Φίλιππος Πλιάτσικας - Μπάμπης Στόκας

Με αφορμή τη σειρά παραστάσεων «The other side of Greece» που έδωσε ο Φίλιππος Πλιάτσικας στο εξωτερικό, στήνει μαζί με τον Μπάμπη Στόκα την «Άλλη πλευρά του Μπλε» για μια διαφορετική Ελλάδα, κοιτώντας στο φως. Με συνεργάτες τον Στάθη Λιβαθινό στη σκηνοθεσία, τους ηθοποιούς Γιώργο Χωραφά, Αιμίλιο Χειλάκη, Δημήτρη Ήμελλο, Νάντια Σπηλιωτοπούλου και Κάτια Γέρου, σε ποιήματα μεγάλων Ελλήνων ποιητών που μιλάνε στο σήμερα. Κυριακή απόγευμα, προβάρουν το πρώτο μέρος των εμφανίσεων «Η άλλη πλευρά του Μπλε» που ξεκινά το Σάββατο σε ένα νέο χώρο στο Γκάζι (το Γκάζι Live).

Συνεννοούνται με κωδικούς στον αυτόματο. Είναι σχεδόν έτοιμοι. Αφήνουν τη σκηνή στη Γεωργία Νταγάκη για τη δική της πρόβα και κάθονται δίπλα-δίπλα σε έναν καναπέ στα παρασκήνια για να μας μιλήσουν. Τους κάνω ουσιαστικά δύο ερωτήσεις και οι δυο τους απαντούν, συνομιλούν, αλληλοσυμπληρώνονται, γελάνε, πειράζονται, συνεννοούνται και ρωτάνε «ρε μάγκες, μήπως την είχαμε δει λίγο στραβά;»

Τι είναι αυτό που σας ενώνει;

Μ.Σ. Είμαστε φίλοι από οκτώ χρονών. Δεν υπάρχει κάτι που να μην μας ενώνει. Ό,τι συνταρακτικό συνέβη στη ζωή μας ο άλλους κάπου γυρόφερνε.

Φ.Π. Αυτό που παρατήρησα στις πρόβες είναι ότι εκεί που σταματούσα εγώ έμπαινε ο Μπάμπης, χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί. Σαν τους αυτοματισμούς στην μπάλα. Πώς τότε που η ομάδα μου η ΑΕΛ είχε πάρει το πρωτάθλημα, έκανε ο Καραπιάλης μια μπαλιά χωρίς να βλέπει και βρήκε τον Βαλαώρα εκεί που ήταν; Έτσι και με μας.

Μ.Σ. Αυτό συνέβαινε πάντα. Στα τραγούδια, σε όλα. Συμπλήρωνε κάτι ο Φίλιππος ή ο Μάνος και ήταν αυτό ακριβώς που έλειπε.

Φ.Π. Όσο μεγαλώνουμε αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε λίγο-λίγο τι είχε γίνει με αυτό το γκρουπ και με την παρουσία του Μάνου βέβαια σε αυτή την ιστορία. Εκεί που το έψαχνε ο ένας ερχόταν ο άλλος και το συμπλήρωνε. Γινόταν κέντα, που λένε στα μέρη μου.

Μ.Σ. Μετά την μπάλα πήγες στο χαρτοπαίγνιο. (Γέλια)

Σε σχέση με τη θεματική της παράστασης, πώς είδατε το πάρτι του χθες, πώς βλέπετε την κατάθλιψη του σήμερα, τι ακολουθεί;

Φ.Π. Ας ξεκινήσουμε από το παρελθόν για να φτάσουμε στο σήμερα. Εδώ και πολλά χρόνια είχαμε χαρακτηριστεί ως γραφικοί. Και σαν Πυξ Λαξ και στις πορείες που ακολουθήσαμε είχε μαλλιάσει η γλώσσα μας να λέμε ότι την κρίση, που ήρθε σε άλλη μορφή, τη βιώναμε από τότε.

Μ.Σ. Μια Ελλάδα με σχέσεις ανάγκης.

Φ.Π. Όλο αυτό το πακέτο είχε θέμα. Εκεί ήμασταν και εμείς, γυρίζαμε, τη βλέπαμε τι φάση.

Μ.Σ. Δεν είμαστε στο δωμάτιο κλεισμένοι με χάπια. Είμαστε έξω.

Φ.Π. Και λέγαμε, μήπως ρε μάγκες την έχουμε δει λίγο στραβά; Ε, αυτό ήρθε τώρα. Πηγαίναμε με 200 χλμ. και τον τοίχο μπροστά και δεν το βλέπαμε. Κάποια στιγμή θα σκάσεις στον τοίχο. Τι θα κάνεις; Kι ερχόμαστε στην Ελλάδα του σήμερα.

Μ.Σ. Ακόμη και σήμερα δεν προσπαθούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Ακούς 25 σταθμούς σκυλάδικα και δύο με καλή μουσική. Προσπαθούν να κάνουν τον κόσμο όσο πιο χαζό γίνεται κι αυτό με πειράζει. Σήμερα πληρώνουμε για να καταστραφούμε. Δεν θέλει ο κόσμος να είναι καλά. Προτιμά να είναι συνέχεια καταδικασμένος. Ερήμην του. Αν το γυρίσουμε από την άλλη αυτό που βλέπουμε εμείς στη γύρα, τα μαγαζιά και οι σκηνές που δεν είναι διαφημισμένες είναι γεμάτες. Τα καλά θέατρα είναι γεμάτα.

Φ.Π. Πάντα δεν γινόταν αυτό;

Μ.Σ. Πάντα, αλλά τώρα φαίνεται πιο πολύ. Τώρα βλέπεις αν δεν σκάσουν τα σχολεία και τα σχετικά, το πανηγυράκι έχει τελειώσει. Παλιά είχαμε λεφτά που δεν ήταν δικά μας και ήμασταν όλοι large. Πηγαίναμε το βράδυ και το παίζαμε Ωνάσης με ξένα φράγκα. Έχω ελπίδα για το αύριο. Ο κόσμος έχει αρχίσει πια και αντιλαμβάνεται την πολιτική κατάσταση, που τόσα χρόνια λέγαμε ότι δεν υπάρχουν κόμματα και χρώματα, όλοι είναι ίδιοι. Η γιαγιά μου έλεγε ότι εκατό ξυλιές σε ξένο κώλο είναι λίγες. Τώρα βλέπεις ότι πάνε και στο δικό μας κώλο. Ελπίζω ότι ο κόσμος θα αντιδράσει στην καθημερινότητά του. Γιατί από εκεί ξεκινάνε τα πράγματα. Λέγαμε με τους φίλους μας ότι δεν υπάρχει χειρότερη βλακεία από το να ακούς ότι «εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;» Eσύ θα τον αλλάξεις.

Φ.Π. Αυτό λέει κι η παράσταση. Μέσα από τη δυσκολία να βρούμε ότι αυτό θα αλλάξει εμάς τους ίδιους πρώτα από όλα. Εκεί που το έχουν δει όλοι ότι πουλάει η μιζέρια και η γκρίνια και η δήθεν επαναστατικότητα πολλές φορές, εμείς αποφασίσαμε να δούμε στο φως. Και να παίξουμε μουσική κυρίως. Για να φτιάξουμε το σετ λιστ βάλαμε τα κομμάτια κάτω. Από τα πρώτα Πυξ Λαξ του ’89 μέχρι το 2004 και τις προσωπικές μας δουλειές. Θέλαμε 80 ώρες για να τα παίξουμε όλα.

Μ.Σ. Δεν μπορείς να μην παίξεις τις μεγάλες επιτυχίες, αλλά παρατηρήσαμε ότι στις συναυλίες μας ζητάνε συνεχώς και άλλα κομμάτια. Στην Κύπρο μας ζήτησαν το «Καλέ μου μπάσταρδε ήρωα». Ένα κομμάτι από το πρώτο δίσκο, που είχαμε να το παίξουμε 15 χρόνια. Το λέμε και τραγουδά ένα γήπεδο. Πάντα ήμασταν τυχεροί γιατί ο κόσμος μας αγαπούσε τους δίσκους. Ο καθένας έχει το τραγούδι του που μπορεί να μην ήταν η επιτυχία. Αυτό σημαίνει καλός δίσκος. Να ακούγεται ολόκληρος.

Φ.Π. Σε αυτό ήμασταν τυχεροί με τον Μάνο. Αυτός μας το έμαθε αυτό. Ήμασταν πιτσιρίκια και σε πολλά πράγματα λειτουργούσε σαν μέντορας. Μας το μπόλιασε στην ψυχή μας αυτό, ότι ο δίσκος είναι δίσκος. Προσέχαμε τη σειρά, κάθε λεπτομέρεια. Γουστάραμε και οι δύο τους Floyd, κατεξοχήν γκρουπ με κόνσεπτ άλμπουμ. Με το που έμπαινε το βινύλιο έπρεπε να καιγόταν το σπίτι σου για να σταματήσεις.

Μ.Σ. Και πολλοί ακόμη τότε. Βγήκαν δίσκοι αριστουργήματα. Ο Mάνος ήταν πολύ σημαντικός σε αυτό.

Φ.Π. Έτυχε πριν δυο μέρες να δω τη λίστα με τα 200 πρώτα τραγούδια που παίζονται στο ραδιόφωνο. Τα 195 είναι λαϊκοπόπ που πραγματικά δεν παλεύονται και πέντε μιας άλλης νοοτροπίας. Δεν είναι μια μορφή φασισμού στην τέχνη που έχει τη μεγαλύτερη διεισδυτικότητα στις ψυχές των ανθρώπων; Και δεν το λέμε επειδή αισθανόμαστε ριγμένοι. Τα δύο στα πέντε είναι δικά μας. Δικαιούμαστε να μιλάμε. Ένας φασισμός με προφανή αποτελέσματα.

Μ.Σ. Δεν μου προκαλεί εντύπωση αυτό που συμβαίνει γύρω μας τώρα. Βάλαμε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Συζητήσεις ώρες επί ωρών στην τηλεόραση, ψαγμένοι διανοούμενοι και καλά τύποι που ένας μπάρμπας στο χωριό θα τους γιαούρτωνε. Μου φαίνεται αστείο. Φτάσαμε ο τέταρτος αναπληρωματικός να έχει πάρει 50 εκατ. ευρώ. Ο βασικός τι πήρε, δηλαδή;

Φ.Π. Αυτά από εμάς. Εδώ είναι μια παράσταση που στήσαμε με τον Μπάμπη με αφορμή τις συναυλίες του εξωτερικού. Επιλέξαμε ποιήματα του Σεφέρη και του Καβάφη που αισθανόμαστε ότι είναι σαν να γράφτηκαν τώρα. Μιλάνε για αυτό που ζούμε σήμερα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Στάθη Λιβαθινό, που έκανε την σκηνοθεσία, τους ηθοποιούς Γιώργο Χωραφά, Αιμίλιο Χειλακη, Δημήτρη Ημελλο, Νάντια Σπηλιωτοπούλου, όλη την ομάδα.

Μ.Σ. Ο χώρος είναι καινούργιος, εξαιρετικός, μας δίνει τη δυνατότητα να έχουμε φτηνό εισιτήριο με όλες τις προδιαγραφές ήχου και φώτων, να έρθει ο κόσμος να περάσει καλά τρεις ώρες.

Φ.Π. Πριν τρία χρόνια κάναμε τη συναυλία της επανένωσης, όταν μας είπε ο Νίκος Λώρης για το Ολυμπιακό Στάδιο. Παρά την ανακοίνωση ότι δεν είχε εισιτήρια, ήρθαν 5.000 άνθρωποι. Αυτό έγινε σε μια φάση που οι άνθρωποι του χώρου κρυφογελάγανε. Έχουν τρελαθεί και πάνε στο Στάδιο, έλεγαν. Αποδείχτηκε ότι ο κόσμος είχε ανάγκη να το δει και να το ακούσει. Να αισθανθεί όπως παλιά ή να το δει πρώτη φορά. Ακόμη και ο άπιστος Θωμάς όταν έπιασε τα καρφιά πίστεψε. Εδώ ούτε αυτό δεν πιάνει. Βλέπει ο άλλος ότι η μουσική αυτή κάνει 80.000 στο Ολυμπιακό Στάδιο και άλλα 50.000 στο Καυτζατζόγλειο και δεν είναι προσωπικό θέμα των Πυξ Λαξ αυτό, είναι είδος μουσικής με αντίκρισμα σε όλο τον κόσμο. Αφορά στους περισσότερους. Και τον σταυρωμένο να δεις αναστημένο εδώ δεν πιστεύεις. Είναι φοβερό.

ΜΣ. Του βαράς μία για να μείνει νεκρός…

Info: Γκάζι Live, Iερά Οδός 11, Γκάζι, 2130185040. Από 22/2 για 4 Σάββατα

gdim400@gmail.com