Τέσσερα χρόνια μετά «Ελπίδα» ο Ταφ Λάθος παρουσίασε το νέο του δίσκο παράλληλα με μια ασυνήθιστη οπτικοακουστική εμπειρία. Το «Deca», το νέο άλμπουμ του Ταφ Λάθος από το οποίο πήραμε μια πρώτη ιδέα με τη «Στάθμη» και την «Παλιά Μηχανή» στην πρόσφατη επίσκεψή του στο Athens Voice Radio 102.5 και την εκπομπή του Μάκη Μηλάτου, είναι fresh, διαφέρει από ό,τι έχει ακουστεί στην ελληνική hip hop σκηνή.
Με αφετηρία την Τρίτη 26 Μαρτίου, δέκα τραγούδια που ήθελαν να πουν δέκα ιστορίες και κατάφεραν στο φινάλε να αφηγηθούν μια μεγαλύτερη, ανέβαιναν ως βίντεο κλιπ, σε σκηνοθεσία του Κώστα Μάνδυλα, ένα την ημέρα, για δέκα μέρες, στις 22.00 το βράδυ, στο επίσημο κανάλι του Ταφ Λάθος στο YouTube συνθέτοντας το παζλ του «Deca». Μια ιστορία που ξεδιπλώνεται μέσα από δέκα οπτικοποιημένα κομμάτια. «Deca» όπως decadence, άρα και της γύρω μας παρακμής, «Deca» όπως ένα άλμπουμ με ρίμες που σε κάνουν να σκεφτείς και ρυθμούς που σε κολλάνε, από αυτά που έχουμε ανάγκη στους καιρούς της κουραστικής αντιγραφής και των πλαστικών, αδιάφορων, παραγωγών.
Τι είχε στο μυαλό του ο Ταφ Λάθος για το Deca;
«Ο τελευταίος μου δίσκος, η Ελπίδα είχε βγει το 2015. Από τότε είχα μπει σε μια διαδικασία να βρω την επόμενη κίνησή μου. Δεν ήθελα να κάνω το ίδιο πράγμα αν και είχα διαπιστώσει τι έκανε γκελ στον κόσμο και τι όχι. Ο πιο εύκολος τρόπος θα ήταν να επαναλάβω τα πράγματα που καταλάβαινα ότι πουλάνε στις συναυλίες κι απ’αυτό που νιώθεις όταν ηχογραφείς. Τα κομμάτια που έγιναν hits, όταν ήμουν στο στούντιο και τα έγραφα, έκλαιγα.
Πέρασε κάποιος καιρός κι ενώ είχα γράψει τουλάχιστον 30 κομμάτια, δεν ένιωθα ότι είχα βρει το υλικό του νέου μου δίσκου. Ξεκόλλησα κάπου το 2017, χάρις στην πολύτιμη βοήθεια ενός πολύ καλού μου φίλου με τον οποίο πηγαίναμε βόλτες με το αμάξι του και ακούγαμε καινούργιους δίσκους (Kendrick Lamar, J Cole κτλ.). Κι έτσι νομίζω πως βρήκα μια τομή μεταξύ του νέου ήχου του hip hop και της δικιάς μου αισθητικής, της αγάπη μου για τα blues κτλ.
Το Red Bull μας βοήθησε να πραγματοποιήσουμε κάποιες τρελές ιδέες που είχαμε στο κεφάλι μας. Όπως να πάμε για ηχογράφηση στην Ιαπωνία αλλά και να φτιάξουμε την ταινία που συνοδεύει τον καινούργιο δίσκο. Ας πούμε, μου σύστησαν τον Κώστα Μάνδυλα που ανέλαβε τελικά την σκηνοθεσία. Του πήγαμε με τον Γιώργο (σ.σ. Σπηλιόπουλο) ένα τελειωμένο σενάριο - η συμβολή του Γιώργου είναι καθοριστική εδώ, με βοήθησε να βάλω σε τάξη τις χαοτικές ιδέες μου - κι αυτός ανέλαβε να βρει τις λύσεις για να το οπτικοποιήσει. Όσοι συμμετείχαμε στο project ήμασταν πολύ αφοσιωμένοι και πρόθυμοι να κάνουμε ότι χρειαστεί. Ουσιαστικά, οι τρεις μας αναλάβαμε όλο το κομμάτι της παραγωγής. Από το να βρούμε τους ανθρώπους που θα παίξουν (42 άτομα συνολικά) μέχρι να βρούμε τον τόπο των γυρισμάτων που είναι σε μεγάλο βαθμό εξωτερικά και πολλά πολλά ακόμα. Τα πάντα, βασικά.
Τα γυρίσματα κράτησαν περίπου ένα μήνα και πραγματοποιήθηκαν στις αρχές της χρονιάς. Ήταν φοβερή αλλά και ζόρικη εμπειρία. Ακόμα και τώρα κάθε πρωί που ξυπνάω σκέφτομαι πως θα ήθελα να το ξαναζήσω. Κάναμε γυρίσματα σε διάφορα απίθανα μέρη με πιο τρελό εκείνο στη μέση του πουθενά, κάπου στην Τανάγρα. Για τον Κώστα έχω να πω τα καλύτερα, δεν έχω δει άνθρωπο να δουλεύει τόσες ώρες με τόση αφοσίωση.
Το “δέκα” ως αριθμός συμβολίζει πολλά πράγματα, κάποια πολύ συγκεκριμένα και κάποια αρκετά αφηρημένα στο μυαλό μου. Πάνω απ’ όλα όμως συμβολίζει τους δέκα φόβους μου. Ό,τι αν καταφέρω να τους νικήσω, θα εξιλεωθώ και θα αναγεννηθώ απ’τις στάχτες μου. Αυτούς τους δέκα φόβους παρουσιάζουμε και στο βίντεο. Δεν το είχα αποφασίσει από πριν. Ποτέ δεν σκέφτομαι από πριν το θέμα των τραγουδιών μου. Γράφω τους πρώτους στίχους και με μετά πηγαίνει κάπου από μόνο του. Το ίδιο συνέβη και με το σενάριο του βίντεο. Στην πορεία είδα τη σύνδεση μεταξύ τους.
Εκτός από τον Γιώργο είναι πολύ σημαντική η συμβολή του Γιάννη Μικρόπουλου aka DJ Mike. Ο Γιάννης για θέματα γύρω απ’ τη μουσική μου και ο Γιώργος για όλα τα υπόλοιπα. Υπάρχει ένα πολύ ρομαντικό πράγμα μεταξύ μας, μια αγάπη που δεν έχει να κάνει με τα φράγκα κι όλα αυτά. Έχουμε ήδη μάθει χωρίς αυτά, δεν μας νοιάζει. Καλοδεχούμενα, αλλά ως εκεί.
Απ’ την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω τραγούδια, δεν με ένοιαζε το εφήμερο. Οι εγχώριοι καλλιτέχνες που θαυμάζω είναι άνθρωποι σαν τον Αγγελάκα, τον Παυλίδη, δηλαδή γίγαντες σε αυτή τη δουλειά, οπότε εν ολίγοις θέλω να φτάσω 50-60 χρονών όπως εκείνοι και να συνεχίζω να κάνω live. Θέλω να μείνει κάτι πίσω μου, να το θυμάται κάποιος και να καταλαβαίνει με πόσο αγάπη και σεβασμό κάνω ότι κάνω. Με τη μουσική μου κυνηγάω να βοηθήσω κάποιον, να αλλάξω κάτι έστω και λιγάκι. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να δώσω μια «λύση» στο πρόβλημα ενός οποιοδήποτε παιδιού και πάντα με συγκινεί όταν παίρνω ένα τέτοιο μήνυμα στα social media που μου ζητάει κάτι τέτοιο. Συμβαίνει σχεδόν καθημερινά και για μένα αυτό είναι επιτυχία. Η εμπιστοσύνη του κοινού και η άμεση επαφή.
Το ταξίδι στην Ιαπωνία ήταν μια αξέχαστη εμπειρία. Δεν ξέρω για ποιο λόγο ακριβώς αλλά τη φάση εκεί την αγάπησα πάρα πολύ. Το διάστημα ήταν μικρό για να πω ότι με επηρέασε δημιουργικά, μάλλον έμαθα ότι υπάρχει κι αυτό στον κόσμο, ένα μέρος που τα πράγματα φαίνεται πως δουλεύουν σωστά. Δώσαμε επίσης συναυλίες στις Βρυξέλλες και στη Γαλλία. Στο Βέλγιο, παίξαμε σε ένα μικρό χώρο για 100-150 άτομα αλλά μας αντιμετώπισαν πολύ όμορφα. Στη Γαλλία παίξαμε σε ένα φεστιβάλ που διαρκούσε τρεις μέρες και κάθε μέρα είχε 10.000 κόσμο. Όταν ήρθε η σειρά μας να βγούμε δεν το πίστευα ότι ο κόσμος παρότι δεν καταλάβαινε λέξη απ’ ό,τι έλεγε αντιδρούσε με τέτοια ένταση. Ήταν φοβερό, ένιωθα λες και παίζαμε σε ένα μέρος που μας ξέρουν πολύ καλά.
Για το μέλλον μου, το μοναδικό που εύχομαι είναι η ομάδα που είμαστε τώρα να παραμείνουμε μαζί, να μην φύγει η αγάπη που έχουμε για το συγκεκριμένο πράγμα που κάνουμε και να καταλάβει ακόμα πιο πολύς κόσμος τι είναι αυτό που λέμε. Δεν νομίζω ότι θέλω κάτι παραπάνω απ’αυτό που έχω τώρα. Καλά είμαι» εξήγησε ο ίδιος στο redbull.com.
To «Deca» track by track με τα λόγια του Ταφ Λάθος
«Είναι εύκολο να υπάρξω»: Η ιστορία ενός πιτσιρικά που κανείς δεν του δίνει σημασία με αποτέλεσμα να πιστέψει πως είναι αόρατος. Υπάρχει σίγουρα κάτι αυτοαναφορικό εδώ. Τα σχολικά μου χρόνια τα πέρασα μεταξύ Αθήνας και Ρόδου. Όταν επέστρεψα στη Αθήνα στην 3η γυμνασίου, ήταν δύσκολα τα πράγματα. Έκανα μόνο έναν φίλο, τον Άβι, ένα παιδί απ’την Αλβανία. Ήμασταν οι δύο του περιθωρίου. Τα πράγματα άλλαξαν βέβαια στο λύκειο αλλά ήταν σκληρή χρονιά εκείνη.
«Η παλιά μηχανή»: Η ιστορία των τεσσάρων Βαπτιστών μου. Ελευθερία - Αιωνιότητα - Μουσική - Πνεύμα.
«Τα παιδιά της νέα εποχής»: Ένας ρουφιάνος βάζει δύο συμμορίες να σκοτωθούν μεταξύ τους και διασκεδάζει με αυτό.
«Τα δύο δάχτυλα σε ειρήνη»: Από μια καμένη σκέψη που μου είχε σκάσει σχετικά με το πώς είναι το σύμβολο που σχηματίζουν τα 2 δάχτυλα όταν κρατάς το τσιγάρο. Σαν να είναι αυτό το αγχολυτικό σου για να μην μπλέκεις σε φασαρίες.
«Καλυψώ»: Η μπάλα ως μεταφορά μιας ανθρώπινης ψυχής που τρώει κλοτσιές, είτε μιλάμε για bullying, για ενδοοικογενειακή βία, για οτιδήποτε άλλο. Κατά τη γνώμη μου δεν φταίει αυτός που ασκεί τη βία, φταίει το σύστημα και η εκπαίδευση που δεχόμαστε. Ένα μεγάλο κομμάτι αυτού του video είναι σαν κόμικ και το έχει σχεδιάσει η Γιώτα Σκιάπκα, ενώ ο Λευτέρης Παπούλιας έχει φτιάξει το animation.
«Στάθμη»: Η οπτικοποίηση του πώς πηγαίνει κάποιος από τον απόλυτο ενθουσιασμό στην απόλυτη απογοήτευση.
«Θήτα κεφαλαίο»: Αντίστοιχα η ιστορία του φίλου της χορεύτριας και ο λόγος που δεν καταφέρνει να πάει στο ραντεβού τους και η αφορμή για τον καβγά του 3ου επεισοδίου.
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
15°
