Λιζέτ Οροπέσα: Μακάρι όλοι οι fans μου να ήταν σαν τους Έλληνες

Η Λιζέτ Οροπέσα, η Βιολέτα Βαλερύ της «Τραβιάτα» που ανεβαίνει στο Ηρώδειο από την ΕΛΣ σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, συγκαταλέγεται στις σημαντικότερες σοπράνο της γενιάς της. Γεννημένη στη Νέα Ορλεάνη της Λουιζιάνας πριν 35 χρόνια από Κουβανούς μετανάστες, έκανε το ντεμπούτο της στη ΜΕΤ σε ηλικία μόλις 22 χρόνων και από τότε δεν έπαψε να λάμπει στο οπερατικό στερέωμα μαγνητίζοντας το κοινό με τη φωνή και την ερμηνεία της. Κι όταν δεν τραγουδά, κάνει γιόγκα και τρέχει σε μαραθώνιους...

Μια ντίβα... νέας κοπής
Οι οδηγίες ήταν σαφείς. Η συνέντευξή μας θα γινόταν τηλεφωνικά, θα μου αφιέρωνε 20 λεπτά και θα έπρεπε να την καλέσω το μεσημέρι της μεθεπόμενης μέρας στις 2.20... Βρισκόταν στη Φινλανδία με την ορχήστρα και τη χορωδία της Σκάλας του Μιλάνου για να ερμηνεύσει την Αμάλια από την όπερα «Ι Masnadieri» του Βέρντι στο Φεστιβάλ Όπερας Savonlinna και δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή της. Δύο μέρες αργότερα, στις 2.20 ακριβώς και με το μαγνητόφωνο ήδη στο rec, πληκτρολόγησα τον αριθμό της και πριν το τηλέφωνο προλάβει να χτυπήσει δεύτερη φορά, από την άλλη άκρη της γραμμής ακούστηκε μια ζεστή, πρόσχαρη φωνή να με αποκαλεί με το όνομά μου και να με ευχαριστεί που έκανα τον κόπο να της τηλεφωνήσω! Ήταν φανερό ότι η Λιζέτ Οροπέσα, με τη θεαματική πορεία στο παγκόσμιο λυρικό θέατρο, τις 100 και πλέον εμφανίσεις της στη Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης και με δύο από τα σημαντικότερα βραβεία όπερας στις αποσκευές της απέχει πολύ από τη στερεοτυπική εικόνα της απρόσιτης ντίβας...

Από τη Λουιζιάνα στη ΜΕΤ. «Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με πολλή μουσική. Η μητέρα μου ήταν τραγουδίστρια όπερας, και πολύ καλή μάλιστα, όμως εγώ δεν ήθελα να γίνω τραγουδίστρια, ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό από το δικό της όνειρο. Δεν ήταν ότι δεν μου άρεσε η όπερα, απλά όταν έχεις μέσα στο σπίτι σου, στην οικογένειά σου, μια τόσο καλή φωνή, αναρωτιέσαι αν αξίζει τον κόπο να κάνεις το ίδιο... Έτσι άρχισα να παίζω φλάουτο –με το οποίο ασχολήθηκα για 12 χρόνια– και πιάνο, το οποίο έμαθα να παίζω με το αυτί, βασικά γιατί ήθελα να συνθέσω μουσική, όχι όμως κλασική, ονειρευόμουν να γράψω pop τραγούδια! Όταν πήγα στο πανεπιστήμιο, έπρεπε να διαλέξω μια κατεύθυνση. Και τότε ήταν που η μαμά μου με έπεισε να περάσω από οντισιόν για να ακολουθήσω το τμήμα φωνής. Πράγματι, πήγα, άρχισα να τραγουδώ και σιγά-σιγά ερωτεύτηκα αυτή τη μορφή τέχνης. Τώρα αισθάνομαι πραγματικά ευτυχής όταν τραγουδώ και ευγνωμονώ τη μαμά μου γι’ αυτό!

Η ΜΕΤ με πήρε σαν νέα καλλιτέχνιδα και από την πρώτη στιγμή ένιωσα καλοδεχούμενη εκεί. Οι “Γάμοι του Φίγκαρο” είναι η όπερά μου, τη λατρεύω και την έχω τραγουδήσει πολλές φορές από τότε. Εκείνη όμως την πρώτη φορά, ήμουν πολύ νέα για να αισθανθώ φόβο. Είχα σίγουρα αγωνία αλλά δεν πρόλαβα να φοβηθώ, μου τηλεφώνησαν ότι θα τραγουδήσω τη Σουζάνα, μόλις μια μέρα πριν την τελευταία τεχνική πρόβα! Απλά έγινε...»

Για να θεωρείσαι επιτυχημένη στον κόσμο της όπερας, δυστυχώς δεν αρκεί μόνο το ταλέντο. (...) Θα πρέπει να έχεις ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, κάτι ιδιαίτερο να δώσεις και να είσαι έτοιμη να θυσιάσεις πολλά.

Αυτό που κάνει μια τραγουδίστρια όπερας, μεγάλη. «Για να θεωρείσαι επιτυχημένη στον κόσμο της όπερας, δυστυχώς δεν αρκεί μόνο το ταλέντο. Στις μέρες μας θα πρέπει να είσαι καλή ηθοποιός, να έχεις τον κατάλληλο τύπο και εμφάνιση για τους ρόλους που τραγουδάς, να μιλάς πολλές γλώσσες. Θα πρέπει να έχεις ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, να έχεις κάτι ιδιαίτερο να δώσεις και να είσαι έτοιμη να θυσιάσεις πολλά».

Τεχνική ή μια κασετίνα με κραγιόνια. «Σκεφτείτε την τεχνική σαν μια κασετίνα με χρωματιστά κραγιόνια. Κάθε συνθέτης απαιτεί διαφορετικά χρώματα, δεν αλλάζεις όμως κάθε φορά τη δική σου κασετίνα με μια άλλη… Έχω πάντα την ίδια τεχνική στον τρόπο που τραγουδώ. Για μένα όλα είναι bel canto, ο Χέντελ και η Γαλλική Όπερα, όλα. Υπάρχουν φυσικά στιλιστικές διαφοροποιήσεις. Για παράδειγμα, κάποιες φορές δεν πρέπει να χρησιμοποιήσεις portamento –το “γλίστρημα” της φωνής από τη μια νότα στην άλλη– και κάποιες άλλες επιβάλλεται».

Επάγγελμα σοπράνο. «Δεν έχει σημασία τι αρέσει σ’ εμένα, αν ο σκηνοθέτης θέλει κάτι άλλο. Οφείλω να το δεχτώ. Αυτή είναι η δουλειά μου. Είμαι μια τραγουδίστρια που έρχομαι να ερμηνεύσω ένα ρόλο σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη, τον μαέστρο και το υπόλοιπο καστ. Δεν είμαι η ντίβα της όπερας που έρχεται με τα κοστούμια της και τα αξεσουάρ της να τραγουδήσει “Τραβιάτα”. Στην εποχή μας αν φερθείς έτσι, απλά δεν θα έχεις δουλειά! Σαν επαγγελματίας λοιπόν σε κάθε παράσταση πρέπει να έχω όλα τα κραγιόνια μου έτοιμα προς χρήση, είτε μου ζητήσουν ένα μαύρο κι ένα άσπρο είτε ένα κόκκινο κι ένα μπλε!»

Ο ρόλος που θα ξεχώριζα. «Μάλλον τη Βιολέτα από την “Τραβιάτα”, παρόλο που την ερμήνευσα μια μόνο φορά στην Όπερα της Βαλτιμόρης πριν 5 χρόνια. Ήταν μεγάλη επιτυχία γι’ αυτό και δέχτηκα στη συνέχεια πολλές προτάσεις για τον ρόλο, χρειάστηκε όμως να περιμένω λίγο μέχρι να την τραγουδήσω ξανά – βλέπετε στα λυρικά θέατρα υπάρχει προγραμματισμός, οι συμφωνίες δεν κλείνονται δύο μήνες πριν την παράσταση αλλά 3-5 χρόνια πριν. Φέτος όμως είναι σίγουρα χρονιά “Τραβιάτα”! Μετά την Αθήνα, σειρά έχουν η Βερόνα, η Μαδρίτη και η ΜΕΤ… Και αισθάνομαι ότι τώρα είναι η σωστή στιγμή να την κάνω».

Η δική μου Βιολέτα… «Έχει ένα πιο σύγχρονο τρόπο σκέψης. Είναι σίγουρα πραγματίστρια και ίσως λίγο πεσιμίστρια. Όταν πρωτοδιάβασα το μυθιστόρημα του Δουμά και μελέτησα τον χαρακτήρα της συνειδητοποίησα ότι είναι το αντίθετο ακριβώς από τον χαρακτήρα του Αλφρέντο. Εκείνος είναι ρομαντικός, εκείνη όχι. Δεν βλέπει με αισιοδοξία το μέλλον, δεν πιστεύει ότι ζει ένα όνειρο και ότι όλα θα πάνε καλά. Ξέρει ότι τίποτε από όλα αυτά δεν είναι αλήθεια. Μάλιστα στο βιβλίο γίνεται απόλυτα σαφές ότι η Βιολέτα είναι μια συνειδητοποιημένη “επιχειρηματίας” –μια πολύ μοντέρνα αντίληψη για την εποχή– που ψάχνει πώς θα βγάλει χρήματα για να επιβιώσει. Γνωρίζει καλά ότι στον πραγματικό κόσμο τα λεφτά δεν πέφτουν από τον ουρανό. Ερωτεύεται τον Αλφρέντο, θέλει να είναι μαζί του, αλλά είναι άφραγκος – στην πραγματικότητα τον συντηρεί εκείνη. Κατά τη γνώμη μου, όταν ο Αλφρέντο συναντά τη Βιολέτα στη γιορτή, αφού εκείνη τον έχει εγκαταλείψει, της πετά κατάμουτρα τα χρήματα, όχι τόσο για να την προσβάλει αλλά από θυμό γιατί καταλαβαίνει ότι δεν έχει πια τη στήριξή της. Όλη η ιστορία συνδέεται με τα υλικά αγαθά. Εμείς τη θέλουμε ρομαντική ηρωίδα, όμως η Βιολέτα, παρόλο που θα το ήθελε κι εκείνη, είναι αναγκασμένη να ζήσει στον πραγματικό κόσμο. Όχι ότι δεν κυριεύεται από έντονα συναισθήματα, απλά γνωρίζει ότι αυτά δεν “στρώνουν το τραπέζι”. Από την άλλη όμως είναι άρρωστη, ο χρόνος δεν είναι με το μέρος της, πεθαίνει. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος τελικά που για μια φορά αφήνεται στον έρωτα που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε επιτρέψει στον εαυτό της να νιώσει…

Το θέμα βέβαια είναι ότι η μουσική του Βέρντι είναι γεμάτη συναίσθημα και πάθος. Είναι τόσο όμορφη, τόσο συγκινητική, τόσο ρομαντική, που είναι αδύνατον να τραγουδήσεις μια Βιολέτα… πραγματίστρια. Οφείλεις επομένως να βρεις έναν τρόπο να συνδυάσεις δύο εντελώς διαφορετικές πτυχές του χαρακτήρα της ηρωίδας, ερμηνεύοντάς τον όμως όπως ακριβώς ορίζει η μουσική του συνθέτη. Κι αυτό είναι στ’ αλήθεια πολύ δύσκολο!».

Κανονικότητα; Τι είναι αυτό; «Για μένα “κανονική” ζωή είναι να κοιμάσαι κάθε βράδυ στο ίδιο κρεβάτι, να ξυπνάς το πρωί και να πηγαίνεις στην ίδια δουλειά, να γυρίζεις σπίτι και να τρως το ίδιο φαγητό με την οικογένειά σου, να βλέπεις μαζί τους την ίδια εκπομπή στην τηλεόραση… Η δική μου ζωή είναι ακριβώς το αντίθετο! Για μήνες ξυπνάω κάθε μέρα σε ένα διαφορετικό μέρος, με διαφορετικό κλίμα, βλέπω διαφορετικούς ανθρώπους, πηγαίνω σε διαφορετικά γυμναστήρια, τρώω εντελώς διαφορετικά πράγματα, μαθαίνω ταυτόχρονα δύο ρόλους εντελώς διαφορετικούς για τη φωνή και το σώμα μου και μετά βέβαια στρεσάρομαι τρελά μήπως δεν μπορέσω να τραγουδήσω καλά επειδή ακριβώς είμαι στρεσαρισμένη! Με άλλα λόγια ζω μια ζωή καθόλου βαρετή αλλά απίστευτα εξοντωτική…».

Περί ταπεραμέντου. «Σαν Λατίνα, έχω ακραίες συναισθηματικές αντιδράσεις. Τη μια στιγμή μπορώ να είμαι πανευτυχής και την άλλη στιγμή έξαλλη. Αυτό είναι πολύ καλό για τις ερμηνείες μου στη σκηνή, αλλά πολύ κακό για την καθημερινότητά μου. Δεν είμαι drama queen αλλά είμαι ο τύπος εκείνος που αγωνιά για το κάθε τι, βασανίζει το μυαλό του ακόμα και η πιο ασήμαντη λεπτομέρεια. Είναι κουραστικό και αχρείαστο να ζεις τα πάντα στην υπερβολή! Δεν θα με πείραζε λίγο ριλάξ, να μη φρικάρω κάθε φορά που συμβαίνει κάτι»…

Επόμενος σταθμός: Αθήνα. «Ανυπομονώ να έρθω, όλα έχουν κυλήσει πολύ γλυκά μέχρι τώρα. Έχω πάρει τόσα όμορφα μηνύματα από τόσους ανθρώπους. Μακάρι όλοι οι fans μου να ήταν σαν τους Έλληνες fans της όπερας. Σας ευχαριστώ για την υποστήριξη, σας αγαπώ όλους!».