Μουσική τελεμάρκετινγκ

Τέλος σεζόν  Ελληνική(;) μουσική

Μπορεί το 2009 να δείχνει λίγο πιο κουρασμένο όσον αφορά την κυκλοφορία καλών δίσκων από ελληνικά συγκροτήματα σε σχέση με τα δύο προηγούμενα χρόνια, όμως όλα δείχνουν ότι και φέτος θα έχουμε αρκετά άλμπουμ με πραγματικό ενδιαφέρον, ενώ μέχρι το τέλος της χρονιάς έχουν προγραμματιστεί μερικές ακόμη κυκλοφορίες που περιμένουμε εναγωνίως. Μέχρι τότε…

   Zebra Tracks - A Family Picture From Zebra Tracks  (* * * )

Η ωριμότητα είναι ολοφάνερη, αλλά (ευτυχώς) η νεότητα είναι αυτή που κυριαρχεί ακόμη. Οι κιθάρες κελαϊδάνε διαρκώς, μια αγγλική αύρα  διατρέχει το πρώτο άλμπουμ των Zebra Tracks, το ποδόσφαιρο δίνει το «παρών» (με το τραγούδι “Dusan Bajevic”) και –για μία ακόμη φορά– το packaging του cd είναι πολύ καλό. Η αναμονή μας είχε νόημα.

  Lumiere Brother- Fiction (* * *)

Κοσμοπολίτικος ήχος και εσωστρεφής διάθεση. Ο πρώτος δίσκος του Lumiere Brother (ex-Serpentine) παραδίδεται στη γοητεία του πιάνου, οι  μελωδίες νοσταλγούν τα 60s όπως και τα φωνητικά, οι σινεφίλ αναφορές δίνουν μια διάσταση προσωπικού soundtrack, η folk και η orchestral pop συνδυάζονται αρμονικά. Μια υπόσχεση που λαμβάνουμε υπ’ όψη.

   Μανώλης Γαλιάτσος  - Θάλασσες των μικρών  λάμψεων (*)

14 ορχηστρικά κομμάτια, 77 λεπτά διάρκεια και στο τέλος δεν έχει φτουρήσει τίποτα.  Συνηθισμένο «έντεχνο» με progressive αναφορές, επιτηδευμένο λυρισμό.

Dalot - Flight Sessions EP (* * *)

Όνειρα, ταξίδια, παιδικές σκέψεις, σύννεφα που τρέχουν στον ουρανό, τα λουλούδια του εξωφύλλου. Η ambient της Dalot φανερώνει τις αγγλικές της σπουδές, τη συμμετοχή της σε καλλιτεχνικές δραστηριότητες, τη γνώση του αντικειμένου, τη διάθεση να πετάξει.

   It’s  Christmas Time

Επιτέλους, κάποιος να τα πειράξει… Ο γερο-προβοκάτορας Bob Dylan κάνει μαντάρα το «αμερικάνικο όνειρο» με το άλμπουμ “Christmas In The Heart” (****). Δημιουργεί ένα αθώο doo-wοp περιβάλλον με παλιομοδίτικους ήχους από τη δεκαετία του ’50 και μέσα σ’ αυτό βάζει τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, ενώ ο ίδιος τα αναιρεί με τη στριγκιά φωνή και το ειρωνικό του ύφος. Τα σφάζει με το γάντι… Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για τις προθέσεις του, μόλις ανοίξεις το καπάκι του cd, το πρώτο που βλέπεις είναι ένα pin-up girl με ζαρτιέρες και στολή Αϊ-Βασίλη. 

   Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα (Ριτάκι)

Ο Πάριος έκανε την αρχή κι επειδή «το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς» θα ακολουθήσουν κι άλλοι «πρωτοκλασάτοι». Διότι 200.000 χιλιάδες δίσκοι είν’ αυτοί. Αν το κυκλοφορούσε κανονικά στα δισκάδικα, είναι ζήτημα αν θα πούλαγε 15.000.  Έδωσε λοιπόν το καινούργιο του άλμπουμ στη Real News και «σάρωσε». Βέβαια, το έκανε για να είναι η μουσική του προσιτή στους φτωχούς και αδυνάτους. Φυσικά γι’ αυτό, γιατί άλλο;

Όπως είπε πρόσφατα και ο Hugh Cornwell, «παλιότερα κάναμε συναυλίες για να υποστηρίξουμε τους δίσκους μας, τώρα κάνουμε δίσκους για να υποστηρίξουμε τα live μας». Ο Πάριος εμφανίζεται στο Fever και οι 200.000 που πήραν –σχεδόν χάρισμα–  το καινούργιο του cd, έγιναν δυνητικοί πελάτες. Ο (κάθε) Πάριος αυτά που είναι να πάρει, θα τα πάρει έτσι ή αλλιώς.

Με όλα αυτά όμως το (ευρύ) κοινό «εκπαιδεύεται» –ακόμη περισσότερο– στο ότι η μουσική είναι τζάμπα. Ακόμη και η καινούργια… Εκπαιδεύεται να μην πηγαίνει στο δισκάδικο, να μην ψάχνει, να μη σκοτίζεται. Περνώντας απλώς απ’ το περίπτερο για τσιγάρα, μπορεί να έχει μουσική, βιβλία, ταινίες και μάλιστα για μερικές «ψωροδεκάρες». Ματαιόδοξοι καλλιτέχνες και καταρρέουσες εταιρείες εκπαιδεύουν το κοινό να μη θέλει, να μην ενδιαφέρεται, να μην ψάχνει, να μην αναζητάει. Του τα φέρνουν όλα στον καναπέ του, όπως το τηλεμάρκετινγκ. Το ενδιαφέρον για τη μουσική μετατράπηκε σε ringtone, η ακρόαση ενός ολόκληρου άλμπουμ έγινε ιδιορρυθμία.

Η μουσική ξανάγινε τραγούδια, όπως ήταν πριν από 50 χρόνια, ποιος νοιάζεται για την ολοκληρωμένη δουλειά του καλλιτέχνη; Η τέχνη μετατρέπεται απλώς σε  προϊόν και το (ευρύ) κοινό έχει γίνει παραδόπιστο και εκπαιδεύεται να γίνει κι άλλο.

* Αδιάφορος** Μέτριος*** Καλός**** Πολύ καλός***** Εξαιρετικός