Οι Nightstalker τίμησαν τον θρύλο τους κι η Αθήνα τίμησε τους Nightstalker

Σάββατο βράδυ στη Λιοσίων. Ένας κι εγώ από τους εκατοντάδες που αποβιβάζονται στη στάση Αττική, μαυροφορεμένο πλήθος, δεν χρειάζεται να καταλάβεις προς τα πού τραβούν τα πεζοπόρα τμήματα, της νύχτας ο στρατός, μετά που οι σκάλες από τα υπόγεια του μετρό μας βγάζουν έξω στη νύχτα: για το Gagarin, στρίβω δεξιά κι όλο ευθεία, γνώριμη διαδρομή, σαν πορεία, σαν ιεροτελεστία, Nightstalker, μπίρες στο χέρι, χορταράκι, καμένες τζιβάνες, μυρωδιές στον αέρα, εντάξει κι εγώ μερικές δεκαετίες πριν έτσι ήθελα να το ζω το ροκενρόλ, αληθινό και παραμυθιασμένο.

Lost souls, yes we are, σταθμός Αττικής, pay to give me kiss, ως και με «πεταλουδίτσες» που βγήκαν για ψάρεμα νωρίς τράκαρα! Φτιάχνομαι με την εικόνα, το παραμύθι που θέλουν να στήσουν, και να ζήσουν, και να λιώσουν, και να το κρατήσουν αληθινό τούτα τα αδέσποτα γατιά, αν και παραπάνω χρησιμοποίησα τη λέξη «στρατός», ωχ μωρέ, όπως θέλω τα βλέπω κι όπως πρέπει ας ζουν, νιώθουν, παραμυθιάζονται και πορεύονται τούτα τα παιδιά στη ζωή τους. Οι εικόνες να κυλούν και η νύχτα να τους συναρπάζει.

Εγώ που βαδίζω μόνος, τα παιδιά δυάδες, τριάδες, παρέες λεφούσια, ασκέρια εφηβικά, μποτάρες από γοτθικές μέχρι του Γιατρού Ντοκ αλλά με κορδονάκι κόκκινο, μην μπερδευτούμε. Στεφ, αν ήσουν τραγούδι, σκέφτομαι, από αυτά που θεωρητικά θα παίξουν απόψε οι Nightstalker, το «Dead Rock Commandos» θα ήσουν, παλιόγερε! Κι ας φοράω κι εγώ τα Ντοκ μου και την πετσινιά, έχω κι ένα άγχος, όσο να 'ναι ένα άγχος το έχω, που δίπλα μου όλα αυτά τα αγόρια και τα κορίτσια είναι μέσος όρος ηλικίας 19 με 25, όπως τα κόβω. Μέσος όρος κι ας μην είναι ο μέσος όρος, από εκείνον που φιλότιμα τα μίντια ή οι μετρήσεις - έρευνες για τις συνήθειες και τα γούστα της νέας γενιάς, ή δεν τα πολυπιάνουν τα σκάνερ τους ή κι αν καταγραφούν, που σιγά μην απαντήσουν στις τηλεφωνικές έρευνες, μπαίνουν στην κατηγορία «άλλες συνήθειες». Δεν τα πολυστοχεύουν οι έρευνες των διαφημιστών τούτα τα παλαβά για μέταλ και χαρντ και ψυχεδελικές στοουνεριές. Μπορεί, βέβαια να φταίνε κι αυτά που, αντί να πάνε να διασκεδάσουνε Σαββατόβραδο στον Αργυρό - Ποσειδώνος ή στα τραπ πάρτι που ανασταίνουν πάλι το Γκάζι και το ξαναβάζουν στον χάρτη της αθηναϊκής νύχτας, ή στο Κολωνάκι για τζαζ, κρασί και κρύο πιάτο, Αγίας Ειρήνης και πέριξ Συντάγματος που παίζει από έντεχνο ως ψαγμένη σουηδική ελεκτρόνικα, τούτα βαδίζουν σαν στρατός ντουγρού για τους Nightstalker, και μετά μάλλον Εξάρχεια, Σεπόλια, Πατήσια, Πειραιά. Ή για το σπίτι τους, τη γειτονιά τους όπου κι αν βρίσκεται στην Αθήνα, για τους Nightstalker απόψε το βράδυ στην πορεία για το Gagarin ξεμυτίζει λαός από κάθε περιοχή, μιλημένα πράγματα: ο νέος δίσκος τους δεν το κουνάει ρούπι από τον θρύλο τους, κι ας ο Άρτζι κουβαλάει στην καμπούρα του δυο εμφράγματα συν κάτι δεκαετίες στη γύρα τη σκληρή. The song remains the same!

Nightstalker θα πει «Just a burn», θα πει «Sad side of the city», «Go get some», Nightstalker θα πει «Φυλή»! Ξέρεις τι πάει να πει «Φυλή»; Αυτό θα πει: τα τισέρτ κι ο νέος δίσκος τους ξεπουλούν πριν τη συναυλία, αυτό θα πει «Φυλή», ρισπέκτ από την ώρα που θα πατήσουνε στο κλαμπ ως και την ώρα που θα φύγουνε, τότε που οι Μανιακοί Κυνηγοί της Νύχτας (προτιμώ αυτή τη μετάφραση -γούστα είναι αυτά) θα αποχαιρετήσουν με ανκόρ τα «God is Dead» και «Sweet Knife».

Τα είδα όλα αυτά. Και γούσταρα τρελά, τα κουρδίσματα της μπάντας ήταν χαμηλά, το παίξιμο αληθινά οζίσιο και μπλακσαμπαθιάρικο, η ψυχεδέλεια και το ντέφι δούλευαν υπόκωφα, γκρούβαραν ως και οι τοίχοι! Α, κι όταν έφτασα στο Gagarin αλλά και μετά μέσα, που δεν έπεφτε καρφίτσα και καραμπινάτα έγραψε sold out η βραδιά, ο φόβος μου περί «κωλογερίασης» έφυγε. Έπαψε να υφίσταται, μια χαρά, κι άσπρα μαλλιά πολλά και τσοπεράδες από μηχανοβιακά κλαμπ και «ώριμοι κύριοι και κυρίες» στην πρώτη γραμμή, αυτό θα πει θρύλος και ρισπέκτ και «Φυλή» τελικά: όλες οι ηλικιές παρών βροντερό.

Ατσαλένια κεραυνίσιες κιθάρες, ξυράφι σκοτάδι μπάσο, Σάββατο βράδυ στο Gagarin για τους Nightstalker που το έπαιξαν παλικαρίσιο και τίμιο. Το ροκενρόλ τους. Μόνο ο Νίκος Τ. έλειπε, αυτός που το έστησε, το βάφτισε, το οραματίστηκε και μετά την κοπάνησε από το πάρτι, τελεία. Είναι εκεί που είναι ο Νίκος Τ., στο παρά τρίχα θα πήγαινε να τον βρει κι ο Άρτζι, αλλά ας μην κατρακυλήσουμε σε ρομαντισμούς της δεκάρας ή επικήδειους για τα καλύτερα παιδιά που τα απαγάγει ο Χάρος κι άλλα τέτοια πολύ στενάχωρα κι αληθινά που σου στέλνουν δάκρυ κατευθείαν από τον νευρώνα της μνήμης στο ματάκι.

Γιατί εκεί στο δέκατο τρίτο τραγούδι, όταν έπαιξαν το «Children of the Sun» και στα καπάκια «Trigger Happy» κι ο Αργυράκος έδωσε πρόσταγμα «τρελαθείτε, παλαβώστε, ξεσαλώστε», και τρέλα ζούγκλα έγινε, εγώ καταμεσής αυτής της γιορτής στεκόμουνα ακίνητος, αμίλητος και ελαφρώς συγκινημένος. Συν πλην τέτοιον καιρό πέρσι, εδώ πάλι, στο Gagarin, όταν έπαιζαν οι Last Drive, με ίδιους ιδρώτες και γκάζια να ραίνουν την ατμόσφαιρα, τα ίδια σκεφτόμουνα και τον ίδιο άνθρωπο νοσταλγούσα, αλλά και στην ίδια χαρά βουτούσα. Που τελικά η Αθήνα, ειδικά κάτι Σάββατα σαν το περασμένο, δεν παραδόθηκε!

«Zombie Ηour», «Half Crazy», «Great Hallucinations» (ο καινούργιος δίσκαρος είναι δισκάρα), α, α, στοπ: κανονικά έτσι έπρεπε να ξεκινήσει αυτό το κομμάτι-ανταπόκριση: δεν έχω ξαναδεί πιο όμορφα κορίτσια σε συναυλία όχι μόνο σκληρής μουσικής αλλά γενικώς σε συναυλίες στην Αθήνα, σε σύγκριση με όλο αυτό το κοριτσομάνι που μαζεύτηκε για τους Εμμονικούς Νυχτεριανούς Ακολουθητές (κι αυτή η μετάφραση μου αρέσει, αυθεντικά αυθαίρετα, αλλά εμένα πολύ μου πάει).

Nightstalker από πίσω κι από μπρος! Αλλά και Coyote's Arrow που τους άνοιξαν. Που πάει να πει, άντε πολλά είπα, απολαύστε τώρα φωτορεπορτάζ από τα backstage (από πίσω) και από την πρώτη γραμμή (το εμπρός): η Athens Voice ήταν εκεί, ο Athens Voice 102.5 σαπόρταρε τη συναυλία (άρα) κι ως εδώ και ραντεβού στο ίδιο κλαμπ για οπότε. Που μου είπε το Μαρινάκι φεύγοντας αν θα ήθελα να κάνουμε το ίδιο και για τις «Πράσινες Νέγρες» που έρχονται στην Αθήνα κατευθείαν από τις Παριζιάνικες - Μαγκρέμπ νύχτες και της απάντησα ασυζητητί, ασυζητητί: είτε ζετέμ είτε σ’ αγαπώ (όλους σας εδώ στο Gagarin), το θέμα είναι να παραμείνουμε ακατάπαυστοι Αισθηματίες, όπως έλεγε κι ο Νικ. Αλλά το απέδειξαν κι ο Άρτζι με τους Nightstalker του: εκατό κιλά σίδερο.