Η μουσική περιπλάνηση είναι μια «no end» διαδρομή σ’ ένα σύμπαν που δεν έχει όρια και που διαρκώς διαστέλλεται. Τα μουσικά είδη και τα ιδιώματα, τα υβρίδια και οι fusion εκδοχές, οι μουσικές του κόσμου και οι ανορθόδοξοι πειραματισμοί, τα απλά 12μετρα και οι πολύπλοκες σιωπές, οι ήχοι και οι φωνές των τραγουδιών, υψώνονται στον ουρανό και λάμπουν σαν χιλιάδες αστέρια, μετακινούνται και περιστρέφονται σαν «περιστρεφόμενοι δερβίσηδες» σε έναν απίθανο ναρκισσιστικό χορό και μετά γίνονται «κόκκινοι γίγαντες» ή «λευκοί νάνοι». Πάλλονται διαρκώς σαν κβάζαρ, χάνονται από τα τηλεσκόπια μας και εμφανίζονται πάλι μετά, τα σαρώνουν κοσμικές καταιγίδες, γίνονται σκόνη κι αυτή με τη σειρά της να επανασυντίθεται σε ένα άλλο αστέρι που θα γοητεύσει κάποιους άλλους παρατηρητές αυτής της υπέροχης καλειδοσκοπικής κοσμογονίας που δεν έχει τέλος.
Το 1986 ο Keith Jarrett (την εποχή που είχε κυκλοφορήσει το πολύ ενδιαφέρον πιανιστικό «Spirits») ξεκινάει ένα μοναχικό διαπλανητικό ταξίδι σε αυτό το σύμπαν. Μπαίνει στο Cavelight Studio που έχει στήσει σπίτι του στο New Jersey και με όχημα τη μουσική κάνει ένα ταξίδι στο χώρο και το χρόνο με σκοπό να συναντήσει την ελευθερία και τη δημιουργικότητα αλλά και να αναμοχλεύσει το ροκ εαυτό του. Άλλωστε όλοι οι σπουδαίοι μουσικοί έχουν πολλές και διαφορετικές όψεις, όχι μόνο αυτή που βλέπουμε παρατηρώντας τους από τη γη.
Έχει μαζί του μια κιθάρα Gibson, ένα Fender μπάσο, τύμπανα, κρουστά, τη φωνή του, ένα κασετόφωνο κι ένα πιάνο. Σαν παράτολμος ιστιοπλόος που αποφασίζει να διασχίσει μόνος τον ωκεανό, ο Keith Jarrett διασχίζει τον ωκεανό του ήχου που είναι το ίδιο επικίνδυνος και φουρτουνιασμένος. Όπως λέει και ο ίδιος στο σημείωμά του, αναζητά την αίσθηση ελευθερίας που είχε όταν πιτσιρικάς έπαιζε με το σαξόφωνό του κάτω από ένα δέντρο στο Golden Gate Park «τζαμάροντας» τυχαία και άσκοπα με άλλους μουσικούς που μαζεύονταν εκεί, θέλει να ξανασυναντήσει το πνεύμα που έζησε στο Haight-Ashbury στη δεκαετία του ’60, τότε που οι άνθρωποι μιλούσαν για «έκσταση» και όχι για «ευτυχία», όπως σήμερα, επιδιώκει αυτό το «χάσιμο» των ναρκωτικών χωρίς ποτέ να έχει πάρει στη ζωή του. Λέει ακόμη πως αγαπάει την κιθάρα και τα τύμπανα γιατί είναι όργανα που τα αγγίζεις απευθείας για να «μιλήσουν», αντίθετα με το πιάνο που μεσολαβεί ένας μηχανισμός.
Αυτό το προ 30ετίας –«lo-fi»– προσωπικό ταξίδι μάς επιτρέπει τώρα να το ακούσουμε κι εμείς καθώς κυκλοφορεί σε διπλό cd και δεν είναι μόνο η έκπληξη που ο Keith Jarrett παίζει κιθάρα και τύμπανα, ψιθυρίζει και ασχολείται με το ρυθμό, αλλά το ότι ένας δημιουργικός μουσικός ταξιδεύει στο σύμπαν και μας δίνει αναφορά για το τι είδε και αισθάνθηκε. Μ’ έναν ήχο που φέρνει στο νου Grateful Dead και Santana, John Zorn και Miles Davis, με ήχους blues και Caribbean, o Keith Jarrett «χάνεται» σε μια περιπλάνηση που μπορεί άλλοι παράτολμοι ταξιδευτές να έχουν κάνει καλύτερα, αλλά το ταξίδι –γι’ αυτόν που το κάνει– γίνεται πάντα για το ταξίδι, ο απολογισμός είναι δουλειά των ακροατών.
13°
