Νέο άλμπουμ Mechanimal, το τέταρτο το καλύτερο

Για αυτούς που θέλουν να πιστέψουν στο ελληνικό underground αλλά δε βρίσκουν αρκετά στοιχεία… «Crux». Εκεί που το industrial συναντά το techno σκορπίζοντας βολές electro, dark wave και post punk κατά ριπάς. Mechanimal, ένα σχήμα από τα σπλάχνα της Αθήνας, που πηγάζει από τη σκληράδα της Αθήνας, την αρχιτεκτονική της Αθήνας και φιλτράρει το αίμα που κυλάει στις φλέβες της Αθήνας σε μια αστική χορογραφία κουρδισμένη σε ρυθμούς τεσσάρων τετάρτων, ηλεκτρονικών εφέ, υπνωτικής μετρονομίας και φλεγματικά παγερής εκφοράς. Mechanimal, η μελοποιημένη ιστορία μιας παρέας ανθρώπων που ακολουθούν τον δικό τους δρόμο, που κάνουν αυτό που ακριβώς θέλουν να κάνουν και μαζί τους το γλεντάμε και εμείς. «Crux»: Τρέξε να προλάβεις γιατί κυκλοφόρησε μόλις, αλλά θα εξαντληθεί σύντομα.

Οκτώ χρόνια μετά το ομώνυμο ντεμπούτο τους τέσσερα και έπειτα από το «Delta Pi Delta», το καινούργιο LP τους έσκασε αυτές τις μέρες με θόρυβο, δικαιώνοντας τις δηλώσεις του γκρουπ ως «το απόλυτο crossover άλμπουμ των Mechanimal, ή πολύ απλά εκείνο όπου οι ιδέες και οι εμμονές των μελών του συναντιούνται στην καρδιά του μηχανικού ζώου».

Το φιλόδοξο, αφοπλιστικά καθηλωτικό ηχογράφημά τους ξεκινά με το «Ghetto Level» και οπλίζει κατευθείαν στην καρδιά των νέων ειδώλων της πιτσιρικαρίας με ένα trap anthem το οποίο θα μπορούσε να προέρχεται από τα mixtape του 21 Savage ή του Young Scooter –wow! Expect the unexpected, μουσικόφιλε! Το «Sharon» ξεδιπλώνει την απέριττη γοητεία του με απλότητα και μεγάλα θλιμμένα μάτια, ενώ το «Stolen Flesh» είναι το πιο δυνατό και συγκινητικό κομμάτι που έχει κατατεθεί έως σήμερα από τους Mechanimal, μια mid-tempo μπαλάντα της κρεβατοκάμαρας με ακουστικές να γρατζουνάνε στο σούρουπο, λυρικά synth που ραγίζουν πορσελάνες και τα φωνητικά να ισορροπούν στη μαγική εκείνη κλίμακα του βαρύτονου η οποία ανακαλεί Ian Curtis, ύστερο Iggy Pop, Carl Hyde, μα προπάντων τον Richard Butler των Psychedelic Furs.

Στο «Easy Dead», η μπάντα απελευθερώνει την πιο δόλια, έκλυτη, μηδενιστική φύση της για να φτύσει βιτριολικά σλόγκαν στο σκοτάδι περί της οριστικής αποσύνθεσης του μεταβιομηχανικού κόσμου: «Please leave me a comment / on how you enjoying hell». Με 20 bpm γρηγορότερα, θα είχε θέση στο «Xtrmntr» των Primal Scream ή στη δισκογραφία των Two Lone Swordsmen. Με τον βαρύ αχό και το κιθαριστικό ποδοβολητό του, μπαίνει στο ίδιο tracklist με Massive Attack της περιόδου «Mezzanine», πλάι στο «Inertia Creeps», ας πούμε. Διεγερτικό, δυνατό, καλό πράγμα, πιθανότατα χάιλάιτ του δίσκου.

Το φουριόζικο «Red Mirror» τρέχει στις συνθετικές λεωφόρους των eighties ψέλνοντας αιματοβαμμένες καντάδες στο αυγουστιάτικο φεγγάρι, το «Vanquish» παίζει με πάθος πάνω στην παρτιτούρα του electro punk και το «La Poverina Della Ossa» είναι το τελικό γοερό νανούρισμα, κατάφορτο strings και ψιθυριστά λογάκια σε ελάσσονα τόνο που δίνουν την ιδανική αποφώνηση στο στερεοφωνικό αφήγημα: «Α shiny cosmic thunderstorm / you are my secret bomb / a pleasant gift as heavens dry / bring raindrops to my door». Γιάννης Παπαϊωάννου, Freddie Faulkenberry, Αντώνης Χαραλαμπίδης, Αντζέλικα Βρεττού, καθώς και ένα κουαρτέτο συμμετεχόντων (Τζίμυ Πολιούδης, Henrik Meierkord, Βασιλική Μαζαράκη, Γιώργος Θεοφανίδης) είναι οι Mechanimal του «Crux», οι Mechanimal των 10 τραγουδιών ενός 47λεπτου άλμπουμ που κάθε φορά που το ακούς μοιάζει όλο και καλύτερο.