Νέα αρχή: Νίκος Πορτοκάλογλου

Το νέο του άλμπουμ πατάει γκάζι μετά από μια περίοδο αναζήτησης. Κάτι σαν νέα αρχή μετά από μια σύγκρουση με τις παλιές βεβαιότητες. Μετά από μια δίχρονη απουσία, επιστρέφει με μια σειρά από πολύ επιτυχημένες εμφανίσεις στο ταιριαστό του Κύτταρο, που είχε να συναντήσει από την εποχή των Φατμέ, και με τα νέα τραγούδια του από το επερχόμενο άλμπουμ «Στροφή», που σηματοδοτεί μια ουσιαστική αλλαγή πορείας. Τον συνάντησα στο στούντιό του και μπόρεσα να ακούσω από το μάστερ τα νέα του τραγούδια, που διαθέτουν ένα φρέσκο ήχο, λες και παίζονται ζωντανά εκείνη τη στιγμή και εξιστορούν την έξοδο από μια βιωμένη προσωπική κρίση σε μια εποχή γενικευμένης κοινωνικής κρίσης.

Πώς σχετίζεται η «Στροφή» με την κρίση;
Τα τραγούδια αυτά είναι γραμμένα σε εποχή προσωπικής κρίσης. Μιας περιόδου όπου χάνεις εντελώς τον προσανατολισμό σου και αναρωτιέσαι για το νόημα των πραγμάτων. Σαν να χτυπάς έναν τοίχο. Για να πω την αλήθεια, αν δεν χτυπήσεις σε τοίχο δεν αποφασίζεις να κάνεις στροφή, η στροφή θέλει δουλειά, ξεβόλεμα. Αλλά από την άλλη, η κρίση είτε σε προσωπικό είτε σε κοινωνικό επίπεδο, δεν είναι μόνο καταστροφή και τέλος, όπως μας λέει η τηλεόραση. Μπορεί κανείς να τα δει σαν ευκαιρία για αφύπνιση.

Υπάρχει το πρόβλημα ωστόσο.
Θα ζοριστούμε, είναι σίγουρο. Άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους. Δεν είναι αστείο, αλλά ίσως είναι και μια ευκαιρία να θυμηθούμε κάποιες αξίες που έχουν πεταχτεί στα σκουπίδια τελευταία, όπως η δουλειά που λοιδορείται στον τόπο μας.

Λες σε ένα από τα νέα τραγούδια «πατρίδα της κομπίνας και της παραγραφής».
Δεν πάει άλλο αυτό. Αλλά για να μην γκρινιάζουμε μόνο, αυτό που μου δίνει ελπίδα και θάρρος είναι ότι υπάρχουν πο-λλοί ξεροκέφαλοι που δουλεύουν σκληρά. Σε όλους τους τομείς. Και στο χώρο μου, άσχετα αν τους αγνοεί η τηλεόραση σε πείσμα του λαϊφστάιλ και του μάρκετινγκ, είναι οι μόνοι που έχουν κόσμο φέτος. Άλλο ένα καλό της κρίσης. Θα γίνει ένα ξεσκαρτάρισμα. Όποιο λάιβ έχει κάτι να πει φέτος πάει καλά. Από τον Μάλαμα και τον Δεληβοριά μέχρι τη Βιτάλη, που σε πείσμα των προβλέψεων σκίζει.

Στο Κύτταρο πώς είναι;
Χαίρομαι γιατί έχω δυο χρόνια να παίξω και απολαμβάνω κάθε βραδιά. Μιλάμε για ένα ιστορικό χώρο, όπου βρίσκω πολύ ωραία υποδοχή στα νέα κομμάτια. Και ένα μεγάλο κομμάτι είναι τα κομμάτια από τη «Σβούρα» και παλιότερα δικά μου από τη Βασιλική Καρακώστα, που πατάει πολύ γερά στα πόδια της.

Τι έχεις κρατήσει από όλα αυτά τα χρόνια σου;
Τη δουλειά. Οι άνθρωποι που θαυμάζω είναι δημιουργοί σαν τον Γούντι Άλεν ή τον Κλιντ  Ίστγουντ ή σαν τον Ντίλαν και τον Κοέν, που έχουν πορείες 40-50 ετών πίσω τους και συνεχίζουν να είναι εκεί. Δεν μπορείς πάντα να περιμένεις την καινοτομία, αλλά είναι εκεί και δουλεύουν.

Η εμπειρία σου με την επιτυχία;
Όσο άγχος μπορεί να σου προκαλέσει η αποτυχία, σου προκαλεί κι η επιτυχία.

Γιατί συστήνεσαι ξανά;
Ο προηγούμενος δίσκος ήταν ένα είδος τέλους μιας εποχής. Το άλμπουμ τελείωνε με την ευχή δώσ’ μου μια νέα αρχή μες την καμένη γη. Αυτό που με κρατάει μαγεμένο στη δουλειά αυτή είναι ότι γράφω πράγματα που δεν ξέρω. Δεν γράφω τις ιδέες μου στα τραγούδια, αλλά αυτά που διαισθάνομαι, αυτά που βλέπω σε όνειρα, στιχάκια που κολλάνε στο μυαλό μου σαν τσίχλα.

Στη χώρα της κραυγής, γράφεις στη «Στροφή». Γιατί;
Πάντα ήμουν οπαδός της απλότητας. Το ιδανικό μου είναι να λες σημαντικά πράγματα με λίγα λόγια.