Όσοι αγαπούν το ελληνόφωνο ροκ εν ρολ και την καλή μουσική ξεχώρισαν «Το Χρυσό Κλειδί» στα καλύτερα άλμπουμ του 2018. Τα Μωρά στη Φωτιά βρίσκονται στην τέταρτη δεκαετία της ύπαρξής τους και επιμένουν με ενέργεια και αδρεναλίνη στη σκηνή. Λίγο πριν εμφανιστούν στο Κύτταρο, το Σάββατο 13 Απριλίου, ο Στέλιος Σαλβαδόρ Παπαϊωάννου θυμάται και αποκαλύπτει στιγμές, συναισθήματα και σκηνικά.
Επιστροφή στη γνωστή «γιάφκα» της Ηπείρου και Αχαρνών, τελευταία αθηναϊκή εμφάνιση για τη «χειμερινή» σεζόν, επιστροφή στις ρίζες; Πώς νιώθεις όταν εμφανίζεσαι στο «Κύτταρο», έναν από τους ιστορικούς συναυλιακούς χώρους στην Αθήνα;
Είναι ο αγαπημένος μας χώρος εδώ και δέκα και πλέον χρόνια, κάτι που δεν είναι τυχαίο, γιατί όταν βρισκόμαστε για μια εμφάνιση στο «Κύτταρο», πραγματικά νιώθουμε σαν να βρισκόμαστε στο σπίτι μας και καλλιτεχνικά, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο.
Μωρά στη Φωτιά. Τι σκεφτόσουν όταν ξεκινούσες αυτή την μπάντα και τι κρατάει άσβεστη τη φλόγα στο 2019;
Στην αρχή ήμουν συνεπαρμένος επειδή τόλμησα να ζήσω το εφηβικό μου όνειρο, το οποίο όμως δεν ήταν απλά μια παρόρμηση, αλλά και στην πράξη φάνηκε ότι ήταν αυτό που ήθελα πραγματικά να κάνω και στο οποίο ακόμη και σήμερα νιώθω ο εαυτός μου και βρίσκω τις ισορροπίες μου.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αλητεία που έχεις κάνει;
Αλητείες με αυτοκαταστροφικά αποτελέσματα ή εις βάρος άλλου δεν έχω κάνει. Αλλά προκλητικές συμπεριφορές ειδικά σε μικρότερη ηλικία, ενίοτε έχω επιδείξει. Όπως, λόγου χάρη, πάνω σ’ ένα αστείο, με τον καλύτερο φίλο μου και μετά από ένα στοίχημα ποιος θα κουρέψει την πλούσια χαίτη του, βρεθήκαμε κουρεμένοι «γουλί» και οι δυο μας, ή όταν μπούκαρα στο σπίτι με κίτρινα μαλλιά και σόκαρα τη μάνα μου, ή όταν μετά από μία εμφάνιση του Μικ Τζάγκερ με μπουρνούζι, αποφάσισα κι εγώ να εμφανιστώ με λευκό μπουρνούζι, κατακαλόκαιρο, μπροστά από το καφενείο επαρχιακής πόλης στο οποίο σύχναζε ο πατέρας μου για να με «θαυμάσει» φυσικά αυτός και οι φίλοι του. Το πιο αστείο απ’ όλα είναι ότι ο μικρός μου αδερφός ήρθε το βράδυ στο σπίτι και μου είπε «πω πω, είδα έναν τυπά σήμερα σαν τον Μικ Τζάγκερ, που φορούσε άσπρο μπουρνούζι, στην πλατεία της Ελιάς στη Βέροια»…
Ποιο είναι το πιο πετυχημένο σχόλιο που άκουσες για το κλειδί;
Το πιο ωραίο είναι από χρήστη του YouTube και είναι λίγο σόκιν... Γενικά όμως ο δίσκος έχει πάρει πολύ καλές κριτικές και σε αρκετές περιπτώσεις μπαίνει μέσα στους καλύτερους δίσκους του 2018 από διάφορους κριτικούς... τους ευχαριστώ γι’ αυτό.
Baby records, η δισκογραφική σου, φαντάζομαι το «μωρό» σου. Τι έμαθες μπαίνοντας στη διαδικασία να πάρεις περισσότερα πράγματα πάνω σου;
Ότι το ροκ εν ρολ στη χώρα μας θέλει θυσίες και παράλληλη εργασία, ανεξάρτητη από τη δημιουργική σου δουλειά στη μουσική.
Από τις εποχές των δισκοπωλείων στην κυριαρχία των ψηφιακών πλατφόρμων αναπαραγωγής. Πώς και προς τα πού βλέπεις την υπόθεση μουσική βιομηχανία να προχωρά;
Τα φορμάτ αλλάζουν αλλά η μουσική συνεχίζει να συγκινεί και να έχει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μας. Βέβαια δεν μπορώ να δείξω όπως παλιά την αγάπη μου σε ένα συγκρότημα συλλέγοντας όλα τους τα βινύλια, αφού ήταν ο μόνος τρόπος να τους ακούσω, ούτε να μυθοποιώ καλλιτέχνες με τους δίσκους εισαγωγής που ερχόταν με τόση δυσκολία στην Ελλάδα και κατ’ επέκταση μέσω ενός ξαδέρφου από τη Θεσσαλονίκη στη Βέροια όπου ζούσα μικρός κλπ. Η αμεσότητα στην πρόσβαση συμβαδίζει και με ένα είδος απομυθοποίησης, αλλά αυτό ίσως να ισχύει μόνο για τους μεγαλύτερους που μπορούμε να συγκρίνουμε τις παλιότερες με τις καινούργιες εποχές. Όσον αφορά εμένα, επειδή εγώ έτσι κι αλλιώς ασχολούμαι με τη μουσική, νιώθω σχεδόν ευτυχισμένος μ’ αυτή την ευκολία στην πρόσβαση μέσω του internet.
Είναι πλέον το ροκ επικίνδυνο; Οφείλει να είναι;
Το ροκ ποτέ δεν ήταν επικίνδυνο. Το ροκ είναι αυτό που διαχρονικά βλέπει τα πράγματα «αλλιώς» και «μπροστά». Σε παλιότερες εποχές, στην άνθισή του δηλαδή, τότε που οι κοινωνίες ήταν πιο συντηρητικές και κλειστές, το έβλεπαν ως επικίνδυνο. Όσο οι κοινωνίες θα γίνονται πιο ανοιχτές, τόσο το ροκ θα διατηρεί απλά τον εναλλακτικό του χαρακτήρα, στη δυνατότητα έκφρασης του ανθρώπου.
80s, 90s, 00s, 10s. Tι ήταν αυτό που πιστεύεις πως άφησε στο ροκ η κάθε δεκαετία;
Τα 80s το γέννησαν (με την έννοια της αναγέννησης), τα 90s το αποθέωσαν και το εκμεταλλεύτηκαν, στα 00s «καθάρισε η ήρα απο το στάχυ» και στα 10s το ανακαλύπτουν ξανά και το δικαιώνουν. Μιλώντας πάντα βέβαια για την ελληνική πραγματικότητα.
Ποιος σκηνοθέτης θα ήθελες να έχει γυρίσει ένα βίντεο κλιπ σας, αν είχες τη δυνατότητα να συνεργαστείς;
Είναι αλήθεια πως η εικόνα πλέον παίζει πολύ μεγάλη σημασία και στη σύγχρονη μουσική, και υπάρχουν πολλοί σπουδαίοι σκηνοθέτες παγκοσμίως αλλά και στην Ελλάδα που θα μπορούσαν να με βοηθήσουν σ’ ένα καλό αποτέλεσμα. Αλλά προς το παρόν είμαι ευχαριστημένος με την ομάδα του βίντεο κλιπ μας στο πρώτο σινγκλ του δίσκου «Το χρυσό κλειδί» , στο τραγούδι ο «Παπαγάλος», που έχει εικονολήπτη και μοντέρ τον Αρτέμιο Αλιχάνωφ και οργάνωση παραγωγής κι όλα τα υπόλοιπα τον Γιάννη Βογιατζή. Έχουμε κάνει κι άλλα βίντεο κλιπ με τα παιδιά και είμαι πολύ ευχαριστημένος.
Υπάρχουν νέοι ποιητές που έχουν τραβήξει την προσοχή σου;
Αυτή τη στιγμή διαβάζω την «Ιλιάδα» του Ομήρου στη μετάφραση του Δημήτρη Μαρωνίτη.
Μια συναυλία είναι πετυχημένη όταν...
Όταν καταφέρνουμε να συγκεράσουμε περισσότερα είδη του μουσικού φάσματος, ώστε να νιώθουμε εμείς πάνω στη σκηνή ότι δεν επαναλαμβανόμαστε, αλλά έχουμε κάτι πραγματικά να πούμε, ειλικρινές για τη στιγμή στην οποία βρισκόμαστε και για τις μουσικές μας ανησυχίες και όταν το κοινό αφουγκράζεται αυτή τη στάση μας και ταυτόχρονα διασκεδάζει και φεύγει χαρούμενο και γεμάτο από τη συναυλία. Αυτή είναι μια επιτυχημένη συναυλία και τότε γνωρίζουμε, αμφότεροι, ότι έχουμε κλείσει το ραντεβού για την επόμενη.
Τα Μωρά στη Φωτιά επιστρέφουν στο Κύτταρο το Σάββατο 13 Απριλίου, Ηπείρου 48. Οι πόρτες ανοίγουν στις 22.00.
15°
