20 λεπτά με τον Fantastic Negrito

Η περίπτωσή του μοιάζει φανταστική, από αυτές που βλέπεις σε ταινίες και σειρές, αλλά είναι 100% βγαλμένη από τη ζωή. Παιδί μεταναστών, μεγαλωμένος σε ένα ορθόδοξο μουσουλμανικό περιβάλλον, εγκλωβισμένος στο εγκληματικό και κακόφημο Όκλαντ των 80s. Κόντεψε να πεθάνει από πυροβολισμό, έθαψε τον αδερφό του, έμεινε σε κώμα για εβδομάδες μετά από ένα θανατηφόρο τροχαίο. Ήταν 1999, οι μύες του είχαν ατροφήσει και χρειάστηκαν αρκετοί μήνες εξαντλητικής φυσικής θεραπείας για να μπορέσει να σταθεί και πάλι στα πόδια του. Ράβδοι τοποθετήθηκαν σε όλο το σώμα του. Και το χέρι του ήταν τσακισμένο. Αν και ακολούθησε ειδική αποκατάσταση για αρκετά χρόνια, η ζημιά ήταν μόνιμη. Καταστράφηκε, αναγεννήθηκε και κέρδισε με το τελευταίο του άλμπουμ «Please Don’t Be Dead» ένα ακόμα βραβείο Grammy, το δεύτερο σερί, μετά από εκείνο για το «The Last Days of Oakland». Και εκατομμύρια ανθρώπινα αυτιά.

«Λατρεύουμε διασημότητες και δισεκατομμυριούχους, ενώ οι άνθρωποι εργάζονται σκληρότερα από ό, τι δούλευαν ποτέ, και βγάζουν λιγότερα χρήματα. Τα παιδιά μας πυροβολούνται στα γυμνάσια και εμείς αδιαφορούμε! Έχουμε στρατιωτική αστυνομία που πρώτα πυροβολεί, αντί να προστατεύει και να υπηρετεί. Ναζί στους δρόμους. Οικογένειες που απομακρύνονται λόγω απέλασης. Ένα μικροσκοπικό 1% γινόταν πλουσιότερο, ενώ οι άνθρωποι κοιμούνται κάτω από αυτοκινητόδρομους και διαβάσεις στη γενέτειρά μου στο Όκλαντ. Η ιδιοκτησία κατοικίας και η εκπαίδευση μοιάζουν ανέφικτα. Αυτό δεν είναι το αμερικανικό όνειρο» έχει πει.

«Ως κοινωνία είμαστε τόσο διαχωρισμένοι, είμαστε τόσο παγιδευμένοι στην ιδεολογία μας, δεν θα κινητοποιηθούμε για την κοινή λογική» έχει πει.

«Γαμήστε τι κάνει επιτυχία σήμερα, σημασία έχει αυτό που με κινητοποιεί!» έχει πει.

O Xavier Amin Dphrepaulezz ή Fantastic Negrito ετοιμάζεται να έρθει για πρώτη φορά στην Ελλάδα για ένα μοναδικό live την Πέμπτη 20 Ιουνίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Πηνειού, σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συναυλίες ενός καλοκαιριού που δεν θα συμβεί ούτε στην Αθήνα ούτε στη Θεσσαλονίκη αλλά αξίζει το τράβηγμα. Η Χριστιάννα Φινέ της Goodheart Productions με ενημερώνει πως έχω 20 λεπτά μαζί του, ο 51χρονος μουσικός που ξέρει όσο λίγοι τι θα πει γκρεμός βρίσκεται στη Ρώμη, τα παιδιά στο production room του Athens Voice Radio 102.5 μας συνδέουν και ο χαρισματικός μουσικός μοιράζεται ιστορίες και μαθήματα ζωής.

Το άλμπουμ «Please Don’t Be Dead» σε κολλά με την πρώτη και, προσωπικά, επιστρέφω σε αυτό ξανά και ξανά. Μπορείς να μάς πεις τι το ενέπνευσε;
Συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα σε αυτό τον κόσμο σήμερα. Ζούμε μαζί σε αυτό τον πλανήτη και μπορούμε να βρούμε έμπνευση οποιαδήποτε στιγμή. Είναι εκπληκτικό αυτό. Όχι μόνο για να κάνουμε ένα άλμπουμ αλλά για να ζήσουμε. Η έμπνευση είναι ένα τόσο όμορφο γνώρισμα των ανθρώπων. Οτιδήποτε κάνουμε ή απολαμβάνουμε, το τηλέφωνο, το αυτοκίνητο, η τροφή μας, εσύ κι εγώ ακόμα που επικοινωνούμε αυτή τη στιγμή. Βρίσκω παντού έμπνευση, όπου κοιτάξεις. Στην αναπνοή, στους δρόμους, στις ειδήσεις, στην ελπίδα, στη λύπη, στον πόνο, στην αγάπη, στην επιθυμία, όλα αυτά μπορούν να σε εμπνεύσουν τόσο πολύ. Η ζωή έχει τρομερό ενδιαφέρον, ξέρεις.

Ποιο ήταν το πιο δύσκολο τραγούδι για να βγει σωστά στο στούντιο;
Ουάου. Αυτή είναι πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Ξέρεις δεν μου την έκανε κανένας ποτέ! Καλή ερώτηση. Αν ήθελα να είμαι ειλικρινής θα σου έλεγα μάλλον το «The Duffler». Δεν ξέρω γιατί, μάλλον από την πλευρά της παραγωγής ήταν το πιο απαιτητικό από τα τραγούδια. Από συνθετικής πλευράς, ίσως το «Dark Windows» γιατί έγραφα για έναν φίλο που πέθανε, ήταν μία πολύ έντονη συναισθηματική εμπειρία.

Πώς είναι το συναίσθημα να κερδίζεις βραβεία Grammy;
Είναι πολύ ωραίο αλλά το πιο σημαντικό είναι να έχεις κάνει ένα σπουδαίο άλμπουμ. Νομίζω δεν έχει αξία να κερδίσεις ένα βραβείο Grammy και να έχεις ένα άθλιο άλμπουμ. Πρέπει να γνωρίζεις τι είναι πιο σημαντικό και έχω την αίσθηση πως αυτό που μετρά είναι να είσαι πολύ επιδραστικός και αληθινός, να είσαι εμπνευσμένος να γράψεις ενδιαφέρουσα μουσική. Αλλά ναι, το να κερδίσεις δύο βραβεία Grammy για δύο άλμπουμ, είναι κάτι ξεχωριστό, δεν θα υποκριθώ πως δεν είναι. Δεν σκέφτομαι ποτέ τα Grammy, ξέρεις, όταν φτιάχνω μουσική. Ποτέ. Σκέφτομαι τη σύνδεση που μπορεί να βγάλει ένα τραγούδι. Το ρίσκο που μπορείς να πάρεις. Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα να εκφράζεσαι απόλυτα και οι άνθρωποι να είναι μαζί σου.  

Είσαι ένα τύπος από τη γενιά του hip hop που την ίδια στιγμή τυχαίνει να βρίσκεσαι στις ρίζες της μαύρης μουσικής και των blues. Τι ήταν αυτό που σε έπιασε στα blues;
Ήταν πάντα εκεί. Όταν άρχισα να ακούω delta blues, νομίζω έζησα αρκετά, απέτυχα αρκετά, βίωσα πάρα πολύ πόνο, έθαψα τον αδερφό μου, ο κολλητός μου πέθανε. Και αντιλήφθηκα την αυθεντικότητα της μουσικής που με ενέπνευσε πολύ. Ξέρεις, θέλω να νιώθω κάτι. Μπορεί να είμαι πανκ ρόκερ στην καρδιά, θέλω να αισθάνομαι τους λόγους για να σηκώνεσαι κάθε μέρα. Το ξεκίνημα του hip hop, του punk και των πρώιμων blues ήταν συνδεδεμένo με τα συναισθήματα των ανθρώπων. Και νομίζω πως ξέρω περισσότερα για τα συναισθήματα απ’ όσα γνωρίζω για τη μουσική. Οπότε είναι κάτι πολύ σημαντικό για εμένα.  

Η ζωή βρίσκεται πάντα εκεί, εσύ πρέπει να τη βρεις

 

Πώς σου ήρθε η ιδέα του «Fantastic Negrito» και πώς διάλεξες αυτό το όνομα;
Ω, δεν είχε να κάνει με μένα αλλά με την παράδοση με την οποία μεγάλωσα, τις μαύρες μουσικές μου ρίζες, τη soul, τη funk, το rock n roll, το hip hop, το r&b, την country, μουσικές που προήλθαν από τον κόπο και τον ιδρώτα, τα συναισθήματα των αφρικανών. Και κάπως έτσι προέκυψε το «Fantastic Negrito». Σκέφτηκα πως θα ήταν τεράστια ευκαιρία να μιλήσω για τον Elmore James, τον Robert Johnson, τον Howlin’ Wolf, τον Lead Belly. Κάθε φορά που κάποιος με ρωτά για το όνομα του Fantastic Negrito, αναφέρω αυτά τα ονόματα, νομίζω τους χρωστώ τα πάντα, όλοι τους χρωστάμε. Δεν πέθαναν πλούσιοι, ξέρεις.

Πίσω στο 1999, είχες ένα τροχαίο πλησιάζοντας τον θάνατο και μένοντας ανήμπορος να χρησιμοποιήσεις τα χέρια σου. Έγινε αυτό ένα καθοριστικό σημείο για τη ζωή σου;
Νομίζω ήταν ένα ακόμα καθοριστικό σημείο της ζωής μου. Είχα λίγα μέχρι τότε και ξέρεις ήταν ένα ακόμα γεγονός που την άλλαζε. Ένα ακόμα μάθημα, κατάλαβες; Στο άλμπουμ «Please Don’t Be Dead» υπάρχει το τραγούδι «The Bullshit Anthem». Αυτή τη μαλακία τη μετέτρεψα σε κάτι πολύ καλό.

Ας μιλήσουμε για την περιοδεία. Τι σου αρέσει και τι δεν αντέχεις περισσότερο;
Η πιο αγαπημένη πλευρά της περιοδείας είναι η δυνατότητα που σου δίνει να φτάσεις στους ανθρώπους. Είναι το πιο σημαντικό πράγμα σε ένα μουσικό, σε ένα καλλιτέχνη, η δυνατότητα να «αγγίξεις» διαφορετικούς ανθρώπους. Είναι κάτι εντελώς φανταστικό, το πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο. Διαφορετικές κουλτούρες, διαφορετικοί τρόποι ζωής, κάτι που μου αρέσει να το αποκαλώ «εκκλησία χωρίς τη θρησκεία». Δεν μου αρέσει όταν πρέπει να εγκαταλείψω μια πόλη, χαχά. Ειδικά όταν συνδέεσαι με ένα μέρος αλλά είσαι αναγκασμένος να φύγεις.

Το πιο απίθανο πράγμα που έχεις ζήσει ή είδες περιοδεύοντας;
Εξαρτάται. Ίσως όταν περιόδευα με τον Chris Cornell, ένα από τα πιο απίθανα πράγματα που είδα όταν άνοιγα για τους Temple Of The Dog, ήταν όλοι αυτοί οι τύποι, που κατά βάση όλοι ήταν εκατομμυριούχοι, να εξασκούνται backstage. Ήμουν τόσο ξαφνιασμένος και με ενέπνευσε αρκετά το να βλέπω όλους αυτούς τους θρυλικούς μουσικούς να προβάρουν μαζί. Ήμουν σοκαρισμένος.

Μάθημα ζωής, υποθέτω…
Ναι, ήταν ωραία.

Πώς ορίζεις την επιτυχία;
Ισορροπία. Πιστεύω πως επιτυχία είναι να μπορείς να ισορροπείς σε όλα. Χαρά, πόνο, ευτυχία, θλίψη, επιθυμία. Να μπορείς να βρεις την ισορροπία.   

Με ποιον ή ποια στον κόσμο θα ήθελες περισσότερο να μοιραστείς ένα γεύμα;
Με τη Nina Simone, αλλά είναι νεκρή.

Αλήθεια, τι σημαίνει για σένα η περιοχή του Όκλαντ;
Νομίζω όλη η περιοχή του Bay Area για μένα σημαίνει αυθεντικότητα, καινοτομία, τελειότητα, είναι μια «φυλή» που σου λέει πως είναι εντάξει να σκέφτεσαι διαφορετικά, χωρίς στεγανά, μια «φυλή» που οι άνθρωποι έχουν αγάπη στην καρδιά τους. Σαν ένα ανοιχτό πάρτι όπου όλοι είναι καλεσμένοι. Και την ίδια στιγμή έχουμε τόσα διαφορετικά πράγματα. Την Apple, τη Google, το Twitter, την Amazon, το Facebook, τους Credence Clearwater Revival, τους Grateful Dead, τον Carlos Santana, τους Green Day, τους Metallica, έχουμε όλα αυτά τα πολύ διαφορετικά πράγματα εξαιτίας του πλουραλισμού στην ευρύτερη περιοχή του Bay Area.

Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα ζωής και γιατί;
Λοιπόν, μισώ να επαναλαμβάνω τον εαυτό μου αλλά το να μπορείς να πάρεις όλα τα αρνητικά πράγματα που σου συμβαίνουν στη ζωή, εκεί που νομίζεις πως όλα έχουν τελειώσει, και να ανακατευθύνεις την ενέργειά τους ώστε να λειτουργήσει για τον εαυτό σου. Ακούγεται πιο κατανοητό όπως το έχω πει στο τραγούδι «Take That Bullshit». To πιο σημαντικό είναι να αισθάνεσαι πάντα μια πρόκληση, όπου κι αν βρίσκεται αυτή, στις σχέσεις, στη δουλειά, στην μπάντα, στην αγάπη, στο κορίτσι σου, στη ζωή. Η ζωή βρίσκεται πάντα εκεί, εσύ πρέπει να τη βρεις.