Μουσικη

Tindersticks. Ηρώδειο. Καλοκαίρι. Ωραία ιδέα

Oι ενορχηστρώσεις των Tindersticks θα ακουστούν ιδανικά κάτω από την Ακρόπολη στις 13 Ιουλίου

01.03.2019, 13:08
Γιώργος Δημητρακόπουλος
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Eπιλογές

Θεατρο - Οπερα 11 θεατρικές παραστάσεις που δεν θα χάσουμε τη σεζόν 2024-2025

A.V. Team

Tinderticks: Συνέντευξη με τον Stuart A. Staples για το νέο τους άλμπουμ «Soft Tissue», την εξέλιξη της μπάντας και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν.

Μουσικη Tindersticks: Η μουσική πρέπει να παραμένει μια περιπέτεια

Τάνια Σκραπαλιώρη

Ελλαδα Μιχάλης Σαμόλης: Μαθήματα ζωής από έναν άστεγο

Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη

Τους έχουμε δει, τους ξέρουμε, τους αγαπάμε. Το Σάββατο 13 Ιουλίου ο Stuart Staples και οι Tindersticks ανανεώνουν το συναυλιακό τους ραντεβού με το ελληνικό κοινό στο Ηρώδειο. Σχηματίστηκαν στο Νότινχαμ το 1991 από μέλη των Asphalt Ribbons. Μετονομάστηκαν σε Tindersticks από ένα κουτί γερμανικών σπίρτων που βρήκε ο Staples σε μια ελληνική παραλία.

Συστήθηκαν με ένα εξαιρετικό πρώτο άλμπουμ που είχε για τίτλο το όνομά τους το 1993. Με 21 τραγούδια το ένα καλύτερο από το άλλο. Nectar, City Sickness, Patchwork, Marbles, Paco De Renaldos Dream.

Η λυρικότητα του Leonard Cohen συνδυάστηκε με το πάθος του Cave και τη φλόγα του Scott Walker. Με vintage αισθητική και κινηματογραφική διάθεση. Ακολούθησε ένα ακόμη άλμπουμ με τίτλο το όνομα τους το 1995 και δύο χρόνια αργότερα το εξίσου ατμοσφαιρικό και περισσότερο φιλόδοξο «Curtains».

Συνεχίζουν αμήχανα με τα «Simple Pleasure» (1999), «Can Our Love...» (2001) και «Waiting for the Moon» το 2003.

Το 2005 ο Staples ξεκινά solo πορεία με τα «Lucky Dog Recordings 03-04» και «Leaving Songs». Για το δεύτερο ο Staples εξηγεί πως αποτελείται από τραγούδια γραμμένα από την ανάγκη του να αφήσει πίσω το παρελθόν και να οδηγηθεί στο άγνωστο μουσικά αλλά και προσωπικά.

Ένα χρόνο αργότερα ο Staples μετακομίζει στη Γαλλία και οι Tindersticks παίζουν στο Barbican για τα concept events «Don't Look Back» του All Tomorrow's Parties όλο το δεύτερο άλμπουμ τους με 11μελές σχήμα γεμάτο έγχορδα και πνευστά.

Μετά από ένα πεντάχρονο pause τα ιδρυτικά μέλη Stuart Staples, David Boulter και Neil Fraser επανενώθηκαν δημιουργώντας τα άλμπουμ «The Hungry Saw» το 2008 και «Falling Down A Mountain» το 2010. Tο line-up αλλάζει και πάλι με την προσθήκη του David Kitt και την αντικατάσταση του ντράμερ Belhom από τον Earl Harvin. To 2012 γράφουν το «The Something Rain» θυμίζοντας ξανά το ύφος της πρώτης περιόδου.

Είναι μόνιμοι συνεργάτες των soundtracks της Γαλλίδας σκηνοθέτριας Claire Dennis. Έχουν υπογράψει τη μουσική για τις ταινίες της Nénette et Boni (1996), Trouble Every Day (2001), Vendredi Soir (2002), L'Intrus (Ο Παρείσακτος, 2004), 35 Rhums (2008), White Material (Λευκή Υπεροχή, 2009) και Les Salauds (Τα Καθάρματα, 2013).

Ο Stuart Staples έγραψε τη μουσική και στην πιο πρόσφατη ταινία της «High Life» με τον Ρόμπερτ Πάτινσον να τραγουδά το δικό τους «Willow».

Στο «The Waiting Room» (2015) σε συνεργασία με το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Clermont-Ferrand δημιουργήθηκε μια σειρά ταινιών ειδικά σχεδιασμένων για τη μουσική τους.

Το 2017 ο Staples σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία «Minute bodies -The intimate world of F. Percy Smith», ένα κολάζ από ασπρόμαυρα φιλμ του εφευρέτη και φυσιοδίφη F. Percy Smith για τα μυστικά του φυσικού κόσμου στις αρχές του 1900 με πειραματικό soundtrack στα όρια της jazz ενώ το 2018 κυκλοφόρησε το νέο προσωπικό του άλμπουμ «Arrhythmia».