Young Greek Classics: Φερνάντο Νίνα

Παίρνοντας αφορμή και έμπνευση από την παρουσία στο Ηρώδειο (30 Ιουνίου) του σπουδαίου σολίστ βιολοντσέλου Yo-Yo Ma, ο οποίος θα παρουσιάσει και τις 6 Σουίτες του J.S.Bach για τσέλο ασυνόδευτο, η πλατφόρμα Young Greek Classics παρουσιάζει 4 ήδη διακεκριμένους νέους σολίστ βιολοντσέλου σε 3 συναυλίες (1, 3 & 4 Ιουλίου), με γενική είσοδο 5 ευρώ.

Ο Φερνάντο Νίνα είναι ένας ξεχωριστός νέος μουσικός, ενθουσιώδης και με τη ζεστασιά του ανθρώπου που τον ενδιαφέρει να σχετίζεται με τους ανθρώπους και τα πράγματα που τον περιβάλλουν και αγαπάει. Οι σπουδές του και το κύριο μέρος των δραστηριοτήτων του είναι η κλασική μουσική, με εξαιρετικές ερμηνείες, αλλά τον ενδιαφέρει πολύ η urban αισθητική και η τέχνη του δρόμου, φτιάχνει συνεχώς νέα πρότζεκτ άρτια καλλιτεχνικά, όπου το τσέλο συνυπάρχει με τον σύγχρονο χορό, βίντεο κλιπς με post rock και φανκ σχήματα με ελληνικό στίχο, και βέβαια διασκευές από Πρινς και Lambada μέχρι Michael Jackson. Αν είχε κάποιον cello hero αυτός θα ήταν ο Yo-Yo Ma επειδή, όπως λέει, όταν τον ακούει να μιλάει αισθάνεται ζεστασιά και αγάπη. Στη συναυλία του Ωδείου Αθηνών θα παίξουν 2 τσέλα και ντραμς, με τον τσελίστα Μιχάλη Heupel και τον επίσης ξεχωριστό ντράμερ Ντάνιελ Παλαιοδήμο, που έρχεται από το Λονδίνο (3/7)!

Περισσότερες πληροφορίες για το πρόγραμμα εδώ

---

Φερνάντο Νίνα

Πες μας λίγα λόγια για να παρουσιάσεις τον εαυτό σου...

Υπερκινητικός, ενθουσιώδης, cello nerd. Μου αρέσει να περπατώ άπειρες ώρες και ακούω ήχους και μουσικά μοτίβα στο μυαλό μου οποιαδήποτε ώρα και στιγμή στον ύπνο και στον ξύπνιο μου.

Γιατί τσέλο; Τι σημαίνει για σένα; Πώς ξεκίνησαν όλα;
Sound attraction. Με εξιτάρει ο ήχος και οι δυνατότητές του τσέλο. Είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μου, είναι η φωνή μου και ο δικός μου δίαυλος επικοινωνίας και έκφρασης. Είναι η διέξοδος σε κάθε τι και ο παρακινητικός παράγοντας για κάθε τι, μου δίνει έναν ιερό σκοπό να υπάρχω και με ηρεμεί όταν η ζωή φέρνει τρικυμίες. Με αυτό έμαθα να αντιμετωπίζω τους φόβους μου, να διεκδικώ μέρα με την μέρα τα όνειρά μου και να μην παραδίδω όπλα στα δύσκολα.

Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν μικρός, περίπου 3 χρονών. Είδα τον πατέρα μου να παίζει στο σπίτι του παππού μια μέρα, μου άρεσε πολύ το σχήμα του οργάνου και στο μυαλό μου επικρατούσε μια σύγχυση, νόμιζα ότι ο ήχος είναι μπουρμπουλήθρες και ότι όταν ο πατέρας μου θα έπαιζε, θα ξεπηδούν αυτές από τις f σχισμές του τσέλου. Κλικ!

Αγαπάς την κλασική μουσική αλλά ο κόσμος σου είναι η urban αισθητική και η τέχνη του δρόμου;
Αγαπώ το τσέλο και τη μουσική. Δεν μπορώ να ορίσω αυτό που κάνω/είμαι ως κάτι συγκεκριμένο. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος δημιουργεί και επικοινωνεί μέσω του τσέλο, ο κόσμος στη συνέχεια εισπράττει τη μουσική ιδέα και μέσω των δικών του βιωμάτων ο καθένας το αφομοιώνει και ταυτίζεται διαφορετικά. Οι μουσικές κατηγορίες και ταμπέλες είναι αντικείμενο δημοσιογράφων και των μίντια. Πηγάζει από την ανάγκη τους να κατηγοριοποιήσουν το μουσικό προϊόν, να δημιουργήσουν ή να χαρακτηρίσουν μια χ τάση και να τοποθετήσουν στο ευρύ κοινό το όποιο μουσικό αποτέλεσμα. Είναι και αυτό σημαντικό, ώστε να μπορεί ο κόσμος πιο εύκολα να βρει αυτό που ψάχνει. Η φύση μου είναι πιο εναλλακτική, η παιδεία που δέχθηκα ήταν πιο κλασσική. Έμαθα να κρατώ τα εργαλεία που διδάχθηκα και να τα χειρίζομαι προς όφελος κάθε καινούριας ιδέας που τρυπώνει στο μυαλό μου.

Το να δημιουργείς είναι έκφραση. Συνήθως η δημιουργία μουσικής και η προσέγγιση του ήχου καταλήγουν σε μια ηχητική αποτύπωση ενός χρονικού θραύσματος του παρόντος καθρεφτίζοντας τον πολιτισμό της οργανικής ζωής της δεδομένης χρονικής στιγμής. Είναι ένα ηχητικό δείγμα που αποτυπώνει το τι συμβαίνει στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Είναι αντίκτυπος συγκυριών και επειδή είμαι παιδί της πόλης αντλώ απο τις επιρροές μου.

Στην ερώτηση τσέλο ή ηλεκτρικό τσέλο, η απάντηση είναι εύκολη;
Καλή ερώτηση. Η απάντηση είναι δύσκολη διότι είναι 2 διαφορετικοί κόσμοι. Με το ακουστικό τσέλο ο ήχος είναι συγκεκριμένος και η διαφορά βρίσκεται σε μικρές λεπτομέρειες και ηχοχρώματα. Το δέσιμο με το ακουστικό όργανο είναι διαφορετικό απο το ηλεκτρικό, καθώς αισθάνεσαι τις δονήσεις του ήχου του οργάνου σε υπέρτατο βαθμό στο σώμα σου. Αντηχείς ως ένα σώμα μαζί του και αυτή είναι μια εμπειρία μοναδική και πολύ προσωπική με την οποία καλλιεργείς σχέση και με τον χρόνο αποκτάς ένα πολύ προσωπικό δέσιμο με το όργανο.

Με τον ηλεκτρικό ήχο ανοίγουν οι πόρτες σε έναν νέο ατελείωτο κόσμο φάσματος ήχου και οι δυνατότητες καθώς και οι συνδυασμοί είναι άπειροι. Στο ηλεκτρικό το σώμα δεν λειτουργεί ως ηχείο του οργάνου γιατί λείπει. Οι δονήσεις και το connection σου με τον ήχο είναι πιο επιπόλαιο μέσω του ενισχυτή.

Επίσης πολύ σημαντικό είναι το γεγονός ότι στα άταστα έγχορδα όργανα λειτουργούμε με την αφή. Όλο το παίξιμο είναι βασισμένο στην αφή. Χρειάζεται να αναπτύξεις λοιπόν ένα επίπεδο ευαισθησίας και ελέγχου το οποίο κάνει την συνολική παικτική εμπειρία ιδιαίτερα προσωπική. Οπότε οι εμπειρίες και στα δύο όργανα είναι έντονες άλλα και διαφορετικές ταυτόχρονα.

Διδάσκεις τσέλο στη Βόννη... Διδάσκεις στα παιδιά U2 και Hendrix, όπως θα μας παίξεις και στη συναυλία; Τι τους μαθαίνεις;
Διδάσκω στο κρατικό Ωδείο της Βόννης. Είμαι σε συνεχή επαφή με τα παιδιά. Τους μαθαίνω και με μαθαίνουν! Περνάμε ωραία. Τα παιδιά είναι απίστευτος αγωγός μάθησης και υπομονής.

Ο πιο ιερός σκοπός είναι να τα κάνω να αγαπούν οτιδήποτε επιλέξουν να παίξουν και να κρατώ το ενδιαφέρον τους ώστε να είναι σε συνεχή τριβή με τον ήχο. Είναι σημαντικό για εμένα να περνάνε καλά και να έχουν επιθυμία να παράγουν ήχο. Υπάρχουν πάντα παιδιά που ζητάνε παραπάνω υλικό και έχουν όρεξη να παίξουν περισσότερα πράγματα. Προσπαθώ να είμαι δίπλα τους πάντα και να τα καθοδηγώ/βοηθήσω όταν το χρειάζονται άλλα το πιο σημαντικό, να τα μάθω να «περπατάνε» μόνα τους ώστε να μη χρειάζονται τη βοήθειά μου στο μέλλον για να μάθουν όσο πιο νωρίς την έννοια της ανεξαρτησίας στην ζωή. Μαθαίνω και εξελίσσομαι συνεχώς μαζί τους.

Δεν υπάρχουν όρια στο υλικό που παίζουμε. Υπάρχουν κάποια βασικά πράγματα που πρέπει να μάθουν ώστε να χτίσουν σωστή τεχνική και να παίζουν με υγιή στάση, δεν υπάρχουν όρια ως προς το υλικό και τα κομμάτια όμως. Παίζουμε τα πάντα, απο κλασική μέχρι μέταλ και απο ποπ μέχρι soundtracks.

Αν γκουγκλάρει κανείς το όνομά σου, βγαίνουν άρθρα με τίτλους όπως: «Nina: Ο τσελίστας από τη Νέα Σμύρνη έχει skills». Επίσης προσεγμένα βίντεο κλιπς urban αισθητικής ή underground κουλτούρας, πολλές φορές υπάρχει σύγχρονος χορός, βίντεο κλιπς με post rock και φανκ σχήματα με ελληνικό στίχο, και βέβαια διασκευές από Πρινς και Lambada μέχρι Michael Jackson. Είναι η καλλιτεχνική σου κατεύθυνση, το σημείο μιας διαδρομής, η αλληλεπίδρασή σου με ό,τι συμβαίνει εκεί έξω, η αισθητική σου;
Είναι όλα τα παραπάνω, συν η πρόκληση να δώσεις τη δική σου ανάσα σε κάτι που αγαπάς απο τον τρόπο που το προσεγγίζεις και το μεταχειρίζεσαι.

Σου αρέσει o Yo-Yo Ma; Μίλησέ μας λίγο για αυτόν...
Εάν με ρωτούσες ποιός είναι ο cello hero μου δεν θα μπορούσα με ευκολία να απαντήσω γιατί δεν έχω. Το πρώτο όνομα στο μυαλό μου όμως πιθανόν θα ήταν ο Υο-Υο-Μa.

Μου τραβάνε την προσοχή και με αγγίζουν τις περισσότερες φορές πράγματα που είναι άμεσα και λιτά. Οι επιρροές μου δεν είναι κλασικές ούτε η κλασική μουσική ως είδος ήταν παρακινητικός παράγοντας στο να παίξω τσέλο. Οι αψεγάδιαστες ερμηνείες, η τελειότητα, η τελειομανία και «το καλύτερο» ως έννοια μου είναι ξένα, αδιάφορα και δεν με συγκινούν.

Τα λέω αυτά γιατί αγαπώ τον Yo-Yo-Ma πάνω από όλα γιατί δηλώνει άνθρωπος και μετά τσελίστας και η αγάπη του για τον άνθρωπο, τον πολιτισμό και τον κόσμο όπως και οι ηθικές αξίες που προβάλλει είναι απίστευτα κίνητρα και απίστευτη έμπνευση για να δημιουργεί κανείς, να αγαπήσει τον κόσμο και να τον νιώσει κοινό μας σπίτι. Όταν τον ακούω να μιλάει αισθάνομαι ζεστασιά και αγάπη. Με συγκινεί. Είναι ένας πολύ ωραίος και ερωτεύσιμος άνθρωπος.

Τα δύο τελευταία σου project (7 Μαΐου 2019: Bach Decon, Inspired by Yo-Yo Ma & 16 Ιουνίου: Slipknot: Cello Devil in I). Δύο διαφορετικοί κόσμοι, μεταμορφωμένοι από το δικό σου άγγιγμα;
Είναι αισθήματα και έκφραση. Δέχομαι ερεθίσματα και αντιδρώ σε αυτά. Αντλώ απο τα βιώματά μου και όταν το feel είναι δυνατό δίνομαι σε αυτό και αφήνομαι στη διαίσθησή μου για κάτι. Το αποτέλεσμα είναι κομμάτια όπως το «Bach Decon» και «Cello Devil In I».

Πες μας για το τελευταίο σου project, που με τόση αγάπη και πάθος (This project was created with love and was driven by passion, όπως γράφεις) το έχεις φτιάξει!
Σαν παιδί είχα πολλή ενέργεια. Όταν ήμουν γύρω στα 14 έλεγα στον πατέρα μου, δεν μου φτάνει ο ήχος του τσέλο. Χρειάζομαι κάτι πιο δυνατό. Βρήκα λοιπόν τα ντραμς και άρχισα να διοχετεύω την ενέργειά μου στα τύμπανα. Έπαιζα περίπου για 6-7 χρόνια. Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας, έμαθα να διοχετεύω την ενέργειά μου όλη στο τσέλο και να ξεζουμίζω απο τον ήχο του τις ιδέες μου καλύτερα. Ο ρυθμός και το drumming ήταν βασικά στοιχεία της εξέλιξής μου ως τσελίστας.

Οι Slipknot ήταν ένα απο τα συγκροτήματα που τα ρυθμικά μείγματα τους με ιντρίγκαραν. Υπάρχει απίστευτη ενέργεια σε αυτό το συγκρότημα και μια ακρότητα που έρχεται ωμή καταπάνω σου σαν μεγάλη παλίρροια όταν τους ακούς. Ήθελα πολύ καιρό να παίξω κάτι απο τη μουσική τους διότι στα αυτιά μου η μουσική τους πέρα απο ακραία ήταν και ιδιαίτερα εγκεφαλική, ενστικτώδης, ορχηστρική και συκγρουστική.

Θέλεις να μας πεις για το Sugar Cello; Πώς το σκέφτηκες; Τι σημαίνει για σένα;
Το όνομα μου ήρθε στο Lambada project και ήταν εμπνευσμένο απο την Koharu Sugawara, η οποία έχει ένα project, το Sugar Water όπου στο οποίο χορεύτρια (Koharu) και μουσικοί έχουν ίσους ρόλους πάνω στην σκηνή. Η ενέργεια αυτής της κοπέλας και ο τρόπος που εκφράζεται μέσω της χορογραφίας της είναι πολύ ισχυρός. Η ίδια χρησιμοποιεί έγχορδα στις μουσικές που επιλέγει και κάνοντας πλάκα με έναν φίλο μου το Sugar Cello ειπώθηκε αυθόρμητα, και έμεινε..

Μου αρέσει γιατί προβάλλει το sugar cello μου και εγώ υπάρχω ως δημιουργικός αγωγός στην συντέλεση του ήχου, αισθάνομαι πιο άνετα με αυτή την οπτική.

Ο συνδυασμός 2 τσέλα και ντραμς που θα ακούσουμε στη συναυλία του Φεστιβάλ στο Ωδείο Αθηνών, είναι πραγματικά ιδιαίτερος! Πες μας λίγο για αυτό.
Απο μικρός όταν άρχισα τσέλο δεν είχα ποτέ ως πρότυπο κάποιον τσελίστα η κλασικό μουσικό. Οι επιρροές μου ήταν και είναι πολύ διαφορετικές και μακριά από το αντικείμενό μου. Μπορώ να σου πω μερικές επιρροές όπως η Koharu Sugawara, που δεν είναι καν μουσικός άλλα χορεύτρια, Lars Ulrich από Metallica ντράμερ, Dave Mclain από Machine Head ντράμερ, Jamiroquai Jay Kay τραγουδιστής, Coldplay etc.

Ο ρυθμός λοιπόν ήταν απο τα στοιχεία που με συνέπαιρνε πάντα. Τα ντραμς και τα κρουστά είναι κομμάτι της ταυτότητας μου και μου βγαίνουν πολύ φυσικά και σε αυτά που δημιουργώ. Αγαπώ πολύ τα ρυθμικά μείγματα και είναι απο τα πιο έντονα στοιχεία που ακούω πάντα στο μυαλό μου. Έτσι λοιπόν νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος να πλαισιωθούν τα κομμάτια πάνω στην σκηνή είναι με ντραμς ή κρουστά.