Πού κάνουν πρόβες οι μπάντες του Πειραιά;

Η μυρωδιά της θάλασσας μπλέκεται με εκείνη του κρέατος. Η Κρεαταγορά έχει μόλις κλείσει, αλλά η χαρακτηριστική οσμή των απόνερων φτάνει μέχρι τον ηλεκτρικό. Εκεί, μεταξύ Σταθμού, λιμανιού και Κρεαταγοράς, κάτω από τη μύτη όλων αλλά χωρίς να το γνωρίζει σχεδόν κανείς, οι μπάντες του Πειραιά κάνουν πρόβες σε ένα 6ώροφο κτίριο της δεκαετίας του ’60. Φημολογείται ότι υπάρχουν τουλάχιστον άλλα δύο με την ίδια λειτουργία.

Στα γύρω στενά το φως παιχνιδίζει πάνω στα κτίρια που στο ισόγειό τους στεγάζουν επιχειρήσεις όπως κλειδαράδικα, φούρνους, καταστήματα με είδη ταξιδίου, αν σηκώσεις όμως το βλέμμα και τα κοιτάξεις, πρόκειται για μερικά φανταστικά εκλεκτικίστικα κτίρια, πολλά από αυτά με έντονες beaux art επιρροές. Μέχρι να βρει φυσικά ανάχωμα στα πιο σύγχρονα, ψηλά κτίρια του λιμανιού. Σ’ ένα από αυτά ακούγεται αχνά το ρυθμικό χτύπημα της μπότας. Είναι το κτίριο στο οποίο προβάρει ο μισός και πλέον Πειραιάς. Χτισμένο τη δεκαετία του ’60, σύμφωνα με τις πληροφορίες των ντόπιων, δεν απολάμβανε κάποια ιδιαίτερη χρήση μέχρι που στις αρχές του ’90 διάφορα συγκροτήματα της περιοχής άρχιζαν να νοικιάζουν τους χώρους που εμφανώς προορίζονταν για γραφεία, μετατρέποντάς τους σε αυτοσχέδια στούντιο. Σήμερα κάτι περισσότερο από 20 γραφεία ή πιο σωστά «δωμάτια», όπως τα αποκαλούν οι μουσικοί/ ένοικοι είναι σε χρήση. Μάλιστα κάθε δωμάτιο στεγάζει από μία έως και 3 μπάντες.

Μία από αυτές είναι και οι Soothsayer, μία heavy psych rock μπάντα με '60s και '70s επιρροές. Ο Νίκος Duke, ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, νοικιάζει το δωμάτιο από το 2013. Πρόβαρε εκεί και με άλλα σχήματα. Εκτός από τον ίδιο, οι νεοσύστατοι Soothsayer αποτελούνται από τους Βαγγέλη Αράπη (κιθάρα), Γιώργο Σμύρη (μπάσο) και Βασίλη Πατρούλια (drums), ενίοτε και από την Ασπασία, μία νεαρή παιχνιδιάρα γάτα που αποζητά διαρκώς χάδια.

«Αυτά τα κτίρια δίνουν ζωή εδώ, αν δεν υπήρχαν αυτά δε θα υπήρχε μουσική στον Πειραιά» λέει ο Νίκος, ενώ συμπληρώνει πως δεν είναι μόνο οι λόκαλ μουσικοί που προτιμούν τα αυτοοργανωμένα στούντιο των πολυώροφων κτιριών. Άνθρωποι έρχονται από μακρινές περιοχές της Αθήνας προκειμένου να έχουν έναν χώρο ανεξάρτητο και σε χαμηλό κόστος για να κάνουν πρόβες, να τζαμάρουν να εξασκούνται στο όργανο της επιλογής τους.

Ελάχιστα γνωρίζει για τη χρήση του κτιρίου πριν το ’90, ωστόσο θυμάται ότι στην αρχή του millennium κυριαρχούσε το metal στοιχείο στο χώρο. Πλέον πίσω από τις πόρτες των δωματίων μπορείς να ακούσεις κάθε μουσικό είδος, από jazz μέχρι και black metal. Ο Νίκος πρόλαβε επίσης τον θυρωρό - ιδιοκτήτη του τυπικού κυλικείου μεγάρου πριν αυτός συνταξιοδοτηθεί. Τώρα η είσοδος του κτιρίου είναι σκοτεινή και έρημη, ενώ στους τοίχους της –όπως και σε όλου του υπόλοιπου κτιρίου– βρίσκει κανείς γραμμένα ονόματα συγκροτημάτων, στίχους και συνθήματα.

Στο ασανσέρ, μαζί με τους ορόφους που περνάνε σαν τίτλοι τέλους ταινίας μπροστά από το βλέμμα, περνάνε και δεκάδες αυτοκόλλητα κολλημένα στη σιδερένια πόρτα. Σχεδόν μπορείς να καταλάβεις τι είδος μουσικής παίζουν οι μπάντες κάθε ορόφου, απλά παρατηρώντας τα. Οι σχέσεις των μουσικών στο κτίριο είναι πολύ καλές. Συχνά διοργανώνονται αυτοσχέδια πάρτι ή μικρά live στα δωμάτια, γνωστά σε ελάχιστο κόσμο είτε από στόμα σε στόμα, είτε μέσω φυλλαδίων που τυπώνουν οι μπάντες. Σε κάθε δωμάτιο σχεδόν υπάρχει ένα τραπεζάκι με ένα κυπελάκι ή ένα κουτί επάνω όπου οι ένοικοι ρίχνουν κέρματα κάθε φορά που θα ανοίξουν το ψυγείο να πάρουν μία μπίρα ή ένα μπουκαλάκι νερό. Όλα γίνονται συνεργατικά.

Οι Soothsayer πρέπει να ξεκινήσουν πρόβα. Πλησιάζει το live τους στο Death Disco και βρίσκονται σε πυρετό προετοιμασίας. Η Ασπασία απομακρύνεται το από περβάζι με τα κακτάκια μέσα σε μία τρυφερή αγκαλιά. Η μπάντα παίρνει θέσεις. Στον τοίχο έξω από την πόρτα τους βρίσκει κανείς γραμμένη τη φράση «Γιατί ξαναξύπνησα νεκρός;».