Πού χορεύει αυτή την Κυριακή η Αθήνα;

Μετά τη συναυλία του Έρικ Μπάρτον την Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου, τραβηχτήκαμε στο Low Profile στη Βουλής. Πιάσαμε στασίδι κι όταν το παιδί στα ντεκ έβαλε το «In The Days Before Rock 'n' Roll» του Βαν Μόρισον, ε, μια συγκίνηση μεγάλη με έπιασε, δεν μπορώ να το κρύψω: σ' αυτό το τραγούδι ο Van the man αναρωτιέται τι διάολο θα γινόταν αν δεν είχαν σκάσει μύτη ο Τσακ Μπέρι κι ο Έλβις, ο Τζον Λι Χούκερ, ο Μάντι Γουότερς κι ο Φατς, αλλά και το ραδιόφωνο πάνω από όλα. Εκεί στην Ιρλανδία, όπως ακομπανιάρει τις αναμνήσεις του ο βάρδος, «Fats did not come in without these wireless knobs». Ήταν μια πολύ ωραία αθηναϊκή φθινοπωροκαλοκαιριάτικη βραδιά, και το παιδί στα ντεκ έριχνε τα τραγούδια σερί και κορδόνια, αν παίζαμε μπιλιάρδο θα μας είχε σκίσει, όλες οι στεκιές του ήταν δολοφονικές: Μπάντι Χόλι, Στόουνς πρώτης περιόδου, τότε που το ανατίναζαν, «από εδώ ο φίλος μου ο Ανδρέας», μας σύστησε ο Παπατζόρτζ-Παπατζόρτζ ο δικός μου άνθρωπος. Κατέβηκε από τον Πλαταμώνα για τον Έρικ Μπάρτον και βρήκε ευκαιρία να ανταμώσει και με μερικούς Αθηναίους γνωστούς του. Οπότε του πήρε τηλέφωνο και ξέρεις πώς πάνε αυτά, ο τύπος έσκασε από «κάτι ποτά σ’ ένα από τα τρέντικα του Μετς που καθόλου δεν έλεγε, ενώ τι ωραία εδώ που παίζει και ροκαμπιλάκια».

Ο Ανδρέας: μαλλί κοκοράκι, πουκαμισάρα χαβανέζικη, ο Έλβις ζει, σκέφτηκα, και στην περίπτωσή του έπαιζαν και δυο Αν Μάργκρετ συνοδοί, αν και εντάξει: οι δυο κούκλες δεν ήταν κοκκινομάλλες από την Μπλε Χαβάη, αλλά δυο αδελφές από τη Γλυφάδα, που συχνάζουν στην αθηναϊκή «Μπλε Αλεπού» και αγαπούν κι αυτές το rock 'n' roll, όπως μου είπαν. Fast Forward: εκατό χρόνια που βγαίνω με τον φίλο μου τον Παπατζόρτζ, άκυρο άνθρωπο δεν μου έχει γνωρίσει, όπως και άκυρους δίσκους. Έχει χάρισμα ο άτιμος να βρίσκει και τις μεγάλες τραγουδάρες-γκρουπάρες, αλλά και στις συναυλίες ή μετά από αυτές να μου φτιάχνει τη νύχτα, με τις συζητήσεις ή τα ανταμώματα, όταν καλεί κι έναν φίλο του, «που πρέπει όπως και δήποτε να τον γνωρίσεις». Έτσι, όταν γνωριζόμαστε με τον Ανδρέα, ρωτάω τον Παπατζόρτζ: Πώς είναι δυνατόν διακόσια χρόνια που σε ξέρω να μη μου έχεις μιλήσει ποτέ γι' αυτόν τον γατούλη; Και μου απαντά εντελώς φυσικά και στην ψύχρα ο αθεόφοβος: Κι εγώ σήμερα τον γνωρίζω για πρώτη φορά από κοντά, είμαστε μόνο φίλοι στο facebook, και είπαμε να γνωριστούμε επιτέλους.

Έτσι γνώρισα τον Ανδρέα Παναγόπουλο και τις δυο κούκλες αδελφές από τη Γλυφάδα, αλλά ο Παπατζόρτζ είχε κι άλλο ασάκι στο μανίκι. «Ανδρέα, για πες τι θα γίνει την Κυριακή στο Χαλάνδρι που θα παίξετε στο White Monkey μόνο 45άρια και ντουετάκι με τον συνονόματό σου Andreas Wanderer»; Και πριν προλάβει να απαντήσει το παιδί, ο Ανδρέας Παναγόπουλος, για το πάρτι που θα κάνει, ο Παπατζόρτζ ήταν που πήρε τη στέκα από τον ντιτζέι και συνέχισε τα κορδόνια: «Χαμός θα γίνει, γιατί αυτό το παιδί είναι ταγμένο, αλλά εγώ δεν θα μπορέσω να κατέβω πάλι από Πλαταμώνα, θα πας όμως εσύ και θα μας εκπροσωπήσεις επάξια».

Κι έτσι γνωριστήκαμε με τον Ανδρέα, αλλά είναι και μια καλή ευκαιρία αυτό το πάρτι στο White Monkey Χαλανδρίου την Κυριακή να γνωριστούμε και άλλοι χίλιοι καλοί! Γιατί α) πρέπει επειγόντως κάτι να γίνει και να σκάσουν κι άλλα πάρτι θεματικά με μουσικάρες για να ξορκίσουν την κυριακάτικη μελαγχολία της νταουνιάρας αθηναΐλας, β) το ταμ ταμ να βαράει και η φυλή να μαζεύεται. Γιατί αλλιώς θα μας πάρει φαλάγγι η τραπίλα ή το τέκνο για γκαραζοτεκνά και δεν θα έχουμε κανένα άλλοθι, αν δεν συνασπιστούμε, να κλαιγόμαστε που τα αυτιά μας έμειναν ανάπηρα πολέμου. Γιατί έπηξε η πόλη από το δήθεν και την ψεματιά, την ποζεριά και τα ακουνήτου. Και πάρτε και μια γεύση τώρα και για το τι θα συμβεί, κι η Παναγιά η Σουρλουλού την Κυριακή μαζί μας. 

Τι δεν πάει καλά με σένα και δηλώνεις ροκενρολάς, αλλά και τι δεν πάει καλά με τους άλλους Αθηναίους, όταν ακούς σε κουβέντες μουσικόφιλων «έλα τώρα με τον Έντι Κόχραν και τον Μπιγκ Μπόπερ, η αλήθεια βρίσκεται στο τραπ»! 
Χα χα, τι δεν πάει καλά; Πολλά μάλλον. Έλεγα προχθές σε μια παρέα μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι, όταν άκουσα πρώτη φορά το «Somethin’ Else» του Κόχραν, κατάλαβα ότι το rock ‘n’ roll είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Μοναχικός κάποιες φορές ε; Γιατί πού να βρεις αρκετό κόσμο να ακούει Κόχραν. Αλλά ωραίος! Σε ό,τι αφορά την αλήθεια, μάλλον ο καθένας έχει τη δική του, το θέμα είναι πόσο πιστεύει σε αυτήν.

Εννοείται πως κάνω πλάκα με το «τι δεν πάει καλά με σένα», μια χαρά σε βρίσκω και θα σκάσω μύτη στην Άσπρη Μαϊμού με όλη την εξάρτυση την ενδυματολογική αλλά και την ιδεολογική. Λάθος είμαι όταν λέω «ιδεολογική»; Υπό την έννοια πως παίζει κάτι παραπάνω όταν μιλάμε για rock ‘n’ roll από ρούχα, κοκοράκια και στιλ-συμπεριφορά. Κι αν μπορείς να μου πεις τη δική σου «ιδεολογία»; 
Όποιος πιστεύει ότι το rock ‘n’ roll είναι κοκόρια και αλυσίδα να κρατάει το πορτοφόλι μάλλον τα έχει μπερδέψει λίγο. Δεν λέω, ωραίο το στιλ, ωραίο το μαλλί. Πρέπει πάντα να βγαίνεις προσεγμένος έξω. Αλλά αυτά δεν είναι rock ‘n’ roll. Rock ‘n’ roll είναι ό,τι πάει κόντρα στον κόσμο του σήμερα. Rock ‘n’ roll είναι η τρυφερότητα, οι καθαρές κουβέντες, να ζητάς συγγνώμη, να είσαι ο εαυτός σου και να σε αγαπάς χωρίς όμως να πορεύεσαι εις βάρος των άλλων. Δεν ξέρω πώς ακούγονται όλα αυτά αλλά όσο πας κόντρα στη σαπίλα τόσο πιο rock ‘n’ roll είσαι!

Πίσω από κάθε ιδέα και τη μετάφρασή της σε κίνημα, κρύβεται ένα δόγμα. Στην περίπτωση του rock ‘n’ roll κατηγορείται το «κίνημα» πως παραμένει κάτι σαν το... ΚΚΕ: αμετακίνητο ως προς τις βασικές θέσεις του περί γης και μουσικής. Πόσο δογματικός δηλώνεις και γιατί παραμένεις ταγμένος στην... Επανάσταση του Έλβις και του Μπάντι Χόλι; Παίζει καμιά απόκλιση, καμία αναθεώρηση, κανένα φλερτάκι και με «δυνάμεις της αντίδρασης»; Αγαπώ τη μουσική, αγαπώ τις αυθεντικές ιστορίες. Ο Μπάντι Χόλι, η Μπίλι Χολιντέι, τραγουδούσαν τη ζωή τους. Το ίδιο έκαναν και ο Τσιτσάνης, η Νίνου, ο Άκης Πάνου αλλά και οι μεγάλοι μας δημοτικοί (ακούω και τέτοια). Ακούω ό,τι με συγκινεί και ό,τι με αγγίζει. Οκ, τα 50s είναι η μεγάλη αγάπη, αλλά ποιος δεν χορεύει με το Teenage Kicks;

Λες, Ανδρέα, να είμαστε πολλοί, έστω και παροπλισμένοι, που απλά να περιμένουμε το κάλεσμα για να «συνεδριάσουμε»; Τι περιμένεις από αυτό το πάρτι και πώς σκοπεύετε με τον άλλο Ανδρέα, τον Wanderer, να τα παίξετε αλλά και να μας τα χώσετε; Πολλοί αλλά σκόρπιοι. Φέτος ξέρεις έγινε ένα φεστιβάλ ροκαμπίλι στην Αγία Άννα στην Εύβοια. Έπαιζα και εγώ. Πήγαμε με χαμηλές προσδοκίες. Πάμε να περάσουμε καλά και βλέπουμε. Τελικά η ανταπόκριση του κόσμου ήταν απίστευτη. Υπήρχε χαρά, κέφι, δίψα, ρε φίλε! Περιθώρια υπάρχουν. Μπορεί να γίνει κάτι καλό επιτέλους! Ήρθε η ώρα να γίνει κάτι καλό. Με τον Ανδρέα παίζουμε πρώτη φορά μαζί. Κοίτα, ο Ανδρέας είναι από τους καλύτερους που έχουμε. Έχει παίξει σε φεστιβάλ στο εξωτερικό, το ψάχνει, το αγαπά, είναι εκεί! Τι περιμένω από το πάρτι; Να σας χορέψουμε, παιδιά!

Το 45άρι, το πικάπ, η βινταζίλα, όλο το πακέτο, είναι πείσμα, εμμονή, ή γνήσια στάση ζωής: δεν αντέχω, αδελφέ, ούτε τη σουηδική ελεκτρόνικα, ούτε την κορεατική ποπ (τυχαία τα δείγματα).
Για μένα, στάση ζωής! Ξεκινά από τον ήχο! Το πόδι με το που ακούσει Έλβας κουνιέται αυτόματα! Ε μετά, ανάλογα την πετριά που έχεις φάει, πας και στα βινύλια!

Πώς φτιάχνεις τη συλλογή σου; Από ποια μαγαζιά, ιντερνετικά ή ορίτζιναλ δισκάδικα αθηναϊκά; Και πώς, με ποιο κριτήριο, ψωνίζεις; 
Παντού! Αλλά έχω και έναν φίλο μέγα συλλέκτη που μου στέλνει κατά καιρούς λίστες!

Έχεις κι ένα κόλλημα, εκτός από τον Καρλ Πέρκινς, και με τον σκηνοθέτη και συγγραφέα Νίκο Νικολαΐδη. Πώς την έφαγες την πετριά;
Τι να πρωτοπώ για τον Νικολαΐδη! Θα πω ένα, όταν είδα τα «Κουρέλια» και τη «Συμμορία» και όταν διάβασα τον «Μοντεζούμα», σκέφτηκα «Ρε φίλε, δεν είσαι μόνος, υπάρχει κόσμος εκεί έξω που σκέφτεται σαν εσένα! Ξέρεις τι μεγάλη χαρά είναι αυτό; Ο Νικολαΐδης ήταν φάρος, ρε φίλε!

Θυμάσαι την Αθήνα των φυλών; Την πρόλαβες; Την έζησες; Τότε που το ντύσιμο αλλά και η μουσική ως στάση ζωής ξεχώριζαν τους αμνούς από τα ερίφια, τότε που υπήρχαν κώδικες και στέκια και η «σήμανση» έδειχνε ομάδα, αγέλη, παρέα, εμείς, μαζί, φυλή. Τώρα πώς τη βλέπεις τη φάση; Γιατί πέρα από κάποια βιντάζ ανταμώματα για σοσιαλάιζινγκ και γυμναστική μέσω χορού, δείχνει οι άνθρωποι να επιζητούν τη μοναξιά και την ησυχία του λάπτοπ και του δωματίου τους, παρά το έξω και τη συνεύρεση. 
Εγώ είμαι του ’81, Λύκειο πήγα τέλη 90s, όλα αυτά είχαν αρχίσει να ξεθωριάζουν. Πλέον καμιά φορά βλέπω τα πιτσιρίκια, ούτε κονκάρδες, ούτε κάτι, άντε κάνα t-shirt. Άλλαξαν τα πράγματα. Social media πολύ (αυτό το κάνω και εγώ και έχω πει φέτος να το κόψω), λίγες κουβέντες για μουσική, λίγη σπίθα στο μάτι γενικά! Ποπό σαν γέρος ακούγομαι! Πήγα τις προάλλες σε ένα ιν μαγαζί τυχαία και μετά ήρθα εκεί που συναντηθήκαμε. Με το που μπήκα στο μαγαζί που σε βρήκα έπαιζε John Lee Hooker και είπα μέσα μου, καλά πώς άντεχες τόση ώρα στο προηγούμενο μαγαζί; Φίλε, δεν πρόσεξα ένα τραγούδι! Κόσμος γύρω με ποτά όρθιος, ένας χαμός γενικά, ένταση χωρίς λόγο, καμιά σπίθα! Κανείς δεν χόρευε!

Cramps και Straycats: πόσο μακρινοί και πόσο κοντινοί;
Κάποτε θα κάνω ένα πάρτι, θα παίξω μόνο CRAMPS και Coasters! Για ξεκούραση θα βάζω Stray Cats!

Αθήνα: Αόρατοι Σέρφερ και Τελευταία Βόλτα, δικοί μου ήρωες. Έλα να ανταλλάξουμε «χαρτάκια»! Κι αν θες, κάνε μου κι ένα λιστάκι με μπάντες δικές μας. Ξέρεις, δεν έβαλα τους Bullets επίτηδες για να μη με κατηγορήσεις για «θεσσαλονικίλα»! 
Μπερέκος, μέγας παίχτης! Bullets, ψυχάρες! Μέσα στο κέφι! Sound Explosion! Ρε φίλε, καταθέτουν ψυχή!

Μπέτι Πέιτζ ή Μέριλιν; 
Παίζεις βρώμικα! Χαχαχα! Μπέτι, γιατί μ’ αρέσουν οι μελαχρινές, αλλά, φίλε, και Μέριλιν, γιατί εκεί στα 50s υπήρχε ένα κλαμπ που δεν δεχόταν την Έλα να παίξει! Ξέρεις διαχωρισμός και λοιπά! Πάει λοιπόν η δικιά σου και λέει: Αν τη δεχτείτε εμένα θα μ’ έχετε πρώτο τραπέζι πίστα κάθε βράδυ! Σε μια εβδομάδα την έβαλαν στο πρόγραμμα! Γυναίκες με προδιαγραφές θανάτου που έλεγε και ο Νικολαΐδης!

Το «Grease» μπροστά στη «Ζούγκλα του μαυροπίνακα», το θεωρείς απαγορευμένη απόλαυση ή στέκεται στα ίσια; 
Η «Ζούγκλα του μαυροπίνακα» ήταν επανάσταση! Το «Grease» είναι μια χαρά γι’ αυτούς που θέλουν να ντύνονται rock ‘n’ roll!

Αν γυριζόταν το «American Graffiti» στην Αθήνα, ποιος θα έπαιζε τον ρόλο του Γούλφμαν Τζακ; 
Andreas Wanderer, μπαίνεις!

Στέκια που αράζεις αλλά και αντέχουν; Για ρίξε κι εδώ μια λίστα.
Όπου παίζει καλή μουσική, στο «Ο ξένος» στα Εξάρχεια, στο «Beatniks» επίσης στα Εξάρχεια!

Δώσε στον «λαό» μερικές ακόμα «προγραμματικές» δηλώσεις, μιας και η Κυριακή είναι κοντά...
Put on your dance shoes και Baby doll all you need is some rock ‘n’ roll!

White Monkey, Γυφτοπούλου 6, Χαλάνδρι