Ο Sonny Touch έχει εκεί έξω ένα νέο άλμπουμ φωτιά

Επιστρέφει με νέα δουλειά μετά από εννέα χρόνια. Αν και το τραγούδι «Brain Soup» για τους ανύποπτους που το ακούν για πρώτη φορά, κάθε που ακούγεται στο ραδιόφωνο, συνεχίζει να προκαλεί την ίδια ερώτηση: έβγαλε καινούργιο δίσκο ο Τομ Γουέιτς; Μεγάλη αμαρτία και τα δυο. Καλώς τον κι ας άργησε. Ναι, αυτό το βραχνό New Orleans στιλ, και στη μουσική και στο λαρύγγι, θυμίζει Τομ Γουέιτς, μα δεν είναι κι ό,τι καλύτερο για να προσδιοριστεί η μουσική του.

Άκουσα με θρησκευτική ευλάβεια το «Leave Space for the little Animals» κι ένιωθα σαν να κολυμπώ μέσα σε ένα ποτάμι. Στις όχθες του έμοιαζε να παίζουν φολκ μουσικοί του δρόμου, παραδίπλα μου καθώς κολυμπούσα, πέρασε ένα ποταμόπλοιο που η μπάντα της πρώτης θέσης ψυχαγωγούσε το κοινό παίζοντας ποστ πανκ με τύμπανα voodoo. Κυρίες με γούνα από δέρμα αλιγάτορα και κύριοι με χειροποίητα λόφερ παπούτσια από ζαρκάδι λικνίζονταν μεθυσμένοι στο κατάστρωμα. Κι από την πρώτη θέση μια φωνή με ρώτησε αν θέλω να ανέβω κι εγώ, είχαν ανάγκη λέει κι από έναν ακόμα παίκτη που να ξέρει από λατίνικα περκάσιον. Είπα πως δεν ξέρω γρυ, αλλά ξέρω ένα παιδί από τη Θεσσαλονίκη που τώρα ζει στη Φινλανδία, κι αν θέλουν να τον πάρουν τηλέφωνο για να πληρωθεί η θέση.

Αυτό είναι το «Leave Space for the little Animals»: ένας δίσκος ασύλληπτης ομορφιάς, ένα ατελείωτο μπούγκι, άλλοτε χαμηλόφωνο κι άλλοτε δαιμονισμένο. Μετά ο Sonny Touch μου τηλεφώνησε, είχα ήδη βγει στη στεριά κι απάντησα στην κλήση του από Φινλανδία. Μου είπε πως τον πήραν από ένα ποταμόπλοιο για να πιάσει δουλειά με την μπάντα, όμως τους απάντησε όχι. Και γιατί κάνει πρόβες με την ορχήστρα του κάπου στο Βιετνάμ, προκειμένου να δέσουν για τη συναυλία που θα κάνουν τον Νοέμβριο στην Αθήνα, αλλά και γιατί, αν ήθελε να παίζει σε πλοία, θα προτιμούσε εκείνα του Τάμεση στο Λονδίνο, που, όπως πολύ καλά θυμάμαι, πιο παλιά κι εκεί κατοικούσε. Μέχρι μου ήρθε η επιφοίτηση και του λέω, βρε Sonny αγόρι μου, ξαδελφάκι του Τομ Σόγιερ και του Χακλμπέρι Φιν, θέλεις να τα πούμε μια καλή και για την εφημερίδα; Που σε παίζω στο ραδιόφωνό μας και οι ακροατές με ρωτάνε, τι διάολος είναι αυτός κι από πού έρχεται αυτή η υπερμουσική; Δεν αρνήθηκε...

Δέκα χρόνια, ρε φίλε; Γιατί μεσολάβησε τόσος καιρός μετά το «Brain Soup» μέχρι να επιστρέψεις; Για να σε προλάβω, το «Leave Space for the Little Animals» με τρέλανε, οπότε δέξου την ερώτησή μου από τη θέση ενός ταγμένου φαν...
Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια και ούτε που το κατάλαβα! Όλο αυτόν τον καιρό ήμουν ενεργός υπόγεια συνθέτοντας και ηχογραφώντας το οποίο είναι εξίσου συναρπαστικό για μένα με το να κυκλοφορήσω τη δουλειά μου. Άφησα κάποια κομμάτια να πάρουν το χρόνο τους και δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να κάνω κάτι βιαστικά. Αυτό δε σημαίνει ότι ο επόμενος δίσκος θα κυκλοφορήσει σε άλλα δέκα χρόνια! Επίσης μεσολάβησαν αλλαγές στη ζωή μου στις οποίες μου πήρε κάποιο χρόνο να ανταπεξέλθω. Χαίρομαι πάντως που το τελικό αποτέλεσμα σου άρεσε!

Ρωσία, Χαβάη, Βιετνάμ, μιλώ για κάποιους τίτλους τραγουδιών και «τόπους» όπου κινείσαι μουσικά στο «Leave Space...». Αλλά και  σαντούρια, Νέα Ορλεάνη, Θεσσαλονικείς μουσικοί, αναμνήσεις από το Λονδίνο ή το Παρίσι, τώρα στη Φινλανδία. Φρικ φολκ μπλούζι βραχνή διάθεση, ερώτηση: δεν μπορεί! Όλο αυτό το «αταξινόμητο» της μουσικής σου για κάποιους που αρέσκονται σε «τακτοποιημένα» πράγματα, σίγουρα για σένα είναι μοναδικός τρόπος έκφρασης. Πώς επομένως θα ταξινομούσες εσύ τον νέο δίσκο; 
Το βρίσκω γοητευτικό αυτό το «αταξινόμητο», όπως λες, για πολλούς λόγους μα προπάντων γιατί μου δίνει ελευθερία. Απ’ την άλλη, κατανοώ όσους δεν έχουν έρθει σε επαφή με τη μουσική μου και θέλουν να ξέρουν εκ των προτέρων - αν και πάλι θα έλεγα: «δε χαλάει αυτό την έκπληξη; Σε μια εποχή που μπορείς να στριμάρεις δωρεάν και να αποφασίσεις αν γουστάρεις ν' αγοράσεις το δίσκο;». Αν παρ' όλα αυτά, αυτοί που αρέσκονται σε «τακτοποιημένα» και δεν έχουν ακούσει ακόμη το δίσκο, θα ήθελαν κάποια tags, ευχαρίστως να προδώσω κάποια που μου έρχονται στο μυαλό, με δική τους ευθύνη!: #Lo-fi, #rock ‘n roll, #cinematic sound textures, #experimental studio trickery, #storytelling, # blues, #post punk, #east African, #Bo Diddley #voodoo drums #Hawaiian.

Δε σου τη σπάει -λίγο!!!- όλη αυτή η σύγκριση ή τα «κοσμητικά» επίθετα για τον ήχο σου; Μοιάζουν τα γρέζια, εννοείται, αλλά και το σύνολο με Τομ Γουέιτς και Καπετάνιο Μπίφχαρτ, αλλά καμιά φορά όλη αυτή η υπερθετική προσομοίωση δεν σε κάνει να ασφυκτιάς; Σε σημείο, λέω, ας πούμε, να θελήσεις κάποτε να παίξεις ντίσκο ή φανκ, ξερωγώ, και να το σκέφτεσαι, μη και θεωρηθεί «παρέκκλιση»...
Δεν κολλάω πολύ με τα κοσμητικά, να σου πω την αλήθεια, κι αυτό γιατί θεωρώ πως πηγάζουν από τα ακούσματα που έχει ο καθένας. Εννοείται πως οι προαναφερόμενοι είναι μεγάλες επιρροές αλλά δε θα έλεγα ότι είναι οι μόνες. Με το δικό μου αυτί και μυαλό, θεωρώ πως στη μουσική μου συνυπάρχουν διάφορα είδη - ίσως σε λίγο πιο πρωτόγονη μορφή. Σε καμία περίπτωση πάντως δε θα θεωρούσα παρέκκλιση το να ηχογραφήσω ένα αμιγώς φανκ ή ντίσκο κομμάτι, ούτε αισθάνομαι ταγμένος σε ένα είδος. Όπως πολλοί μουσικοί, έτσι κι εγώ, νιώθουμε την ανάγκη να εκφραστούμε με διάφορους τρόπους, είτε ως μέλη διαφορετικών πρότζεκτ, το οποίο ούτως ή άλλως κάνω, είτε μέσω της προσωπικής μας δουλειάς η οποία στην προκειμένη περίπτωση δε θεωρώ ότι με περιορίζει σε κάτι. 

Υπήρχε κάποια ιδέα κεντρική γύρω από το «Leave Space...»; Κάτι που καθόρισε την εξέλιξη, τη σύνθεση, την αφήγηση με όργανα και λέξεις, την ενορχήστρωση και το τελικό αποτέλεσμα; Κι αν όχι, πες μου πώς τα έφερες και τα 14 τραγούδια σε τέτοια ωραία κατάσταση συνομιλίας; Μου ακούγεται ο δίσκος σας σαν step by step, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος...
Δε θα έλεγα ότι είχα κάποια συγκεκριμένη ιδέα όταν άρχισα να συνθέτω τα κομμάτια αλλά σίγουρα υπήρξαν κάποιοι χαρακτήρες και μουσικοί, στων οποίων το μυαλό μπήκα κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, με αποτέλεσμα να χάσω το δικό μου! Αυτοί βοήθησαν να χρωματίσω το δίσκο και να του δώσω συγκεκριμένο ύφος. Αναφέρω χαρακτηριστικά τους Jay J. Adams, Marvin Pontiac, Florentino Ariza, Dr. Fu Manchu, The Make-Up, Barthélémy Attisso, Houndog και Jerry Byrd. Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να γκουγκλάρουν για περισσότερη ευχαρίστηση και πολύ ευχαρίστως να δώσω περισσότερες λεπτομέρειες. Αυτοί οι χαρακτήρες λοιπόν κουβαλάνε ιστορίες και ήχους που με βοήθησαν να συνθέσω το κολάζ του δίσκου μέσα από τη δική μου οπτική - κι έτσι γράφοντας, σβήνοντας και μουτζουρώντας, έβαλα τις ιστορίες σε μια δική μου σειρά που είχε ως αποτέλεσμα το «Leave Space...». Τώρα ο καθένας μπορεί να φανταστεί την ιστορία που θέλει στο μυαλό του.

Παίζω με πάθος στο ράδιο τα μεσημέρια και το «Voodoo Can Can» αλλά και τους «Βιετκόνγκ που μπορούν να σερφάρουν». Αγάπησα όλο το άλμπουμ, τα βράδια που κατηφορίζω την παραλιακή ακούω το «Play it as the wind blows» και αποκτά ο ήχος άλλη διάθεση και διάσταση μέσα μου. Αλήθεια, εδώ υπάρχουν από γκρούβι, πες, τραγούδια για μέρα ως και αργόσυρτα για αργά μετά τα μεσάνυχτα. Πώς το κατάφερες να μην «γκετοποιηθείς» σε μία μόνο «διάθεση»; 
Θα έλεγα ότι στο μυαλό μου συνθέτω για ταινίες μικρού μήκους. Οι χαρακτήρες μου βιώνουν καταστάσεις τις οποίες προσπαθώ να αναπαραστήσω μουσικά. Οι καταστάσεις αυτές έχουν συνήθως έντονα χρώματα και σκοτεινό χιούμορ, μελαγχολία, τρέλα. Αυτό από μόνο του μου δίνει μια ευρεία γκάμα συναισθημάτων και διαθέσεων. (Πολύ χαίρομαι που σ´ αρέσει το Play it as the Wind Blows - είναι απ’ τα αγαπημένα μου!)

Όταν σου λέω Θεσσαλονίκη, ποια είναι τα τρία πρώτα πράγματα που σου έρχονται στο μυαλό ως προς αυτό που λέμε «μια πόλη, μια οικογένεια»;
Η μουσική απ’ τα παράθυρα των στούντιο που δεν έχουν κλιματισμό καθώς διασχίζεις τη Βαλαωρίτου ένα καλοκαιρινό βράδυ, το Residents bar και όλες οι γνώριμες φυσιογνωμίες στις 4 το ξημέρωμα, καθώς και η μπουγάτσα «Γιάννης» γιατί πείνασα!

Κι όταν σου λέω Θεσσαλονίκη, δώσε μου τρία μείον που κρατούν την πόλη κάτω. Αν υπάρχουν, φυσικά; 
Έχει 5 χρόνια που λείπω οπότε θα αναφέρω αυτά που συνεχίζουν να μου τη σπάνε όποτε επισκέπτομαι: το άχαρο παρκάρισμα και η έλλειψη σεβασμού στους πεζούς, τα σκουπίδια και τα εγκαταλελειμμένα γυάλινα περίπτερα στη Νέα Παραλία. Δε θα αναφέρω τα έργα του μετρό και τι ωραία που θα ήταν να πεζοδρομηθεί η παραλιακή, γιατί φαντάζομαι θα γίνω γραφικός. Την αγαπώ την πόλη παρολαυτά. 

Φοβερή εξωφυλλάρα από τους Replica Studio. Πόσο γρήγορα σε «κατάλαβαν» αλλά και πόσο τους «κατεύθυνες» στο artwork; 
Νομίζω ότι το να αναθέσω το εξώφυλλο στον Βασίλη και την Άννα ήταν από τις καλύτερες κινήσεις που μπορούσα να κάνω. Αγάπησαν το δίσκο και η συνεργασία μας ήταν άψογη. Αν υπήρξε κάποια δυσκολία στο να με καταλάβουν, σ’ αυτό ευθύνομαι εγώ και οι αφηρημένες ιδέες μου. Τους έδωσα κάποιες αναφορές και μου έστειλαν το πρώτο εξώφυλλο το οποίο ένιωσα ότι παρέκκλινε απ’ αυτό που είχα στο νου μου. Ύστερα από μια πιο εκτενή κουβέντα, μου έστειλαν μια δεύτερη εκδοχή που ήταν πλέον πολύ κοντά στο τελικό αποτέλεσμα. Μετά από κάποιες τροποποιήσεις καταλήξαμε στο παρόν, το οποίο το είχα στο μυαλό μου αλλά όχι ξεκάθαρα και κατάφεραν να το υλοποιήσουν. Είναι επαγγελματίες, αγαπούν τη μουσική και έχουν υπομονή με όσους, όπως εγώ, δεν έχουμε γνώσεις γραφιστικής. Η δουλειά που έκαναν έχει κάτι το απτό σαν χειροτεχνία που με έκανε να το αγαπήσω ακόμη πιο πολύ.

Βρείτε τον Sonny Touch εδώ, εδώ και εδώ.