Η Βασιλική Βαϊκούση ζει το όνειρό της στη Νέα Υόρκη

Η νεαρή Βασιλική Βαϊκούση είναι ένα από τα πολλά νέα παιδιά που ξενιτεύτηκαν τα τελευταία χρόνια. Αλλά ο ξενιτεμός της διαφέρει από το συνηθισμένο: δεν έφυγε εξαιτίας της ανεργίας, μα για να σπουδάσει σε μια από τις σημαντικότερες δραματικές σχολές του κόσμου, την American Academy of Dramatic Arts της Νέας Υόρκης. Έχοντας αποφοιτήσει πριν από λίγους μήνες, και ζώντας πάντα εκεί, μας καταθέτει τις εμπειρίες της.

Πώς εκδηλώθηκε μέσα σου η καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία;
Η μητέρα μου μού θύμισε πρόσφατα ότι την πρώτη φορά που άκουσα την «Τραβιάτα» είπα «Αυτό είναι μουσική». Μεγαλώνοντας, επειδή δεν είχα αδέρφια, ένιωθα συχνά μοναξιά στο σπίτι κι έτσι περνούσα ατέλειωτες ώρες τραγουδώντας και χορεύοντας. Το ρεπερτόριό μου τότε έπιανε από τη «Λίμνη των Κύκνων» και τη «Γλυκιά Ίρμα» με την Έλλη Λαμπέτη, ως το «Είσαι παιδί μου πειρασμός». Επίσης, ήδη από τότε δεν χόρταινα να βλέπω ταινίες. Έτσι έμαθα αγγλικά. Γιατί δεν μου άρεσε το διάβασμα. Δεν ήμουν ποτέ καλή μαθήτρια, μάλλον από τις χειρότερες θα έλεγα. Δεν μου ταίριαζε και η νοοτροπία του σχολείου. Ένιωθα πως σχεδόν κανείς δεν εκτιμούσε την καλλιτεχνική μου ιδιοσυγκρασία. Εγώ το μόνο που ήθελα πάντα ήταν να είμαι πάνω στη σκηνή.

Τι έκανες καλλιτεχνικά στην Ελλάδα προτού φύγεις;
Από την Ελλάδα έφυγα τον Αύγουστο του 2016, ένα χρόνο αφού είχα τελειώσει το σχολείο. Η εφηβεία μου ήταν δύσκολη, έζησα αρκετά έντονα, εντάξει, δεν λέω κάτι πρωτότυπο. Ήμουν ένα χαρούμενο παιδί, αλλά μονίμως προβληματισμένη μέσα μου, κι αυτό με έκανε πολύ παρορμητική. Σπούδαζα πολλά χρόνια χορό, πρώτα στην Κρατική Σχολή (ΚΣΟΤ) και μετά στο στούντιο «Chorologie». Είχα εξαιρετικούς δασκάλους και στις δυο σχολές, όμως νιώθω ιδιαίτερα τυχερή που στη «Chorologie» παρακολουθούσε τη δουλειά μας, ως καλλιτεχνικός διευθυντής, ο κορυφαίος χορευτής και χορογράφος Daniel Lommel. Σπούδασα επίσης τέσσερα χρόνια φωνητική, σύγχρονο τραγούδι, στο Ωδείο «Νάκας» και στο «Ορφείο».

Με στεναχωρούσε πάντως πολύ που δεν μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να ανέβω στη σκηνή. Μια μόνο φορά κάναμε στο σχολείο μια θεατρική παράσταση. Έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω τη σταδιοδρομία μου κατευθείαν από την Αμερική, όπως το ονειρευόμουνα από παιδί.

Πες μας λοιπόν για τις Η.Π.Α. Πόσο καιρό είσαι εκεί;
Ήθελα να πάω στη Νέα Υόρκη από οχτώ χρονών. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως μόλις ενηλικιωθώ θα μετακομίσω στην Αμερική για σπουδές, πάση θυσία. Το δήλωσα και με σπρέι στο δωμάτιό μου: «NYC». Και έτσι έγινε. Έφυγα στα δεκαεννιά μου, πριν από δυόμιση χρόνια.

Τι σπουδάζεις και σε ποια φάση των σπουδών σου βρίσκεσαι;
Αποφοίτησα από την American Academy of Dramatic Arts την άνοιξη του 2018. Από τότε, έχω πάρει μέρος σε δύο θεατρικές παραστάσεις: στο «LaGuardia Community College: Athens on the Half Shell» ήταν ο τίτλος του έργου, Joey Merlo ο νεαρός, αλλά πολλά υποσχόμενος θεατρικός συγγραφέας, και σε μια παράσταση Off Broadway, στο μιούζικαλ «War and lovers» στο Theater Row. Επίσης έχω τραγουδήσει τζαζ και σόουλ σε μια μουσική σκηνή.

Βρίσκεις εύκολα δουλειές;
Όχι, όχι ακόμα. Ειδικά αν δεν ανήκεις στην Ένωση Ηθοποιών, κάτι που δεν είναι εύκολο για έναν νέο, αλλοδαπό καλλιτέχνη. Υπάρχει πάντως μια ηλεκτρονική πλατφόρμα, το Backstage, όπου δημοσιεύονται αγγελίες για δουλειές. Κάνεις αίτηση αν σε ενδιαφέρει κάτι, οι άλλοι βλέπουν το βιογραφικό και τις φωτογραφίες σου και, αν τους ενδιαφέρεις, σε ειδοποιούν.

Πού ακριβώς ζεις, πώς είναι η ζωή σου εκεί, ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζεις;
Μένω στα Washington Heights, στο βορειοδυτικό Manhattan. Η Νέα Υόρκη, «πρωτεύουσα του κόσμου» όπως λέγεται, είναι μια πόλη που, αν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, δουλεύεις σκληρά και παραμένεις προσηλωμένη στο στόχο σου, μπορεί να σου προσφέρει πολλά ερεθίσματα και ευκαιρίες να μάθεις, να δουλέψεις, να εξελιχθείς καλλιτεχνικά. Το κόστος που πληρώνεις είναι η κούραση, συναισθηματική και σωματική, το άγχος αν θα έχεις χρήματα τον επόμενο μήνα, καθώς η ζωή είναι πανάκριβη, η συνεχής προσπάθεια να «φανείς» και να ξεχωρίσεις ανάμεσα σε τόσους καλλιτέχνες. Παρ' όλα αυτά, η αυτονομία και η σκληρή δουλειά μού έχουν τονώσει την αυτοπεποίθηση και μου δίνουν την εσωτερική δύναμη που χρειάζομαι για να συνεχίσω την προσπάθειά μου.

Ποια στοιχεία σου λείπουν από την Ελλάδα και ποια αρεστά στοιχεία της ζωής εκεί δεν υπάρχουν εδώ;
Στην Ελλάδα είναι το παρελθόν, στην Αμερική είναι −ίσως− το μέλλον μου. Το ίδιο σημαντικά και τα δύο. Η Ελλάδα μου λείπει πολύ, ιδιαίτερα το χειμώνα, που είναι πολύ βαρύς εδώ. Τα γραφικά σημεία στο κέντρο της Αθήνας όπου μεγάλωσα, τα ξένοιαστα καλοκαίρια στα νησιά, το καλό φαγητό, οι φίλοι, η οικογένεια. Όμως η Νέα Υόρκη συνεχίζει να με γοητεύει, νιώθω τη μουσική της αύρα που είναι σφραγισμένη από τους αφροαμερικανικό στοιχείο. Κάπως κοντά στο σπίτι μου είναι το μπαρ όπου τραγουδούσε η Αρίθα Φράνκλιν. Μ' αρέσει τόσο πολύ η τζαζ, η σόουλ, αλλά και η ραπ. Είναι νομίζω περίεργο που κατάφερνα να ραπάρω καλά από έφηβη, χωρίς να έχω πάει στη Ν. Υόρκη. Τις προάλλες άκουσα στο μετρό μια κοπέλα να παίζει στο βιολί το «Big Poppa» του Biggie Smalls, ήταν καταπληκτική. Αυτό δεν θα το συναντήσεις στην Αθήνα. Και οι δύο πόλεις είναι συναρπαστικές, όμως σε αυτή τη φάση της ζωής μου επιλέγω τη Ν. Υόρκη.

Πώς σε αντιμετωπίζουν σαν ξένη και ειδικότερα σαν Ελληνίδα;
Οι Αμερικάνοι έχουν μεγάλο θαυμασμό για τους Έλληνες και τον πολιτισμό μας. Πάντως όταν πρωτοπήγα στην Αμερική δεν προλάβαινα να βγάλω μισή λέξη από το στόμα μου και με ρωτούσαν από πού είμαι. Τώρα πια δεν καταλαβαίνουν από την προφορά μου ότι είμαι ξένη κι αυτό με κάνει να νιώθω ότι είμαι κι εγώ ένα κομμάτι αυτής της πόλης.

Τι ακριβώς θέλεις να κάνεις στον καλλιτεχνικό χώρο και τι έχεις κάνει ως τώρα;
Προς το παρόν έχω επικεντρωθεί στη μουσική, θέλω όμως πάρα πολύ να ασχοληθώ και με τον κινηματογράφο. Υποκριτική σπούδασα άλλωστε εδώ.

Τον τελευταίο καιρό έκανα πολλά και διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα, κι αυτό όσο με βοήθησε, άλλο τόσο με κούρασε. Έπαιξα στο θέατρο, έκανα διάφορες ταινίες μικρού μήκους (τίποτα σημαντικό), έχω ασχοληθεί με το μόντελινγκ για λίγο. Τώρα γράφω ένα μουσικό άλμπουμ που υπολογίζω να ολοκληρώσω ως το καλοκαίρι.

Η Τέχνη μπορεί να προσφέρει εσωτερική γαλήνη, αλλά μπορεί και να προκαλέσει μεγάλες αλλαγές, αναταραχές μέσα μας − να ξυπνήσει συναισθήματα και αλήθειες βαθιά κρυμμένες. Θα ήθελα λοιπόν −αυτός είναι ο κύριος στόχος μου− η δουλειά μου να δίνει κάτι στον θεατή ή τον ακροατή. Να κάνει τους ανθρώπους να προβληματίζονται, να αναβιώνουν μέσα τους δικές τους στιγμές, συναισθήματα.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια από τώρα; Πού θα ήθελες να ζεις και ποιες καλλιτεχνικές ιδιότητες θα ήθελες να έχεις;
Αυτή την ερώτηση την κάνω πολύ συχνά στον εαυτό μου. Από τότε που πήγα στη Νέα Υόρκη, ενώ οι στόχοι μου δεν έχουν αλλάξει, έχει αλλάξει δραματικά ο τρόπος που σκέφτομαι. Επίσης έχει αλλάξει ο λόγος για τον οποίο επιζητώ την επιτυχία. Σε δέκα χρόνια από τώρα θα ήθελα να έχω αναγνωριστεί, προωθώντας κυρίως τη δική μου, πρωτότυπη δουλειά. Τον τελευταίο καιρό ξανάρχισα να γράφω στίχους καθώς και σενάρια ταινιών μικρού μήκους. Θέλω να βγάλω από μέσα μου έργα που να εκφράζουν τις ιδέες, τις ανησυχίες μου.

Τα επόμενα χρόνια θέλω και να ταξιδέψω πολύ. Επιθυμία μου είναι να αποκτήσω εμπειρίες, καλλιτεχνικές και όχι μόνο, για να μπορέσω να παραμείνω αληθινή καλλιτέχνιδα και να μη μετατραπώ σε «προϊόν». Δεν ξέρω πού θα ήθελα να ζω, ίσως στη Νέα Υόρκη ή στο Σαν Φρανσίσκο − και τα καλοκαίρια βέβαια στην Ελλάδα.

Το instagram της Αlysha.