Η Κατερίνα Ντούσκα είναι ένα κορίτσι που το θυμάσαι αμέσως για την ιδιότυπη, βαθιά, jazzy φωνή που έχει ένα νυχτερινό, «καπνισμένο» χρώμα. Τραγουδάει, εδώ και λίγα χρόνια, δικές της συνθέσεις, μία μοντέρνα, μελωδική indie-pop που ξεκίνησε από ακουστικά όργανα και εναλλακτικό ύφος και στην πορεία εμπλουτίστηκε με ηλεκτρονικά στοιχεία, πιο γεμάτο ήχο και ένταση. Η Κατερίνα, γεννημένη και μεγαλωμένη στον Καναδά, έχει αποκτήσει ήδη τον σεβασμό και την αγάπη της νέας ελληνική σκηνής και των οπαδών. Δεν μεταποιεί σε σουίνγκ παλιά ελληνικά τραγούδια. Δεν φωτογραφίζεται σαν γατούλα. Δεν είναι αυτό που θα λέγαμε «γιουροβιζιονική». Και με έναν τρόπο, είναι –επιτέλους– η ιδανική επιλογή για να μας εκπροσωπήσει φέτος στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision, με ένα τραγούδι που δεν σέρνει τα εθνικά κόμπλεξ, δεν είναι σοβαροφανές και πολυκαιρισμένο, δεν είναι φτηνό και ετοιματζίδικο. Κι αυτό χάρη στη νέα επιτροπή της ΕΡΤ που αποτελείται από ανθρώπους γνώστες (Δημήτρης Παπαδημητρίου, Γιάννης Πετρίδης, Φώτης Απέργης μεταξύ άλλων) που επέλεξαν την Κατερίνα και το τραγούδι που έγραψε με τον Leon of Athens και τον γνωστό βρετανό συνθέτη και παραγωγό David Sneddon (έχει γράψει κομμάτια για τον Nate James, τη Lana Del Rey κ.ά.), το «Better Love», για να στείλουμε στο Τελ Αβίβ στις 14, 16 και φινάλε στις 18 Μαΐου.
Είναι ένα έξυπνο τραγούδι που σε αιχμαλωτίζει από τις πρώτες νότες της φωνής της Κατερίνας, εξελίσσεται σε ένα πιο ρυθμικό ρεφρέν που οδηγεί σε ένα «χορωδιακό» φινάλε, έξυπνα τοποθετημένο εκεί για να σου μένει η μελωδία και αφού τελειώσει. Ιδανικό για remixes, τέλειο για καλοκαιρινά ραδιόφωνα, τρυφερό για τα ακουστικά σου, όσο μοντέρνο χρειάζεται – ειδικά με το art direction μιας ρομαντικής-λίγο-σκοτεινής-με-χιούμορ ψυχής, της Έφης Γούση. Ένα θηλυκό, ροζ και κόκκινο, act. Για το οποίο μας μίλησε η Κατερίνα, μία ημέρα πριν την επίσημη παρουσίασή του.
«Δεν είναι ένα dance κομμάτι. Ήταν ένα τραγούδι που υπήρχε στα σκαριά, ο Leon of Athens είχε φτιάξει μία σειρά από ακόρντα και κάποιες μελωδίες αλλά δεν είχε μπει στον τελευταίο του δίσκο. Όμως το πιστεύαμε και οι δύο πάρα πολύ αυτό το τραγούδι και είχαμε συζητήσει να το δουλεύαμε μαζί πολύ, πριν έρθει η πρόταση της Eurovision. Εγώ ούτως ή άλλως δουλεύω κομμάτια, τον τελευταίο χρόνο βρίσκομαι σε πολύ δημιουργική περίοδο γιατί είναι στο πρόγραμμα, μέσα στο ’19, να κυκλοφορήσει ο νέος μου δίσκος. Οπότε η πρόταση ήρθε σε ένα πολύ ωραίο timing. Πήρα το κομμάτι, άρχισα να αλλάζω κάποια ακόρντα και μελωδίες, να γράφω τους στίχους κι άρχισε να παίρνει αυτή τη μορφή που μας άρεσε και στους δύο πάρα πολύ. Στους στίχους και, αργότερα όταν πήραμε την έγκριση για τη συμμετοχή μου, στη σύνθεση συμμετείχε και ο David Sneddon, ο οποίος μπήκε στο ρεφρέν. Το πιστεύαμε το κομμάτι πολύ και θέλαμε κάτι, ένα τσακ, να το απογειώσει στο χίλια τοις εκατό. Ήμασταν πολύ τυχεροί που ο David βρήκε τον χρόνο και η χημεία μας ήταν απίστευτη.
Το “Better Love” είναι ένα πολύ όμορφο τραγούδι που μπορεί να σταθεί σε ένα τόσο μεγάλο stage. Μου έβγαλε την πιο φωτεινή μου πλευρά, την πιο αισιόδοξη γιατί, συνήθως, έχω μία εσωστρέφεια, κάτι λίγο πιο σκοτεινό στον τρόπο που γράφω. Συνεχίζει να «είμαι εγώ» αυτό το τραγούδι αλλά είναι πιο ανοιχτό, σαν μια αγκαλιά, μία πρόσκληση και όχι κάτι κλειδωμένο σε μένα.
Η δική μας αισθητική στην Eurovision θα είναι art-pop. Εικαστικά, έχει έντονο το καλλιτεχνικό στοιχείο και είναι ποπ. Δεν είναι κάτι generic, έχει άποψη. Θα έχουμε και χορεύτριες αλλά δεν είναι μία συμβατική εμφάνιση. Συμβαδίζει πολύ με τη δική μου καλλιτεχνική ταυτότητα.
Το στοιχείο “sexiness” δεν το βλέπω καθόλου στη συμμετοχή μου. Όχι, όχι. Δεν νιώθω καθόλου υποχρεωμένη να αρέσω σαν γυναίκα. Δεν νιώθω ότι ήρθα στη ζωή γι’ αυτό τον λόγο. Δεν είναι θέμα μόνο της Eurovision, έχει να κάνει με όλη τη μουσική βιομηχανία. Θεωρώ ότι η γυναίκα πρέπει να είναι απολύτως απελευθερωμένη, δεν έχω κανένα ταμπού. Θα ήθελα να δω και μία άλλη εικόνα, και έναν “άλλο” φεμινισμό, ας πούμε. Έτσι, στην εμφάνισή μας, θα έχουμε μία εικόνα πολύ δυνατή για τη γυναίκα χωρίς να χρειάζεται να πουλήσουμε τόσο πολύ το σεξ-απίλ. Και οι στίχοι του τραγουδιού, θα μπορούσα να πω, έχουν να κάνουν με αυτό το θέμα.
Με απογοητεύει λίγο που η ποπ μουσική δεν έχει αρκετό βάθος. Έχει γίνει τρομερά ναρκισσιστική. Οι στίχοι μονίμως γυρίζουν γύρω από το σεξ, την ομορφιά και την εξουσία. Πιστεύω όμως ότι μπορεί να υπάρξει και intellectual ποπ. Στους στίχους του κομματιού, δίνω κάποιες περιγραφές του τι είναι για μένα αυτό το “υψηλότερο επίπεδο αγάπης”, αυτή η ανώτερη αγάπη που σε κάνει πάντα να νιώθεις σαν παιδί. Ζούμε σε τρομερές πιέσεις και είναι τόσο εύκολο να χαθεί αυτό το νεανικό συναίσθημα, η ανεμελιά. Όλα αυτά είναι μέσα στο συναίσθημα μίας πολύ αγνής αγάπης. Είναι, ας πούμε, ο ορισμός της ψυχικής υγείας.
Εγώ δεν μεγάλωσα με τη Eurovision. Μου ήταν παντελώς άγνωστη, οπότε πρωτοάκουσα όταν ήρθα στην Ελλάδα, στα 16 μου. Είδα ότι είχε πάρα πολλή πλάκα, ήταν ένα ψυχαγωγικό εθνικό γεγονός, στην εφηβεία μου θυμάμαι σε όποιο σπίτι ήμουν το βράδυ εκείνο του Σαββάτου, όλοι έβλεπαν Eurovision. Στην πορεία, μετά, κάπως το έχασα. Στον διαγωνισμό έχουμε δει από Μαρίζα Κωχ μέχρι Σεμπαστιάν Τελιέρ, έχουν περάσει σπουδαίοι καλλιτέχνες, η Eurovision έχει δεχτεί από κλασική μουσική μέχρι τέρατα, έχει τεράστιο εύρος. Μου αρέσει αυτή η πολυφωνία και ο πρωταθλητισμός της Eurovision, μου αρέσει ο τρόπος που η Παπαρίζου το υποστήριξε – γι’ αυτό και ξεχώρισε. Η αγαπημένη μου περίοδος του διαγωνισμού ήταν παλιά, στα 70s, αλλά μου αρέσει πάρα πολύ και τα τελευταία χρόνια. Αισθάνομαι ότι έχει κάνει μία στροφή προς πιο εναλλακτικές προσωπικότητες – αν δούμε τους νικητές των τελευταίων χρόνων θα το δούμε αυτό, όπως ας πούμε η Λορίν από τη Σουηδία που έχει κάτι το πιο σκοτεινό. Αυτό όμως που άλλαξε τελείως το παιχνίδι ήταν το 2017, η συμμετοχή της Πορτογαλίας. Ένα τραγούδι υπέροχο, το θαύμασα απίστευτα, τι ερμηνεία, τι αντισυμβατική προσωπικότητα ο Σαλβαντόρ Σομπράλ. Έδειξε την αλήθεια του, χωρίς να έχει κανένα μπάτζετ από πίσω του και ανταγωνίστηκε όλες τις υπερπαραγωγές. Είναι πολύ συγκινητικό. Από τότε είδα τον διαγωνισμό με άλλο μάτι, ένιωσα ότι μπορούσα να βρω τον δικό μου χώρο.
Η καλλιτεχνική ελευθερία για μένα ήταν καθοριστική. Είμαι απόλυτη σε αυτό, δεν με ενδιαφέρουν η δόξα και τα λεφτά, ήθελα να κάνω αυτό που ξέρω και νιώθω περήφανη γι’ αυτό.
Η επιτροπή της ΕΡΤ μου είπαν από την αρχή ότι θέλουμε να έρθεις με ένα δικό σου τραγούδι. Είναι άνθρωποι που με έχουνε παρακολουθήσει, έχουν έρθει στις συναυλίες μου, με έχουν δει σε performance. Στη νεοσύστατη επιτροπή που έχει πολύ διαφορετικό πρόσωπο από παλιά, είναι οι κ.κ. Δημήτρης Παπαδημητρίου, Γιάννης Πετρίδης, Φώτης Απέργης, Πέτρος Αδάμ, Μαρία Κουφοπούλου, Σοφία Δρανίδου. Με είχε πάρει τηλέφωνο ο ίδιος ο κύριος Παπαδημητρίου αρχικά και άρχισε να μου λέει, θέλω να σου κάνω μία επαγγελματική πρόταση, δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει… Δεν καταλάβαινα τι ήθελε, μου το έλεγε σιγά-σιγά ότι πρόκειται για τη Eurovision. Είχα σκαλώσει πολύ άσχημα. Η πρώτη ατάκα που σκέφτηκα ήταν “Γιατί εμένα;”. Μου εξήγησε ότι είναι νέα επιτροπή, άνθρωποι που γνωρίζουν τη διεθνή σκηνή καλά και θέλουν να στείλουν κάτι που να μπορεί να σταθεί εκεί. Δεν ξέρω αν θα πήγαινα υπό άλλες συνθήκες. Ήθελαν κάτι δικό μου. Η καλλιτεχνική ελευθερία για μένα ήταν καθοριστική. Είχα και την υποστήριξη της εταιρείας σε αυτό που θέλω να κάνω, με σεβασμό, δεν με πίεσαν για κάτι άλλο. Είμαι απόλυτη σε αυτό, δεν με ενδιαφέρουν η δόξα και τα λεφτά, ήθελα να κάνω αυτό που ξέρω και νιώθω περήφανη γι’ αυτό. Διαφορετικά θα έκανα μία άλλη δουλειά, σπούδαζα νομικός ας πούμε, αλλά κι από εκεί για κάποιο λόγο έφυγα, δεν με γέμιζε.
Πολύ συνειδητά δεν παρακολουθώ τίποτα, δεν γκουγκλάρω τίποτα, το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου από την αρχή. Είμαι ανοιχτή στην κριτική αλλά είναι ένας μαραθώνιος και θέλει τρομερή συγκέντρωση, δεν υπάρχει η πολυτέλεια να επηρεάζεσαι. Δεν θα με εμποδίσει τίποτα. Και επειδή είναι ένας διαγωνισμός που τον παρακολουθούν όλοι, ξέρω ότι θα ειπωθούν τα πάντα. Η τηλεόραση ειδικά έχει και ρόλους, πρέπει να έχει έναν και δύο “κακούς” για να λένε διάφορα. Έτσι, δεν παρακολουθώ τίποτα. Προσέχω τον εαυτό μου, κάνω διαλογισμό. Μετά, μπορεί να μπω από απόσταση και να δω τι γράφτηκε. Θα μου είναι και διασκεδαστικό.
Δεν νομίζω ότι θα γίνω “τηλεοπτικό προφίλ” εάν εγώ δεν δώσω τροφή για κάτι τέτοιο. Δεν έχω μιλήσει ποτέ για την ιδιωτική μου ζωή και ούτε πρόκειται. Υπάρχει λόγος που λέγεται “ιδιωτική”. Δεν πρόκειται ποτέ να ευτελίσω καμία μου σχέση ανθρώπινη, με αυτό τον τρόπο. Δεν είμαι σταρ ενός reality show».
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
