Νανά Τράντου: Η Αθήνα είναι μια ροκ πόλη

Ξεκίνησε ως runner συναυλιών την εποχή που ήταν φοιτήτρια και για 34 χρόνια διήυθυνε καλλιτεχνικά, ως συνιδιοκτήτρια τη DiDi Music, κάνοντας booking στα μεγαλύτερα ονόματα που είδε live η χώρα και βάζοντας τη λέξη φεστιβάλ στη ζωή του Έλληνα. H Νανά Τράντου κάνει μια νέα αρχή με τη νέα της εταιρεία «High Priority Promotions», εξηγεί τι έμαθε ζώντας τη μουσική βιομηχανία και μοιράζεται αναμνήσεις από τις γνωριμίες της με τους θρύλους της μουσικής.  

Ποια ήταν η πρώτη συναυλία που πήγατε;
Η πρώτη μεγάλη συναυλία που πήγα ήταν εκείνη των Tangerine Dream στο Θέατρο Λυκαβηττού στις 30 Αυγούστου 1983. Το γερμανικό συγκρότημα ηλεκτρονικής μουσικής είχε προσφέρει μια μαγευτική βραδιά με το πολύ προχωρημένο, για τα δεδομένα της εποχής του, show. Ωστόσο, η πρώτη μου ανάμνηση από ελληνική συναυλία έρχεται από ένα live των Μουσικών Ταξιαρχιών και είναι πολύ έντονη, αφού μετά τη συναυλία κατέληξα, μαζί με άλλους θεατές, στο τμήμα για εξακρίβωση στοιχείων. Ήταν καλοκαίρι του ’79 και ήμουν ανήλικη. Άλλες εποχές...

Θυμάστε την πρώτη σας συναυλία ως διοργανώτρια;
Καταρχάς, να τονίσω ότι δεν ήταν κάτι που είχα σκεφτεί ως επαγγελματική κατεύθυνση. Ήμουν ακόμη φοιτήτρια στην Οικονομική Σχολή και τελείωνα παράλληλα τις σπουδές μου στο Θέατρο, όταν άρχισα να δουλεύω σε συναυλίες, αρχικά ως runner. Δεν θα πω ποια ήταν η πρώτη μου συναυλία ως διοργανώτρια, αλλά θα αναφερθώ σε εκείνες, που με οδήγησαν στο να διαλέξω αυτό το χώρο. Ήταν η συναυλία του Paul Rolland το Νοέμβρη του ’87, οι Sonic Youth στο Ρόδον στις 8 Οκτώβρη του ’88 και ο Johnny Thunders από τους New York Dolls το Φλεβάρη του ’89 στο Club Tessera (νυν Piraeus 117 Academy). Οι τρεις αυτές συναυλίες, για διαφορετικό λόγο η καθεμιά, μου έδειξαν ότι το live music business αποτελεί για μένα μια όμορφη πρόκληση και μονόδρομο επαγγελματικά. 10 χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του ’99, στη συναυλία των Metallica στο Γήπεδο της Ριζούπολης, ο Production Manager του συγκροτήματος μου τόνισε κάποια λάθη μου, αλλά και ταυτόχρονα με συμβούλευσε και είναι αυτός, στον οποίο κατά κάποιο τρόπο χρωστάω μέρος της επαγγελματικής μου εξέλιξης. Ως αποτέλεσμα, είχαμε μια άριστη συνεργασία στις επόμενες εμφανίσεις των Metallica στην Ελλάδα και είναι ένας άνθρωπος, με τον οποίο διατηρώ ακόμη μια βαθιά φιλική σχέση.   

Η διοργάνωση ενός φεστιβάλ δεν είναι εύκολη υπόθεση. Τι σας εξιτάρει και τι σας χαλάει σε αυτή;
Καθόλου εύκολη υπόθεση. Ειδικά στην αρχή, όταν ξεκινήσαμε με το πρώτο Rock of Gods το 1996, δεν υπήρχε ούτε εγχειρίδιο διοργάνωσης ενός φεστιβάλ, ούτε κάποια πηγή πληροφόρησης,  κινητά ή internet... Παρ’ όλ’ αυτά, έχω καταλήξει πως το φεστιβάλ είναι το όνειρο μέσα στο όνειρο. Τι με εξιτάρει; Το ότι δεν είναι απλά μια συναυλία, αλλά ένα γεγονός. Όλοι συμβάλλουν για να περάσουν καλλιτέχνες και κοινό όμορφα και να φύγουν αμφότεροι με τις καλύτερες δυνατές αναμνήσεις. Η επιλογή καλλιτεχνών και το στήσιμο ενός καλού line-up, ο συνδυασμός της μουσικής με ωραίες δραστηριότητες και happenings, οι παροχές τροφοδοσίας, ασφάλειας και η κάλυψη κάθε είδους πιθανών αναγκών είναι από τα σημαντικότερα, μεταξύ πολλών άλλων, για τα οποία πρέπει να προνοήσει ένας διοργανωτής. Όπως φαντάζεστε, όσο μεγαλύτερο είναι ένα φεστιβάλ, τόσο πιο δύσκολο γίνεται το έργο της διοργάνωσης και ακόμα πιο γλυκό είναι το συναίσθημα που μένει, όταν όλα πηγαίνουν κατ’ ευχήν. Τι με χαλάει; Το φεστιβάλ είναι ένα πολιτιστικό γεγονός, πολύ σημαντικό όχι μόνο για την προβολή κάποιας χώρας, αλλά και για τα οικονομικά οφέλη που αποφέρει. Σε όλο τον κόσμο η πολιτεία το αγκαλιάζει και το υποστηρίζει. Άλλωστε σε πολύ μεγάλα φεστιβάλ, κρατικοί φορείς καλύπτουν μέχρι το 30% του budget. Δυστυχώς αυτό δε συμβαίνει ακόμα στην Ελλάδα, παρόλο που εδώ και 22 χρόνια το Rockwave έχει βάλει τη χώρα μας στο φεστιβαλικό χάρτη. Το φεστιβάλ αυτό μου χάρισε πολύ δυνατές στιγμές και την απαιτούμενη τεχνογνωσία, ώστε να είμαι έτοιμη να κάνω το επόμενο βήμα. Τη διοργάνωση δηλαδή του πρώτου AthensRocks στις 13 Ιουλίου στο Γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας με headliners τους Slayer στην τελευταία τους εμφάνιση στην Ελλάδα.

Φαντάζομαι το να έρχεσαι σε επαφή με ροκ και ποπ σταρ σου αφήνει αναμνήσεις. Ποιος σου άφησε τις καλύτερες και γιατί;
Οι αναμνήσεις είναι αναρίθμητες και οι στιγμές τόσο πολλές, που δεν μπορώ να τις διαχωρίσω σε καλές, κακές, έντονες, άσχημες, συγκινητικές και όμορφες. Όλες τους έχουν διαμορφώσει εξάλλου την προσωπικότητά μου και την επαγγελματική μου πορεία μέσα στα χρόνια. Δεν μπορώ όμως να μη μιλήσω για τους Depeche Mode, που με θεωρούν και τους θεωρώ οικογένειά μου, τους Muse και τους Placebo, που ήμουν κοντά τους από το ξεκίνημα της καριέρας τους, ενώ πολύ ευχάριστες αναμνήσεις έχω και από τους R.E.M., τους Radiohead, τον Moby, τους U2, τους Iron Maiden, τους Metallica, τους Prodigy, την Patti Smith και μάλλον κάπου εδώ πρέπει να σταματήσω, γιατί έρχονται ασταμάτητα σπουδαίοι άνθρωποι, καλλιτέχνες και συνεργασίες στο μυαλό μου...

Το πιο περίεργο πράγμα που σας έχει ζητήσει μπάντα είναι...
Δεν μπορώ να χαρακτηρίσω ως περίεργη καμία απαίτηση κάποιου καλλιτέχνη. Οι φοίνικες, που είχαν ζητήσει στο Ο.Α.Κ.Α. οι Red Hot Chilli Peppers για να τους θυμίζει την Καλιφόρνια, τα ολόλευκα dressing rooms των Duran Duran ή το ότι η Madonna είχε ζητήσει να ανοίξουμε την ολυμπιακή πισίνα για να κολυμπήσει, είναι απλές απαιτήσεις, στις οποίες εμείς ανταποκριθήκαμε φυσιολογικά. Οι καλλιτέχνες δίνουν την ψυχή τους πάνω στη σκηνή και γι’ αυτό πρέπει να τους προσφέρουμε αυτό ακριβώς που θέλουν για να νιώθουν όσο το δυνατόν πιο άνετα, όταν είναι σε περιοδεία, μακριά από τα σπίτια τους. Οι πιο «σκληρές εξετάσεις» που έχω περάσει με επιτυχία, ήταν όταν έπρεπε να αφήσουν όλοι οι θεατές τα κινητά τους έξω από το χώρο στην παρουσίαση του «The Wall» από τον Roger Waters.

Κατά καιρούς έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά για το επίπεδο διοργάνωσης συναυλιών στην Ελλάδα. Πού πιστεύετε ότι βρισκόμαστε; Τι χρειάζεται για να ανέβει το επίπεδο;
Η διοργάνωση συναυλιών στην Ελλάδα βρίσκεται σε καλό επίπεδο και σ’ αυτό έχουμε συμβάλει κάποιοι από τους promoters, που επενδύουμε τις τελευταίες δεκαετίες για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Θα έπρεπε βέβαια να υπάρχει καλύτερη στοχοθέτηση, όσον αφορά στους τομείς, στους οποίους δίνεται βαρύτητα. Συχνά σπαταλούνται μεγάλα ποσά κυρίως για τις αμοιβές των καλλιτεχνών, ενώ θα ήταν σωστό να προβλέπονται επίσης δαπάνες για την αρτιότητα των εγκαταστάσεων, την ασφάλεια των χώρων, την ποιότητα των παροχών και όλα αυτά με περιβαλλοντική συνείδηση.

Έχει συναυλιακή κουλτούρα ο Έλληνας ή όχι;
Φοβάμαι πως όχι τόσο. Γκρινιάζουμε εύκολα. Για παράδειγμα, ο Έλληνας θεατής θα γκρινιάξει, επειδή δεν έρχονται οι αγαπημένοι του καλλιτέχνες στη χώρα μας και όταν έρθουν, θα διαμαρτυρηθεί πρώτα για την τιμή του εισιτηρίου, παρόλο που οι τιμές είναι ανάλογες με εκείνες στις υπόλοιπες ευρωπαϊκες πόλεις, και μετά για το setlist του live. Είναι επίσης πολύ συχνό το φαινόμενο να αργούν πολύ οι θεατές να φτάσουν στο χώρο και να μην μπορούν να απολαύσουν όπως πρέπει το κλίμα της συναυλίας.

Είναι η Αθήνα μια ροκ πόλη; Γιατί;
Αδιαμφισβήτητα είναι η Αθήνα μια ροκ πόλη. Είναι μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, έχει ενέργεια, ζωή, πολυχρωμία, είναι γεμάτη με αντιθέσεις και επιβάλλεται με την προκλητικά άγρια ομορφιά της. Όπως ακριβώς και η ροκ μουσική! Θα ήθελα βέβαια, να ήταν γενικά μια πιο καθαρή πόλη και χωρίς όλο αυτόν τον όγκο των ανούσιων tags... Κάτι που θα αναδείκνυε ακόμα περισσότερο την urban αισθητική της, χωρίς να γίνεται κάποιες φορές και κατά τόπους αποκρουστική.

Έχετε κάποιο συναυλιακό απωθημένο;
Τους Rolling Stones! Τους είχα κλείσει για το Ο.Α.Κ.Α. το 2006, το show είχε γίνει sold out και λίγες εβδομάδες πριν έρθουν στην Αθήνα, ο Keith Richards έπαθε το γνωστό ατύχημα και αναγκάστηκαν να ακυρώσουν μια σειρά από συναυλίες. Οφείλω στον εαυτό μου να τους ξαναφέρω! Αυτό που κυρίως θέλω όμως, είναι το να εξελίσσομαι και να διοργανώνω όλο και καλύτερες συναυλίες. Νιώθω επίσης την ανάγκη να μεταλαμπαδεύσω τις εμπειρίες μου στους νεότερους ανθρώπους του χώρου, τους οποίους εμπιστεύομαι απόλυτα για να τους παραδώσω τη σκυτάλη την κατάλληλη στιγμή.

Το AthensRocks έρχεται σε έναν ιστορικό συναυλιακό χώρο. Θα είναι ροκ τα αθηναϊκά καλοκαίρια κάθε χρόνο;
Το Γήπεδο της Λεωφόρου είναι ένας χώρος που έχει ζήσει ιστορικές αθλητικές στιγμές και ιστορικές συναυλίες τη δεκαετία του ’80. Γι’ αυτό το λόγο ίσως ακόμα συγκρίνω τον αέρα του χώρου με αυτόν στο θρυλικό Ρόδον. Θέλω πολύ να αναβιώσει το Γήπεδο ως συναυλιακός χώρος. Είναι ένα μέρος που «μιλάει» με την ιστορία του, τοποθετημένο ακριβώς στο κέντρο της πόλης και απόλυτα ταιριαστό με την αισθητική της. Τα επόμενα αθηναϊκά καλοκαίρια υπόσχομαι να είναι γεμάτα καλή μουσική και «ντυμένα» με όλες τις αποχρώσεις της ροκ!