Δύο νύχτες με τους ΤΕΤΤΤΙΞ

Από τον Ηράκλειτο στους Metallica και από τους μακεδονίτικους ζουρνάδες και νταούλια στους Γκυ Ντε Μπορ, Κορνήλιο Καστοριάδη και το «Inside the Movement» του Ντμίτρι Κουρλιάντσκι! Ήχοι και σκηνοθεσία μουσικής ολίγον τι DaDa. Και δυσδιάκριτα όρια - ρεπερτόριο: από τον αυλό του Πάνα στα φλάουτα του Περού, τι είδους «πανκ» είναι όλο αυτό που θα δούμε και θα ακούσουμε;
Η επιλογή των έργων του προγράμματος, όσο DaDa κι αν ακούγεται, κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Έχει αποφασιστεί μετά από πολλές διεργασίες και συζήτηση, ώστε όλα τα στοιχεία να δένουν μεταξύ τους σε ένα ενιαίο θέαμα. Τα αντίθετα δημιουργούν την αρμονία, όπως λέει κι ο Ηράκλειτος σε ένα από τα αποσπάσματα λόγου που θα ακουστούν στην παράσταση και τα οποία ισχυροποιούν το «κράμα».

Με βάση την ορολογία βέβαια των λέξεων «Κράμα» και «Τέττιξ», τα «Τζιτζίκια» τραγουδάνε ακόμα, αλλά σ’ αυτή την παράσταση, που προφανώς αναμειγνύει ήχους, θεωρίες, σκέψεις και όργανα, τα «μέταλλα»-πρώτη ύλη, όσο διαφορετικά και να δείχνουν, στο τέλος πρέπει να παρουσιάσουν μια ομοιογένεια. Υπάρχει επομένως ένα σκεπτικό, μια δομή, μια δοσολογία που βάσει αυτής θα «αναμείξετε»; Μπορώ να την έχω;
Η συνταγή είναι μυστική, κι αυτό γιατί ακόμα δεν έχει γίνει εργαστηριακός έλεγχος για την αποτελεσματικότητά της, οπότε μπορεί να αποβεί επικίνδυνη για τη δημόσια υγεία ή το προϊόν να εκραγεί. Αν ωστόσο πετύχει, τότε θα έχουμε στα χέρια μας ένα νέο «μέταλλο» που η αντοχή του θα είναι η απόδειξη της επιτυχίας του.

Πειράξατε ακόμα και την ορθογραφία, προσθέτοντας ένα παραπάνω ταυ στο «Τέττιξ» κι ένα παραπάνω ρω στο «Κράμα»: αποδομώντας τις λέξεις, πιστεύετε πως είναι η αρχή για να αποδομήσουμε και τον ήχο; Κι αφού τον «διαλύσουμε», μετά να τον ξαναφτιάξουμε παράγοντας μια νέα μουσική-«άλλο»;
Βάζοντας ένα επιπλέον ταυ στον ΤΕΤΤΤΙΞ (μας αρέσει με κεφαλαία), του δώσαμε μια ξεχωριστή όψη, όχι παράταιρη, αλλά που αντίθετα ενισχύει τη σημασία του. Τώρα πια ο τέττιξ με δύο ταυ μάς φαίνεται ανορθόγραφος. Το ίδιο συμβαίνει και στο ΚΡΡΑΜΑ: το επιπλέον ρω προκαλεί σεισμό στη γλώσσα. Ούτε τον ήχο αποδομούμε – τουναντίον, τον αναδεικνύουμε σε όλο του το μεγαλείο: Παρόλο που τα έργα της παράστασης είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους όσον αφορά στις αισθητικές επιλογές, συγκλίνουν, αν μη τι άλλο, στην ένταση του ήχου και τη σωματικότητα του ρυθμικού αισθήματος.

© Κική Παπαδοπούλου

Πώς ακριβώς ο μέταλ προσήλυτος συνθέτης θεάτρου Νίκος Γαλενιανός και ο Ισραηλινός τραγουδιστής Οφίρ Κλέμπερερ, ή οι σταθεροί συνεργάτες του Ιάνη Ξενάκη, Σπύρος Σακκάς και Sylvio Gualda, με ρητή «εξωευρωπαϊκή» σύλληψη - καθόλου ενίσχυση φωνής, περκασιονίστας χωρίς μπαγκέτες- δεν κινδυνεύουν να χλευαστούν από πιουρίστες ακροατές οπαδούς της καθαρότητας των ειδών; Γιατί, εντάξει, μοιάζει πως εσείς είστε σαν ομάδα-παράσταση ενάντια στις συνηθισμένες κατηγορίες μουσικού θεάματος...
Μάλλον ομάδα-παράσταση απόρροια αυτών των «συνηθισμένων» κατηγοριών είμαστε, παρά εναντίον τους. Ένα από τα πρώτα πράγματα που μας προβλημάτισαν ήταν ο τρόπος με τον οποίο γίνονται οι συναυλίες κλασικής ή/και σύγχρονης μουσικής, ακολουθώντας ένα πεπαλαιωμένο πρωτόκολλο και μια προσκόλληση στην καθαρότητα των ειδών. Αυτό το φαινόμενο έχει βέβαια αρχίσει να αλλάζει τα τελευταία χρόνια – άλλοτε με καλά, άλλοτε με κακά αποτελέσματα. Είναι βασική μας έγνοια να στήνουμε όχι συναυλίες, αλλά παραστάσεις που θα αντιμετωπίζονται ως ολοκληρωμένα θεάματα κι όχι απλώς ως παράθεση μεμονωμένων έργων, βαλμένων σε μια σειρά. Αυτό φυσικά δεν γίνεται ποτέ εις βάρος της ίδιας της μουσικής, η οποία είναι και η κινητήριος δύναμή μας. Οπότε αυτό που ελπίζουμε είναι ότι οι πιουρίστες δεν θα δυσαρεστηθούν, εφόσον τους προσφέρουμε υψηλού επιπέδου μουσική και μουσική εκτέλεση, μέσα από μια ισχυρή δραματουργική ροή. Αναμένουμε (με ανυπομονησία) ειδικά την άποψη των metalheads για την εκτέλεση του «Battery» των Metallica από τους ΤΕΤΤΤΙΞ!

Θέλετε να προβοκάρετε, οπότε κι εσείς μοιάζει να χρησιμοποιείτε τη χλεύη ή την ωμότητα ως εργαλεία ανάπτυξης του θέματός σας; Και πόσο αναγκαίο είναι για τον ακροατή-θεατή σας να ξέρει κάποια ειδικά «κλειδιά», προκειμένου να εξοικειωθεί με το ΚΡΡΑΜΑ / ΤΕΤΤΤΙΞ μανιφέστο από την ιδέα στην πράξη, ώστε να κατανοήσει και την εγκεφαλική σας αντίληψη για τη μουσική αλλά και να βιώσει την έκσταση;
Το να προβοκάρουμε εν έτει 2019 είναι μάλλον φύσει αδύνατον. Η χλεύη και η ωμότητα είναι εργαλεία των ίδιων των έργων που διαλέξαμε για το ΚΡΡΑΜΑ –με τον ίδιο τρόπο που πέρυσι, η θεματική του AMBIENT PRESSURE ήταν η «ατμοσφαιρική» μουσική. Τα εργαλεία μας είναι διαφορετικά κάθε φορά και μας δίνονται από τα ίδια τα έργα, τα οποία τελικά επιλέγονται μέσα από διάφορες διαδικασίες. Η εξοικείωση με το ρεπερτόριο είναι βέβαια ένα μέσο για να καταλάβει κανείς κάποια πράγματα παραπάνω. Όμως η εμπειρία της μουσικής ακρόασης είναι πολύ προσωπική υπόθεση. Αυτό που θα ζητούσαμε από τον ακροατή-θεατή είναι να έρθει στην παράσταση χωρίς αμυντική στάση και προκαταλήψεις. Στα κράματα μετάλλων δεν χρειάζεται να γνωρίζεις τη χημική τους σύνθεση για να δρέψεις τα οφέλη τους. Η γάστρα από μαντέμι είναι ανθεκτική στη φωτιά και θερμαίνεται ολόκληρη ισόποσα, γι’ αυτό και φτιάχνει ωραιότατα φαγητά – λίγοι όμως ξέρουν πως ο χυτοσίδηρος είναι κράμα σιδήρου με άνθρακα... Απλά καθίστε στη θέση σας, λοιπόν, και γευτείτε το ΚΡΡΑΜΑ.

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για το live στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση στο Guide της Athens Voice