Playground Circus

Μια «αλλού» τετράδα από τη Θεσσαλονίκη, ένας επερχόμενος δίσκος που υπόσχεται να σας ταξιδέψει στην καρδιά της αμερικάνικης πανκ ροκ κουλτούρας και ένα ολόφρεσκο βίντεο κλιπ που μας έδωσαν σε πρώτη προβολή οι Playground Circus. Ο τραγουδιστής και κιθαρίστας της μπάντας, Γιάννης Γκαμήλης, φρόντισε να μας λύσει μερικές απορίες.

Συστηθείτε κύριε…BrainDead, ένα παρατσούκλι που πραγματικά δεν έχω ιδέα πώς βγήκε, απλά βγήκε και έμεινε, κατά κόσμο Γιάννης Γκαμήλης.

Τι σας έκανε να πιάσετε μια ηλεκτρική κιθάρα και να παίξετε πανκ; Την κιθάρα με έκανε να την πιάσω ο πατέρας μου-πού να ήξερε ο άνθρωπος τι θα επακολουθήσει. Κάποια Χριστούγεννα όταν ήμουν πολύ πιτσιρικάς με έστειλε στην αποθήκη να φέρω το δέντρο μας, εγώ βρήκα την παλιά του κιθάρα (ξέχασα το δέντρο προφανώς), του την πήγα και του είπα μάθε με.

Το πανκ ήρθε πολύ πιο μετά όταν κάπου στην πρώτη γυμνασίου άκουγα μουσική στην τηλεόραση όσο ετοιμαζόμουν για το σχολείο και βλέπω στο MTV, όταν ακόμα το MTV έπαιζε σοβαρή μουσική, το «Punk rock song» από Bad Religion, κόλλησα άσχημα, χάζεψα σαν πεντάχρονο στην τηλεόραση που βλέπει Bob Σφουγγαράκη και είπα: πρώτον κάνω κοπάνα για να πάω να πάρω το cd, τότε το θα κατεβάσω το cd με την 54άρα σύνδεση με κάρτα απο το περίπτερο που είχα, δεν έπαιζε σαν σενάριο, και δεύτερον εγώ έτσι θέλω να παίζω.

Γιατί βαφτίσατε τη μπάντα PlaygroundCircus; Γρήγορη ιστορική αναδρομή. Η μπάντα πρωτοιδρύθηκε το 2005 με το όνομα Funky Monkey. Φέτος το καλοκαίρι αλλάξαμε το management της μπάντας όπως και κάποια μέλη, όχι επειδή πλακωθήκαμε, κουτσομπόλη άνθρωπε, μιας και είμαι σίγουρος ότι εκεί πήγε το μυαλό σου οπότε αποφασίσαμε ότι οι Funky Monkey έκλεισαν τον κύκλο τους και ήρθε η ώρα για κάτι νέο.

Το όνομα στην ουσία μας το έδωσαν οι φίλοι μας, οι οποίοι γνωρίζοντάς μας καλά και απο τις συναυλίες αλλά και σαν άτομα, μας έλεγαν «τι παλικάρια είστε εσείς, σκέτη παιδική χαρά, ή τι τσίρκο είστε μπραβο κτλ», oπότε είπαμε να τα συνδυάσουμε και καταλήξαμε στο Playground Circus. Εδώ είναι μια καλή ευκαιρία να συστήσω και τους υπολοίπους. Πέρα λοιπόν απο εμένα στη φωνή και την ρυθμική κιθάρα έχουμε τον Ηλία (El.F) στην κιθάρα και στα δεύτερα φωνητικά, τον Βαγγέλη (Seinvi) στο μπάσο και επίσης στα δεύτερα φωνητικά, τον Στράτο (The Klone) στα τύμπανα. Και την Στέλλα στο management της μπαντας.

Ποια ήταν τα «διεγερτικά» που χρησιμοποιήσατε στις ηχογραφήσεις του πρώτου σας άλμπουμ; Το άλμπουμ αποφασίσαμε να το ονομάσουμε «King For A Day» αλληγορικά για τους ανθρώπους που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε γύρω μας τα τελευταία χρόνια με τη συμπεριφορά βασιλιάδων χωρίς λόγο και αιτία. Διεγερτικά: Viagra, Cialis, Levitra, Monster, Red Bull, πάρα πολλές μπύρες και μερικά ουισκάκια.

Μουσικά, καθημερινά διεγείρουν τα αφτιά μας πολλά πράγματα. Σκέψου μόνο ότι είμαστε μια μπάντα που αποτελείται από έναν που ακούει πανκ ροκ, έναν πρώην black metalhead νυν electro industrial, έναν indie nerd, και έναν ντράμερ που ακούει progressive metal. Οπότε όπως καταλαβαίνεις όλα αυτά παντρεύονται κάπως σε ένα πανκ ροκ μπαστάρδεμα.

Τι είναι πανκ στην Ελλάδα του 2014; Για την μέση θεία του καναπέ που βλέπει Ευαγγελάτο και παραφουσκώνει τα παιδιά της με τηγανητές πατάτες και κεφτεδάκια, «γιατί τα χοντρά παιδιά είναι υγεία», το πανκ στην Ελλάδα του 2014 είναι ό,τι ήταν πάντα. Ναρκομανείς, αλήτες με σκουλαρίκια και τατουάζ, που πρέπει να αλλάζει 1000 πεζοδρόμια κάθε φορά που τους συναντάει στο δρόμο για να μην την μολύνουν με την βρώμια και την ανηθικότητα τους. Κατά την προσωπική, ταπεινή μου άποψη το punk στην Ελλάδα είναι ένα παρεξηγημένο είδος μουσικής που θα μπορούσε πραγματικά να έχει πολλούς οπαδούς και ένθερμους υποστηρικτές, αν του έδιναν έστω και μία ευκαιρία.

Λεφτά σε αυτή τη χώρα από το πανκ δεν είδε κανείς. Εσείς πώς τα τσουλάτε πέρα; Δεν τα τσουλάμε. Παλεύουμε με τα θηρία όπως όμως πλέον και το 90% των ανθρώπων της χώρας μας, οπότε εμείς απλά χαιρόμαστε που πεινάμε κάνοντας αυτό που αγαπάμε. Όλοι έχουμε και πρωινή ή βραδινή δουλειά και προσπαθούμε να τα βολέψουμε όλα «ταΐζοντας» και την μουσική μας.

Marky Ramone, House Of Pain, Barb Wire Dolls και Authority Zero είναι μερικοί μουσικοί με τους οποίους έχεις μοιραστεί τη σκηνή. Υπάρχει μπάντα-απωθημένο και ποια είναι αυτή; Πάντα θα υπάρχει νομίζω ακόμα και σε καλλιτέχνες που είναι μεγάλοι και έχουν παίξει με τους πάντες. Για εμένα προσωπικά υπάρχουν τρία μεγάλα απωθημένα οι Bad Religion, οι NOFX, και οι No Use For A Name. Δυστυχώς, οι τελευταίοι θα μείνουν για πάντα απωθημένο γιατί δεν υπάρχουν πιά. Για τους άλλους δύο ελπίζω.

Αν στρώνατε το δικό σας φεστιβάλ ποιο θα ήταν το ιδανικό lineup και πού θα το στήνατε; Σίγουρα Playground Circus, οπωσδήποτε Bad Religion, NOFX και από εκεί και πέρα νομίζω θα βάζαμε από δύο τρεις αγαπημένες μπάντες-απωθημένα του καθενός. Πιστεύω οτι μάλλον θα κατέληγε ένα πολύ «ενδιαφέρον» φεστιβάλ που θα άκουγες από Carcass μέχρι κάποιο cover band των Beatles. Όσο για τον χώρο που θα το στήναμε, νομίζω θα μας άρεσε να δούμε κάτι τέτοιο σε μία από εκείνες τις τεράστιες αποβάθρες στις παραλίες της Καλιφόρνια.

Σε ποια ταινία θα ήθελες να ακούσεις τη μουσική σου και γιατί; Είμαι μεγάλος fan του «χαζοαμερικάνικου» κινηματογράφου τύπου «American Pie», «Dude Where Is My Car» και λοιπά. Έτσι, αν κάποια μέρα χτυπούσαν την πόρτα μου και μου ζητούσαν ένα κομμάτι μου για μια τέτοια ταινία θα τους το έδινα με μεγάλη χαρά. Από εκεί και πέρα θα ήθελα να ακούσω την μουσική μας και σε κάποια ταινία τύπου Fight Club, που είναι μια από τις αγαπημένες μου.

Ποια είναι τα πέντε άλμπουμ που πρέπει να κουβαλάει κάποιος στο στικάκι του; Με σειρά προτεραιότητας: Bad Religion-The Gray Race, NOFX - Punk In Drublic, No Use For A Name-The Feel Good Record Of The Year, The Offspring-Smash, Green Day-Dookie

Υπάρχει πανκ χάρτης στη Θεσσαλονίκη; Υπάρχει, φυσικά. Από τους Γκούλαγκ που ξεκινήσαν στα μέσα του 1980, (1985 αν δεν κάνω λάθος) και συνεχίζουν ως σήμερα, τους Ομίχλη, τους Ναυτία και τους Βανδαλούπ στα 90’s , μέχρι μπάντες όπως εμείς, οι The Coreys, οι Mad Ways, οι Bad Movies, οι Χατ Τρικ και πολλές άλλες που ζητάω συγνώμη αν τις ξεχνάω τώρα, που κινούνται σε πιο σύγχρονες μουσικές φόρμες.

Όπως σου είπα και παραπάνω, πιστεύω πραγματικά πως το πανκ στην Ελλάδα είναι ένα παρεξηγημένο είδος. Ακούω καθημερινά πάρα πολλές ελληνικές πανκ μπάντες, από όλη την χώρα, όχι μόνο από τα δύο μεγάλα αστικά κέντρα που έχουμε συνηθίσει να στρέφουμε περισσότερο την προσοχή μας , που όχι μόνο δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από μεγάλες μπάντες του εξωτερικού αλλά έχουν και πάρα πολλά να πούν και να αγγίξουν τον μέσο Έλληνα, ειδικά στην φάση που βρίσκεται τώρα, είτε με την ευχάριστη διάθεσή τους, είτε με τις απόψεις τους περί κοινωνίας και πολιτικής.

Μην ξεχνάς άλλωστε ότι το πανκ πάντα ήταν συνδεδεμένο με την πολιτική και νομίζω ότι ο κόσμος τις χώρας μας έχει ανάγκη να ακούσει και μια άλλη, διαφορετική άποψη από αυτές που ακούει τόσα χρόνια. Και αν όχι αυτό, τουλάχιστον να διασκεδάσει και να ξεχάσει τα προβλήματά του με τους χαρούμενους ρυθμούς της μουσικής και τον χαβαλέ που βγάζουν οι μπάντες.

Φωτογραφία: Σοφία Καμπλιώνη