Οι Sisters Of Mercy μας πεθαίνουν τραγουδώντας

Είναι μια ροκ εν ρολ μπάντα. Και μια ποπ μπάντα. Και μια μηχανή παραγωγής βιομηχανικού groove. Είναι ιντελεκτουέλ θεοί της αγάπης. Φτιάχνουν δίσκους, κάποιες φορές. Δίνουν συναυλίες, κάποιες φορές. Είναι Παρασκευή βράδυ και είμαστε στο Gazi Music Hall, όπως και να έχει. Οι Sisters Of Mercy βρίσκονται στην Αθήνα μετά τη συναυλία τους στη Θεσσαλονίκη, 40 χρόνια περίπου μετά την απόφαση του Andrew Eldritch να παρατήσει τις σπουδές γερμανικής και γαλλικής λογοτεχνίας στην Οξφόρδη αλλά και την προσπάθειά του να μάθει κινέζικα στο πανεπιστήμιο του Λιντς, δανειζόμενος για το όνομα του γκρουπ ένα τραγούδι του Leonard Cohen. 30 χρόνια περίπου μετά το τρίτο και τελευταίο τους άλμπουμ «Vision Thing». Στα πατημένα 60 του. Στην Ιερά Οδό εκατοντάδες Αθηναίοι και ξένοι καταφτάνουν, στη μαρκίζα της απέναντι πλευράς Βασίλης Καρράς, Χρήστος Χολίδης και Χρήστος Μενιδιάτης υπόσχονται προσεχώς αξέχαστες νύχτες, ενώ μακιγιαρισμένοι γκοθάδες, μέταλλα και casual τύποι περνούν την είσοδο.

H ανερχόμενη A.A. Williams που ανοίγει τους Sisters Of Mercy σε αρκετές από τις στάσεις της περιοδείας τους αποδεικνύει με τη σκοτεινή folk της πως δεν χρειάζεται απαραίτητα να παράγεις θόρυβο για να παίξεις δυνατά και μας τραβά ολοένα και πιο κοντά στη σκηνή.

Τι Βρετανός θα ήταν ο Andrew William Harvey Taylor αν δεν εμφανιζόταν ακριβώς στην ώρα του; Στις 22.30 ο Eldritch ακολουθεί τους κιθαρίστες του, στο ρόλο του Dr. Avalanche εμφανίζεται μια μορφή με σερφ πουκάμισο και φορώντας άπαντες γυαλιά ηλίου ξεκινούν με το «More», κερδίζοντας χειροκροτήματα και ξεκινώντας ένα ταξίδι στον χρόνο για όσους έζησαν τα 80s αλλά και για εκείνους που δεν τα πρόλαβαν κι έχουν μείνει με απορίες.

Χρόνια τώρα, οι Sisters Of Mercy έχουν μια πιο hard rock προσέγγιση στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Ο Andrew Eldritch δεν θυμίζει τίποτα από το γκομενιλάν post punk και dark wave είδωλο με τα δερμάτινα και τα καλοχτενισμένα μαλλιά αφού αποχωρίστηκε παντελώς τις τρίχες του και προτιμά να κυριαρχεί στη σκηνή με το πουκαμισάκι και το φουξ μακό του, αλλά μπορεί να καθηλώσει τους πάντες με τη μυστηριώδη βαρύτονη φωνή του και την ικανότητά του να παραμένει αινιγματικά ανέκφραστος για ώρα υπό τους ηλεκτρικούς βρυχηθμούς της μπάντας και των φώτων που τον σημαδεύουν στο πρόσωπο. Ψιθυρίζοντας και κραυγάζοντας με αρκετό echo αντί να «τραγουδά», δίνει μια άλλη διάσταση στα βαριά beats και τις ψυχεδελικές μελωδίες.

Προτιμώντας πιο ξεχαρβαλωμένες και συντομευμένες αποδόσεις των τραγουδιών τους οι Sisters Of Mercy παίζουν χωρίς έλεος και «πόσο πολύ σε αγαπάμε Αθήνα, σλουρπ, σλουρπ» τα hits που τους πέρασαν στην αιωνιότητα. «Ribbons», «Doctor Jeep», «Detonation Boulevard», «No Time To Cry», «Alice», «First And Last And Always», «Marian», «We Are The Same, Susanne», διαδέχονται το ένα το άλλο, ο Andrew Eldritch αγκαλιάζει ενίοτε τον Ben Christo και «διαβάζει» ενίοτε τις αντιδράσεις του κοινού που το ζει αρκετά με το smartphone του.

«Αυτό το τραγούδι με κάνει να κλαίω» λέει πριν ακουστούν οι πρώτες νότες του «Dominion/Mother Russia», το «When You Don’t See Me» τα σκάει στον κόσμο με το ρεφρέν του, η instrumental εισαγωγή οδηγεί με κιθάρες και γκάζια στα «Something Fast», «I Was Wrong» και «Flood ΙΙ» πριν οι Sisters αποχαιρετίσουν τους θεατές.

Encore με «Vision Thing», «Temple Of Love» και «This Corrosion», παραπονάκια για την απουσία του «Walk Away» και επιστροφή στο Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2019, αφού είναι ήδη μεσάνυχτα. Τι κι αν η φωνή του Andrew Eldritch ήταν αρκετά πίσω; Οι Sisters Of Mercy παραμένουν επικίνδυνα σκοτεινοί, μόνιμα συναισθηματικοί κι ελπίζουμε να κατευθυνθούν ξανά στην πόλη μας. Γιατί θα θέλουμε πάντα περισσότερα.