ζωντανό όνειρο!
Και έρχεται η ώρα για τις ομαδικές. Αφού ψάχνονται λιγάκι για το τι θα κάνουν, πού θα σταθούν, ο οπλαρχηγός κάθεται στην καρέκλα και καλεί τους άλλους δυο πιο κοντά του. Τρία-τέσσερα κλικ σε νορμάλ φάση. Όμως είχε κι άλλο ο μπαξές για μένα κείνο το βράδυ. Σε κέφια ο Campbell, μου λέει «δώσε μου μισό λεπτό αν θες», και τι κάνει; Βγάζει τα μποτάκια του, τα βάζει στο πάτωμα και γονατίζει πάνω τους, έτσι ώστε να μοιάζει με νάνο!!! Όσο για τον Lemmy… «Κάτσε» μου λέει, «θα κάνω ότι μου δίνω μια μπουνιά!». Οκέι. Σκάω στα γέλια. Πρέπει να ήμουν κόκκινος σα παντζάρι πλέον. Γαζώνω. Θυμίσω, βρισκόμαστε στην εποχή των films ακόμη και τα υπερευαίσθητα (high ISO) κόστιζαν αρκετά. Ε, και; Εσύ δεν θα γάζωνες στη θέση μου; Δώσε κι άλλο μπάρμπα!
Δεν ξέρω πόση ώρα ήμουν εκεί. Είναι φύσει αδύνατον να θυμηθώ, το ομολογώ, θα πω ψέματα. Ο χρόνος σταμάτησε, πάγωσε. Αφού ξέρετε τι εννοώ. Είναι κάποιες φορές που τα επτά-οκτώ λεπτά (τόσο ήταν;) βιώνονται ως δύο ολάκεροι αιώνες, και συνάμα, μοιάζουν με δύο δευτερόλεπτα. Από την μια νιώθεις πως κόλλησαν οι δείκτες του ρολογιού, από την άλλη πως όλα αυτά έγιναν σε ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών σου… Όπως και να έχει, το έζησα κι αυτό. Ευγνωμοσύνη; Στα κόκκινα!
12°
