Ρωτήσαμε τον Vassiliko τι έκανε τα τελευταία 6 χρόνια

Ήταν πάντα ένας μουσικός χαμηλού προφίλ. Διακριτική, ευαίσθητη ποπ αλλά και κομμάτια με φωτεινή δύναμη ήταν και η μουσική του, με τους Raining Pleasure ή μόνος του. Πολλές επιτυχημένες εμφανίσεις, πολλοί φανς. Και κάποια στιγμή, αθόρυβα, εξαφανίστηκε για να ζήσει το δικό του sabbatical. Ακριβώς 6 χρόνια μετά, τη φετινή άνοιξη, επιστρέφει με ένα εντυπωσιακό, πολύ προσωπικό σόλο άλμπουμ, το «Amazing Grey», όπου σε όλα τα κομμάτια έχει γράψει μουσική και στίχους και έχει κάνει την ενορχήστρωση και την παραγωγή. Ανάμεσα στον ηλεκτρισμό και τα φυσικά όργανα, ανάμεσα σε ατμόσφαιρα γιορτής αλλά και στιγμές ομφαλοσκόπησης, ο Vassilikos δείχνει το νέο του πρόσωπο, την αναζήτηση της αυτοΐασης και τη νέα εκδοχή του γκρίζου που, όπως λέει, «μπορεί να είναι καταπληκτικό».

Καλωσήρθες πίσω στα φώτα της δημοσιότητας! Τι έκανες αυτά τα 6 χρόνια που είχαμε να σε ακούσουμε; Πού βρισκόσουν; Τι σκεφτόσουν;
Πήρα μια απόσταση από τα δημόσια για πολλούς λόγους. Είχα ανάγκη από χρόνο και ηρεμία για να κάνω κάποια άλλα πράγματα, άσχετα από τη μουσική. Έκανα τέσσερα χρόνια πανεπιστήμιο, πήρα ένα πτυχίο στον βελονισμό και από τότε δουλεύω σε αυτό το κομμάτι. Μουσικά μιλώντας, δεν είχα κάτι να πω. Προτιμούσα να ακούω. Έτσι είμαι και στις παρέες. Δεν μου αρέσει να ανοίγω το στόμα μου και να μη λέω τίποτα. Νομίζω πως έχουμε όλοι χρέος στην ησυχία. Πολλή βαβούρα στον κόσμο, πολλή βαβούρα στη μουσική, πολλή βαβούρα στα μυαλά των ανθρώπων. Πήρε έξι χρόνια για να κάνω πάλι μουσική. Κι ακόμα περισσότερο για να συνθέσω. Αυτός ο δίσκος είναι κάτι που είχα να πω. Αντιπαθώ τη φλυαρία. Παθητική και ενεργητική. 

Ξέρουμε ότι ζεις τα τελευταία χρόνια στο Λονδίνο. Η αναπόφευκτη ερώτηση: σε επηρέασε η πόλη στη δημιουργία των νέων σου τραγουδιών; Και πώς;
Βέβαια, θα ήταν αναπόφευκτο. Αν είσαι άνθρωπος με ευαίσθητες κεραίες, όπως πρέπει να είσαι αν κάνεις κάτι δημιουργικό, λαμβάνεις σήματα από παντού και συνέχεια. Και μετά αρχίζει η μετάφραση. Σε ήχο και σε στίχο. Είναι μια διαδικασία αντανάκλασης, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Κάθε τι που έχω γράψει αυτά τα χρόνια περιέχει τη ζωή μου εκεί.

Πού συχνάζεις στο Λονδίνο; Είδες κάτι καλό τελευταία εκεί;
Ως επί το πλείστον, στη γειτονιά μου, το Camden. Κι εκεί έχω δει τα πιο ενδιαφέροντα λάιβ τα τελευταία χρόνια. Μπάντες που δεν έχουν κάνει κανένα άνοιγμα ακόμα, αλλά οι περισσότερες αξίζουν προσοχή και σεβασμό για τη σχολαστικότητα και τον –με την καλή έννοια κυρίως– επαγγελματισμό τους.  

Στο Λονδίνο ζει τα τελευταία χρόνια και ο Νίκος Μπιτζένης των Mikro. Έχετε επαφή, γνωρίζεστε; Ή με τον Leon of Athens, ή με την Ειρήνη Σκυλακάκη; Θέλω να πω, είσαι στον «κύκλο» των Ελλήνων μουσικών εκεί;
Δεν έχει τύχει. Γνωριζόμαστε με τους περισσότερους, αλλά δεν μας έφερε κάτι κοντά. Γενικά δεν είμαι ιδιαίτερα των κύκλων και των ανθρώπων του χώρου. Αν δεν με φέρει κάτι σημαντικό κοντά σε κάποιον άνθρωπο, δεν κάνω επαγγελματικές σχέσεις. Δεν με ενδιαφέρουν, καλώς ή κακώς.

Και ξαφνικά, μαθαίνουμε ότι έχεις σπουδάσει αυτό το διάστημα κινέζικη ιατρική και ασχολείσαι με τον βελονισμό; Πώς προέκυψε αυτό στη ζωή σου;
Νομίζω πως είναι αδύνατο να ενδιαφέρει κάποιον η φύση του ανθρώπου και να μη συναντηθεί με την έννοια της θεραπείας κάποτε στη ζωή του. Στη δική μου περίπτωση, το ενδιαφέρον για την υγεία και την αρρώστια ήταν ισχυρότατο από πάρα πολύ παλιά, δεν το έκανα ποτέ γνωστό γιατί δεν υπήρχε κανένας λόγος, δεν θέλω να μπερδεύω τα πράγματα μεταξύ τους. Ό,τι είναι για να γίνει δημόσιο ας γίνει, τα υπόλοιπα όμως δεν αφορούν αγνώστους.

 Η αλήθεια είναι ότι, πριν μάθω για τη νέα σου αυτή ασχολία, ακούγοντας το νέο άλμπουμ, ένιωσα (ειδικά στα κομμάτια του πρώτου μέρους) ότι υπάρχει μία ατμόσφαιρα κινέζικης γιορτής, παιδάκια με φαναράκια και χάρτινους δράκους, ξύλινα κρουστά, ένα χαρούμενο China town effect. Ισχύει αυτό, πιστεύεις; Ή πώς αλλιώς υπάρχει η Κίνα στο νέο άλμπουμ;
Υπάρχει αρκετά έντονα αυτό που λες, έχει ενδιαφέρον που το ένιωσες. Όπως έλεγα και πριν, έζησα πολλά χρόνια χωμένος στα βιβλία και τις κλινικές, θα ήταν αδύνατο να μην περάσει κάπως μέσα μου.

Είναι ο τίτλος «Amazing Grey» μία απάντηση στο χαμηλό σου δημόσιο προφίλ;
Είμαι άνθρωπος που μπαίνει σε διάφορες διαθέσεις με σχετική ευκολία. Το χαμηλό μου δημόσιο προφίλ είναι συνειδητή επιλογή μου, γιατί έτσι κι αλλιώς η μουσική που κάνω δεν είναι της μεγάλης δημοσιότητας και της ανελέητης έκθεσης. Και δεν μπορώ και δεν με ενδιαφέρει αυτός ο κόσμος. Το «Amazing Grey» είναι πολυδιάστατη φράση για μένα. Είναι για το παρεξηγημένο γκρι της μόνιμης Raining Pleasure διάθεσής μου, είναι ένα παιχνίδι με τις λέξεις που αγαπώ ιδιαίτερα, μια παράφραση του Amazing Grace που επίσης σημαίνει πολλά για μένα. 

 Τα τραγούδια του άλμπουμ έχουν μία παραγωγή uptempo 80s, με ηλεκτρικό ήχο αλλά και πολλά φυσικά όργανα, μέχρι και ροκ σολαρίσματα κιθάρας. Ακόμα και disco αποχρώσεις διαπίστωσα εγώ. Πώς δημιουργήθηκε αυτό το μπλέντερ;
Α, πολύ απλά. Ανοίγεις το κανάλι να εκπέμψεις και να λάβεις, και έρχονται όλα έτοιμα. Παρελθόν, παρόν, μέλλον, λιώνουν το ένα μέσα στο άλλο και ιδού τα αποτελέσματα.

Και μετά, έχουμε κομμάτια όπως το «Blue» που θυμίζουν art rock της χρυσής περιόδου, υπέροχα διαχρονικά pop όπως το ομώνυμο «Amazing Grey» με μία αύρα Abba. Τι άλλο κρύβει η pop ψυχή σου;
Την ψάχνω και εγώ, μη νομίζεις. Άβυσσος. 

Ακόμα και αυτά που θα χαρακτήριζε κανείς «σκοτεινά» κομμάτια του άλμπουμ, όπως το «Stains on the Wall» και ακόμα περισσότερο το «Venus in an ambulance», έχουν μία τρυφερή αίσθηση γαλλικής pop των 70s. Ποια είναι η σκοτεινιά του άλμπουμ τελικά και πώς τη διαχειρίστηκες μουσικά;
Νομίζω πως κανένα κομμάτι σε αυτό τον δίσκο δεν είναι απόλυτα φωτεινό. Ακόμα κι εκεί που νομίζεις ότι ακούς ανάλαφρη ποπ, πάντα υπάρχει μια εσωτερικότητα, θέλω δεν θέλω. Είμαι έτσι και το αφήνω να βγει, κρυφά ή φανερά.

Ποιο είναι το παιδάκι στο εξώφυλλο του δίσκου;
Εγώ σε ηλικία 5 χρόνων σε μία από τις κεντρικές πλατείες της Πάτρας. Καρναβάλι. 

Ποια είναι η σχέση σου με τον ελληνικό στίχο τώρα;
Πιο εύκολη από ό,τι ήταν στα πρώτα μου νιάτα. Γράφω έτσι κι αλλιώς στα ελληνικά, διάφορα πράγματα. Απλά δεν έχω μπει ιδιαίτερα στη διαδικασία να τα κάνω τραγούδια. 

Το άλμπουμ έχει, θα έλεγα, έναν μεγάλο ήχο, «για αρένα» που λένε. Πού προτιμάς να παίζεις live; Σε μεγάλους χώρους ή μικρές σκηνές; Το Μικρό Παλλάς σού πήγαινε τέλεια, πάντως.
Σ’ ευχαριστώ. Μου αρέσουν και οι δύο εκδοχές, να σου πω την αλήθεια. Είναι εντελώς διαφορετικές συνθήκες και χρειάζονται αρκετά χιλιόμετρα για να μπορείς να καταλάβεις τα μυστικά τους. Έχω παίξει για εκατό άτομα σε μικρά μπαράκια και έχω παίξει για 30.000 σε μεγάλα φεστιβάλ. Αν συναντιούνται οι άνθρωποι με θέμα τη μουσική, όλα είναι ωραία. 

Θα σε δούμε live κάπου το επόμενο διάστημα;
Δεν θα παίξω πάρα πολύ, θα λειτουργήσω κάπως πιο επιλεκτικά. Θα περάσω όμως από τις περισσότερες μεγάλες πόλεις.

Τι σου έχει λείψει από την Αθήνα; Ή από την Πάτρα;
Η απλότητα της καθημερινότητας. Η ζεστασιά των αγνώστων. Και οι δικοί μου άνθρωποι. Πολλά, δηλαδή. 

Πώς θα ήθελες να κλείσουμε αυτό το ερωτηματολόγιο; Θέλεις με μία εικόνα; Σε ποια ταινία θα ταίριαζαν τα κομμάτια του «Amazing Grey»;
Θα ήταν πολύ ωραία ιδέα να γραφτεί μια ταινία πάνω σε έναν δίσκο. Και να μιλάμε για OMT του δίσκου, το Οriginal Μovie Τrack. Με αυτό να κλείσουμε. 

---

* O Vassilikos στις 11/5 θα είναι ανάμεσα στους performers που θα παίξουν στο Ted ex Θεσσαλονίκης. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

* Το «Amazing Grey» κυκλοφορεί σε μαύρο και γκρι βινύλιο, cd και digital album από την Inner Ear.