Με αφορμή την τελευταία παράσταση του Φοίβου Δεληβοριά

Θέλει ταλέντο να πάρεις παλιά κομμάτια και να τα συστήσεις ξανά σαν καινούρια. Θέλει ταλέντο πολύ δουλειά και πολύ αγάπη. Αυτό ακριβώς έκανε ο Φοίβος στην ταράτσα ΤΟΥ για τρία χρόνια. Κι αυτό το ΤΟΥ -που παραπέμπει στ’ Αγγλικά σε παιχνίδι- δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Έπαιζε σαν έφηβος, σαν εμπνευσμένος μουσικός και σαν εξαιρετικός επιχειρηματίας. Πλαισιωμένος από ταλαντούχους καλλιτέχνες σαν τον Θανάση Αλευρά, τον Βύρωνα Θεοδωρόπουλο, και τη Νεφέλη Φασούλη. Με καλεσμένους από τον Σαββόπουλο, τη Monika και τους Χατζηφραγκέτα μέχρι την Αρβανιτάκη και τη Μαρία Ναυπλιώτου...

Στη τελευταία παράσταση του Φοίβου, όσοι πήγαν για πρώτη φορά κι όσοι ξαναπήγαν για τρίτη ή τέταρτη φορά άκουσαν την ιστορία της Ελλάδας εξιστορημένη σε 10 λεπτά από τον Αλευρά. Είδαν τη κόρη του ειδώλου Σαραβάκου, τη Νικόλ και τον Μέντζελο ζωηρό κι αξέχαστο Ημισκούμπριο (όνομα αξέχαστο!) να καταχειροκροτούνται μαζί με το Φοίβο τραγουδώντας τη Ντισκοτέκ εν μέσω φλούο φωτεινών επιγραφών. Royal και Tropical, η χαρά του γραφίστα.

Ο Φοίβος δεν ορρωδεί προ ουδενός. Στο «Ένα το χελιδόνι» τσακίζει τη φασιστική υπερβολή του political correct. Στο σκετς για τον Παπαδόπουλο αποδίδει τον Λευτέρη στις κανονικές του διαστάσεις και σκίζει τον ακατονόμαστο κριτικό που δεν υπήρξε ποτέ δημοσιογράφος. Ο Αλευράς τσακίζει την political και μπερδεμένη ορολογία των ΛΟΑΤΚΙ. Ενώ το θρυλικό πια νούμερο για το λεωφορείο 140, συμπυκνώνει μέσα σε ένα σκετς για τη διαδρομή ενός λεωφορείου, όλον τον παραλογισμό που λέγεται Δημόσιο στην Ελλάδα. Υπάρχει μια τρυφερότητα σ’ αυτό. Όπως και στο ρομαντισμό του Φοίβου που ξεσηκώνει τον κόσμο. Στο Θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν γίνεται, είναι όλοι όρθιοι και τα ζευγάρια αγκαλιά φιλιούνται γιατί νιώθουν πως αυτή είναι η στιγμή τους και τις στιγμές καλό είναι να μην τις χάνει κανείς. Επειδή είναι αυτές που σε πιάνουν από το χέρι μετά και σε οδηγούν μέχρι τα βαθιά γεράματα. Ο Φοίβος το ξέρει αυτό. Γι' αυτό, εκτός από την Ακρόπολη στο βάθος, έχει παντού ψεύτικα χάρτινα φεγγάρια να υπόσχονται μια εύθραυστη ευτυχία. Στιγμές της έστω.

Επί σκηνής ωστόσο συνεχίζει τσακίζοντας με τη σάτιρα γνωστούς και φίλους: τον Θηβαίο, τον Μουζουράκη, τον Μαραβέγια, τον Βέρτη, τον Νανόπουλο, το κοινό (!) αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό σε ένα εμπνευσμένο νούμερο με τη Μάρθα Φριτζήλα η οποία ακούγεται να μιλάει ανύποπτη στο κινητό της και να καταλογίζει στο Φοίβο όσα δεν έχουν σκεφτεί να πουν όλοι του οι εχθροί μαζί, τρία χρόνια τώρα. Σάτιρα καθαρή, ειλικρινής, ευφυής που νοιάζεται ακόμα να προσπαθήσει ν’ αφυπνίσει τον κόσμο.

Προς το τέλος η Μαρίζα Ρίζου κινείται με νεύρο και μπρίο πάνω στη σκηνή, και βλέπω τον Μαραβέγια να σηκώνεται από τα τραπέζι του και ν’ ανεβαίνει ακομπλεξάριστος να πει ένα τραγούδι. Μ’ αυτή την παράσταση σκέφτομαι πως ο Φοίβος πέρασε στο πάνθεο των δεινοσαύρων. Έγινε ο Αρκάς του Ελληνικού τραγουδιού.

Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν μου είχε αρέσει ιδιαίτερα ποτέ πριν.