Σεραφείμ Τσοτσώνης, Σταύρος Γασπαράτος, Παύλος Καραπιπέρης: Ο Μάκης Μηλάτος γράφει για τα νέα μουσικά άλμπουμ που κυκλοφορούν.
Σε λίγες μέρες έχουμε εκλογές. Είχαμε πάλι πριν από λίγο καιρό. Προγράμματα, συντάξεις, φόροι, μνημόνια, σκάνδαλα, εργολάβοι, φάρμακα, δικαιοσύνη που τσίμπησε και ήπιε από το δηλητήριο του μίσους, ποιος είναι λιγότερο χειρότερος από τον άλλον. Από όλα έχει ο μπαξές, για το μόνο που δεν ειπώθηκε κουβέντα είναι ο πολιτισμός. Σαν να μην υπάρχει...
Και προφανώς δεν υπάρχει στην πραγματικότητα πολλών από τους πολιτικούς. Απαίδευτοι άνθρωποι μιλάνε μόνο για τα λεφτά. Η ελληνική πραγματικότητα... Σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον οι έλληνες δημιουργοί συνεχίζουν να δουλεύουν «στο χώρο του αοράτου» κάνοντας το σωστό πράγμα. Απαντάνε στην αμορφωσιά με δημιουργία.
Σεραφείμ Τσοτσώνης - Believers
Γνωρίζουμε ήδη από την προηγούμενη δισκογραφία του πως ο Σεραφείμ Τσοτσώνης αγαπάει και σέβεται τη μουσική, την πλησιάζει με ηθική και καλές προθέσεις.
Με τη συμμετοχή της αδελφής του (με την οποία τρέχει και το μουσικό/εικαστικό πρότζεκτ «Ocean Hope») και του Peter Broderick (που κάποτε πέρασε και από τους Efterklang) δημιουργεί εικόνες, αντλεί από αναμνήσεις, αναζητά λυρισμό με μίνιμαλ αισθητική, κινητοποιείται από συναισθηματικές φορτίσεις, επεξεργάζεται ήχους περιβάλλοντος (αγαπημένο παιχνίδι και του Brian Eno), χρησιμοποιεί αναλογικά synths και drummachines αλλά και φυσικά όργανα για ένα ατμοσφαιρικό και πολυδιάστατο άλμπουμ.
Ένα σάουντρακ μιας προσωπικής ταινίας που για να μπορέσεις να τη δεις πρέπει να είσαι πρόθυμος να την ανακαλύψεις.
Σταύρος Γασπαράτος - Rage Park
Όχι ένα σάουντρακ για την απελευθέρωση της συσσωρευμένης οργής σαν μέσο λύτρωσης, αλλά η ίδια η διαδικασία σε ήχο. Είναι δυνατόν να «ηχοποιήσεις» έντονα συναισθήματα; Ο συνθέτης (κυρίως θεατρικής και κινηματογραφικής μουσικής) Σταύρος Γασπαράτος αναζήτησε την απάντηση και την παρουσίασε πέρυσι στο Φεστιβάλ, όπου και ηχογραφήθηκε ζωντανά για να κυκλοφορήσει τώρα σε δίσκο. Από την ηρεμία στην οργή και στο ξέσπασμα, μια μουσική διαδρομή που περιλαμβάνει ηχητικά τοπία, αίσθηση του μέτρου, μελαγχολικό λυρισμό, τσέλο, βιολί, πιάνο και electronics. Οι μελωδίες θρυμματίζονται και υπονομεύονται και όσο το θερμόμετρο της οργής ανεβαίνει ο ήχος «βρωμίζει» για να φτάσει να γίνει βίαιος, επιθετικός, σκληρός και ενοχλητικός (όπως είναι και ο άνθρωπος όταν απελευθερώσει συσσωρευμένη καταπίεση). Προφανώς και είναι ένας δίσκος (όπως και η ίδια η περφόρμανς) που απευθύνεται σε ένα ειδικό κοινό και δεν είναι ένα άλμπουμ που θα βάλεις να ακούσεις σπίτι σου. Το ότι όμως τέτοια έργα βρίσκουν –ακόμη– διέξοδο στη δισκογραφία, είναι ένα ενθαρρυντικό γεγονός.
Παύλος Καραπιπέρης - Acoustic & Electric Growls
Τις διαρκείς βουτιές του στα μπλουζ τις παρακολουθούμε εδώ και χρόνια και με το συγκρότημα των Small Blues Trap, αλλά και όσες κάνει μόνος του. Και βγαίνει πάντα στην επιφάνεια έχοντας ανακαλύψει κάτι ενδιαφέρον που το μοιράζεται μαζί μας. Εδώ όμως πρόκειται για ένα προσωπικό μακροβούτι στον ωκεανό του μπλουζ σύμπαντος. Με μια καλή παρέα μουσικών κάνει ένα (ας το πούμε) διπλό άλμπουμ (αφού κυκλοφορεί μόνο ψηφιακά), το οποίο έχει γεύσεις και εκδοχές από blues rock, από απλό ανόθευτο μπλουζ της απαρχής του είδους, από ηλεκτρικό αστικό μπλουζ, από Tom Waitsκαι Howlin’ Wolf μέχρι Hound Dog Taylor και John Lee Hooker.
Ένας ολόκληρος κόσμος, ένα καλοδουλεμένο άλμπουμ με ξεχαρβαλωμένες κιθάρες, με μπαρ που τρίζουν τα ξύλινα πατώματα και τα ποτά είναι σκοτώστρες, με πνευστά που κάνουν συναισθηματικές λιτανείες, με μοναχικούς τύπους που δεν τους πάει τίποτα καλά, με ακατέργαστα μπλουζ που σπάνε σε χίλια κομμάτια σας τις καρδιές των ανθρώπων.
Το μόνο που έχω να επισημάνω είναι η –μερικές φορές υπερβολικά– εμφατική ερμηνεία που δεν ταιριάζει. Όμως συνολικά πρόκειται για μία από τις καλύτερες και πληρέστερες δουλειές που έχει παρουσιάσει ο Καραπιπέρης.
15°
