Andrew Weatherall: Η λέξη θρύλος δεν είναι αρκετή

Για αυτούς που τον ήξεραν ήταν ο θείος Andrew, για άλλους ο Gov’nor, για κάποιους πιο πιστούς ο Sir Andrew. Ο Λονδρέζος dj / παραγωγός Andrew Weatherall, έφυγε από την ζωή μόλις στα 56 του, το βράδυ της περασμένης Κυριακής. Η λιτή ανακοίνωση που εξέδωσε το management του γραφείου του, έδωσε όλον τον απαραίτητο χώρο στους φίλους της ηλεκτρονικής και ροκ μουσικής να συνειδητοποιήσουν την απώλεια, μίας εκ των επιδραστικότερων προσωπικοτήτων στην ευρωπαϊκή μουσική τα τελευταία 30 χρόνια. 

Συχνός επισκέπτης των αθηναϊκών venues, είχε κάνει αρκετούς γνωστούς και κάποιους φίλους στην πόλη μας, αρκετοί όμως ήταν αυτοί που του είχαν σφίξει το χέρι και ακόμη περισσότεροι αυτοί που μετά από κάθε σετ του, άλλαζαν τον τρόπο που προσέγγιζαν τη μουσική. 

Είναι αλήθεια, πως μόνο σε στιγμές απώλειας και δη τόσο ξαφνικής, είναι που συνειδητοποιεί κανείς το μεγαλείο προσωπικοτήτων όπως ο κύριος Weatherall. Γι’ αυτό και ο μουσικός κόσμος έχει να υμνεί από νωρίς σήμερα την ευγένεια και το ταλέντου του ανθρώπου που προτιμούσε όσο κανείς και εμπνεόταν στιλιστικά από την Εδουαρδιανή περίοδο της Βρετανικής αυτοκρατορίας.

O ορισμός του «underdog» τρόπου ζωής, ακόμα και όταν το μουσικό του γούστο βρέθηκε νωρίς (μόλις το 1988) στο επίκεντρο της dj superstar κουλτούρας (με τα χρόνια της Acid House όπου πρωταγωνιστούσε το fanzine / label Junior Boys Own του οποίου υπήρξε πρωτεργάτης), ο Weatherall προτίμησε να αφήσει τις πόζες και τα πολλά μηδενικά στον λογαριασμό του κάθε Paul Oakenfold αυτού του πλανήτη και συνέχισε να διανύει το δικό του acid καλοκαίρι, δουλεύοντας το σκαρί που τον είχε φέρει εκεί.

Η αγάπη του για σχεδόν όλα τα είδη της μουσικής, από την dub μέχρι την ποπ και από το rockabilly μέχρι την techno του Detroit, τον έκανε από τις αρχές των 90s τoν dj των djs αλλά και των μουσικών κύκλων του Λονδίνου και του Μάντσεστερ. Εκεί άλλωστε σε μια σειρά απο «ομιχλώδη» after parties και acid βράδια, τα έμπλεξε με τους Primal Scream και εγένετο Screamadelica. Ο πρώτος δίσκος που εισήγαγε στο ροκ κοινό, τα καινά δαιμόνια της soul, gospel, acid, dub ηλεκτρονικής κουλτούρας και έμαθε τα indie kids να αγαπούν την house. Το Screamadelica έφερε τεράστια την υπογραφή και το τότε (1992) ήθος του κύριου Weatherall και θα γινόταν η αρχή της παγκόσμιας αναγνώρισης που ποτέ δεν επιζήτησε. 

 
Ο ίδιος το χαρακτηρίζει σαν μέγα λάθος, αλλά όλοι όσοι έχουν -έστω και λίγο- συναναστραφεί μαζί του, ξέρουν ότι για να απαλλαγεί από την προσοχή όλων, έπρεπε να γίνει το κακό παιδί και να το αφήσουν στην ησυχία του. Ακριβώς την εποχή της Screamadelica τρέλας, ακολουθούν ιστορικά ρεμίξ για το «Only Love Can Break Your Heart» από τους Saint Ettiene (διασκευή στο κλάσικ του Neil Youg) ή το «Soon» των Μy Bloody Valentine. Και όταν όλες οι κουλ μπάντες της Βρετανίας θέλουν απεγνωσμένα ένα ρεμίξ του και ο τύπος τον εκθειάζει, σαν πιστός undedog θα γυρίσει την πλάτη. Ένα άρθρο στο NME (το μεγαλύτερο εβδομαδιαίο μουσικό έντυπο της Μεγάλης Βρετανίας τότε) θα πείσει τους πάντες ότι ο sir Andrew έχει κακές -druggy- συνήθειες και ευτυχώς θα τον αφήσουν να συνεχίσει να σκάβει. 

Γιατί πραγματικά αυτός ήταν. Ένας σκαπανέας για οτιδήποτε φρέσκο, καινοτόμο και πρωτοποριακό μπορούσε να δημιουργήσει μελλοντικά μουσικά trends. Έχοντας απίστευτες γνώσεις για την απαρχή του groove από το ’60 μέχρι την ποπ και underground μουσική κουλτούρα των ημερών του, ο Weatherall είχε ένστικτο και πήγαινε πριν από όλους στον ήχο που οι άλλοι djs και παραγωγοί θα ανακάλυπταν μήνες μετά. 

Όταν έμαθε την Αγγλία να ακούει acid, o ίδιος είχε ήδη στραφεί στο dub των Sabres Of Paradise και όταν η Warp είχε αρχίσει να γίνεται cool πειραματικό label, άφησε το electro punk των Sabres of Paradise για να στήσει την δική του electro - techno φάση με το Rotters Golf Club. Στις αρχές των 00s όταν πάλι επέστρεψαν τα acid 90s στην Aγγλία και τον θυμήθηκαν οι πλέον indie pop stars της εποχής, εκείνος ήξερε ότι το παιχνίδι πλέον παιζόταν μόνο με τους δικούς του όρους. Mέχρι το τέλος της δεκαετίας των 00s οπότε και έκανε τις δύο πρώτες επισκέψεις στην Αθήνα, είχε κάνει το πρώτο -οριακό- δικό του album «A Pox Of Pioneers» και εβάζε περήφανα και πάλι την σφραγίδα στο φασαριόζικο και υπερηχητικό «Tarot Spot» των Fuck Buttons. Τον Γενάρη του 2010, ιδρώνει ένα ασφυκτικά γεμάτο Bios που ξεσπάει σε ουρλιαχτά όταν ο «θείος» Andrew, ντυμένος σε άψογο ροκαμπίλι style, κουρυφώνει με καταιγιστικό electro tech house το τρίωρο σετ του που μαζί με τον αδερφό μου του είχαμε παραδώσει από τα χαμηλά και υπνωτικά 110 Beats Per Minute. «Please, even if ask you brothers, don’t give me booze» αλλά μισή ντουζίνα κονιακάκια κάνανε φτερό σε λιγότερο από 30 λεπτά και ο κυβερνήτης παρέδωσε ένα από τα πιο ιστορικά βραδύκαυστα dj sets που έχει ζήσει η αθηναϊκή νύχτα. 

Ποτέ δεν θα ξαναπαίξει το ίδιο. Το σερί επικών deep tech house dj sets που παρέδωσε την περίοδο 2005 - 2010 άλλοτε μόνος του και άλλοτε σε συνδυασμό με τον τότε κολλητό του Ivan Smagghe, έτσι όπως μας είχε προϊδεάσει και με το περίφημο «Fabric Mix» του (2004), τελείωσε τίμια όταν άφησε τους άλλους να παίζουν deep και ο ίδιος γύρισε στις σκοτεινές disco - dub ρίζες του. Μόνο το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, πολύ αργά στο Μοοg club της Barcelona στα πλαίσια των Off Sonar parties θα φροντίσει και πάλι οι φίλοι του «the brothers from Athens - Greece» να γίνουν μάρτυρες ενός τελευταίου διονυσιακού dj σετ σε συνεργασία με τον γερμανό φίλο του Superpitcher.

Απο τις αρχές των 10s θα ρίξει τα bpm, θα περιορίσει τις κακές συνήθειες, θα αναπτύξει όλες τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες και θα αρχίσει να συνδέεται με την cosmic disco, με τον πιο funky, σκοτεινό και συνάμα sexy τρόπο. Οι πιστοί του στην Αθήνα, θα δυσκολευτούν, το όνομά του θα γίνει τροφή για να γίνουν «θηρία» οι νέοι χώροι της πόλης, αλλά πιστός στο ήθος του και με ξεκάθαρο πιο ήρεμο και εξευγενισμένο προφίλ θα γνωρίσει μαζική ανταπόκριση σχεδόν σε κάθε ήπειρο. Οι παραγωγές του θα δημουργήσουν σχολή και ο ίδιος θα δημιουργήσει το δικό του «Covenanza» φεστιβάλ.

Την τελευταία πενταετία, η Μεγάλη Βρετανία θα αναγνωρίσει μαζικά την επίδραση του ευγενέστατου χαρακτήρα του και κυρίως του μουσικού του ταλέντου. Το ραδιόφωνο του BBC θα του προσφέρει τη θέση του specialist μουσικού επιμελήτη και θα ακουλουθήσουν και μια σειρά απο μηνιαία ραδιοφωνικά residencies στον ιντερνετικό NTS που θα μεγαλώσουν την φήμη του και το κάλτ του σε ολόκληρο τον πλανήτη. Εκεί ονομάζοντας την εκπομπή «Music’s Not For Everyone» θα μυήσει τους ακροατές στην κοσμοθεωρία του και θα φροντίσει ώστε να βρουν θέση από «χαμένες» dub - reggae ηχογραφήσεις της Jamaica, μέχρι το σκοτεινό ηλεκτρονικό punk των Aθηναίων Rattler Proxy. 

Πατήστε εδώ.

Αυτή η τελευταία Πέμπτη του Φλεβάρη που έρχεται δεν θα τον βρει στα studios του NTS. Oι συνεντεύξεις του, οι διαλέξεις του, τα άρθρα του, τα σετ του, τα σκίτσα του, οι δίσκοι του (έναν καινούργιο από αυτούς ακούω μόλις στα promos μου και έχουν ημερομηνία κυκλοφορίας 20 Μάρτη για λογαριασμό της νεοσύστατης Pamela Records), θα αποκτήσουν θρυλικές διαστάσεις αν δεν έχουν αποκτήσει ήδη, αλλά η λέξη θρύλος για τον άνθρωπο που με την στάση του και την μουσική του άλλαξε τις ζώες τόσων άλλων δεν θα είναι αρκετή.

Στα 56 του, ο «θείος» μοίραζει βραδύκαυστο πόνο - ερωτισμό και σκοτάδι σε κάθε πίστα της Ευρώπης με τον τρόπο που μόνο αυτός ήξερε. Και όταν μιλούσε στον κόσμο, είχε τέτοια βαρύτητα που θαρρείς που όλοι θα ήθελαν έστω για λίγο να έχουν την ζωή του, αυτήν που τελικά δεν του’λαχε να ζήσει μέχρι τα γεράματα. Fail we may, sail we must. 

Outer space love from the brothers from Athens - Greece.