Το όνομα του βρέθηκε στη λίστα των New York Times με τους 10 Artists to Watch... H Μαντόνα ανέβασε φωτογραφία του στον λογαριασμό της στο Instagram παρουσιάζοντάς τον ως έναν από τους αγαπημένους της νέους καλλιτέχνες που την εμπνέουν. Συνεργάστηκε με τον Αnohni Oι πρώτοι ήχοι που θυμάται στη ζωή του, είναι φωνές μελών της οικογένειάς του να τραγουδάνε άριες του Μότσαρτ και νοτιοαφρικανικά εκκλησιαστικά τραγούδια. Η μητέρα του τον μύησε στη μουσική των Marvin Gaye και O’Jays. Μεγάλωσε αγαπώντας τη μουσική, καλλιεργώντας το μοναδικό του χάρισμα και παλεύοντας να αγκαλιάσει τη σεξουαλικότητά του, μέσα σε μια συντηρητική οικογένεια. O 31χρονος σήμερα Nakhane γεννήθηκε στο Port Elizabeth της Νοτίου Αφρικής και μετακόμισε στο Γιοχάνεσμπουργκ όταν ήταν 15 ετών. Συνέπεσε με την αναγνώριση της σεξουαλικής του ταυτότητας μέσα σε ένα περιβάλλον που είχε στενότατους δεσμούς με την εκκλησία. Στα 19 του χρόνια αποκάλυψε ότι είναι ομοφυλόφιλος, και τότε η οικογένεια αλλά και η εκκλησία στην οποία ανήκε αποφάσισαν ότι με την προσευχή μπορεί αυτό να αλλάξει. Εδώ και δυο χρόνια ζει στο Λονδίνο μετά από πλήθος απειλών κατά της ζωής του που δέχθηκε στη Νότιο Αφρική όταν πρωταγωνίστησε στην ταινία «The Wound».Λίγο πριν την εμφάνισή του στην Αθήνα (Summer Νοstos Festival, 26/6) μας εξηγεί πως εμπιστεύτηκε τη δύναμη της φωνής του αγκαλιάζοντας την σεξουαλική του ταυτοτήτα χωρίς συμβιβασμούς.
Ζω εδώ και ενάμιση χρόνο στο Λονδίνο. Μου αρέσει πάρα πολύ. Κάνω πολλές βόλτες, πηγαίνω σε γκαλερί και σε καλλιτεχνικά events. Είμαι χαρούμενος που ζω εδώ για την ώρα.
Μου λείπει η οικογένειά μου και οι φίλοι μου, αλλά ζούσα εκεί για 30 χρόνια. Χρειαζόμουν μια αλλαγή. Δε σημαίνει ότι δε θα ξαναγυρίσω στην Αφρική κάποια στιγμή, αλλά όχι τώρα. Τώρα, μου αρέσει αυτή η αλλαγή και η περιήγηση. Ίσως να ζήσω στο Βερολίνο του χρόνου, στην Κοπεγχάγη ή στη Νέα Υόρκη. Ποιος ξέρει;
Αν γυρνούσα τον χρόνο δεν θα άλλαζα τίποτα στις αποφάσεις μου. Από πολύ νωρίς γνώριζα τι θα γινόταν. Το πάθος μου δεν έχει αλλάξει. Πάντα αγαπούσα τη μουσική. Και ακόμη την αγαπάω.
Το «Είμαι ζωντανός» που υπάρχει ως μότο στο bio του FB σημαίνει να έχω την ελευθερία να είμαι ο άνθρωπος που έχω επιλέξει να είμαι σήμερα. Θα μπορούσα να το αλλάξω. Η ταυτότητά μας είναι εύπλαστη. Μπορείς να μετατραπεί σε παγίδα ανάλογα με το ποιον είσαι, τι ήπιες το προηγούμενο βράδυ, τι διαβάζεις… Οπότε, το «Είμαι Ζωντανός» δεν σημαίνει μόνο να ακολουθούμε τους κανόνες που μας δόθηκαν, αλλά να προσπαθήσει κανείς να καταλάβει τι αισθάνεται ο ίδιος για τον εαυτό του. Γιατί απ’ όσο γνωρίζω, έχουμε μόνο μια ζωή, μοναδική και δεν υπάρχει περιθώριο για συμβιβασμούς. Οι καλλιτέχνες έχουν πολλές φορές στο μυαλό τους πως είναι κάτι διαφορετικό από τους άλλους ανθρώπους. Το οποίο δεν είναι απαραίτητα αλήθεια. Αλλά πιστεύω πως ως καλλιτέχνης δεν έχω άλλη επιλογή από το να ζήσω παραμένοντας αληθινός απέναντι στον εαυτό μου. Δε σημαίνει πως αυτό βέβαια, θα είναι και ευχάριστο αλλά πρέπει να είναι αλήθεια.
Ο Θεός θα μπορούσε να είναι ο David Bowie, ο Marvin Gaye, η Myriam Makeba. Ίσως ο Θεός να είναι η Myriam Makeba. Ξέρεις, η ιδέα του Θεού αλλάζει. Βασικά είμαι άθεος. Το βρίσκω καταθλιπτικό γιατί η ζωή είναι τόσο δύσκολη και χρειάζεσαι κάτι για να πιστέψω, εκτός από τον εαυτό μου. Αλλά δεν πιστεύω σε αυτή την ιδέα που υπάρχει ως προς τι είναι θεός. Όχι πια. Πίστευα για πάρα πολύ καιρό αλλά όχι πια. Νομίζω πως είναι δεσμευτικό. Πιστεύω πως ο θεός είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που μπορούμε να καταλάβουμε εμείς οι άνθρωποι και ίσως να το καταλάβουμε όταν πεθάνουμε. Το μόνο που ξέρω είναι το να προσπαθούμε να είμαστε καλοί. Καλοσύνη σημαίνει να είμαστε ειλικρινείς, ακόμα κι αν αυτό μπορεί να πονάει. Σημαίνει να προσπαθείς να κάνεις το καλύτερο για εσένα, για την οικογένειά σου, για τους φίλους σου. Γιατί δυστυχώς ο ένας καταστρέφει τον άλλο. Και δε μπορώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο εύκολο για τους ανθρώπους να μιλάνε και να λένε τόσο άσχημα πράγματα για τους άλλους ανθρώπους που ούτε καν τους γνωρίζουν. Πραγματικά με μπερδεύει και με προβληματίζει.
Τον τελευταίο καιρό διαβάζω εμμονικά την Anne Carson. Ένας φίλος μου έδωσε πρόσφατα το βιβλίο της «Autobiography of Red». Και μου άλλαξε ολόκληρη τη ζωή μου, τα 30 χρόνια της ζωής μου. Κατάλαβα τι σημαίνει ποίηση, τι σημαίνει αφήγηση και πραγματικά έφερε κάτι τελείως νέο για μένα. Και έπειτα διάβασα το «The Beauty of The Husband». Πολύ όμορφο και ιδιαίτερο επίσης. Και τώρα διαβάζω το «Eros The Bittersweet». Και υπάρχουν πολλά λόγια των δικών σας ανθρώπων στην Ελλάδα, καθώς βασίζεται πολύ στην Ελληνική μυθολογία.
Με τη μουσική ξεκίνησα όταν ήμουν επτά χρονών. Όταν έβγαλα το πρώτο που άλμπουμ ήταν ακουστικό. Πάντα μου άρεσε ηλεκτρονική μουσική. Ο κολλητός μου κι εγώ δημιουργούσαμε lo–fi μουσική στο δωμάτιό μας. Αλλά είχα μια ακουστική κιθάρα μόνο και ελάχιστα μέσα. Δεν είχα χρήματα να πάρω τον απαραίτητο εξοπλισμό ή keyboards. Αλλά πάντα με ενδιέφερε η ηλεκτρονική μουσική και πάντοτε γνώριζα πως το επόμενο άλμπουμ μου θα είχε ηλεκτρονικά στοιχεία. Και παθιάστηκα περισσότερο με αυτή την ιδέα, όταν έκανα το ακουστικό άλμπουμ. Γιατί αν καθόσουν με την κιθάρα και δεν είχες ένα μακρύ μούσι, δεν φαινόσουν και πολύ αυθεντικός. Θα ήταν πολύ βαρετό για μένα να κάθομαι εκεί απλά με την ακουστική κιθάρα. Ήθελα κάτι πιο δυνατό, πιο σέξι, κάτι πιο αγενές. Ήθελα κάτι που να αντιστοιχεί περισσότερο στη σύγχρονη εποχή, κάτι πιο συμβατό με την ηλικία των 29 που ήμουν όταν έγραφα αυτή τη μουσική.
Η αναγνώριση, οι προσκλήσεις σε φεστιβάλ και Parade ή το να βλέπω το όνομα μου στη λίστα των 10 Artists to Watch των NYT είναι για μένα μέρος της δουλειάς τη στιγμή που συμβαίνουν. Ίσως όταν περνάει μια εβδομάδα και σταματάω, αισθάνομαι πως έχω κάποια εξέλιξη στη ζωή μου. Αλλά δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η εξέλιξη. Επαγγελματικά για την καριέρα μου τα βλέπω ως κάτι που με πάει παραπέρα και παραπάνω, ελπίζω, αλλά προσωπικά δεν ξέρω αν αλλάζει κάτι. Συνεχίζω να θέλω να κάνω μουσική και να γίνω καλύτερος τραγουδιστής. Και ακόμα δουλεύω την παρουσίαση κάποιων τραγουδιών μου στα live. Αυτό δεν αλλάζει, επειδή είμαι ανάμεσα στους 10 καλλιτέχνες που πρέπει να δώσεις την προσοχή σου. Αλλά, όλο αυτό με κάνει να θέλω να δουλέψω ακόμα πιο σκληρά. Με ενθουσιάζει να δουλέψω πιο σκληρά. Μου αρέσει να δουλεύω.
Το να παίζω σε μια ταινία, και μέσα από εμένα να βγαίνει το όραμα κάποιου άλλου είναι κάτι το μοναδικό. Κάτι σαν δεσμός. Παραδίδεις τον εαυτό σου στο όραμα κάποιου άλλου. Δεν έχει να κάνει με εσένα. Παίζεις έναν χαρακτήρα που δεν είσαι εσύ. Κι έτσι κάπου εκεί εξαφανίζεται ο Nakhane. To οποίο είναι υπέροχο, όταν έχω περάσει όλο το χρόνο μου να μεταφέρω τις εμπειρίες μου. Και αυτό αγαπάω πολύ όταν είμαι στο στούντιο, γράφοντας μουσική και στίχους. Και ακόμα γράφοντας κάποιο βιβλίο ή κείμενο. Χρησιμοποιώ κάτι από τη ζωή μου για να δημιουργήσω ιστορίες και εμπειρίες και αυτό όλο μπορεί να βγει σε μια συναυλία και να τα μοιραστώ με άλλους ανθρώπους, να δημιουργήσω χαρά σε αυτούς τους ανθρώπους ή το ακριβώς αντίθετο, ή να δημιουργήσω σύγχυση. Αλλά φτιάχνω κάτι. Βγάζω κάτι από μέσα τους. Και αυτό έχει μεγάλη δύναμη για ένα περφόρμερ. Υπάρχει κάτι σχεδόν πνευματικό σε όλο αυτό. Οπότε όλα είναι σημαντικά για μένα προσωπικά.
Έχω μια πάρα πολύ καλή ομάδα που είναι πολύ σημαντικό για εμένα. Μια ομάδα που πάντα μου λέει πως πρέπει να ξεκουράζομαι, ακόμα κι όταν δεν θέλω. Γιατί ξέρουν πως αν το παρακάνω, μπορεί να «κάψω» τον εαυτό μου. Γιατί πάντοτε λέω, ας κάνουμε κι αυτό, κι εκείνο. Κι εκείνοι απαντούν απλά, ότι επειδή νομίζεις πως μπορείς να το κάνεις, δε σημαίνει ότι πρέπει να το κάνεις. Έτσι, έχουν οργανώσει τη ζωή μου με έναν τρόπο που δε θα υπάρξει κάτι που θα με βλάψει. Είμαι πολύ τυχερός.
Δεν μου αρέσει η ιδέα ότι μιλάω εκ μέρους κάποιου. Μιλάω για τον εαυτό μου. Μιλώντας για τον εαυτό, ίσως άνθρωποι που μοιάζουν με εμένα, να αντιπροσωπεύονται από εμένα λίγο περισσότερο, αλλά μιλάω μόνο για τον εαυτό μου. Και ο καθένας πρέπει να μιλάει εκ μέρους του εαυτού του. Δεν έχω αυτό τον εγωισμό, ότι μιλάω εγώ για άλλους ανθρώπους. Οι αισθήσεις είναι δικές μου. Και αισθάνομαι πράγματα για μένα μόνο. Αλλά αν αυτό που κάνω, βοηθήσει άλλους ανθρώπους να μιλήσουν για τον εαυτό τους, τότε αυτό είναι υπέροχο.
Ζω μέρα με τη μέρα. Δεν κάνω μεγάλα πλάνα. Γιατί το μόνο που σίγουραέμαθα από τη ζωή είναι πως δεν έχεις τον έλεγχο του τι θα συμβεί αύριο.
Λατρεύω να τραγουδάω live, να δίνω συναυλίες. Περιέργως, όταν βρίσκομαι σε περιοδεία είμαι στα καλύτερά μου, καθώς δεν πίνω, κάνω διατροφή και άσκηση και προσπαθώ να κοιμάμαι όσο περισσότερο μπορώ. Δεν βγαίνω, καθώς πρέπει να τραγουδήσω. Και τα τραγούδια του άλμπουμ είναι αρκετά απαιτητικά, οπότε δε μπορώ να ζήσω μια rock ‘n’ roll κατάσταση. Έτσι δίνω όλο μου τον εαυτό επί σκηνής. Το σχήμα μου αποτελείται από καταπληκτικούς μουσικούς και μου επιτρέπουν να αφήνω εντελώς ελεύθερο τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια του live. Να έρθετε στη συναυλία για να το δείτε!
Ο Ναkhane παίζει με ελεύθερη είσοδο την Τετάρτη 26 Ιουνίου στη σκηνή στο Κανάλι στο Summer Νοstos Festival που διοργανώνεται και χρηματοδοτείται αποκλειστικά από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, σε συνεργασία με το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
18°
