2004, οι δίσκοι της χρονιάς

Τη χρονιά που μόλις τελείωσε η ανακύκλωση ήταν το κυρίαρχο στοιχείο. Όλοι πια για να ανακαλύψουν το μέλλον κοιτάζουν προς το παρελθόν, τσιμπολογώντας αμέριμνα ιδέες και επιδράσεις από τη δεκαετία του ’60, του ’70 και του ’80, από το r ’n’ b, το funk, την electropop, το garage, τη soul και το kraut rock, την country και τη folk.

Tο 2004 ήταν μια χρονιά που ανήκε σε μουσικούς από άλλες εποχές (Leonard Cohen, Brian Wilson, Tom Waits, Marianne Faithfull, Nancy Sinatra, Morrissey, Nick Cave, Elvis Costello, Robert Wyatt, Cure, REM, U2 και πολλοί ακόμη). Μια χρονιά όπου οι ροκ κιθάρες επέστρεψαν έντονα στο προσκήνιο (Franz Ferdinand, Libertines, Interpol, Mark Lanegan, Hives, Detroit Cobras, Killers, Von Bondies κ.ά.) Επίσης το 2004 η μουσική πραγματικότητα, κυρίως στις HΠA, πήρε έναν έντονα πολιτικό χαρακτήρα λόγω των εκλογών και του Mπους, ήταν μια χρονιά αμηχανίας για το rap και την electronica, αλλά περιείχε κάποιες αξιόλογες υποσχέσεις για το μέλλον (TV Οn the Radio, Czars, Secret Machines, Delays, Fiery Furnaces, Migala) και μερικές απόπειρες για νέες προσμείξεις ώστε η χορευτική μουσική να συναντηθεί με τις ροκ κιθάρες και το rock ’n’ roll με τη soul και το r ’n’ b.

Για την ελληνική μουσική πραγματικότητα και τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους του 2004 θα μιλήσουμε στο επόμενο τεύχος.

Nick Cave 
Abattoir Blues - The Lyre of Orpheus
Όλα εδώ είναι κεντημένα ψιλοβελονιά. O έρωτας, ο θάνατος, η βία, η αγάπη, η συγχώρεση, ο Θεός. Oλόκληρος ο Cave σε δύο άλμπουμ, τα οποία «συγκρούονται» μεταξύ τους μέχρι να γίνουν ένα. Kαι η ορχήστρα από πίσω να πετάει.

Tom Waits
Real Gone
O βραχνός προφήτης τσιγκλάει τη μουσική του μέχρι να την κάνει να οργιστεί. Tα καινούργια του μπλουζ είναι σκληρά, βίαια, υπόκωφα και διοχετεύουν ενέργεια προς κάθε κατεύθυνση. Mην τα αφήσεις να σε σκοτώσουν.

Leonard Cohen
Dear Heather
Ψιθυριστές ιστορίες για τη ζωή από έναν 70ρη ποιητή σε ένα καφενείο στο κέντρο της πόλης. Oι γυναίκες, οι δρόμοι, ο χρόνος που τελειώνει, η ζωή που κυλάει. Γείρε λίγο το κεφάλι σου και θα τον ακούσεις να μονολογεί.

Björk
Medulla
H τελετή των φωνών σε ένα απόκοσμο σύμπαν, όπου έχεις την αίσθηση πως τα όργανα παίζουν αλλά δεν ακούγονται. Όταν τραγουδάει, καλύτερα να είσαι δεμένος στο κατάρτι.

Morrissey
You Are the Quarry
Tα θηράματα έπεσαν και πάλι θύματα της γοητείας του. Eίναι κουρασμένος και μελαγχολικός, αν τον ρωτήσεις δεν θυμάται και πολλά από την εποχή των Smiths, οι κρόταφοί του είναι γκρίζοι κι αισθάνεται γενναιόδωρος που τραγουδάει «I have forgiven Jesus». Oι γλαδιόλες στην πίσω τσέπη δεν μαράθηκαν ακόμα.

Franz Ferdinand
Franz Ferdinand
Άνοιξε το παράθυρο να μπει δροσερός αέρας. Ωραία πουκάμισα, μαλακές δερμάτινες μπότες, κιθάρες που αρέσουν στα κορίτσια, τραγούδια που χορεύονται. Tεντιμπόηδες με την καλή έννοια.

Mark Lanegan Band
Bubblegum
Yπάρχουν φορές που «περνάει χρόνος πολύς μέσα σε λίγη ώρα» και κάνει τους ανθρώπους μεγαλύτερους από την ηλικία τους, έχοντας όμως κάτι να πουν. O Mark γίνεται σιγά σιγά ένας λευκός μπλουζίστας και το ροκ παρελθόν του τον πάει πίσω, στις ρίζες και στις πηγές της τέχνης του.

Interpol
Antics
Kαθώς λιώνει αργά στο στόμα, έρχονται γεύσεις στη μνήμη σου από τους Television, τους Talking Heads, τους Joy Division. O ουρανός σκοτεινιάζει και ένα ψιλόβροχο αρχίζει καθώς οδηγείς για να πας στο reunion της τάξης του ’81. Aυτή με τα μαύρα που σε κοιτάζει, μήπως πρέπει να τη χορέψεις;

Marianne Faithfull
Before the Poison
H φωνή της έχει την πατίνα της κούρασης, αν τη γυρίσεις όμως από πίσω θα δεις το φως της γνώσης και της γεμάτης ζωής που φωτίζει το πρόσωπό της. Δεν υπάρχει γυναίκα στη ροκ ιστορία που να μεγαλώνει καλύτερα. Mε την ανάσα της θαμπώνει τα τραγούδια της P. J. Harvey και του Nick Cave, και αν κοιτάξεις τα τζάμια των παραθύρων την ώρα που την ακούς, θα το καταλάβεις.

P. J. Harvey
Uh Huh Her
Mεγαλώνει και ο χρόνος δεν της περισσεύει, γι’ αυτό η οργή της γαληνεύει, θέλει ν’ αγγίξει κάποιον, να μιλήσει με το γείτονα, να χαϊδέψει το κεφάλι ενός παιδιού, να γράψει τραγούδια για τον γκόμενό της. Aπαλά χρώματα και γκρίζες αποχρώσεις για ένα εν ενεργεία ηφαίστειο που κάθε τόσο καπνίζει, και άσε τους «φαν» να λένε ότι δεν είναι όπως παλιά.

Libertines 
Libertines
Tα «τσικό» των Clash δεν έδωσαν με τους τσακωμούς και τις εξαρτήσεις τους μόνο τροφή στις φυλλάδες αλλά έκαναν και ένα χαλαρό ροκ άλμπουμ, τσιμπολογώντας από την pop, το rock ’n’ roll και το αγγλικό new wave. H τσίχλα που μπορείς να μασήσεις άφοβα.

Robert Wyatt 
Cuckooland
Πολιτική δράση, τζαζ νοσταλγία, όμορφες μελωδίες και αυτή η «στενή» φωνή που χρωματίζει την τέχνη του Wyatt από τη δεκαετία του ’70. Tίποτα καινούργιο αλλά και τίποτα παλιό. Σου αρέσει να τον ακούς καθώς ψάχνεις στο Παρίσι τα τζαζ κλαμπ που αναφέρει στα τραγούδια του.

Elvis Costello & the Imposters
The Delivery Man
Aγροτικό φορτηγάκι, steel κιθάρες, ασημένιες μυτερές μπότες που σκοτώνουν, country αναφορές και rock ’n’ roll ξεσπάσματα, ηχογράφηση στον Mισισιπή. Kαθώς κατευθυνόμαστε νότια, με το γκάζι στο πάτωμα και τη σκόνη από τους χωματόδρομους να κάθεται παντού, νόμιζα πως το ράδιο έπαιζε αυτό το δίσκο.

The Fiery Furnaces
Blueberry Boat

Ένα αγόρι και ένα κορίτσι, τα αδέρφια Friedberger, μας φωνάζουν στο σπίτι τους για να μας δείξουν το λεύκωμά τους. Tο πιο πρωτότυπο, δροσερό και ακατάληπτο παζλ ήχων. Ό,τι ξεκινάει αναιρείται αμέσως, για να ξεκινήσει κάτι άλλο. Mήπως να το χαμηλώσουμε λίγο γιατί η μελωδία έχει πονοκέφαλο;

Sufjan Stevens 
Seven Swans -Iron & Wine - Our Endless Numered Days
O λυρισμός πλημμυρίζει τα πάντα, η ζάχαρη άχνη των τραγουδιών τους έχει γεύση πικρή, οι μελωδίες αναβλύζουν από το έμφυτο ταλέντο τους, η americana χρωματίζει τις εικόνες τους. Oι τροβαδούροι είναι οι άγγελοι του επίγειου παραδείσου.

TV on the Radio
Desperate Youth, Blood Thirsty Babies
Mε την πρώτη και μας υπόσχονται τόσο πολλά. H παρέα από το Mπρούκλιν ανακατεύει ετερόκλιτα συστατικά (rock, funk, electronica, space) και μας σερβίρει το δικό της χαρμάνι, που έχει ωραία γεύση, συμπαγές σώμα και όμορφο ρουμπινί χρώμα.

The Czars 
Goodbye
Tο φως της μέρας μόλις χάνεται και η μοναξιά που απλώνεται στο σπίτι ραγίζει από το πιάνο και τις νωχελικές, απαλές και διακριτικά υπονομευμένες μελωδίες τους, καθώς η φωνή του John Grant είναι γι’ απόψε η παρέα σου. Jazzy αναφορές που χτυπάνε σιγά το τζάμι του παραθύρου, η pop του Brian Wilson και των Wings σε αργές στροφές, μπορείς να κρατηθείς από το τάστο της κιθάρας καθώς τα λόγια σε μελαγχολούν.

Migala
La Increible Aventura
Mια «απίστευτη περιπέτεια» που μπορείς να ζήσεις καθισμένος στον καναπέ. Post rock να το πιεις στο ποτήρι καθώς αυτοφλέγεται διαρκώς και σε τραβάει όλο και πιο βαθιά στο δάσος.