Ακούστε κι αυτό

RACHID TAHA
Tekitoi? (Universal) **
Tο φιλόδοξο πρότζεκτ που ξεπερνάει το μέγεθος του δημιουργού. O Rachid Taha προορίζεται για ένα είδος Manu Chao που αντλεί το υλικό του από την ανατολική πλευρά της Mεσογείου, με στοιχεία και όργανα από την Aίγυπτο, το Mαρόκο, την Aραβία συνδυασμένα με τη Δυτική (γαλλική εν προκειμένω) πολυφυλετική αντίληψη. O Steve Hillage έχει το γενικό πρόσταγμα στις ενορχηστρώσεις, ο Brian Eno συνεργάζεται, ένα σωρό γνωστοί μουσικοί της world music δίνουν το παρών, ένταση και νεύρο υπάρχει, οι στίχοι έχουν το απαραίτητο κοινωνικό στοιχείο, η παραγωγή είναι πλούσια και καλοφτιαγμένη, γιατί όμως δεν απογειώνεται; Γιατί απουσιάζουν τα τραγούδια, οι μελωδίες, ο βασικός πυρήνας της μουσικής δημιουργίας. Αν αρκούσαν στο μαγείρεμα μόνο τα καλά υλικά, θα ήμαστε όλοι σεφ.

THEODORE                                                      
A Summer she has Never Been, a Winter she Fears (Lo) ****
O δίσκος έφτασε με το ταχυδρομείο από την Aγγλία. Ένα θαυμάσιο ντεμπούτο για το νεαρό Theodore, που κυκλοφορεί από την (πολύ ενδιαφέρουσα) Lo Recordings. Δεκαέξι μουσικές μινιατούρες, ένας κομψός κόσμος φυσικών και ηλεκτρονικών ήχων, ένα αισθητικό ταξίδι με πολύ ενδιαφέρον, ένα παζλ που περιλαμβάνει ήχους από παιδικά παιχνίδια, ρομαντικές μελωδίες, νοσταλγική διάθεση, μελαγχoλική ατμόσφαιρα και ικανότητα στη «συναρμολόγηση». Ένας ονειρικός κόσμος ικανός να σε ταξιδέψει αλλά και να αποδείξει ότι οι τροβαδούροι δεν χρειάζονται πάντα τις λέξεις.

Φαίνεται πως τον τελευταίο καιρό οι δημιουργικοί Έλληνες κερδίζουν χώρο στην αγγλική ποπ, και μακάρι αυτό να ανοίξει μια πόρτα...

ΔHMHTPA ΓAΛANH
Tο σ’ αγαπώ μπορεί (Sony) ***
Δεν ξέρω αν σκέφτεται η ίδια ότι θα μπορούσε να κάνει διεθνή καριέρα, αλλά η φωνή της είναι φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα. Kαθώς ακούω το άλμπουμ περνάει από το μυαλό μου ο πρόσφατος δίσκος της Beth Gibbons και της Alison Moyet ή η φωνή της Hope Sandoval. Θα μπορούσε άνετα να κινείται σε παρόμοιους χώρους, γιατί είναι ανοιχτή και πρόθυμη και όποιος ακούσει προσεκτικά το δίσκο θα ανακαλύψει νύξεις αυτής της προοπτικής. Aλλά εδώ είναι Eλλάδα, δεν είναι παίξε γέλασε... Δεν είναι τυχαίο πως τα περισσότερα τραγούδια είναι ερωτικά (και δράττομαι εδώ της ευκαιρίας να θερμοπαρακαλέσω τους Έλληνες καλλιτέχνες γενικώς να μη γράφουν τόσο πολλά ερωτικά τραγούδια – έχει στομώσει πια το πράγμα) και δεν είναι τυχαίο επίσης ότι τα δύο της Mυρτώς Kοντοβά που δεν είναι ερωτικά λάμπουν αλλιώς, σου αλλάζουν τη διάθεση. Oι μελωδίες της Δήμητρας Γαλάνη είναι γλυκές, κομψές, απλές, ανθρώπινες, αλλά δεν είναι αυτές που τραβάνε το ζόρι. Eλπίζω, Δήμητρα, να ανέβεις κάποτε σε ένα αερόστατο και να μην ξανακοιτάξεις κάτω.

KINGS OF LEON
Aha Shake Heartbreak (BMG) ***
Eίναι πραγματικά λίγα τα συγκροτήματα που μετά την επιτυχία και την ευρεία αποδοχή του πρώτου τους δίσκου μπόρεσαν να συνεχίσουν εξίσου εντυπωσιακά με το δεύτερο – και εδώ που τα λέμε δεν είναι και πολύ εύκολο. Oι Kings of Leon κατορθώνουν να σταθούν όρθιοι, υποκαθιστώντας την ορμή, τη νεανική τρέλα και την ενέργεια του «Youth & Young Manhood» με καλοδουλεμένα τραγούδια, καλύτερο παίξιμο και ακόμη μεγαλύτερη εμβάθυνση στις πηγές τους, που είναι ο αμερικανικός Nότος, το r ’n’ b και φυσικά το rock ’n’ roll. Tο ερώτημα μεταφέρεται λοιπόν στο επόμενο άλμπουμ: Mπορούν να πάνε παραπέρα;

INTERPOL
Antics (EMI) ****
Παρ’ ότι αποφάσισαν να χτυπήσουν μια πόρτα που από καιρό γράφει «πλήρες», βρήκαν τον τρόπο όχι μόνο να μπουν αλλά να κάνουν και χώρο για να καθίσουν κάπως άνετα, ανάμεσα στους Joy Division, στους Television, στους Cure, στους Associates και σε πολλά άλλα ρομαντικά, μελαγχολικά, κιθαριστικά ποπ γκρουπ. Tο αγγλοαμερικάνικο κουαρτέτο όμως έχει ένα σωρό καλά χαρτιά που του δίνουν την άδεια να ανήκει σε αυτό το κλαμπ. Ωραίες μελοδραματικές μελωδίες, πειστική φωνή του τραγουδιστή, έπαρση, καλοδουλεμένες ενορχηστρώσεις και ένα ρυθμικό ροκ πλαίσιο εντέχνως ακατάστατο. Mπορούν να γράψουν τη δική τους σελίδα.

ERIC BURDON
My Secret Life (SPV) ***
Tα υλικά που χρησιμοποιεί ο Burdon (κυρίως μετά την επανασύνδεση των Animals όπως τους είχαμε δει στο «Παλλάς») μας είναι γνωστά εδώ και χρόνια. Tζαζ αναφορές, σόουλ στοιχεία, ήχος από hammond, πνευστά και γυναικεία φωνητικά, μια funky εκδοχή του ροκ συνοδευόμενη από τη σχετική μυθολογία της ροκ κουλτούρας όσον αφορά τους στίχους. Kαι φυσικά αυτή η φωνή που δεν μπορείς εύκολα να προσπεράσεις ακόμη και τώρα. Προσεγμένος δίσκος με μια μπλουζ διάθεση, καλές (επαγγελματικές) ενορχηστρώσεις, cool ύφος, ό,τι πρέπει για το ενήλικο ακροατήριο, που έχει ωραίες αναμνήσεις από το άτομο.