O Mike Scott μιλά για τους Waterboys πριν τις δύο συναυλίες τους στην Αθήνα

Οι Waterboys είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο της μουσικής ιστορίας. Δημιουργός τους ο mastermind Μike Scott, που ξεκίνησε το 1983 με ένα διευρυμένο μείγμα από διαφορετικές επιρροές αδιαφορώντας πάντα για τα κυρίαρχα ρεύματα. Με λογοτεχνικές αναφορές, ποιητικούς στίχους και επιρροές από τους ροκ ήρωες των 60s-70s όπως ο Dylan, oι Stones, οι Βeatles, o Van Morrison αλλά και οι Velvet Underground. Διάλεξε άλλωστε το όνομα του γκρουπ από στίχους του Lou Reed.

Είναι πάνω από όλα το προσωπικό όχημα ενός υπερσυγκεντρωτικού leader με sixties υπόβαθρο που ήθελε συνεχώς να εξελίσσει και να αλλάζει τον ήχο του. Από το συγκρότημα έχουν περάσει περισσότεροι από 85 διαφορετικοί μουσικοί. Ο Μike Scott έρχεται με 7μελές σχήμα για δύο εμφανίσεις –μετά το γρήγορο sold out της πρώτης μέρας– στις 21&22 Νοεμβρίου στο Piraeus 117 Academy. Λίγο πριν μιλήσαμε μαζί του για τους Clash, τη νοσταλγία, την ιστορία των Waterboys και την αξία της μουσικής σήμερα.

Πώς σχεδιάζετε κάθε νέο σας βήμα όλα αυτά τα χρόνια της πορείας σας;
Aπλώς δεν το αναλύω ποτέ. Γράφω τραγούδια, τα ακούω ξανά και ξανά, τα δοκιμάζω live, τα ξαναγράφω. Μια πολύ φυσική, οργανική διαδικασία. Άλλες φορές ξεκινάω από τη μουσική και άλλες από τους στίχους.

Τι έχει αλλάξει από τo ξεκίνημά σας στις αρχές του ’80;
Ο τρόπος που σχετιζόμαστε με τη μουσική έχει αλλάξει ριζικά. Από την έκρηξη του πανκ και μετά η μουσική έχει κατακερματιστεί με χιλιάδες είδη ενώ μετατράπηκε σε μια μοναδική προσωπική εμπειρία, όταν όλοι ξεκίνησαν να ακούνε με ακουστικά στον δρόμο. Τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 ακούγαμε μουσική όλοι μαζί. Παρακολουθούσαμε τα ίδια τηλεοπτικά προγράμματα. Ακούγαμε τις ίδιες ραδιοφωνικές εκπομπές. Ακούγαμε τα ίδια τραγούδια σχεδόν ταυτόχρονα. Όλοι αγοράζαμε τα ίδια άλμπουμ. Σήμερα ο καθένας είναι στον δικό του μικρόκοσμο. Έναν όμορφο αλλά αυτόνομο μικρόκοσμο. Η μουσική δεν έχει την ίδια δύναμη να ενώσει τον κόσμο ή να διαδώσει άμεσα μια ιδέα. 

Κοιτώντας πίσω θα λέγατε ότι η πορεία ήταν ευθύγραμμη ή κυκλική;
Σίγουρα ευθύγραμμη.

Η σχέση σας με τη νοσταλγία;
Μου αρέσει να ανατρέχω στο παρελθόν. Mπορώ να αισθανθώ ανά πάσα στιγμή το πέρασμά του. Κάνοντας τις μνήμες αυτές τραγούδια. Όπως στο «Ladbroke Grove Symphony» ή το «London Μick». Ξαναζώντας σημαντικές στιγμές του παρελθόντος.

Πώς αποφασίσατε να γράψετε στο «London Mick» ένα homage στον Mick Jones των Clash; Τον θαυμάζω όσο και τον Joe Strummer. Και ο Μike είναι λιγότερο προβεβλημένος. Ο Strummer ήταν η ψυχή των Clash αλλά ο Mick έκανε τους δίσκους, ήταν ο μουσικός διευθυντής. 

Στο αυτοβιογραφικό «Ladbroke Grove Symphony» γράψατε μια ωδή στην παλιά σας γειτονιά στο Λονδίνο όπου ζήσατε στις αρχές των 80s φτιάχνοντας κομμάτια σαν το «The Whole of The Moon». 
Στην πραγματικότητα είχα δύο διαφορετικά στούντιο στο Landbroke Grove τη δεκαετία του ’80. Στο πρώτο (Redshop Studio) έγραψα κομμάτια όπως το «Savage Earth Heart», «Rags», «All The Things She Gave Me», «The Big Music». Ήταν κυρίως τα τραγούδια από τα πρώτα δύο άλμπουμ. Στο δεύτερο γράφτηκαν τα «Pan Within», «Don’t Bang the Drum», «The Whole of the Moon».

Τι είναι αυτό που έκανε τραγούδια σαν το «The Whole Of The Moon» διαχρονικά; Πραγματικά δεν νομίζω ότι ξέρω την απάντηση σε αυτό.

Ένα κοινό στοιχείο σε όλα τα κομμάτια είναι ότι δεν φαίνεται να σας απασχολεί η μουσική τάση της κάθε εποχής.
Ναι, ποτέ δεν με επηρέασαν οι κυρίαρχες τάσεις και ρεύματα. Ποτέ δεν ήθελα να περιοριστώ σε ένα συγκεκριμένο ήχο.

 
Λίγο πριν το ξεκίνημα των Waterboys είχατε σχηματίσει τους The Red And The Black; Γιατί άλλαξε το όνομα;
Δεν ξέρω. Νομίζω πως το Waterboys είναι καλύτερο όνομα για συγκρότημα. Το Red and the Black είναι πιο περίεργο. Δεν είχα διαβάσει το βιβλίο του Σταντάλ. Ξέρω ότι ήταν ο τίτλος από ένα μυθιστόρημά του αλλά στα αλήθεια το είχα διαλέξει από ένα τραγούδι των Blue Oyster Cult. Ήμουν μεγάλος φαν τους στην εφηβεία μου.

Ισχύει ότι το Waterboys το διαλέξατε από το τραγούδι του Lou Reed;
Nαι, από τους στίχους του «Kids».

Από Velvets μέχρι Van Morrison και τον ήχο της Μοtown, είχατε πάντα επιρροές από πολλά είδη; Πάντα ήμουν ανοιχτός σε διαφορετικά είδη. Ακόμη και στην  περίοδο του πανκ που είχα το γκρουπ Another Pretty Face κανείς δεν μας χαρακτήριζε πανκ ή new wave συγκρότημα γιατί παίζαμε διαφορετικά. Θυμάμαι εκείνη την περίοδο ακούγαμε πολύ soul μουσική. 

Πόσο συχνά γράφετε;
Διαρκώς υπάρχει κάτι καινούργιο. Τις περισσότερες φορές γράφω στο στούντιο αλλά κάποιες φορές γεννιούνται ιδέες και στον δρόμο. Όχι συχνά. Για παράδειγμα στο άλμπουμ «Out Of All This Blue» τo τραγούδι «Nashville, Tennessee» γράφτηκε τη μέρα της συναυλίας μας στο Nάσβιλ. Το έγραψα για να το παίξουμε ζωντανά το ίδιο βράδυ. Ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή μου είναι να φτιάχνω ιστορίες και τραγούδια με τα παιδιά μου. Όταν έρχομαι στο στούντιο για να γράψω το μυαλό μου έχει ήδη ξεκινήσει όπως και η δημιουργικότητά μου. Και αυτό σίγουρα βοηθά.

Είστε περφεκτιονίστας σε επίπεδο παραγωγής;
Όχι. Με γοητεύουν τα ψεγάδια.

Τι σας εμπνέει στις συχνές λογοτεχνικές αναφορές;
Xρησιμοποιώ αποσπάσματα βιβλίων και ποίησης στα τραγούδια μου. Αν διαβάσω κάτι που θεωρώ ότι αξίζει να μελοποιηθεί δεν θα διστάσω να το επιχειρήσω.

Ποιο είναι το επόμενο βήμα;
Kαινούργιο άλμπουμ για τους Waterboys. Όπως φαντάζεστε, θα είναι και πάλι διαφορετικό.

Τι να περιμένουμε από τις εμφανίσεις σας στην Αθήνα;
Θα είμαστε 7 άτομα στη σκηνή με δύο φοβερές τραγουδίστριες, που μάλιστα είναι μπροστά στη σκηνή. Θα παίξουμε αρκετά κομμάτια από τα τελευταία τρία άλμπουμ. Διαμορφώνω κάθε μέρα το setlist. Στην αμερικανική περιοδεία είχαμε έναν κορμό τραγουδιών που έμεινε ίδιος αλλά πάντα υπάρχουν εκπλήξεις της τελευταίας στιγμής.