Η Μάγδα Βαρούχα είναι μία νέα μουσικός, πιθανώς «28 και κάτι» μια και έτσι τιτλοφορεί τον πρώτο της προσωπικό δίσκο που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες, με δικά της τραγούδια και ύφος που την κατατάσσει στο λαοφιλές «έντεχνο», με μια ρομαντική διάθεση και ίσως λίγο ποπ.
Ιδιαίτερα εκφραστική, σοβαρή και προσηλωμένη στη δουλειά της, εδώ και λίγα χρόνια, χτίζει ένα προφίλ σωστής επαγγελματία. Σε εποχές δύσκολες να επιβιώσει ένας καλλιτέχνης αν δεν έχει περάσει από την ομογενοποίηση ενός τηλεοπτικού reality, η Μάγδα Βαρούχα δούλεψε μόνη της και το όνομά της ήδη συζητιέται πολύ ενώ «ο χώρος» την αποδέχεται εγκάρδια. Απόδειξη ότι στην παρουσίαση του άλμπουμ της, στον Σταυρό του Νότου, μαζί της στη σκηνή θα βρίσκεται και ο Χρήστος Θηβαίος δίνοντας το οκ. Συμμετέχει άλλωστε και στο άλμπουμ της, ερμηνεύοντας μαζί της το τραγούδι «Δε θα γεράσουμε μαζί».
Στο «28 και κάτι», η Μάγδα υπογράφει τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου δείχνοντας μία μεγάλη αγάπη στην παράδοση, με αύρα παλιάς λαϊκής τραγουδίστριας και νεανικό ύφος.
Ποια είναι η ιστορία σου μέχρι τώρα; Πώς βρέθηκες στην τραγουδοποιία;
Η ιστορία μου ξεκίνησε «κάπου εκεί κοντά στα τρία»… Από παιδί θυμάμαι είχα πάντα πολλές σκέψεις στο μυαλό που στριφογύριζαν ενοχλητικά μέσα στο κεφάλι μου και έτσι ψάχνοντας τρόπο διαφυγής και εξωτερίκευσης, τυχαία κατέληγαν σ' ένα κομμάτι χαρτοπετσέτας. Στη συνέχεια μουρμούριζα πολλές και άσχετες μελωδίες μέχρι να βρω ποιά ταιριάζει στην εκάστοτε χαρτοπετσέτα. Αστείο κάπως αλλά έτσι έλυνα ένα πρόβλημα κάθε φορά. Έμαθα να βρίσκω λύτρωση από τη στιγμή που έκανα τη ζωή τραγούδια.
Στα τραγούδια σου έχεις μία ιδιαίτερη μελαγχολία. Αυτή είναι χαρακτηριστικό δικό σου ή του είδους που υπηρετείς;
Νομίζω είναι προσωπικό χαρακτηριστικό. Αφενός γιατί δεν θεωρώ ότι υπηρετώ κάποιο συγκεκριμένο είδος ακόμα, μιας και τώρα χτίζω καλλιτεχνική ταυτότητα, και αφετέρου γιατί η μελαγχολία είναι ένα από τα συναισθήματα που ανέκαθεν εξίταραν τη δημιουργική μου φλέβα.
Από τι εμπνέεσαι για να γράψεις;
Από τη ζωή. Από τους ανθρώπους γύρω και μέσα μου. Από έναν άγνωστο. Από δικά μου βιώματα. Από ένα ερέθισμα που θα έρθει την ώρα που δεν το περιμένεις. Μπορείς να αναστατώσεις το μυαλό και τη φαντασία σου απλά και μόνο αν κλείσεις τα μάτια και προσπαθήσεις να απομονώσεις τους ήχους που φτάνουν στα αυτιά σου. Μπορεί απλά να τύχει να ξυπνήσεις μέσα στον ύπνο σου και να έχεις γράψει τον επόμενο δίσκο.
Η ρεμπέτισσα είναι μια λαϊκή τύπισσα που τραγουδάει βαριά, σταράτα και με όλη της την ψυχή μέχρι το ξημέρωμα. Συνήθως εξυμνεί την αγάπη αλλά και τον πόνο κάθε είδους. Την ξενιτιά και τις δυσκολίες της επιβίωσης. Ναι, αν με γύριζες τούμπα ίσως να βρίσκαμε έναν τέτοιο κρυμμένο εαυτό. Θα το ήθελα πολύ.
Πόσο δύσκολο ήταν για σένα να φτάσεις στην πραγματοποίηση ενός ολόκληρου πρώτου άλμπουμ; Συνάντησες εμπόδια; Πώς το χειρίστηκες;
Συνάντησα πολλά εμπόδια. Είναι η αλήθεια. Αλλά ξέρεις, θα σταθώ στο κλασσικό «κάθε εμπόδιο για καλό». Και θα χαρώ γιατί τελικά έχω στις βαλίτσες μου πολλά καλά! Ο χειρισμός στις περιπτώσεις που όλα πάνε από την αντίθετη πλευρά, είναι να παραμείνεις ο εαυτό σου και να συνεχίσεις να βαδίζεις στο δρόμο που επέλεξες από την αρχή. Θέλει ακόμα μεγαλύτερη πίστη και τρυφερότητα στο έργο σου και σίγουρα θα σταθεί σωτήριο να ακούς προσεκτικά όλους εκείνους που δεν είναι κοντά για να σου χαϊδεύουν τα αυτιά.
Μίλα μας για τα τραγούδια του άλμπουμ.
Στο άλμπουμ έχουμε μια ιστορία. Την πρώτη της Μάγδας. Εικαστικά αλλά και με τη ροή των τραγουδιών ξετυλίγεται ένας εαυτός που δεν είχα δείξει ιδιαίτερα. Ο δικός μου. Εκείνος που γράφει τα δικά του τραγούδια, που φωτογραφίζει τις στιγμές και που ψυχαναγκάζεται με όλες τις ομοιοκαταληξίες.
Τα τραγούδια βασίζονται κυρίως σε προσωπικά βιώματα ξεκινώντας από το «Οικογενειακό», που περιγράφει ένα συνηθισμένο μεσημέρι στο σπίτι μου στο Καπανδρίτι, πριν περίπου 25 χρόνια.
Το μουσικό τους ύφος δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω. Σταθήκαμε αρκετά στην αισθητική των εγχόρδων και την τρυφερότητα του κάθε ενορχηστρωτή. Άρα, καθένα έχει ξεχωριστή επιμέλεια και διαφορετική αντιμετώπιση. Κάποια μπορείς να τα πεις ποπ, άλλα εναλλακτικά «κάτι», μερικά τα χαρακτηρίζεις παραδοσιακότροπα και κάποια θα σου θυμίσουν βαλς εποχής.
Μίλα μας για το πιο κεφάτο σου τραγούδι και την ιστορία πίσω από αυτό.
Το πιο κεφάτο τραγούδι λέγεται «Δεν είναι σωστό». Μιλάει για την περίοδο της ζωής μας, που σίγουρα όλοι έχουμε περάσει έστω μια φορά, της οποίας η μόνη έννοια ήταν να μη γυρίσουμε νωρίς στο σπίτι, να πιούμε λίγο παραπάνω και να μην μας νοιάξει τι είναι και τι δεν είναι σωστό. Όλα αυτά γιατί ξυπνήσαμε μια μέρα θέλοντας να ξορκίσουμε την ενοχλητική μας καθημερινότητα ή ίσως έναν έρωτα που ακόμα δεν έχουμε ξεπεράσει.
Πώς είναι να είσαι στη σκηνή με τον Χρήστο Θηβαίο;
Δεν έχω βρεθεί ακόμα στη σκηνή με τον Χρήστο Θηβαίο. Η πρώτη φορά θα γίνει στη σκηνή του Σταυρού του Νότου, στην παρουσίαση του δίσκου, στις 17 Απριλίου. Αν δε λιποθυμήσω νομίζω ότι θα είναι μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου. Την καλλιτεχνική φύση του Χρήστου την αγαπάω πραγματικά. Αντηχεί μέσα μου και με γεμίζει έμπνευση.
Παρακολουθώντας τον μέσα στα χρόνια, έμαθα από τα τραγούδια και τις εμφανίσεις του να ερμηνεύω χωρίς να βάζω τον εαυτό μου σε καλούπια ξένων, αλλά στα δικά μου.
Θέλεις πλήθος και ανοιχτά θέατρα στα live σου ή μικρές, φιλικές, μουσικές σκηνές;
Έχω ονειρευτεί και τα δύο. Το ομολογώ. Εύχομαι να έχω την τύχη να ζήσω και τα «μεγάλα» και τα «μικρά» αυτού του χώρου. Θα ήταν ιδανικά αν φαινομενικά κάναμε εμφανίσεις σε τεράστια θέατρα αλλά καταφέρναμε αυτά να μοιάζουν με την πιο μικρή, ζέστη και «σκοτεινή» μουσική σκηνή που βάζει ο νους σου. Ξέρεις, μια παρέα.
Τι άλλα μουσικά είδη σε επηρεάζουν; Πες μας ένα τραγούδι ξένου καλλιτέχνη που θα ήθελες να έχεις τραγουδήσει εσύ.
Με επηρεάζει οτιδήποτε ακούω. Στιγμιαία αφοσιώνομαι σε αυτό που φτάνει στα αυτιά μου. Αν κάτι μου κολλήσει στο μυαλό δεν το ξεπερνάω εύκολα. Το ζηλεύω, το αναλύω και βλέπω πως θα κούμπωνε στις δικές μου μουσικές. Αν κάτι μου περνάει αδιάφορο, το διαγράφω από τη μνήμη μου επιτόπου. Θα ήθελα να έχω τραγουδήσει όλη τη δισκογραφία της Amy Winehouse και του Asaf Avidan.
Πώς σου φαίνεται το τραγούδι της Κατερίνας Ντούσκα για τη φετινή συμμετοχή μας στην Eurovision;
Θεωρώ ότι έχει ό,τι χρειάζεται για να γίνει επιτυχία εν έτη 2019. Είναι πολύ προσεγμένη παραγωγή, είναι πολύ ιδιαίτερη η φωνή της Κατερίνας και θεωρώ ότι αποτελεί μια από τις πιο αξιόλογες και ιδιαίτερες συμμετοχές μας εδώ και πολλά χρόνια. Εύχομαι να σκίσει.
Η Αθήνα στη ζωή σου τι ρόλο παίζει; Πώς τη ζεις;
Δεν είμαι παιδί της Αθήνας αλλά την ερωτεύομαι κάθε φορά που ανακαλύπτω μια διαφορετική πλευρά της. Ζω πια στην καθημερινότητα της και της έχω αδυναμία γιατί η αυθεντικότητα και έντονοι ρυθμοί της μου ταιριάζουν απόλυτα. Δεν τη φοβάμαι, ούτε προσέχω όταν περπατάω στα στενά της. Θέλω να βρω ένα παλιό σπίτι και να κάνω το στούντιο των ονείρων μου με θέα την Ακρόπολη. Αυτή τη ρουτίνα, θα την λατρεύω κάθε μέρα.
Ποια είναι η γειτονιά σου στην Αθήνα; Πες μας δύο μυστικά για αυτήν.
Η γειτονιά μου στην Αθήνα είναι τα Πατήσια.
Ένα βασικό μυστικό της είναι ότι φαίνεται «δύσκολη» και επικίνδυνη περιοχή. Αλλά δεν είναι. Ο κόσμος δεν ασχολείται μαζί σου. Αυτή η έντονη διαφορετικότητα κουλτούρας και πολιτισμού στην ίδια σου την πόλη σε κάνει να βλέπεις με αισιόδοξο μάτι τον κόσμο και όχι με προκατάληψη.
Το δεύτερο «μυστικό» είναι ότι στρίβεις δεξιά στην Πατησίων και βλέπεις την Ακρόπολη πιάτο. Και είσαι απλά ευτυχισμένος.
Αγαπημένη σου βόλτα.
Αυτή με τον άνθρωπό μου. Για όπου.. Ό, τι ώρα.
Τι έκανες χτες το βράδυ;
Κοιμήθηκα αργά. Μετά από πολύ καιρό έγραψα στίχους, έπιασα κιθάρα και αποκοιμήθηκα γύρω στις 5 στον καναπέ.
Στα Πατήσια.
Info:
Ακούστε όλο το άλμπουμ εδώ
Παρουσίαση του άλμπουμ live στον Σταυρό του Νότου Club στις 17/4.
Περισσότερες πληροφορίες στο City Guide της Athens Voice.
15°
