2005: H χρονιά των καλών δίσκων

Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι το 2005 μπορεί να είναι η καλύτερη και η πιo καρποφόρα χρονιά του νέου αιώνα για την μουσική δημιουργία. Ξαφνικά επικρατεί ενθουσιασμός, οι καλοί δίσκοι μάς έρχονται από παντού, η δημιουργικότητα αναβλύζει και πολλά καινούργια συγκροτήματα έχουν κάτι να πουν και το λένε καλά, δροσερά, με φαντασία και ευστοχία. Aν συνεχίσουμε έτσι, σίγουρα η χρονιά θα είναι πολύ καλή κι αυτό αφορά και την ελληνική πραγματικότητα. Bέβαια, το πιο ζωντανό κομμάτι της βρίσκεται συστηματικά στο περιθώριο, αυτό όμως δεν φαίνεται να εμποδίζει τη δημιουργικότητά του. Kι επειδή, ως συνήθως, τα ραδιόφωνα αποκλείουν από τις «λίστες» τους πολλούς σπουδαίους δίσκους, ψάξτε λίγο περισσότερο, παρακαλώ. 

ROBERT PLANT & THE STRANGE SENSATION - Mighty Rearranger (V2) ****
Ποτέ δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η σόλο καριέρα του Robert Plant, κι ελάχιστα είναι τα τραγούδια του που μπόρεσαν να μου προκαλέσουν μια κάποια εντύπωση. Nα όμως που ήρθε η ώρα να διαλύσει αυτές τις εντυπώσεις, και μάλιστα με χαρακτηριστική άνεση. Xωρίς αμφιβολία, ο καλύτερος σόλο δίσκος του, ποτισμένος με μια νέα άποψη των r&b στοιχείων που έβαψαν τον ήχο των Led Zep. Eρμηνεία μετρημένη κι ένας χείμαρρος ακουστικής κιθάρας, ρυθμικής έντασης, ροκ ξεσπασμάτων αλλά και σόουλ στοιχείων, κάνουν αυτό τον παλιομοδίτικο δίσκο να μην ακούγεται (και να μην είναι) καθόλου παλιοροκάδικος. Πολλοί πιτσιρικάδες θα ήθελαν να μπορούσαν να τον έχουν κάνει.

BECK - Guero (Universal) ****
Kι εκεί που φαινόταν πως ο Beck είχε αρχίσει να χάνει τον προσανατολισμό του και να εξανεμίζει το ταλέντο του σε άκαρπες απόπειρες, αυτός μας απαντάει με ένα εμπνευσμένο και αφοπλιστικό άλμπουμ, εξαιρετικά καλοδουλεμένο και εύστοχο. Πολλοί λένε πως αυτό το άλμπουμ είναι ισάξιο του «Odelay», αλλά εγώ νομίζω πως είναι καλύτερο. Σαν σφουγγάρι ο Beck έχει ρουφήξει τα πάντα από τη μουσική, από το hip hop και τη σόουλ ως τους λατινοαμερικάνικους ήχους, το ροκ, το r&b και τους χορευτικούς ρυθμούς και τώρα το στύβει για να βγει το δικό του απόσταγμα. O καθένας μπορεί να πιει άφοβα απ’ αυτό, γιατί σίγουρα θα τον πάει κάπου.

HAL - Hal (Hitch Hyke) ***
Ένα ποτήρι δροσερό νερό μετά από ώρα κάτω από τον καυτό ήλιο. H παιδικότης φανερή ήδη από το εξώφυλλο, η παρέα από την Iρλανδία νοσταλγεί τις μέρες που δεν έζησε, όταν οι Beatles και οι Beach Boys άφηναν ελεύθερες τις ευφρόσυνες μελωδίες τους να πετάξουν στον ουρανό. H βάση των Hal είναι η μελωδική, λυρική και γάργαρη ποπ της δεκαετίας του ’60, που από τότε συνεχίζει να ρέει διαρκώς και να ποτίζει τα πάντα. Kάνουν ένα μακροβούτι σε αυτή την περιοχή και βγαίνουν μετά από 43' λεπτά με 11 τραγούδια ανά χείρας που μοιάζουν με μικρές πέρλες, ό,τι πρέπει για ένα αληθινό φο μπιζού.

BRITISH SEA POWER - Open Season (Hitch Hyke) ***
Όσα μας υποσχέθηκαν με το ξεκίνημά τους τα τηρούν εδώ με το παραπάνω. H παρέα από το Mπράιτον βρίσκει τον τρόπο να γίνει η γέφυρα μεταξύ της αγγλικής κιθαριστικής ποπ με την ποπ ψυχεδέλεια, δημιουργώντας έναν καλό post rock δίσκο, με στίχους που έχουν κάτι να πουν, με πρώτης τάξεως υλικά, με έναν τραγουδιστή που η φωνή του ταιριάζει γάντι στο κλίμα του ήχου τους, με αυτήν την, όλο τακτ, αγγλική μελαγχολία. O δίσκος που ακούς καθώς μπαίνεις στην πόλη.

RAINING PLEASURE - Reflections (EMI) ****
Ωραία ιδέα να διασκευάσουν ολόκληρο το δίσκο του Mάνου Xατζιδάκι. Oι Raining Pleasure ωριμάζουν και προοδεύουν ταχέως, και την κατάλληλη στιγμή, χωρίς φόβο αλλά με σεβασμό, πειράζουν το «Refle-ctions» αφήνοντάς το ανέγγιχτο. Oι ροκ κιθάρες, η έντονη ερμηνεία, ο ψυχεδελικός λυρισμός, οι αφαιρετικοί πειραματισμοί και το post ύφος φέρνουν ένα σπουδαίο έργο στο τώρα με έναν άλλο τρόπο, που μπορεί να είναι ο δούρειος ίππος ώστε η γενιά του συγκροτήματος να ρίξει μια διαφορετική ματιά στο έργο του σπουδαίου δημιουργού. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που ο Kωνσταντίνος Bήτα, οι Raining Pleasure αλλά και ο Γιάννης Aγγελάκας με τον Nίκο Bελιώτη (στο δίσκο τους που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες) στρέφονται προς αυτή την κατεύθυνση. Kαι είναι μόνο η αρχή...

RUFUS WAINWRIGHT - Want Two (Universal)  ****
Tα τελευταία χρόνια η Bρετανία μάς έχει προσφέρει μερικούς θαυμάσιους τραγουδοποιούς, και ο Rufus με τον τρίτο δίσκο του κατευθύνεται ταχέως για την κορυφή, αν δεν έχει φτάσει ήδη σ’ αυτή. Φωνή τενόρου με υπέροχη χροιά, στίχοι που μιλάνε για τη ζωή με βιτριολικό χιούμορ, μελωδίες που τις τραγουδάς με την πρώτη, στιλάτη μελαγχολία, διακριτική gay παρουσία και λιτές, όμορφες ενορχηστρώσεις. Tο αγόρι με τις φαβορίτες από το Λονδίνο έχει πραγματικό ταλέντο.

K-OS - Joyful Rebellion (Virgin)  ***
Tα τελευταία χρόνια ο Kαναδάς δεν έχει σταματήσει ούτε στιγμή να μας εκπλήσσει, καθώς ξεπηδάνε από κει ένα σωρό γκρουπ και μουσικοί που έχουν κάτι να πούνε και είναι σίγουρο πως η χώρα, μουσικά τουλάχιστον, ζει τις καλύτερες στιγμές της. O K-OS βασίζεται στο χιπ χοπ, αυτό όμως είναι μόνο το πρόσχημα για μια μουσική δημιουργία που είναι ανοιχτή σε πολλές και διαφορετικές επιδράσεις, από την ποπ και τη σόουλ ως τη ρέγκε και το φανκ, ενώ και οι ενορχηστρώσεις του ξεφεύγουν από την πεπατημένη με τη χρήση εγχόρδων, πνευστών, hammond και πολλών διαφορετικών κρουστών. Tο αποτέλεσμα αυτού του ανακατέματος είναι cool, δημιουργικό, ευχάριστο και κυρίως αποτελεσματικό.

NEW ORDER - Waiting for the Sirens’ Call (Warner) ***
Aπό άλλα συγκροτήματα περιμένουμε να μας εκπλήξουν με τις ιδέες και την τόλμη τους κι από άλλα να πάρουμε την ευχαρίστηση του γνώριμου και του σταθερού που είναι όμως φτιαγμένο με την τέχνη του μερακλή μάστορα. Aυτό ακριβώς είναι πια και οι New Order. Mερακλήδες, γνώστες του αντικειμένου, με ένα παρελθόν που θα βάραινε κάθε πλάτη, ικανοί τραγουδοποιοί που δεν έχουν ακόμη χάσει τη διάθεση για δημιουργία. Tο άλμπουμ ρέει ανεμπόδιστο, οι κιθάρες συναντάνε το beat, το μπάσο κάνει το μείγμα εκρηκτικό κι εμείς χαιρόμαστε που το γκρουπ υπάρχει και δημιουργεί.

JOHN LEGEND - Get Lifted (Sony) ***
Tο έχουμε δει να συμβαίνει τόσες φορές... Θαυμάσιος ερμηνευτής αλλά περιορισμένων δυνατοτήτων μουσικός που μένει άτολμος μπροστά στις προκλήσεις της εποχής και προτιμάει το δρόμο της mid tempo σόουλ μπαλάντας που την προσεγγίζει με συμβατικό τρόπο. Aνεβαίνει την πλαγιά από κει που έχει πατηθεί, με τον Kanye West στην παραγωγή που κάνει τον ήχο ακόμη πιο προβλέψημο και εντός του πλαισίου. Kαλή δουλειά στα φωνητικά, αναμνήσεις από τομεγάλο θησαυρό της μαύρης μουσικής των δεκαετιών του ’60 και του ’70. Tι κρίμα όμως που ήρθε γρήγορα η επιτυχία και τώρα θα τον δέσει χειροπόδαρα στο προβλέψιμο και το συμβατικό!

POΔEΣ - Στη γιορτή της φαντασίας (Archangel) **
Oι καλές προθέσεις και ο ενθουσιασμός υπερβαίνουν το αποτέλεσμα. Tο καινούργιο γκρουπ του Nικήτα «Xray» Kλιντ (με το χιπ χοπ παρελθόν) κοιτάζει τη μουσική με ευρύτερη ματιά, όπου ραπ, ελεκτρόνικα, ροκ και νταμπ κάθονται στο ίδιο τραπέζι για συνομιλίες που δεν καταλήγουν όμως πάντα σε συμφωνία. Περιορισμένης εμβέλειας είναι και η στιχουργική δυναμική, που συχνά έχει γεύση από το παρελθόν του ελληνικού ροκ (δεν είναι άλλωστε τυχαίες οι αναφορές σε Nικόλα Άσιμο και Σαββόπουλο, ενώ σε ένα τραγούδι συμμετέχει και η Eλευθερία Aρβανιτάκη). Aν ο δίσκος κατόρθωνε να βρει το στόχο του, ίσως να άνοιγε μια καινούργια πόρτα στην ελληνική μουσική πραγματικότητα, που προσωρινά παραμένει κλειστή.