Το ’γράψε ο μουσικοκριτικός John Landau πριν από ένα τέταρτο του αιώνα: «Είδα το μέλλον του rock’n’roll και το όνομά του είναι Bruce Springsteen. To γράφω σήμερα κι εγώ: «Είδα το μέλλον της ελληνικής μουσικής και το όνομά του είναι Χαΐνηδες».
Μάλιστα το είδα επί σκηνής, στο «Δίπλα στο Ποτάμι». Δεν ήταν η πρώτη φορά, βέβαια, τους είχα ξανασυναντήσει πέρυσι στο «Κύτταρο». Αλλά εκεί ήταν μουσικοχορευτική η παράσταση. Τώρα το βάρος έπεσε στις νότες και ακόμη και ο, συνήθως λαλίστατος, Δημήτρης Αποστολάκης έβαλε γλώσσα μέσα.
Μην πάω μακριά, σημασία έχει η μουσική και ήταν αυτή που με μάγεψε στο «Δίπλα στο Ποτάμι». Θα μπορούσα εδώ να επιστρατεύσω τις όποιες γνώσεις μου επί του θέματος, αλλά δεν έχω όρεξη να σας μπλέξω. Θέλω απλώς να πω ότι η Χαΐνηδες είναι ένα από τα ελάχιστα υβρίδια του μουσικού σύμπαντος που δικαιώνουν τις επιρροές τους και να καταθέσω ότι πέρασαν with flying colours (που λένε και οι αγγλόφωνοι) τα τρία τεστ τα δικά μου.
Το πρώτο το ονομάζω τεστ του Robyn Hitchcock και έχει να κάνει με την προσωπική μου εμπειρία από τον Άγγλο τραγουδοποιό στα τέλη των eighties. Μπήκα στο Club 22 στη Βουλιαγμένης ξέροντας μόνο το όνομά του και βγήκα έχοντας την εντύπωση ότι είχα ακούσει 100 φορές κάθε τραγούδι του από την ώρα που γεννήθηκα. Έτσι και με τους Χαΐνηδες.
Το δεύτερο τεστ φέρει τον τίτλο «Τεστ του Πρωινού Καφέ» και αφορά σε υποθετική εμφάνιση στη δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή. Αν ένας τραγουδιστής ή ένα συγκρότημα βγουν στο συγκεκριμένο πλατό και δεν σκιστεί το παραπέτασμα ή έστω το καλσόν, τότε ταιριάζουν μια χαρά στο μικροαστικό σύμπαν. Έχω την εντύπωση ότι ο «Πρωινός Καφές» (και τα λοιπά πρωινάδικα...) δεν τους σηκώνουν τους Χαΐνηδες με τίποτε.
Το τρίτο τεστ είναι εκείνο του Leonard Cohen. Για λόγους που δεν θέλω να εξηγήσω πάλι, καθόλου δεν μου άρεσε η συναυλία του μέγιστου ραβίνου στο Terravibe. Υπήρξε ωστόσο μια στιγμή της που με αναστάτωσε σφόδρα. Τραγουδούσε ο Cohen το “Famous Blue Raincoat” και άρχισε ακριβώς από πίσω μου να τον σιγοντάρει μια πιτσιρίκα. Όπως την άκουγα, τη φανταζόμουν σαν ένα πλάσμα καταπληκτικό και υπέροχο. Γύρισα, την είδα και αντίκρισα εμπρός μια κοπελίτσα ολίγον χοντρούλα, ολίγον ασχημούλα. Σκέφτηκα ότι αυτή είναι εντέλει η μαγεία του σπουδαίου καλλιτέχνη, ότι μπορεί μέσα απ’ τα τραγούδια του να μεταμορφώνει όλους εμάς τους μέτριους και συνηθισμένους ανθρώπους σε παραδείσια πτηνά. Στο «Δίπλα στο Ποτάμι» μας μεταμόρφωσαν όλους οι Χαΐνηδες σε ξωτικά και νεράιδες και φαντάσματα και γκρέμλινς! Τόσο μεγάλη ήταν η δύναμη της μουσικής και τόσο μεγάλη η χαρά η δική μου που τρύπωσα στη γιορτή. Αν κρίνω μάλιστα απ’ όσα πέτυχε ο Springsteen μετά απ’ το χαρακτηρισμό του Landau, μπορεί να αποδειχθώ και γουρλής.
13°
