O Αθηναίος μουσικός παραγωγός Billa Qause μιλά στην ATHENS VOICE για το νέο του άλμπουμ «Somehow Someway» πριν φύγει για live στην Ευρώπη
Tο νέο του άλμπουμ «Somehow Someway» κυκλοφορεί και ο χαρισματικός μουσικός παραγωγός μιλά για την ελευθερία που του δίνει η μουσική, τα 90s που επιστρέφουν ως τάση και τις hip hop διαδρομές του, λίγο πριν φύγει για μια νέα σειρά ζωντανών εμφανίσεων στην Ευρώπη.
«Somehow Someway». Πόσο καιρό σου πήρε και τι διαφορετικό έχει από τις προηγούμενες κυκλοφορίες σου;
Αυτό που ήθελα είναι να έχει μια αισθητική 90s, αυτό που με αντιπροσωπεύει είναι το hip hop, μια κουλτούρα που ως αρχή της έχει το αντιφασιστικό ιδεώδες και την αντίδραση σε ένα σύστημα γεμάτο διακρίσεις και ρατσισμό. Έκανα μια back in the days προσέγγιση στη δεκαετία που το έμαθα και άνθιζε. Προστέθηκαν προσωπικά στοιχεία και ίσως είναι μια πιο βελτιωμένη ηχητικά κυκλοφορία, χρειάστηκαν επτά μήνες για να ολοκληρωθεί και να βγει σε βινύλιο.
Τι σου αρέσει στα 90s και γιατί τα αγαπάς;
Η πρώτη αγάπη είναι και παντοτινή. Έψαχνα να βρω τι θέλω να ακούω, όχι Μάικλ Τζάκσον και Μαντόνα. Το καλοκαίρι του 1991 ξεκίνησα να ακούω το «Black Album» των Metallica, Helloween, πήγα να γίνω καθαρομεταλλάς, είμαι κρυφομεταλλάς το παραδέχομαι. Με κέρδιζε η μελωδία.
Το hip hop πώς ήρθε στα αυτιά σου;
Εδώ έρχεται ο αδερφός J. Melik, παίζαμε στις μπασκέτες της γειτονιάς και μου έφερε μια κασέτα με ραπ. Είχε μέσα Snoop Doggy Dogg, Tim Dog, Masta Ace, Lords Of The Underground, Public Enemy, Gangstarr, σκληροπυρηνικά πράγματα. Μου άρεσε η γκρούβα, το down tempo. Το metal ήταν άγριο, γρήγορο, μου έδινε την κίνηση αλλά ήρθε το αντίβαρο. Επειδή είμαι λίγο «σφεντόνας» ήρθε η ισορροπία, το σωστό «κούνημα» στο κεφάλι. Μου άρεσε το μονότονο στις λούπες και η ροή στο flow των στίχων.
Πότε έπαιξες πρώτη φορά;
To 1995 ήταν η πρώτη μου απόπειρα, μέχρι τότε προσπαθούσα να γίνω MC, έγραφα στίχους με τους Α.Κ.Ρ.Α. (Αντέχω Κάνοντας Ραπ Αυθεντικό). Γνωρίζοντας τους FFC και τον Δημήτρη Πετσούκη (Σκηνοθέτη), πήραμε κάποια beats και μας έβαλε στον χορό, μας παρακίνησε να φτιάξουμε κι εμείς μουσική με τον τρόπο του. Κι έτσι με κέρδισε περισσότερο η παραγωγή από το να γράφω. Ήμουν σχολείο, διάβασα να βγάλω πάνω από 16 για να πάρω τα πρώτα μου μηχανήματα, παρακαλώντας τον πατέρα μου. AKAI Remix 16, πέντε κιλά, πιο βαρύ κι από ένα μείκτη. Η πρώτη μου προσωπική δουλειά ήρθε χάρη στην Cast-A-Blast και τον Blend Mishkin, το «Jazzova».
Πώς διάλεξες το Billa Qause;
Ο Βασίλης ο Αιτίας, Bill + Because, αλλά ξεκίνησε σαν λογοπαίγνιο από την αγαπημένη μου σοκολάτα Lila Pause. Σκέφτομαι να το αλλάξω καμιά φορά, και εδώ αλλά κι έξω δυσκολεύονται να το γράψουν σωστά.
Η μουσική χωρίς στίχο σού δίνει την ελευθερία να βλέπεις και να σκέφτεσαι ό,τι θες.
Σταμάτησαν να χορεύουν οι Αθηναίοι μέσα στην κρίση;
Φαίνεται να προτιμούν περισσότερο άλλα είδη μουσικής να χορέψουν. Ευτυχώς ή δυστυχώς, τον Έλληνα τον κουνάς με ρέγκε και τροπικάλια. Κάποιοι ανά καιρούς μου ζητούν μπάντα αλλά δεν δίνουν 15 ευρώ να έρθουν να σε ακούσουν. Οι περισσότεροι θέλουν να χορέψουν αλλά με συγκεκριμένα πράγματα. Αυτό που είδα παίζοντας σε άλλες χώρες είναι πως ο κόσμος δεν περιμένει να ακούσει κάτι για να χορέψει. Ακούει, αφουγκράζεται και μπαίνει κατευθείαν στην ψυχοσύνθεσή σου. Βέβαια, αυτό εξαρτάται κι από εσένα, πώς θα το επικοινωνήσεις πάνω στο stage.
Ποια είναι η καλύτερη νύχτα που έχεις παίξει;
Με τους Pad Trio ήταν high times όταν ανοίξαμε τον Grammatik. Και στην CLUJ στη Ρουμανία που έγινε ένας χαμός από εκεί που δεν το περίμενα, μια ζεστασιά απίστευτη.
Πού θα έστηνες ένα πάρτι στην πόλη;
Καλό ήχο να έχει και όπου να ’ναι. Έχω μια αδυναμία στο Μοναστηράκι, στην Πλατεία.
Το χειρότερο πράγμα που σου έχει πει πελάτης;
«Μπορείς να βάλεις Μπομπ Μάρλεϊ;» την ώρα που παρουσιάζω τη δουλειά μου.
Θυμάσαι το πρώτο βινύλιο που αγόρασες;
A! Ήταν το «Chronic» του Dr. Dre.
Αυτό που παίζει τελευταία στο σπίτι σου;
Children Of Zeus.
Πώς σου φαίνεται η mainstream διάσταση του hip hop;
Με το κίνημα του trap που είναι το «νέο» hip hop αναγεννιέται από αντίδραση το κλασικό ραπ. Βλέπεις τι συμβαίνει με τους Cypress Hill, Das Efx, Red Man, Wu Tang Clan. Υπάρχουν πια πολλοί παραγωγοί που εμπνέονται την αισθητική του old rap και που ενδεχομένως δεν έζησαν. Καλό το trap, υιοθετώ στοιχεία του.
Το beatmaking είναι ακριβό σπορ. Πώς τα καταφέρνεις;
Με οικονομίες, δουλειά και κάποιες χορηγίες ανθρώπων που με πιστεύουν μερικές φορές.
Έχεις κάποιον producer που τον θεωρείς guru;
Εννοείται. DJ Krush, που είχα τη χαρά να τον ανοίξω, DJ Premier, Pete Rock και J Dilla.
Το «True Thoughts» βγάζει πολλή Αθήνα. Τι σκεφτόσουν, όταν το έγραφες;
Χα! Επειδή αυτά τα γυναικεία φωνητικά δεν βγάζουν νόημα, είναι σπασμωδικά, τα αποκωδικοποίησα ως αληθινές σκέψεις. Η μουσική χωρίς στίχο σού δίνει την ελευθερία να βλέπεις και να σκέφτεσαι ό,τι θες. Εγώ βλέπω σύννεφα και ταξιδεύω στα σύννεφα, άλλος βλέπει ταξίδι στη Λευκάδα, στο εξωτερικό.
Τι σκέφτεσαι, όταν περπατάς στην Αθήνα;
Ακούγοντας μελωδίες βγάζω ρυθμούς από το κεφάλι μου, προσπαθώντας να τους θυμάμαι πηγαίνοντας σπίτι για να τους ηχογραφήσω. Και πώς θα πληρώσω τις υποχρεώσεις μου, χαχα...
Προτιμάς περισσότερο το στούντιο ή το live;
Σιγά-σιγά κάτι μου λέει μέσα μου πως φρεσκαδούρικες φάτσες με ωραίες ιδέες πρέπει να παίρνουν τον ρόλο τους. Εγώ θα ήθελα να κλειστώ κάποια στιγμή στο στούντιο και να δουλεύω γράφοντας σάουντρακ.
Παγκράτι σίτι ζεις, γιατί δεν έφυγες από εκεί ποτέ;
Γούβα σίτι! Θέλω να είμαι κοντά σε αυτά που μεγάλωσα, είμαι λοκάλι. Μου άρεσε η περατζάδα στην Υμηττού. Είναι κέντρο-απόκεντρο αυτή η γειτονιά, μου αρέσει το εντός-εκτός που έχει. Και με αφετηρία μου τη Γούβα, θέλω να ταξιδεύω παίρνοντας εικόνες, μυρωδιές και καλές συνήθειες από άλλες χώρες και πόλεις. Ανοίγει το κεφάλι και την ψυχή!
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
19°
