Αυτός ο «ήσυχος Αμερικάνος» που καθώς τον κοιτάω στη φωτογραφία μου φέρνει στο μυαλό τον «σοβαρό άνθρωπο» των αδελφών Κοέν, μπορεί ταυτόχρονα να μεταλλάσσεται και να μένει ίδιος. Ο Kurt Wagner βρίσκει τον τρόπο να αφήνει φρέσκο αέρα να μπαίνει στις ήρεμες, άνετες, μελωδικές, φιλικές και –πάντα– αισθητικά αξιοπρεπείς μουσικές του σκέψεις και δημιουργίες. Εδώ αφήνει τον νεαρό του γιo, ηχολήπτη, να βάλει βοκόντερ στη φωνή του και με τη χρήση sampls, αναλογικών σινθεσάιζερ, beats και casio keybord (που έχει από το προηγούμενο άλμπουμ αρχίσει να χρησιμοποιεί), το γνώριμο ηχητικό του πλαίσιο αλλάζει ύφος, γίνεται πιο σύγχρονο, παίρνει μια γεύση χιπ-χοπ αισθητικής χωρίς να χάνει κάτι από τη μελωδική του ηρεμία. Μπορεί κάποιοι από τους παλιούς του φίλους να ενοχλούνται αλλά αυτός κοιτάει μπροστά, είναι ανοιχτός στο τώρα και ξέρει πως «πέτρα που δεν κυλάει, χορταριάζει». Ο Kurt Wagner και οι Lambchop έχουν περάσει στον 21ο αιώνα με τον καλύτερο τρόπο, χωρίς να γίνει θέμα.
Theo Kapilidis Neoplatonic Trio- TO EN
Το καινούργιο σχήμα του παλαίμαχου και καταξιωμένου κιθαρίστα Θεόδωρου Καπηλίδη έχει σαν βάση τη Ζυρίχη και περιλαμβάνει δύο ελβετούς μουσικούς (άλτο σαξόφωνο και τύμπανα) και αυτό το «νεοπλατωνικό» τρίο στοχάζεται με τζαζ ήχους βασισμένους στην ενδοσκόπηση.
Σαν αποτέλεσμα έχουμε ένα jazz ambient (ας μου επιτραπεί ο όρος) άλμπουμ που ακούγεται ήρεμο και μειλίχιο αλλά με εσωτερική δύναμη, που χρειάζεται «πολλές και κατ’ ιδίαν» ακροάσεις για να ξεκλειδώσει κάποιος όλα τα κλειδιά του, χωρίς όμως να αφήνει παραπονεμένο και τον ευκαιριακό ακροατή.
Robert Forster - Inferno
Το άλμπουμ ανοίγει με ένα ποίημα του Γέιτς και την αγαπημένη του Crazy Jane «Love is all/ Unsatisfied/ That cannot take the whole/ Body and soul/ And that is what Jane said». Αυτό που ακολουθεί είναι ένα ποιητικό άλμπουμ απλής (και καθόλου απλοϊκής) τραγουδοποιίας από έναν δημιουργό που και με τους TheGo-Betweens και μόνος του έχει φανερώσει ικανότητες και αρετές που κερδίζουν κάθε φίλο της ποπ κουλτούρας, ειδικά εκείνους που αναζητούν το διαχρονικό και δεν εντυπωσιάζονται από το εφήμερο.
Τα τραγούδια του «Inferno» έχουν σε σωστές αναλογίες όλα τα συστατικά και τα χαρακτηριστικά της διαχρονικής δημιουργίας. Λιτά, ποιητικά, με αισθητική αξιοπρέπεια, φαντασία, γούστο και φανερή την ικανότητα του Robert Forster να είναι cool την ίδια ώρα που έχει το τσαγανό, όταν χρειάζεται, ώστε τα τραγούδια του να ξεπερνάνε εύκολα τον σκόπελο του τετριμμένου.
Το δώρο της νέας εποχής και του ίντερνετ… Ένα συγκρότημα από μία μικρή, απομακρυσμένη επαρχιακή πόλη μπορεί πολύ πιο εύκολα να υπάρξει και να καθιερωθεί απ’ ό,τι στο παρελθόν. Οι Dead Ends από την Καβάλα κέρδισαν τις εντυπώσεις με το πρώτο τους άλμπουμ πριν από δύο χρόνια και τώρα (με τον πάντα «δύσκολο» δεύτερο δίσκο) αποδεικνύουν πως όσοι βρήκαν σε αυτούς κάτι ιδιαίτερο και ενδιαφέρον, είχαν δίκαιο. Ροκ με ψυχεδελική βάση και progressive στοιχεία, κάτι σαν μια σεβαστική λιτανεία στο είδος, που φανερώνει γνώση, μεράκι, άποψη και ικανότητα στις λεπτομέρειες (που πάντα κάνουν τη διαφορά). Μπορεί να έχει γεμίσει ο τόπος από νεο-ψυχεδελικά γκρουπ αλλά εδώ έχουμε μία από αυτές τις περιπτώσεις που λες πως αξίζει τον κόπο. Άλλωστε αυτή η εκτεταμένη αναβίωση της ψυχεδέλειας δεν είναι τίποτα άλλο από την επιβεβαίωση της διαχρονικής αξίας, της σπουδαιότητας και της επιδραστικότητας που έχει αυτό το μουσικό είδος μετά από τόσες δεκαετίες.
Τους δίσκους αυτούς, μαζί με πολλή ακόμα καλή μουσική, μπορείτε να ακούτε κάθε Σάββατο & Κυριακή 18.00 με 20.00 στο Athens Voice Radio 102,5 στην εκπομπή του Μάκη Μηλάτου.
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
16°
