Είδα τον Μίκη και είμαι καλά, πολύ καλά, για σας το ίδιο επιθυμώ

Έξω από το Καλλιμάρμαρο μυρίζει τσίκνα και καμένο φιστίκι. Έχουν παραταχθεί καντίνες, καροτσάκια και πάγκοι. Πανηγύρι. Η σκηνή έχει γυρίσει την πλάτη στην είσοδο. Δεν φαίνεται το πλήθος. Αγωνία για την προσέλευση. Θα είναι στο ύψος των περιστάσεων; Ήταν. Ραντεβού με το φίλο μου Γιάννη. Χρέος από την εποχή των μαθητικών χρονών. Τότε που το μαγνητόφωνο σπάραζε γιατί το «παλικαράκι φαρμάκωσε ετούτο τον καιρό, με ένα καρφί και μ' ένα καθρεφτάκι, τις φλέβες όταν έκοψε θαρρώ». Χειροκροτήματα. Ήρθε ο Μίκης!

Περιμένουμε ότι πάλι θα σηκωθεί όρθιος, θα απλώσει τις φτερούγες και θα μας πάει λίγο ψηλότερα, όπως πάντα. Τα καταφέρνει, παρόλο που είναι ακίνητος. Όταν το πρόσωπό του εμφανίζεται στη γιγαντοοθόνη, ρίγος, κόμπος στο λαιμό. Χαλαρή υποδοχή στον Μίμη Ανδρουλάκη, αλλά γρήγορα η διάθεση αλλάζει. Λόγια που θα θέλαμε να βγουν κι από το δικό μας στόμα. «Μίκη, δεν σου λέμε ευχαριστώ, γιατί δεν μπορεί να πεις ευχαριστώ τους παλμούς της καρδιάς». Άναψες τον καημό μου.

Ο Γιώργος Νταλάρας υποκλίνεται στη μεγάλη χορωδία που τον συνοδεύει καθώς κάθεται σε τούτα εδώ τα μάρμαρα. Συναντήσεις με παλιούς φίλους. Η ιστορία του Χάρη τραγουδισμένη από την Άρια Σαϊγιόνμαα. Ο ένας καλλιτέχνης διαδέχεται τον άλλο. Θέμης Αδαμαντίδης, Ρίτα Αντωνοπούλου, Καλλιόπη Βέττα, Ελένη Βιτάλη, Δώρος Δημοσθένους, Πέγκυ Ζήνα, Λάκης Παπαδόπουλος, Μαργαρίτα Θεοδωράκη, Γιάννης Ζουγανέλης, Παντελής Θαλασσινός, μεταφέρουν την αόρατη σκυτάλη. Από τη «μάνα που ξεκληρίσανε άπονες εξουσίες» μέχρι τον Αλέξανδρο που «χτυπάει δυο φορές, ύστερα τρεις και πάλι δυο».

Σταμάτης Κόκοτας στη σκηνή. Θα τα καταφέρει; Τα κατάφερε! Και αφού η Άρια Σαϊγιόνμαα τραγούδησε στα ελληνικά, εκείνος είπε το ρεφρέν του «Στρώσε το στρώμα σου» στα γαλλικά! Αποχώρησε ευτυχισμένος, στέλνοντας φιλιά και ένα τεράστιο χαμόγελο.

Ο Λέκκας σταματά την ορχήστρα. «Μίκη, αν ένας λαός έμαθε να στέκεται όρθιος είναι γιατί το προστάζει η μουσική σου. Αν ένας καλλιτέχνης φαίνεται χρήσιμος, είναι γιατί τραγουδάει τη μουσική σου. Ένα μεγάλο δώρο η ύπαρξή σου. Να τον χαιρόμαστε, να σηκωνόμαστε όρθιοι». Όλοι είναι όρθιοι. Ηλεκτρισμός.  Αστραπές στα μάτια, κεραυνοί στο στίχο. «Φεγγάρι, μάγια  μου 'κανες».

Τα θαύματa συνεχίζονται. Ο Μανώλης Μητσιάς αποθεώνεται. «Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί». Ο Μπάσης έχει την απάντηση. «Σώπα, όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες». Το στάδιο αντηχεί την επιθυμία για Ανάσταση, στέλνει μηνύματα στον κόσμο. «Πιστεύω ότι η πιο μεγάλη απώλεια είναι ότι χάθηκε ο ανθός του έθνους. Εκατοντάδες χιλιάδες νέες και νέοι, μορφωμένοι και επιστήμονες οι πιο πολλοί, με άλλα λόγια η ατμομηχανή που θα μας οδηγούσε προς το μέλλον...» λέει ο Μίκης στο κείμενο που αντ' αυτού εκφωνεί ο Γρηγόρης Βαλτινός. Η ατμομηχανή που έκανε στάση στο Στάδιο, έχει στα βαγόνια της τον Μπέζο, την Νέγκα, την Παπάζογλου, τον Πασχαλίδη, τον Ρέμο, την Σαΐα, τον Τόνιο, τον Χαλκιά...Στο περιγιάλι το κρυφό έρχονται να τους συναντήσουν οι υπόλοιποι.

Στην οθόνη ξανά η μορφή του Μίκη. Μετά από τρεις ώρες είναι ξανά ο γίγαντας που φτερουγάει στη στράτα και τον καμαρώνει η γειτονιά στα παραθύρια. «Φέρτε ξανά την ανοχή και την υγεία στην πολιτική» είναι τα λόγια του που ακούγονται όταν έχουν σβήσει οι προβολείς και τα μικρόφωνα.

Μακάρι, αν και δύσκολο «σε μία πατρίδα που οι μισοί θέλουν να εξαφανίσουν τους άλλους μισούς»...