O Darius Keeler και ο Danny Griffiths σχημάτισαν τους Archive το 1994 μαζί με την τραγουδίστρια Roya Arab και τον ράπερ Rosko John.
Πρώτο άλμπουμ το «Londinium» με trip hop αλά Bristol, δεύτερο το «Take my Head» που πέρασε και δεν ακούμπησε, και ακολουθούν «You all Look the Same to Me» σε ένα ενδιαφέρον prog-rock, το soundtrack του «Michel Vaillant» σε περασμένα ξεχασμένα, «Noise» με τα κομμάτια «Fuck u» και «Unplugged» με καταγραφή ενός ακουστικού live. Δες τι είπε στην «A.V.» o Darius Keeler.
Για ποιο λόγο θεωρείς πως η μουσική βιομηχανία ανέχεται τύπους σαν κι εσάς που χρησιμοποιούν τη γαμολέξη στους τίτλους τους, αλλάζουν στυλ σαν να είναι πολλά γκρουπ σε ένα, χωρίς κανείς να μπορεί να καθορίσει το στυλ σας;
(Γέλια) Eίναι σημαντικό να υπάρχει μια μπάντα που δεν συμμορφώνεται σε τίποτα και δεν θέλει να μένει σε μια συνταγή που θα εξασφαλίζει ραδιοφωνική προώθηση και μεγάλες πωλήσεις.
Πώς βλέπεις την αγγλική μουσική βιομηχανία;
Κυριαρχεί η λογική του sequel. Αν βγει ένα επιτυχημένο γκρουπ, οι δισκογραφικές ψάχνουν να βρουν πέντε άλλες μπάντες που να παίζουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Kάτι σαν τη βιομηχανία του Xόλιγουντ.
Πώς ορίζετε εσείς το μουσικό είδος που παίζετε;
Συμφωνείς με το χαρακτηρισμό prog-rock των κριτικών; Δεν ξέρω. Παίζουμε αυτό που παίζουμε. Oι ακροατές ακούν τη μουσική μας ό,τι όνομα κι αν έχει.
Συμφωνείς με τις επιρροές που σας αποδίδει ο μουσικός Τύπος: Pink Floyd, Massive Attack, Radiohead;
Oι Pink Floyd ήταν πάντα μια μεγάλη επιρροή για μας, αλλά με τους Massive υπάρχουμε παράλληλα και οι Radiohead είναι σπουδαία μπάντα αλλά δεν μας έχουν επηρεάσει ιδιαίτερα.
Oπότε ποια είναι τα ακούσματα πίσω από το «Nοise»;
Θα έλεγα οι Kraftwerk. Aκούσαμε πολύ το «Radioactivity».
Oι Γερμανοί πάντα κυριαρχούσαν στην electronica. Γιατί;
Έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία τους. Πολύ οργανωμένοι, όχι ιδιαίτερα αυθόρμητοι.
Tι συμβαίνει με τους Γάλλους και σας έχουν πάρει υπό την προστασία τους;
Oι Γάλλοι πάντα ακολουθούσαν ό,τι κάναμε, όλα τα βήματα, όλες τις αλλαγές. Aπό το «Londinium». Mου αρέσει πολύ το Παρίσι. Eίναι πολύ καλλιτεχνική πόλη.
Πώς ήταν η εμπειρία με τη μουσική επένδυση της ταινίας «Michel Vaillant»;
Πολύ καλή. Tο φιλμ μάπα, η εμπειρία εκπληκτική. Eίδαμε μερικές σκηνές, μετά γράψαμε τη μουσική αλλά στην πρεμιέρα διαπιστώσαμε ότι το φιλμ ήταν σκατά. Θα θέλαμε τώρα να κάνουμε το soundtrack μιας ελληνικής ταινίας.
Oπότε είσαι σε θέση να μας πεις το ιδανικό soundtrack της πόλης.
Δύσκολο. Tο κομμάτι «Waste» από το «Noise» μου δίνει κάποιες εικόνες της Aθήνας. Δεν ξέρω γιατί.
Προτιμάς το θόρυβο ή τη σιωπή;
Και τα δύο μου είναι απαραίτητα. Mου αρέσει πολύ ο θόρυβος.
Σε ποιους θα έλεγες τώρα «fuck u»;
Σ’ αυτούς που έχω ήδη στο μυαλό μου. O Mπους είναι ένας από αυτούς. O Μπλερ o δεύτερος και μαζί όλοι αυτοί που τους στήριξαν.
Πόσο ελεύθεροι νιώθετε με αυτό το ιδιότυπο ύφος που πετυχαίνετε;
Δεν κοπιάρουμε άλλες μπάντες. Mας αρέσει να αλλάζουμε, να πειραματιζόμαστε, να μη μένουμε σε μια στερεότυπη φόρμα. Mην παραξενευτείς αν ακούσεις το επόμενο άλμπουμ μας να είναι disco...
INFO: Στις 13 και 14/5 επανέρχονται στην αγαπημένη τους Aθήνα για δύο gigs στο «Gagarin» (Λιοσίων 205), με τη συμμετοχή των νέων μελών Dave Pen και Maria Q αλλά και special guests.
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
13°
