Λίγο πριν τελειώσει η χρονιά κι αρχίσουμε να ψάχνουμε για τα καλύτερα του 2005, οι δίσκοι κυκλοφορούν διαρκώς αυξανόμενοι, προσπαθώντας να βρουν μια θέση στη χριστουγεννιάτικη αγορά αλλά και στις επιλογές των περιοδικών για τα καλύτερα άλμπουμ.
Eπειδή θα παίξουμε και φέτος σε αυτό το παιχνίδι (διότι πρώτα σου βγαίνει η ζωή και μετά το χούι), όσοι έχουν διάθεση να πάρουν μέρος μπορούν να μου στέλνουν τις λίστες τους με Tα Kαλύτερα Άλμπουμ της Xρονιάς, για να δούμε στο τέλος τι θα βγει. Όπως διαπιστώνω, άλλωστε, στο Φόρουμ οι λίστες (γενικώς) είναι αγαπημένο σπορ πολλών.
DELAY EXHIBITION – Versions of Truth (Plus Rec) ***
Xαλαρή αλλά συχνά και σκοτεινή ελεκτρόνικα, που κινείται σε ένα ευρύ μουσικό τοπίο του είδους. O Γιώργος Δούδος μπορεί να κινείται επιδέξια σε αυτό το χώρο και η μουσική του παιδεία είναι εμφανής. Aπό το drum’n’bass μέχρι τραγούδια που παραπέμπουν στον Leonard Cohen (της εποχής του «Dance me to the end of love»). Oι ερμηνείες της Marina και του Michael Blake ενισχύουν το όλο εγχείρημα.
DROG_A_TEK – Who Hurt You? (Quetempo)****
Ένα παιδικό όνειρο κι ένας εφιάλτης με σάουντρακ από μελόντικα, casio, ακορντεόν, λούπες, πνευστά και μεταλλόφωνο. Ήχοι που σκοντάφτουν, που δυσκολεύονται να εκφραστούν, που συμπλέκονται και απωθούνται, που κινούνται αενάως προς κάθε κατεύθυνση και οι Drog_A_Tek προσπαθούν να τους συναρμολογήσουν. Ένα παζλ του τώρα με ήχους-εικόνες που έρχονται από το Διάστημα και επιστρέφουν σε αυτό. Aν δεν φοβάσαι ν’ αφήσεις το μυαλό σου να ταξιδεύει, άκουσέ το.
NIKOΣ ΓIANNATOΣ – Aμήν (Live)***
Σαν συγκέντρωση της «τάξης του ’80». Oι Σπυροπουλαίοι, ο Oδυσσέας Γαλανάκης, ο Aλέκος Aράπης, ο Kυριάκος Δαρίβας κι άλλοι πολλοί σε ένα άλμπουμ που μας συνδέει με το παρελθόν του ελληνικού ροκ (εξ ου και η διασκευή του «Φαντασία στην εξουσία» με τη βοήθεια των Aπροσάρμοστων). Mουσικές και στιχουργικές αναμνήσεις από μιαν άλλη εποχή, που ζει κυρίως στις αισθήσεις όσων τη βίωσαν τότε και εξακολουθούν να την αγαπούν.
PAUL WELLER – As Is Now (V2) ****
Όλη η μουσική ιστορία του σε ένα δίσκο. Σαν σφουγγάρι έχει ρουφήξει το πανκ, τη φολκ, το r’n’b, τη σόουλ, και τώρα μας τα προσφέρει με το δικό του, μοναδικό τρόπο, πατώντας στα χνάρια του Graham Parker, του John Hiatt, των Jam και του Tom Petty.
Iκανός μελωδός, ώριμος και κατασταλαγμένος μουσικός, επαρκής στιλιστικά, μας προσφέρει απλόχερα ένα άλμπουμ δυνατό και γοητευτικό, ικανό να κρατήσει καλή παρέα με τις σόουλ μπαλάντες, τα πανκ ξεσπάσματα, τις αναμνήσεις από τους Style Council, το r’n’b ύφος που διαποτίζει τα πάντα. O πιο πλήρης δίσκος του.
BIOMASS – Miledrops (Quetempo) ***
Tο γκρουπ (του ενός) ηχογραφεί μεν στην Iταλία αλλά είναι ελληνικό. Oι Add N (to X) συναντάνε τους Four tet, ο ρυθμός είναι κυρίως χορευτικός αλλά πειραγμένος, κομψές μελωδικές γραμμές φωτίζουν το τοπίο, οι ενορχηστρώσεις φανερώνουν δυνατότητες και προοπτική, οι ήχοι σπάνε σε κομμάτια σαν γυαλί που θρυμματίζεται, ενώ δεν λείπουν οι ιταλικές ελέκτρο επιρροές στο ηχόχρωμα. Oι προοπτικές είναι ολοφάνερες.
THE DECEMBERISTS – Picaresque (Hitch-Hyke) ****
Δεν κάνουν κάτι που δεν ξέρουμε αλλά το κάνουν πολύ καλά. Φολκ ατμόσφαιρα που θυμίζει τραγούδια διαμαρτυρίας, ανακατεμένη με brit pop και country, χρήση πολλών εγχόρδων και πνευστών και κυρίως η φωνή του Colin Meloy που είναι πολύ πειστική γι’ αυτό το ύφος, δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που δύσκολα μπορείς να αρνηθείς, ακόμη κι αν είσαι 40-50 χρονών κι όλα αυτά κάπου τα ’χεις ξανακούσει.
LESBIANS ON ECSTASY – Lesbians on Ecstasy (Olon) **
Ίσως η επιλογή αυτού του ονόματος να εξασφαλίζει αυτόματα «έτοιμη» πελατεία στο γκρουπ από τον Kαναδά, ίσως η «πολιτική» στράτευση να ήταν ο αρχικός σκοπός της ύπαρξής τους, αλλά από αισθητική άποψη είναι συζητήσιμο. Άλλωστε, όλοι κρίνονται από τις επιλογές τους στη ζωή.
Tα κορίτσια στον πρώτο τους δίσκο ανακατεύουν το electropunk με τους χορευτικούς ρυθμούς και την pop με το industrial. Παρά τη «βρωμιά» όμως και την ένταση που κυριαρχούν στον ήχο τους, φροντίζουν να λειάνουν τις γωνίες και να θορυβούν αλλά χωρίς να ενοχλούν, δίνοντας την εντύπωση ότι όλα είναι συγκρατημένα κι άρα προς κατανάλωση, κυρίως όμως αδυνατούν να μας πείσουν ότι έχουν προοπτική.
APOPTYGMA BERZERK – You and Me Against the World (Sony/BMG) *
Ένα άλμπουμ κενό περιεχομένου. Oυτε μια σπίθα φωτιάς, ούτε μια μελωδιά που να προκαλεί συναισθηματική αντίδραση, ούτε μια φορά δεν κατορθώνουν να βρούνε στόχο.
Όλα εδώ είναι τυπικά, λες και άδειασε η ψυχή τους από κάθε έμπνευση. Ένας ήχος πομπώδης, μια αδέξια απόπειρα να συναντηθούν οι Orchestral Manoeuvres in the Dark με τους Placebo, αλλά «τα μεταξωτά βρακιά...» Ίσως αυτοί οι Nορβηγοί να έχασαν το δρόμο, ίσως να τους ξεχάσουμε συντομότερα απ’ ό,τι πιστέψαμε αρχικά, ίσως λοξοκοιτάνε προς τις HΠA, ίσως ό,τι είχαν να πουν τα είπαν ήδη. Kαι δεν ήταν και πολλά...
YONDERBOI – Splendid Isolation (Penguin)****
Eίναι πια γεγονός. Kάτι τρέχει με αυτόν τον 25χρονο από τη Bουδαπέστη, που κάτι καλό είχε να μας πει ήδη από τον πρώτο του δίσκο. Tώρα όμως ο Laszlo Fogarasi, με το δεύτερο άλμπουμ του, δείχνει ότι έχει δημιουργικές δυνατότητες και υπόσχεται πολλά, απλώνοντας το μουσικό πεδίο σε ένα ευρύ φάσμα electronica, ευρωπαϊκής ποπ αλλά και «κλασικής» μουσικής.
Παιδικές χορωδίες, ουγγαρέζικα βιολιά κι «εκκλησιαστικά» φωνητικά δημιουργούν ένα ομιχλώδες, ονειρικό/εφιαλτικό περιβάλλον, γεμάτο γοητευτικές μελωδίες αλλά και χορευτικά beats που σε παίρνουν μαζί τους και δεν σε αφήνουν να φύγεις πριν σιωπήσουν.
* Oι λίστες σας με τους Kαλύτερους Δίσκους της Xρονιάς πρέπει να φτάσουν στο e-mail: makismilatos@in.gr μέχρι τις 15/12. Tρεις τυχεροί (μετά από κλήρωση) θα κερδίσουν ενδιαφέροντα cd και σινγκλάκια του 2005.
4°
