Αγγλικός ή ελληνικός στίχος στα τραγούδια;

Το βλέπουμε όλο και πιο συχνά να συμβαίνει κι ένα επαναλαμβανόμενο φαινόμενο υποδηλώνει μία ανάγκη. Ο αγγλικός στίχος εγκαταλείπεται για την ανάγκη μιας πιο άμεσης έκφρασης στα ελληνικά.

Το έκαναν πρόσφατα ο Lolek (που έγινε Λόλεκ), η Nalyssa Green (που έγινε Ναλύσσα Γκρην για το τελευταίο της άλμπουμ «Μπλουμ»), ο Γιώργος Καρανικόλας στον προσωπικό του δίσκο και τώρα ο Evripidis.

Το αιώνιο δίλημμα με τα αγγλόφωνα και ελληνόφωνα γκρουπ που ταλάνισε για χρόνια την ελληνική πραγματικότητα φαίνεται να λύνεται –όπως γίνεται συνήθως– από τις ίδιες τις ανάγκες της έκφρασης των καλλιτεχνών. Και είναι αισιόδοξο πως όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται πως άλλο οι επιρροές κι άλλο η προσωπική έκφραση. Το ότι μεγάλωσες με τους Smiths δεν σημαίνει πως είσαι ο Morrissey και το ότι άκουγες στα νιάτα σου ροκ δεν σε κάνει Jim Morrison.

Όλοι όσοι μεγάλωσαν με την αγγλόφωνη ποπ κουλτούρα και τώρα δοκιμάζουν να εκφραστούν στα ελληνικά τούς υποχρεώνει να επανατοποθετήσουν τον πήχη σε ένα άλλο ύψος. Τα αποτελέσματα θα τα επιβεβαιώσει ο χρόνος.

Evripidis and His Tragedies - Μια Τρίτη στην καντίνα
Ένα άλμπουμ επαναπατρισμού γεμάτο από φωτογραφίες της στιγμής, από προσωπικά ενσταντανέ, από DIY αισθητική και από την αμεσότητα που έχουν τα προσωπικά τραγούδια-σχόλια φτιαγμένα με την απλότητα του καθημερινού λόγου. Ο Ευριπίδης επιστρέφει από την Ισπανία στην Ελλάδα, μεταλλάσσοντας την international pop των προηγούμενων άλμπουμ σε μια αντίστοιχη, που όμως μιλάει ελληνικά. Το μουσικό αισθητικό πλαίσιο που χρησιμοποιεί μας είναι ήδη γνωστό από τους καλούς προηγούμενους δίσκους του, όμως ο ελληνικός στίχος και ο απολύτως προσωπικός χαρακτήρας των τραγουδιών είναι σαν να μας αποκαλύπτεται από την αρχή. Η «ήττα» της επιστροφής, η επιθυμία να ξαναβρεί τους φίλους «μια Τρίτη στην καντίνα», οι φίλες της μαμάς και το σπίτι του παππού, ο σεξουαλικός του προσανατολισμός που γίνεται τραγούδι, όλα φτιαγμένα σαν να μας αφηγείται κομμάτια από τη ζωή του, γρήγορα, εύκολα, απλά, γλυκόπικρα. 

Παρασκευάς Κίτσος - In Between the Eyes
Μετά το άλμπουμ «Πόλεμος» (2016) ο κοντραμπασίστας της τζαζ Παρασκευάς Κίτσος επιστρέφει με τον «δύσκολο» δεύτερο δίσκο του στον οποίο συμπράττει με μία θαυμάσια ομάδα μουσικών για ένα θετικό αποτέλεσμα. Πιο συγκεκριμένα –εκτός από τον ίδιο φυσικά– στο «In Between the Eyes» παίρνουν μέρος οι: Γιάννης Παπαναστασίου: Σαξόφωνο - Γιάννης Παπαγιαννούλης: Κρουστά - Γιάννης Αγγελόπουλος: Τύμπανα - Βαγγέλης Στεφανόπουλος: Πιάνο - Παντελής Στόικος: Τρομπέτα - Τάσος Τσαλαπάτης: Κιθάρα - Βαγγέλης ΠαρασκευαΪδης: Βιμπράφωνο.

Ως μπασίστας φαίνεται να αγαπάει την πιο φάνκι τζαζ και προς αυτή την κατεύθυνση είναι προσανατολισμένες οι περισσότερες συνθέσεις του (υπάρχει και μία διασκευή του SunRa στο άλμπουμ), ενώ υπάρχει χώρος για αυτοσχεδιασμούς και αλληλεπιδραστικά παιξίματα που κάνουν τον δίσκο να ρέει ευχάριστα και αξιοπρεπώς, χωρίς πουθενά να υποδηλώνεται κάτι πέραν αυτού.

Schizo Constellation - Dark Youth
Η σκοτεινή νιότη γεμάτη από βότκα και χάπια, από παράνοια και rock ’n’ roll, από κραυγές και σιωπές, από dark βασίλισσες, από την ανάγκη της έκφρασης που πάντα θα ξεκινάει από κάθε γενιά, θα σκοντάφτει και θα ξανασηκώνεται για να προσπαθήσει πάλι.

Η βαρύτονη φωνή του τραγουδιστή, η τάση για επικές διαστάσεις, τα σημεία αναφοράς από το dark post punk του παρελθόντος, συγκροτούν ένα άλμπουμ που δίνει ένα σαφές στίγμα για την ηχητική κατεύθυνση του γκρουπ και κάνουν αυτό το ντεμπούτο μία αφορμή που απλώς μας προκαλεί για να παρακολουθήσουμε τη συνέχεια.