Γιατί όλοι μιλάνε για το «Εικοσάλεπτο» του Bloody Hawk;

Ναι είναι. Αλλά πριν ξεκινήσουμε να αναλύουμε τους λόγους πρέπει να βάλουμε ένα – δύο πράγματα στη σειρά. Σε μία μικρή χώρα όπως η Ελλάδα είναι λογικό η γραμμή ανάμεσα στα διάφορα μουσικά genres να μην είναι εύκολα διακριτή. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε την ελληνική μουσική βιομηχανία με την αμερικάνικη. Όπως για χρόνια τώρα αναφερόμαστε στους ντόπιους καλλιτέχνες που κινούνται στις παρυφές του ροκ ως «εναλλακτική αθηναϊκή σκηνή» και εκείνοι μπορεί να υπηρετούν από το ψυχεδελικό ροκ μέχρι την indie και την pop, έτσι και με το ελληνικό ραπ, ακόμα κι αν μιλάμε για hip – hop, R n’ B (κάπως δύσκολο, αλλά ας το βάλουμε στη λίστα) ή trap, κάπως τα βάζουμε όλα κάτω από μία ομπρέλα.

Ο Bloody Hawk δεν συγκρίνεται με τον Sin Boy. Πριν κάποιους μήνες συζητούσαμε γιατί δεν είναι κακό να έχει κολλήσει κάποιος με το Mama?, την trap επιτυχία που –και μετά το δημόσιο break down του Sin Boy στο Instagram, που μάλλον δεν ήταν κάτι παραπάνω από πρόμο για το νέο του κομμάτι Desole– ακόμα και σήμερα σχολιάζουμε. Μιλούσαμε για την απενοχοποίηση του mainstream ραπ, για το ότι δεν πειράζει να τραγουδάνε τα πιτσιρίκια «Όχι δεν είναι μαμά» και ότι στο είδους του το κομμάτι είναι μια αξιόλογη παραγωγή εφάμιλλη εκείνων του εξωτερικού. Και εξακολουθεί να είναι ακριβώς έτσι.

Από την άλλη, το hip hop του Bloody Hawk είναι ένα τελείως διαφορετικό πράγμα. Σαφώς ποιοτικό, με old school αίσθηση (να το δεχτούμε), αλλά ταυτόχρονα σύγχρονο, πολύ κοντά στον ΛΕΞ και τον Τζαμάλ, τους μεγαλύτερους του «είδους» (Μία σημείωση εδώ, για τη διάκριση των genre που λέγαμε και παραπάνω. Ο ΛΕΞ στα κομμάτια του αναφέρει τον φίλο του, τον «ψηλό με τ’ αργεντίνικα συνθήματα». Αυτός δεν είναι άλλος από τον ΣΑΝΤΑΜ, ανερχόμενο όνομα στο ελληνικό ραπ –και κτγμ πολύ δυνατό– που όμως είναι πολύ πιο κοντά στη λογική Sin Boy ή SNIK, παρά του Θεσσαλονικιού φίλου του, που επίσης μας έχει συγκινήσει με τους στίχους του. Κολλητός του ΛΕΞ μεν, με διαφορετική προσέγγιση στο hip hop δε. Κάτι μου λέει ότι δεν τσακώνονται που τους βάζουν και τους δύο κάτω από την ταμπέλα "hip-hop").    

Ο Bloody Hawk, γεννημένος ως Νίκος Κίτσος κατάγεται από την Ξάνθη και όπως ο ίδιος γράφει στο τελευταίο κομμάτι του νέου του άλμπουμ «1 Ευρώ»​ που κυκλοφόρησε στις 11 Σεπτεμβρίου 2019, ημέρα που ανοίγουν τα σχολεία, ραπάρει από τότε που είχε «ένα όνειρο κάπου στα 17, τότε που 'χα ψυχή πληγωμένη και είπα να ακούς την φωνή που έχεις μέσα σου μα κάποιοι θέλουν να μένει πνιγμένη». Ανεβάζει βίντεο με τα κομμάτια που γράφει στο YouTube (από) το 2013 κάτω από το προσωνύμιο Φθείρομαι και κυκλοφορεί το πρώτο του άλμπουμ Κομπλεξικό ως Bloody Hawk το 2017. Όπως συνέβη και με τους περισσότερους ράπερ της γενιάς του, το άλμπουμ δεν έτυχε προσοχής από τα mainstream media και διαδόθηκε όπως περίπου οτιδήποτε είναι προορισμένο να γίνει επιτυχία, στόμα με στόμα, λινκ με λινκ, από τσατ σε τσατ και από κινητά συνδεδεμένα με ηχειάκια στις πλατείες ανά την Ελλάδα να ακούγεται τέρμα.

Το κομμάτι που ξεχώρισε αμέσως από το «1 Ευρώ» είναι το «Εικοσάλεπτο», το οποίο αυτή τη στιγμή είναι 2# στις τάσεις στο YouTube, καθώς από την πρώτη θέση το έριξε το Desole του Sin Boy που κυκλοφόρησε 3 μέρες πριν. Ώρες μετά την κυκλοφορία του γράφονταν διθύραμβοι σε όλο το διαδίκτυο. Το «Εικοσάλεπτο» έκανε συντάκτες δεκαετίες μεγαλύτερους από τον Bloody Hawk να δακρύσουν, να ανατριχιάσουν, να προβληματιστούν. Δύο μέρες μετά να τον αμφισβητήσουν καθώς στα σχόλια στο YouTube κάτω από το κομμάτι πολλοί επισημαίνουν ότι είναι αντιγραφή του How much a dollar cost του Kendrick Lamar από το άλμπουμ To Pimp a Butterfly, καλύτερο δίσκο του 2015 σύμφωνα με τα πιο έγκριτα μουσικά μέσα των Η.Π.Α. Εν τέλει να τον αποδεχτούν, καθώς ο πιτσιρικάς από τη Ξάνθη, ακόμα κι αν έχει επηρεαστεί από τον μέγιστο Lamar, «φτύνει» τη δική του αλήθεια.  

Οι διαφορές με το κομμάτι του Lamar είναι περίπου όσες και οι ομοιότητες, σε καμία περίπτωση ωστόσο δεν μπορεί να μιλήσει κάποιος για αντιγραφή. Ο Bloody Hawk διηγείται με τη συνοδεία πιάνο (πριν σκάσει ένα ωραιότατο beat) τη συνάντησή του με έναν ρακένδυτο ηλικιωμένο στα ΚΤΕΛ της Ξάνθης, ο οποίος χρειάζεται ένα ευρώ για να επιστρέψει στο χωριό του. Στα σπαραχτικά 5 και κάτι λεπτά που κρατάει το κομμάτι ο ράπερ δεν μιλά μόνο βιωματικά, ουσιαστικά περιγράφει την κάθε σου μέρα. Αν ακούσει κανείς προσεκτικά στίχο προς στίχο θα αναγνωρίσει κάπου τον εαυτό του. Εκείνη τη φορά που ο ζητιάνος «δεν έπεισε», που το πρεζάκι μπορεί να ήθελε να σε «φερμάρει», εκείνη τη μέρα που σκέφτηκες για ακόμα μία φορά ότι αν δώσεις από 1 ευρώ σε κάθε επαίτη που θα συναντήσεις στο μετρό ή τον ηλεκτρικό στη διαδρομή από το σπίτι στη δουλειά, θα καταλήξεις να σου φύγει κανένα 5ευρω, για το οποίο εσύ έχεις παλέψει, έχεις ιδρώσει, έχεις ξενυχτήσει, έχεις υποστεί προσβολές από τ’ αφεντικά, έχεις ακούσει τα καριόλια της γυναίκας σου, έχεις πει ένα θυμωμένο «Όχι» στο παιδί σου που ζητούσε ακόμα ένα παιχνίδι και από πάνω πληρώνεις και 30 ευρώ τη μηνιαία κάρτα για να πας σε αυτή την κωλοδουλειά που σιχαίνεσαι. Τα λέω καλά;

Ο Lamar από την άλλη, στο How much a dollar cost μιλά για μία παρόμοια συνάντηση σε ένα βενζινάδικο όπου εκείνος βρίσκεται με το πολυτελές αυτοκίνητό του, ενώ ένας άνδρας που μοιάζει με ζητιάνο, αλλά σίγουρα, όπως σκέφτεται ο Lamar θέλει λεφτά για ναρκωτικά, του ζητά ένα δολάριο. Μέχρι το τέλος του τραγουδιού ο χαρακτήρας του χαρισματικού ράπερ αρνείται να πιστέψει τον επαίτη και να του χαρίσει τα λεφτά του, μέχρι που μέσω ενός μικρού, αλλά λυτρωτικού μονόλογου του ρακένδυτου άντρα, φτάνει κι εκείνος στο συμπέρασμα που πιθανότατα ενέπνευσε τον ράπερ από την Ξάνθη, ότι έχει γίνει «όλα αυτά που σιχαινότανε».

Το «Εικοσάλεπτο» μπορεί και να είναι ένα nod στο How much a dollar cost και ο Bloody Hawk δεν έχει καμία υποχρέωση να το αναφέρει κάπου αυτό. Ούτε σαμπλάρει Lamar χωρίς credits, ούτε αφηγείται την ίδια ακριβώς ιστορία, γιατί πολύ απλά και τα δύο περιστατικά συμβαίνουν και στην Ελλάδα και στις Η.Π.Α και παντού. Στην τελική το ότι ένας 25χρονος ράπερ από την Ξάνθη είναι επηρεασμένος από έναν σύγχρονο ποιητή όπως ο Kendrick Lamar, κάτοχο Πούλιτζερ στην κατηγορία της μουσικής για το 2018, μόνο αισιόδοξο μπορεί να είναι.

Ωστόσο, υπάρχει κάτι ακόμα. Πολλοί είναι εκείνοι που μίλησαν επίσης για «hip hop 20ετίας» στο άκουσμα του 1 Ευρώ, ότι ο Bloody Hawk δεν έχει τίποτα το σύγχρονο να προσφέρει και δεν είναι παρά μια κόπια της εποχής που σήμαινε όντως κάτι ρηξικέλευθο το να είσαι «50/50 rap και graffiti». Σημειώνω ξανά, αν οι αναφορές του Bloody Hawk είναι οι απαρχές του ελληνικού underground hip – hop, τότε κάτι έχει πάει πολύ σωστά.

Υπάρχει όμως μια πολύ καλύτερη εξήγηση στο γιατί το «Εικοσάλεπτο» ή ολόκληρος ο δίσκος του Bloody Hawk θυμίζει ταυτόχρονα Lamar και Terror X Crew. Τα θέματα που πραγματεύεται στη στιχουργική του ο Νίκος Κίτσος δεν είναι καινούρια, σαφώς, ακριβώς επειδή είναι διαχρονικά. Οι προβληματισμοί ενός νέου που νιώθει «λίγο διαφορετικός», ενός «αδύνατου τυπάκου με γυαλάκια» όπως γράφει και ο ίδιος που προσπαθεί να βρει τη θέση του στον κόσμο, ένος παιδιού με οικονομικά προβλήματα, ένος ανθρώπου που «τα καταφέρνει» και έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του ήταν, είναι και θα είναι ζητήματα που απασχολούν κάθε γενιά, ή πιο σωστά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό κάθε γενιάς η οποία δικαίως και ταυτίζεται με το στίχο του. Στίχο που οφείλει να (και όντως) θίγει ταξικά ζητήματα. Όποιος πιστεύει ότι η νέα γενιά δεν έχει ανάγκη από φωνές που μιλούν για την ταξική κοινωνία στην οποία ζούμε, μάλλον βρίσκεται σε κάποια παράλληλη πραγματικότητα που πολύ θα επιθυμούσαμε να επισκεφτούμε.

Έχει γράψει λοιπόν ο Bloody Hawk τον καλύτερο hip hop δίσκο της χρονιάς; Ναι. Δύσκολα θα προλάβει κάποιος άλλος νεαρός ράπερ να τον ξεπεράσει πριν μπει το 2020, αλλά ακόμα κι αν αυτό γίνει, μόνο ευχάριστο μπορεί να είναι, καθώς θα μιλάμε για μία καθολική αναγέννηση του ελληνικού hip hop (του ποιοτικού, αν σας βολεύει ο όρος για να συνεννοούμαστε), για μια στιγμή στην ιστορία της σύγχρονης ελληνικής μουσικής που μας συγκινεί και πάλι ο ελληνικός στίχος και κατά συνέπεια η ποίηση. Ένα παλικάρι 25 χρονών που γράφει ρίμες-φωτιά και καταφέρνει να αγγίξει ανθρώπους από 14-44 χρονών, από όποιον κι αν έχει επηρεαστεί, αξίζει να ακούγεται δυνατά και με προσοχή.